Είναι η σιωπή χρυσός;

[[ δαμ- ων ]]

Στο ατέλειωτο ποίημά του “Οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι” ο εθνικός μας ποιητής Διον. Σολωμός αρχίζει με τους στίχους:

« Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει•

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε• στα μάτια η μάνα μνέει•»

Και σήμερα η Ελλάδα είναι ένας μεγάλος τάφος! Απ’ άκρη σ’ άκρη, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη κι από τη Λέσβο μέχρι την Κεφαλονιά επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή»! Οι Έλληνες σίγησαν. Τι να σημαίνει, άραγε, αυτή η σιωπή; Την ηρεμία πριν την καταιγίδα ή την πλήρη παραίτηση και την υποταγή στο πεπρωμένο; Είναι, τελικά, η σιωπή χρυσός; Μήπως αυτή η σιωπή εκφράζει τον πλήρη εκφυλισμό του νεοέλληνα και την ταύτισή του με τον ραγιαδισμό;

Μέσα σε τρία χρόνια η ζωή μας ανατράπηκε εντελώς. Χάσαμε την Ελλάδα. Από ελεύθερο κράτος έγινε αποικία, με νέους όρους απεχθέστερους απ’ αυτούς των ιθαγενών στις αποικίες των προηγούμενων αιώνων. Βλέπετε ο πολιτισμός δεν εξευμενίζει τα ήθη, αλλά συνοδεύεται με αύξηση της σκληρότητας και της απανθρωπιάς. Από την χιλιοτραγουδισμένη «εθνική μας υπερηφάνεια» βρεθήκαμε στον διεθνή διασυρμό. Στη χώρα έχει μπει ένα πελώριο “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” και η εθνική περιουσία, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ξεπουλιέται για λίγες δεκάδες εκατομμυρίων. Υπάλληλοι αποτυχημένοι και δ΄ κατηγορίας, η λεγόμενη τρόικα, εφαρμόζει σχέδια που διαλύουν τον κοινωνικό μας ιστό. Και τώρα θέλουν να μας επιβάλουν φεουδαρχικούς εργασιακούς όρους με εργασία 6 ημερών και 13 ωρών την ημέρα- η 13-ωρη εργασία θα είναι η επίσημη, γιατί ο εργοδότης μπορεί να επιβάλει μεγαλύτερο ωράριο. Ήδη στον ιδιωτικό τομέα η εργασία γίνεται σε συνθήκες μεσαίωνα με εργαζόμενους δουλοπάροικους που ιδρώνουν 15 και 18 ώρες και μένουν απλήρωτοι. Χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Η εκλεγμένη- κατ’ όνομα ελληνική- κυβέρνηση είναι εντολοδόχος κι εκτελεστής αποφάσεων που λαμβάνονται σε εξωελληνικά κέντρα. Στη Θράκη τώρα- κι αργότερα ίσως κι αλλού- παίζονται περίεργα παιγνίδια. Οι εγκληματικές ομάδες και οι μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών καίνε κάθε καλοκαίρι την όμορφη πατρίδα μας. Όλοι οι γείτονες- ακόμη και οι Γυφτοσκοπιανοί- θέλουν μερτικό από τα εδάφη μας, ενώ οι Τούρκοι όλο το Αιγαίο.

Και εμείς σιωπούμε........................!

Η συνέχεια >>> εδώ …

Να ισχύει, άραγε, αυτό που είπε ο Γάλλος δοκιμιογράφος Michel de Montaigne: «Δεν υπάρχει πιο ταπεινωτική απάντηση από την περιφρονητική σιωπή»; Να ‘ναι αυτή η απάντησή μας τόσο στους διεθνείς οικονομικούς κυρίαρχους, όσο και στους ντόπιους πρόθυμους συνεργάτες τους; Ή μήπως η ανημποριά μας εκφράζεται με τη σιωπή; Τη σιωπή των αμνών, που αίρουν τις αμαρτίες των οικονομικών κτηνών, τα οποία φέρουν ανθρώπινη προσωπίδα;

Πώς, όμως, μπορεί να φωνάξει, να βλαστημήσει έστω, κάποιος, όταν έχει γαλουχηθεί να μη μιλάει; Ο αδύναμος- και ο Έλληνας έχει εκπαιδευτεί να νιώθει αδύναμος, πως είναι κάτοικος της Ψωροκώσταινας- έχει συνηθίσει να μη μιλάει. Η σιωπή έχει γίνει το μεγάλο συνήθειο του. Από μικρό παιδί του είπαν: «Σώπα, οι μικροί δε μιλάνε». Και, σαν Έλληνες, ποτέ δε μεγαλώσαμε…!

Η ζωή του αδύναμου είναι μέσα στη σιωπή, όπως την περιγράφει ο Αζίζ Νεσίν στο ποίημά του “Σώπα, μη μιλάς”:

« Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή

κόψ’ τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,

"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις , σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν’ την να σωπάσει.

Κόψ’ την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,

χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς ,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ'’ ην αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!....»

Στις μέρες μας μπορεί η σιωπή είναι μια εναλλακτική λύση. Όταν οι λέξεις είναι φορτωμένες βαρβαρότητα και ψέμα, τίποτα δεν μιλάει δυνατότερα από τη σιωπή. Ο λόγος έγινε ψεύτικος. Μας είπαν για λεφτά που υπήρχαν και οι διαβεβαιώσεις έγιναν αγέρας. Μα είπαν για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και η υπόσχεση σκόρπισε σαν στάχτη στον αέρα. Η επανάκαμψη της οικονομίας έβγαλε μακριά ποδάρια και πηδάει σαν ακρίδα προς το απροσδιόριστο βάθος του χρόνου. Οι χρονολογίες συνέχεια μετατοπίζονται κι εμείς οι πολίτες βυθιζόμαστε περισσότερο στην κινούμενη άμμο της ύφεσης. Δεν έμειναν μόνο στον ψεύτικο λόγο. Κατασκεύασαν και ψεύτικα στοιχεία για να υπονομεύσουν την χώρα. Για να μας ρίξουν στα νύχια του ΔΝΤ και της νεοναζιστικής Γερμανίας. Και εμείς δεν διαμαρτυρόμαστε. Γιατί όπως είπε ο Άγγλος συγγραφέας J.R.R. Tolkien: «Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.»

Ο λόγος έγινε και βάρβαρος, βουτηγμένος στο αίμα. Μας υπόσχονται επικράτηση ηρεμίας στις αγορές σε παγκόσμια κλίμακα αν περιέλθουμε σε μια παγκόσμια διακυβέρνηση και καθιερωθεί ένα παγκόσμιο νόμισμα. Στις 11 Σεπτεμβρίου έγινε αναφορά στο θλιβερό συμβάν της πτώσης των δίδυμων πύργων. Αυτή η συνωμοσία κατά της ανθρωπότητας ήταν το ξεκίνημα του παγκόσμιου οικονομικού πόλεμου. Οι απόγονοι του Δαυίδ- οι 15 Εβραϊκής καταγωγής οικογένειες που έχουν τον παγκόσμιο πλούτο- είναι άπληστοι. Θέλουν τα πάντα. Ούτε κάποιες, ελάχιστες έστω, στιγμές ευτυχίας δε θέλουν να μας αφήσουν. Πάνω από τον φοβερό Θεό της ερήμου, τον Γιαχβέ, έχουν στήσει ψηλότερο βάθρο με το άγαλμα του Μαμμωνά. Σ’ αυτό το είδωλο έχτισαν έναν πελώριο βωμό και βάλθηκαν να θυσιάσουν όλη την ανθρωπότητα. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος δε θ’ αργήσει να ξεσπάσει. Και η ανθρωπότητα σιωπά. Η σιωπή των έτοιμων να θυσιαστούν αμνών…

Η σκέψη μας πηγαίνει στους στοίχους του Αλεξανδρινού ποιητή Κ. Καβάφη με τίτλο “Λόγος ή σιγή”:

« “Είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος.”

Τίς βέβηλος προέφερε τοιαύτην βλασφημίαν;

τίς χαυνωθείς Aσιανός παραιτηθείς εις μοίραν

τυφλήν, βωβήν, τυφλός, βωβός; Ποίος οικτρός παράφρων

ξένος τη ανθρωπότητι, την αρετήν υβρίζων,

χίμαιραν είπε την ψυχήν, και άργυρον τον λόγον;

Το μόνον μας θεοπρεπές δώρημα, περιέχον

τα πάντα — ενθουσιασμόν, λύπην, χαράν, αγάπην•

εν τη ζωώδει φύσει μας ανθρώπινον το μόνον!

Συ όστις τον αποκαλείς άργυρον, δεν πιστεύεις

το μέλλον, λύον την σιγήν, μυστηριώδες ρήμα.

Συ εν σοφία δεν τρυφείς, πρόοδος δεν σε θέλγει•

με την αμάθειαν — χρυσήν σιγήν — ευχαριστείσαι.

Νοσείς. Είν’ η αναίσθητος σιγή βαρεία νόσος,

ενώ ο Λόγος ο θερμός, ο συμπαθής, υγεία.

Σκιά και νυξ είν’ η Σιγή• ο Λόγος, η ημέρα.

Ο Λόγος είν’ αλήθεια, ζωή, αθανασία.

Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — σιγή δεν μας αρμόζει

αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου.

Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — αφού λαλεί εντός μας

η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία. »

Οι τεχνοκράτες δεν γνωρίζουν τίποτα από ψυχή, συναισθήματα, αγάπη. Γνωρίζουν μόνο από τους αριθμούς, που τους παρουσιάζουν τα μεγάλα αφεντικά στο λογιστικό τραπέζι για να κατεργαστούν. Τόσα τα κέρδη, τόσοι οι φόροι, τόση και η μείωση του πληθυσμού. Γιατί, για να έχουν ολάκερη την πίτα του πλούτου, είναι έτοιμοι να ρίξουν εντομοκτόνο στο ανθρώπινο μυρμηγκολόι, ώστε ακόμη και τα ψίχουλα να μη χάσουν. Τα “νούμερα”- γιατί όποιος δε νιώθει να σκιρτά η καρδιά από αγάπη δε δικαιούται να λέγεται άνθρωπος- μόνο αριθμούς κατέχουν! Αυτά τα 11,5 ή 15 δισεκατομμύρια, που θέλουν να εξοικονομήσουν για χάρη των τραπεζιτών, δεν τους ενδιαφέρει τι πόνο θα σκορπίσουν και τι εξαθλίωση στην ελληνική κοινωνία. Τα “νούμερα” Σαμαράς- Πάγκαλος- Στουρνάρας- Βρούτσης & Σία, μας θεωρούν απλούς αριθμούς. Τόσα θα τους πάρουμε με φόρους, τόσα με χαράτσια, τόσα έχουν στο σπίτι τους και πρέπει να τους τα αφαιρέσουμε με κάθε τρόπο. Τόσο θα μας στοιχίσουν σε μισθούς, συντάξεις, υγεία. Για να κάνουν, λοιπόν, τις πράξεις τους, θέλουν να επικρατεί η σιγή.

Όμως ο Αλεξανδρινός ποιητής αντιδρά. «Ποιος βέβηλος είπε πως είναι χρυσός η σιωπή και άργυρος ο λόγος;» Επομένως- και πολύ σωστά επισημαίνεται στο ποίημα- είναι παράφρονες, καμία σχέση έχοντες με την ανθρωπότητα- όσοι επιβάλουν τη σιωπή. Δικτατορική επιβολή σιωπής είναι η “κάρτα του πολίτη” και το “τσιπάρισμα” με το οποίο θα μας “μαρκάρουν” σαν δαμάλια. Κάθε μέτρο που παίρνουν για το καλό μας, κάθε επιβολή που γίνεται για την προστασία μας, είναι απάτη. Όλα θεσμοθετούνται και επιβάλλονται για να διασφαλίσει το συμφέρον του το οικονομικοπολιτικό ληστρικό σύστημα.

Η σιωπή διδάσκεται από το κατεστημένο σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επιβάλλεται σε κάθε βήμα της ζωής. Είναι η αμάθεια του κόσμου, η απαιδευσία του. Η επί χρόνια συστημική υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, ο ανεπαρκής πολιτιστικός προσανατολισμός, η χωλή κουλτούρα, η προώθηση του ωχαδελφισμού και του εγωκεντρισμού έκαναν τους έχοντες κάτι να πουν, να σιγήσουν. Ήσαν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» της ελληνικής στρεβλής διαμορφωμένης κοινωνίας. Σιωπή, επίσης, είναι το φίμωμα κάθε φωνής που ξεσκεπάζει τις βρωμιές των κρατούντων. Είναι το κουκούλωμα είτε με τη μέθοδο της απειλής, είτε με τη μέθοδο των τριάκοντα αργυρίων. Με την απειλή της πτώχευσης οι γύπες και τα κοράκια δεν άφησαν τον κόσμο να τιμωρήσει τους πολιτικούς της μνημονιακής προδοσίας. Και το καρκινικό μόρφωμα της σιωπής επικράτησε κι απλώθηκε με τις μεταστάσεις του.

Όσο κι αν θέλουμε να κρατήσουμε το στόμα κλειστό, όσο κι αν μας επιβάλλουν τη σιωπή, νιώθουμε “κάτι” να μας πιέζει το στήθος. Είναι μια κραυγή που θέλει να βγει και να παγώσει το αίμα αυτών που ξεπέρασαν τα όρια της ανοχής μας. Σαν, από την ίδια τη φύση, που αντιδρά στο βιασμό της, ξεπηδάει από μέσα μας το αλεξανδρινό: «Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — σιγή δεν μας αρμόζει αφού εις το ομοίωμα επλάσθημεν του Λόγου. Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν — αφού λαλεί εντός μας η θεία σκέψις, της ψυχής άυλος ομιλία. »

Στη φυσική μάθαμε, στα μαθητικά μας χρόνια, πως ένα υλικό έχει τρία όρια: το όριο ελαστικότητας, το όριο πλαστικότητας και το όριο θραύσης. Το όριο ελαστικότητας το έχουμε ξεπεράσει προ πολλού. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ξαναγυρίσει στην προηγούμενη κατάστασή της! Έχουμε όμως ξεπεράσει κατά πολύ και το όριο πλαστικότητας και κοντεύουμε στο όριο θραύσης. Δεν αντέχουμε άλλα μέτρα. Δε μπορούμε να υποστούμε άλλες θυσίες. Δεν ανεχόμαστε να γίνουμε η τροφή των κερδοσκοπικών και τραπεζικών κτηνών. Δεν αντέχουμε άλλον ευτελισμό σαν άτομα και σαν πολίτες της Ελλάδας. Πονάμε. Θα σπάσουμε, θα διαλυθούμε. Χάνεται η πατρίδα μας. Χάνουμε τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, τα σπίτια μας, το χωραφάκι που μας άφησε ο πατέρας μας. Ο πόνος που δημιουργεί η θραύση, όσο κι αν σφίγγουμε τα δόντια, δεν μπορεί να συγκρατήσει την κραυγή. Είναι σαν την ηφαιστειακή λάβα. Ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί είναι η ελληνική ψυχή και λάβα η κραυγή του. Και η κραυγή είναι μυριόστομη: «Φτάνει, πια. Μέχρι εδώ…». Και για να θυμηθούμε τον αλησμόνητο ηθοποιό μας Νίκο Κούρκουλο: «… Όχι άλλο κάρβουνο…»