Δεν υπάρχουν ασήμαντοι άνθρωποι…

[[ δαμ- ων ]]

Μερικές φορές, φαίνεται, ο εγωισμός μιας μερίδας ανθρώπων ξεπερνάει τα γήινα δεδομένα, γιατί θέλουν να παίξουν το ρόλο του Θεού. Θαρρούν ότι μπορούν να γίνουν θεοί στη θέση του Θεού. Η τυφλότητα του εγωισμού τους δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν πως ο Δημιουργός έχει θέσει αξεπέραστους νόμους, τους οποίους η μικρότητα του ανθρώπου, όποια πρόσκαιρη εξουσία κι αν έχει αποκτήσει, δεν μπορεί να υποκαταστήσει με ανθρώπινες εγωκεντρικές επινοήσεις. Γιατί στο Θείο Σχέδιο, η θεία μέριμνα κι Αγάπη, με άπειρη σοφία, έχει προβλέψει όλα να έχουν μια θέση, όσο ευτελή κι αν φαίνονται στα κοντόθωρα, με εγωιστικές παρωπίδες, μάτια μας.

Έτσι η Νέα Τάξη, αποτελούμενη κυρίως από εβραϊκής καταγωγής άτομα, εφαρμόζει όσα την προτρέπει ο φοβερός Γιαχβέ, που παρουσιάζει το “ιερό” τους βιβλίο, το οποίο πάντοτε προσαρμόζουν στα μέτρα τους. Το «και απολείτε πάντας τους κατοικούντας την γην και κατοικήσετε εν αυτή» (Αριθμοί, ΛΓ΄, 53), που φέρεται να είπε ο Γιαχβέ στον Μωυσή, το εφαρμόζουν και σήμερα, ενώ επιδιώκουν να αποτελούν το φόβητρο των λαών κατά το: «και όψονταί σε πάντα τα έθνη της γης, ότι το όνομα Κυρίου επικέκληταί σοι, και φοβηθήσονταί σε» (Δευτερονόμιον, ΚΗ΄, 10) για να επιβληθούν σε όλη την οικουμένη. Το ραβινικό βιβλίο “Ταλμούδ” έχει υπερτονίσει αυτή την επεκτατική τακτική, προτρέποντας: «Όλα τα υπάρχοντα των άλλων εθνών ανήκουν στο Εβραϊκόν Έθνος, το οποίο επομένως δικαιούται να τα αρπάξει, χωρίς οποιουσδήποτε δισταγμούς. Ένας ορθόδοξος Εβραίος δεν είναι υποχρεωμένος να τηρεί τις ηθικές αρχές, ως προς τους ανθρώπους των άλλων φυλών. Αυτός μπορεί να ενεργήσει αντίθετα προς τις αρχές της ηθικής, εφόσον αυτό ωφελεί αυτόν και τους Εβραίους γενικά» (Schulchan Aruch, Choszen Hamiszpat 348). Υπερτονίζουν την ανωτερότητα του Εβραϊκού έθνους, ενώ παράλληλα υποβαθμίζουν τη θέση των άλλων εθνών: «Οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, αλλά τα έθνη του κόσμου δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά κτήνη» (Baba Mccia 114, 6)

Ανατριχιάσαμε με όσα πληροφορηθήκαμε πριν λίγες μέρες να είπε η αμερικανίδα υπουργός εξωτερικών Χίλαρυ Κλίντον κατά την 15η επέτειο της Διεθνούς Διάσκεψης για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη, όπου ανακοίνωσε την έναρξη ενός νέου προγράμματος, που σύμφωνα με την Κλίντον θα γίνει πλέον το επίκεντρο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Το νέο αυτό πρόγραμμα είναι γνωστό ως η “Παγκόσμια Πρωτοβουλία για την Υγεία”, και χρηματοδοτείται σε μια εποχή που η κυβέρνηση των ΗΠΑ πνίγεται στο χρέος. H Κλίντον εξάγγειλε πως 63 δισεκατομμύρια δολάρια θα δαπανηθούν από τις ΗΠΑ για την πρόληψη της εγκυμοσύνης και για τη βελτίωση του “οικογενειακού προγραμματισμού” με υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο για τα επόμενα έξι χρόνια.

Με άλλα λόγια, το νέο επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ θα είναι σχετικά με την ευγονική και τον έλεγχο του πληθυσμού. Εξωτερικά, καλά ακούγεται. Υγιέστερος πληθυσμός! Ουσιαστικά, όμως, πρόκειται για έλεγχο του πληθυσμού και ουσιαστικά τη μείωσή του. Έτσι, όσα γίνονται στην πατρίδα μας με τη φορολόγηση των παιδιών, την κατάργηση των ειδικών προνομίων στις τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες- ακόμη και την αποτροπή απόκτησης έστω κι ενός παιδιού από τα νέα ζευγάρια με τους νέους όρους εργασίας και ζωής- είναι στα πλαίσια της άμεσης μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Οι Παγκόσμιοι επικυρίαρχοι βρήκαν στο πρόσωπο της Χίλαρυ τον άνθρωπο που θα προωθήσει τα σχέδιά τους. Εκμεταλλεύονται το κόμπλεξ της κομματικής ήττας της από τον έγχρωμο αντίπαλό της. Την απώλεια του προφίλ της ευτυχισμένης οικογένειας από τις αταξίες του συζύγου της. Τη σχέση του πρώην προεδρικού ζεύγους έχουν λεκιάσει πολλοί λεκέδες ανάλογοι αυτού που βρέθηκε στο φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκυ. Αυτό το κομπλεξικό πλάσμα, το έτοιμο να κάνει τα πάντα για την πληγωμένη προσωπική της εικόνα, ήταν πρόθυμο, χωρίς φιλοσοφικούς στοχασμούς, να υλοποιήσει το σχέδιο του ελέγχου του πληθυσμού της γης. Η ευγονική τους ερμηνεύεται και έχει σημασία γι’ αυτούς, να γεννιούνται γεροί κι άβουλοι εργάτες, χρήσιμοι στις κερδοφόρες πολυεθνικές επιχειρήσεις τους. Στο δικό τους μοντέλο της παγκόσμιας κυψέλης, αναγκαίες είναι μόνο οι εργάτριες μέλισσες. Αυτές που ακούραστα θα παράγουν μέλι. Οι κηφήνες θα θανατώνονται από τη στιγμή της σύλληψης. Δεν θα γεννιούνται καν, γιατί επιβαρύνουν τον οικονομικό προϋπολογισμό της κυψέλης. Η γονιμοποίηση της βασίλισσας θα γίνει με μηχανικά μέσα…

Ένα τέτοιο μοντέλο έχουν σχεδιάσει οι αθέατοι ηγέτες της παγκόσμιας δικτατορίας. Οι Εβραίοι μεγιστάνες. Στις σκέψεις αυτών των άρρωστων μυαλών θα αντιπαρατάξουμε τις δικές μας απλές, γεμάτες ανθρωπιά και όση φιλοσοφική διάθεση διαθέτουμε, σκέψεις. Κι επειδή μας αρέσουν οι όμορφες ιστορίες θα ξεκινήσουμε με μία ιστορία:

[[ Πριν πολλά χρόνια, σε ένα μακρινό χωριό, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα που κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δυο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι, που το στήριζε στους ώμους της.

Το ένα δοχείο ήταν γερό και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα του νερού που μπορούσε να χωρέσει. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού μέχρι τη μέση. Έτσι η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το γερό δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε φτιαχτεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε μόνο το μισό από αυτό που έπρεπε, κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλειά του. Ύστερα από αρκετό καιρό δεν άντεξε πια αυτή την κατάσταση και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

«Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!» της είπε.

«Μα γιατί;» ρώτησε η γριά. «Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;»

«Ε, να ! Τόσο καιρό τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!» Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε: «Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα. Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Τόσο καιρό τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!» ]]

Αυτό το άχρηστο, για τους πολλούς δοχείο, που οι περισσότεροι θα το πετούσαμε, έγινε αιτία να ομορφύνει το σπιτικό της γριούλας. Και ήταν μια ομορφιά που γέμιζε την μοναχική ζωή της. Το μήνυμα που περνάει η ιστορία από τον εμπνευστή της είναι το ακόλουθο:

« Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του. Ο καθένας μας έχει τις “ρωγμές” του και τις “αδυναμίες” του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να “στολίσουν” τη ζωή μας. Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν την ηλικιωμένη γυναίκα, τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.»

Συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο το μήνυμα! Ακόμη και οι εκ πρώτης όψεως “ελαττωματικοί” άνθρωποι, οι άνθρωποι με σωματικές ή διανοητικές ατέλειες, έχουν θέση στη ζωή. Ποιος αυτόκλητος “θεός” – και με ποιανού την εξουσιοδότηση- μπορεί να αποφασίσει ότι αυτό το “ελαττωματικό πλάσμα” πρέπει να αποσυρθεί από τη ζωή και να πάει για καταστροφή; Και θα πάμε το ερώτημα πιο μακριά: Γιατί ο τάδε τυφλός αδελφός μας είναι περισσότερο άχρηστος από τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμο και τον Σαμαρά, που ως πρωθυπουργοί πισωγύρισαν την πατρίδα μας εκατό ή και περισσότερα χρόνια; Και γιατί ο τάδε κουζουλός διπλανός μας είναι περισσότερο επικίνδυνος από τον Παπακωνσταντίνου ή τον Βενιζέλο, που διετέλεσαν υπουργοί οικονομίας, και παρουσίασε ο μεν πρώτος πλαστά στοιχεία για να μπει η χώρα μας- κατόπιν πολιτικής προδοσίας- στο ΔΝΤ, και ο δεύτερος έκρυψε τη λίστα των ληστών που φυγάδευσαν τα κλεμμένα στο εξωτερικό και στη συνέχεια γελοιοποιήθηκε με τις φτηνές δικαιολογίες που είπε; Είναι μίασμα ο ανάπηρος, και δεν είναι αυτός που δέχεται την εκκένωση των νησιών μας με λιγότερους από 150 κατοίκους, βάζοντας σε αμφισβήτηση την εδαφική μας ακεραιότητα; Προφανώς η πρώτη κατηγορία, των ανθρώπων δηλαδή με φυσικά μειονεκτήματα, δεν είναι χρήσιμη και παραγωγική για τα ανθρωπόμορφα τέρατα της παγκοσμιοποίησης. Η δεύτερη κατηγορία, των πολιτικών με τα ηθικά ελαττώματα, είναι πολύ χρήσιμη στους οικονομικούς μαφιόζους γιατί τους βοηθάει να παρουσιάζουν έντεχνα και με αληθοφάνεια τα μεγάλα ψεύτικα κόλπα τους για να μας πάρουν τις περιουσίες μας, τις ελευθερίες μας, τα δικαιώματά μας να ζήσουμε ευτυχισμένοι.

Επομένως, με τα δικά μας κριτήρια, οι “χρήσιμοι” στους οικονομικούς δυνάστες μας, είναι αυτοί που εμείς απορρίπτουμε ως άχρηστους και επικίνδυνους για τη ζωή μας. Είναι οι εχθροί μας! Γι’ αυτούς η Αλκυόνη Παπαδάκη έγραψε: «Όχι, όχι τα θηρία. Τους ανθρώπους να φοβάσαι. Ιδίως όταν ξεκινούν ομαδικώς για το καλό σου.»

Οι Εβραιογενείς παγκόσμιοι επικυρίαρχοι και οι υπάκουοι υπηρέτες τους ανά τον κόσμο- και όλα τα ανήθικα ιερατεία μπορούν με τριάκοντα αργύρια να εξαγοράσουν τις συνειδήσεις πολλών επίδοξων Ιούδων- ενώ αντλούν το άλλοθι για την κυριαρχία τους στο “ιερό” τους βιβλίο, παραβλέπουν μια βασική εντολή: «Εγώ ειμί ο Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού.» Έτσι, στη θέση του Θεού λατρεύουν το είδωλο του Μαμωνά. Ο θεός της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας, ο Μαμωνάς, αντικατέστησε ακόμη και τον Γιαχβέ, που καμιά σχέση δεν έχει με το Θεό που παρουσίασε ως Πατέρα Του ο Ιησούς: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διοκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς…» (Ματθαίος, ε΄, 43- 45). Ο πλησίον για τον Ισραηλίτη ήταν ο ομοεθνής του μόνον και εχθρός του κάθε αλλοεθνής. Ο Ιησούς πλάτυνε πολύ την έννοια του “πλησίον”, στην οποία συμπεριέλαβε τον κάθε άνθρωπο, ακόμη κι αυτόν που η κατεστημένη νοοτροπία θεωρεί εχθρό. Γι’ αυτό στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο “πλησίον” του Ιουδαίου, τον οποίο αφού καταλήστεψαν άφησαν βαριά τραυματισμένο οι ληστές, δεν ήταν ο Ιουδαίος ιερέας, ούτε ο Iουδαίος λευίτης. Ήταν ο παραδοσιακός εχθρός από τη Σαμάρεια! Και είπε ότι ο Θεός δεν είναι φόβος και τρόμος, αλλά «ότι ο Θεός αγάπη εστίν» ( Α΄ Επιστολή Ιωάννου, δ΄, 8). Για να γράψει ο αγαπημένος μαθητής Του:

«εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν, ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι’ αυτού» ( Α΄ Επιστολή Ιωάννου, δ΄, 9). Και δεν αγάπησε τους λίγους. Ούτε είχε εκλεκτούς, στους οποίους έδωσε το προνόμιο να εξουσιάζουν όλον τον κόσμο στο όνομά Του. Αγάπησε όλον τον κόσμο: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν…» (Ιωάννης, γ΄, 16).

Για μια ακόμη φορά θα πούμε ελεύθερα τη γνώμη μας: Η Π. Διαθήκη δεν είναι οικουμενικό ιερό βιβλίο! Είναι η μυθολογία- η προϊστορία έστω- και η ιστορία του εβραϊκού έθνους. Δεν έχει καμιά σχέση και σύνδεση με το ελληνικό έθνος και με τα άλλα χριστιανικά έθνη. Αν κάποτε οι εκκλησίες, που φέρουν το όνομα του Χριστού, αφήσουν τα δευτερεύοντα που τις χωρίζουν- τις επιρροές , την εξουσία και τις οικονομικές επιχειρήσεις- και δουν μόνο τα βασικά- που είναι η αγάπη του Χριστού και η με ειρήνη ζωή όλων των ανθρώπων- αποφασίσουν να βάλουν σε δεύτερη ή τρίτη θέση την Π. Διαθήκη, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Το παραμύθι της δημιουργίας του κόσμου δεν έχει καμιά σχέση με την επιστημονική σκέψη και όσα πειραματικά έχουν επιβεβαιωθεί. Κι όμως αυτό το παραμύθι έστειλε στην πυρά φωτεινά μυαλά! Και μετά θάνατον αποδείχτηκε πως είχαν απόλυτο δίκιο! Ο Θεός δεν έχει εκλεκτό λαό. Όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά Του! Επιπλέον ο Ιησούς δεν έβαλε φραγμούς στη σκέψη και στην ερμηνεία των λόγων του. Οι εκκλησίες για να προασπίσουν, βασικά, τα οικονομικά τους συμφέροντα, δογματίζουν. Βάζουν δηλαδή στεγανά. Οι φυλακισμένοι της σκέψης και της πίστης είναι οι δούλοι, που θέλουν οι εκκλησίες. Δεν είναι τα παιδιά του Θεού. Και ο Θεός αγαπάει τους άσωτους υιούς και φροντίζει τα απολωλότα πρόβατα. Δεν θέλει τις εκκλησίες πνευματικές φυλακές!

Ο Ιησούς τα “ραγισμένα δοχεία” δεν τα απέρριψε. Τα βοήθησε. Έκανε θαύματα γι’ αυτά. Είπε: «αλλ’ όταν ποιής δοχήν, κάλει πτωχούς, αναπήρους, χωλούς, τυφλούς» (Λουκάς, ιδ΄, 13). Είδε το “ραγισμένο δοχείο”, τον Ζακχαίο, σκαρφαλωμένο στο δέντρο, και το κάλεσε να κατέβει για να ετοιμαστεί να Tον φιλοξενήσει. Έσωσε κάποιο άλλο “ραγισμένο δοχείο”, που οι άλλοι ήσαν έτοιμοι να συντρίψουν, λέγοντας: «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω τον λίθον επ’ αυτήν» (Ιωάννης, η΄, 7). Ας μείνουμε, όμως, για λίγο στην «επισκευή ενός ραγισμένου δοχείου», την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Διαβάζουμε στο ευαγγέλιο: «Και παράγων είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. Και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες∙ ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; Απεκρίθη Ιησούς ∙ ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθεί τα έργα του Θεού εν αυτώ.» (Ιωάννης, θ΄, 1-3). Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο για να αναλυθεί αυτό το μικρό απόσπασμα. Από την ανάγνωση δημιουργούνται δύο βασικά ερωτήματα: Πότε πρόλαβε να αμαρτήσει, αφού γεννήθηκε τυφλός;

Και γιατί να τιμωρηθεί το παιδί, αν αμάρτησαν οι γονείς;

Σκέψεις στο πρώτο ερώτημα: Αν είχε αμαρτήσει πριν γεννηθεί, προφανώς δεν είχε αμαρτήσει στην κοιλιά της μάνας του, μακριά από τον αισθητό κόσμο. Θα πρέπει να είχε αμαρτήσει στην προηγούμενη ζωή του. Δηλαδή είχε ζήσει και πριν από αυτή τη ζωή. Οδηγούμαστε, λοιπόν, στην εκδοχή η ψυχή να είχε “ενδυθεί” ένα “σωματικό ένδυμα” πριν από χρόνια και να είχε ζήσει κάπου, όπου, παραβαίνοντας τους βασικούς νόμους της αρμονικής ζωής, “αμάρτησε”. Αυτή η παράβαση δημιούργησε δυσαρμονία και για να αποκατασταθεί η τάξη, η ψυχή έπρεπε να επανορθώσει. Κυρίως, όμως, να πάρει το μάθημά τη, που συμπυκνώνεται στον “χρυσό κανόνα της ανθρωπότητας” και διατυπώθηκε από τον Κλεόβουλο τον Ρόδιο (6ος αιώνας π.Χ.): «Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις». Το ίδιο είπε και ο Ιησούς έξι αιώνες αργότερα: «Πάντα ουν αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς∙ ούτος γαρ εστί ο νόμος και οι προφήται. » (Ματθαίος, ζ΄, 12) Αυτός είναι ο βασικός νόμος που διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων! Τον συναντάμε και στην Π. Διαθήκη με τη διατύπωση: «και ο μισείς, μηδενί ποιήσης» (Τωβίτ, Δ΄, 15)

Μπορούμε να μιλάμε για μετενσάρκωση της ψυχής; Κατά τον Χριστιανισμό, όχι. Και τότε, αν ο τυφλός δεν είχε ζήσει προηγούμενη ζωή, πότε αμάρτησε πριν γεννηθεί;

Σκέψεις στο δεύτερο ερώτημα: Αμάρτησαν οι γονείς. Γιατί να τιμωρηθεί με τυφλότητα το παιδί τους; Είναι τόσο άδικος ο Θεός, ώστε να τιμωρήσει τους γονείς μέσα από την ταλαιπωρία του παιδιού τους; Και καλά, οι γονείς αμάρτησαν. Γιατί να μην τιμωρηθούν οι ίδιοι, αλλά κάποια ψυχή που δεν έφταιγε σε τίποτα;

Αναπόφευκτα οδηγούμαστε στο “νόμο της ανταπόδοσης” ή “νόμο του αντιπεπονθότος” των προγόνων μας. Σήμερα έχει επικρατήσει η ανατολική ονομασία “κάρμα”. Στο σύμπαν, λοιπόν, υπάρχει μια θεία νομοτέλεια και επικρατεί η δικαιοσύνη. Κάθε παράβαση των κοσμικών νόμων ζωής, ενεργοποιεί το νόμο του κάρμα, για να αποδοθεί η θεία δικαιοσύνη. Σε κάθε δράση υπάρχει η αντίδραση. Οι ψυχές συνδέονται μεταξύ τους και συνεργάζονται με κοινό στόχο την πνευματική εξέλιξη. Δημιουργούν “οφειλές” είτε ατομικές, είτε ομαδικές. Κι αν είναι ομαδικές, μπορούν να είναι σε μικρό κύκλο, οικογενειακές, είτε με μεγαλύτερο κύκλο, οι φυλετικές ή εθνικές. Έτσι έχουμε το ατομικό κάρμα, το οικογενειακό και το φυλετικό. Πιθανόν η χώρα μας να βρίσκεται σε αυτή την κρίση γιατί έχουν ενεργοποιηθεί οι κοσμικοί νόμοι ζητώντας να ξοφλήσουμε το φυλετικό κάρμα, ώστε κεκαθαρμένοι να αναλάβουμε το μεγάλο παγκόσμιο καθήκον: την μετάλλαξη του υλιστικού καπιταλιστικού πολιτισμού, που έχει επίκεντρο το παράνομο κέρδος, σε οικουμενικό πολιτισμό, με επίκεντρο τον άνθρωπο! Το σβήσιμο της πυρκαγιάς της απληστίας, που κατακαίει την ανθρωπότητα σκορπίζοντας στάχτες και αποκαΐδια, και το άναμμα της δάδας της πνευματικότητας, που θα φωτίσει τις διάνοιές μας να βρουν και πάλι το ανυψωτικό μονοπάτι της πνευματικής εξέλιξης.

Πιθανόν στην ευαγγελική ιστορία του εκ γενετής τυφλού να υπήρξε οικογενειακό κάρμα. Από κοινού ο τυφλός, οι γονείς και τα αδέλφια του “ραγισμένου δοχείου”, σε συνεργασία, με αγάπη, στοργή, κατανόηση και αλληλεγγύη έπρεπε να σβήσουν το χρέος της καρμικής οφειλής και οι ψυχές τους να γίνουν πιο σοφές. Να ανέβουν μερικά σκαλοπάτια και να έρθουν πιο κοντά στο ανέσπερο φως. Η Αλκυόνη Παπαδάκη γράφει σε ένα από τα θαυμάσια μυθιστορήματά της: «Γιατί η σοφία του μυαλού είναι άλλο πράγμα. Την αποκτά κανείς με τη γνώση. Τούτη δω που σου λέω, η σοφία της ψυχής αποκτιέται μόνο με πόνο. Κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο.» Ο πόνος είναι η φωτιά που αφαιρεί την σκουριά της ψυχής! Κι όπως φαίνεται- για να δώσουμε μια παράτολμη απάντηση το ερώτημα της συγγραφέως- αξίζει και παρααξίζει τον κόπο, γιατί κατά το λαϊκό τραγούδι «η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράμα» και κατά τον Ιησού: «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθαίος, ιστ΄, 26)

Και ο τυφλός στα φυσικά μάτια, ποιος μας αποκλείει να έχει ανοιχτά τα μάτια της ψυχής; Με το λευκό ραβδί του να πηγαίνει όπου υπάρχει ανθρώπινος πόνος και να λέει λόγια παρηγοριάς. Να συντροφεύει μοναχικούς ανθρώπους, να τους λέει αστεία για να γελάσει το χειλάκι τους, κουβέντες ενθαρρυντικές για τους εμψυχώνει. Μπορεί να παίζει κι ένα μουσικό όργανο για να τους διασκεδάζει και να ευφραίνει τη ματωμένη καρδιά εκείνων, που βλέπουν, αλλά τους συνθλίβει η απελπισία. Στο σπιτικό να είναι η όαση, όπου ξεκουράζονται μετά το μόχθο της ημέρας οι εργαζόμενοι γονείς. Ο εμψυχωτής στην προσπάθεια του αδελφού να πετύχει στις εξετάσεις, της αδελφής που φοβάται τη νέα της δουλειά. Τα άνθη έχουν μάτια και βλέπουν; Κι όμως σκορπίζουν την ομορφιά και το άρωμα γύρω τους. Ο τυφλός δεν βλέπει το φως. Μπορεί όμως να είναι το φως στις ψυχές στο μικρό του περιβάλλον. Να δίνει απλόχερα την ομορφιά και το άρωμα της ψυχής του. Για ποια ευγονική θα έρθει να μας μιλήσει η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ; Μπορεί η κραταιά κυρία- το κάπα με μικρό γράμμα- να δει πέρα από το τομάρι της και τους γυάλινους πύργους των αφεντικών της; Την τυφλότητα της ψυχής της την έχει αντιληφθεί; Αν, βέβαια, η ψυχή της είναι ψυχή ανθρώπου κι όχι ύαινας, όπως αναφέρει η πλατωνική εκδοχή.

Δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε απάντηση στο ερώτημα για την παραδοχή ή την απόρριψη των δοξασιών της μετενσάρκωσης και του κάρμα. Στα ευαγγέλια υπάρχουν ορισμένα ψήγματα, που συνηγορούν για την παραδοχή- κάποια παρουσιάσαμε στις αρχές αυτού του χρόνου συνδέοντας τον Ιωάννη τον Βαπτιστή με τον προφήτη Ηλία. Ορισμένα θρησκευτικά συστήματα τις έχουν ως “πιστεύω” τους. Οι μυημένοι πρόγονοί μας στα Ορφικά, στα Ελευσίνια και τα Καβείρια Μυστήρια, ο Πλάτωνας και οι μαθητές του, οι Νεοπλατωνικοί, ο Πυθαγόρας και οι Πυθαγόρειοι τις πίστευαν και τις είχαν ενσωματώσει στο θρησκευτικό τους σύστημα! Αν ισχύουν, τότε στην άπειρη αγάπη και δικαιοσύνη του Θεού, τα “ραγισμένα δοχεία” ξεπληρώνουν τα χρέη τους, προσωπικά και οικογενειακά. Παίρνουν τα μεγάλα προσωπικά μαθήματα, την βιωματική γνώση, που θα τα βοηθήσουν να κάνουν γρηγορότερα και μεγαλύτερα βήματα προς την τελείωσή τους και την ποθητή θέωση. Η δοκιμασία τους είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας που κάνει κάποιος, όταν ανεβαίνει ένα βουνό, για να φτάσει στην κορυφή του, και βρει έναν απότομο βράχο. Μπορεί, προκειμένου να τον αποφύγει, μπροστά στο ενδεχόμενο να κάνει το γύρω του βουνού, ώστε να παρακάμψει το βράχο, να σκάψει λίγα σκαλοπάτια στο βράχο. Ίσως να κουραστεί, αλλά κερδίζει σημαντικά σε χρόνο! Κάτι ανάλογο είναι οι δοκιμασίες αν είμαστε στη θέση του “ραγισμένου δοχείο” ή αν μας τύχει να το έχουμε στην οικογένειά μας. Είναι κάποια σκαλοπάτια για να κερδίσουμε μακροπρόθεσμα δρόμο και χρόνο. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να το απορρίψουμε σαν άχρηστο; Υπάρχουν άχρηστες ψυχές; Μπορούμε να σταθούμε εμπόδιο να πάρει το εξοφλητήριο και τα μαθήματά της, που όρισε πριν έρθει στο φυσικό πεδίο με τη βοήθεια πνευματικών οντοτήτων πολύ μεγάλης πνευματικής προόδου; Τότε καθόρισε με ποιες ψυχές θα συνεργαστεί και σε ποιο βαθμό. Επομένως, όλα εποιήθησαν εν σοφία και για κάποιο σκοπό! Ποιος αυτόχρήζεται θεός στη θέση του Θεού για να ορίσει τους δικούς του πρόσκαιρους νόμους υπεράνω των θείων διαχρονικών- όσο θα υπάρχει ο φυσικός κόσμος- νόμων;

Αν ισχύουν όσα το θρησκευτικό ιερατείο παρουσιάζει και δεν εφαρμόζει έντεχνα, και κατά το συμφέρον του, το «έτι πολλά έχω λέγειν υμίν, αλλ’ ου δύνασθαι βαστάζειν άρτι» και η ψυχή ζει μία και μοναδική ζωή, και πάλι δεν γνωρίζουμε τη θεϊκή βούληση. Στη θεία οικονομία το “ελαττωματικό δοχείο”, μπορεί να είναι το “σκεύος εκλογής” που θα ποτίσει τους σπαρμένους σπόρους- ψυχές στη γη από τον Δημιουργό να ανθίσουν και να καρποφορήσουν πνευματικά! « Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου»…

Το ανθρώπινο μάτι μπορεί να βλέπει το φως σε μια μικρή περιοχή συχνοτήτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Υπάρχουν συχνότητες που δεν τις αντιλαμβάνεται. Ουσιαστικά είμαστε τυφλοί μπροστά στο μεγάλο εύρος των ηλεκτρομαγνητικών ερεθισμών που δεχόμαστε. Έτσι και η ανθρώπινη διάνοια. Μπορεί να αντιληφθεί ελάχιστους από τους πνευματικούς ερεθισμούς που την βομβαρδίζουν. Με εμπιστοσύνη στο θείο σχέδιο, ας επεξεργαστεί με ηρεμία και ψυχική γαλήνη, όσα της γίνονται γνωστά κι όσα μπορεί να αντέξει. Μα, πάνω απ’ όλα, να αποδεχτεί τα “ραγισμένα δοχεία”. Να τα αξιοποιήσει και να τα κάνει να φανούν κι αυτά χρήσιμα. Μπορεί η κοινωνία να ανθίσει από το νερό που χύνεται λόγω της ελαττωματικής τους κατασκευής. Κι αν η ψυχή μας κάποτε ραγίζεται, ας φυτέψουμε λουλούδια στις ραγισματιές της. Αυτά δε θα αφήσουν να φανούν οι ραγισματιές. Αντίθετα, θα τις στολίσουν.

Όλοι είμαστε σημαντικοί, γιατί όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα. «Εν δυνάμει θεοί» πλασμένοι «κατ’ εικόνα Θεού»! Μπροστά στον παγκόσμιο κίνδυνο της οικονομικής ελίτ, έχουμε το χρέος να σχηματίσουμε έναν πνευματικό στρατό, που θα αντιταχτεί στους παγκόσμιους δυνάστες, που έχουν βαλθεί να εγκαταστήσουν τη δικτατορία τους με την ευγονική, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, το τσιπάρισμα και τη μετατροπή μας από έμψυχα αυτόβουλα ελεύθερα όντα σε κατευθυνόμενα ρομποτοειδή. Ένας τέτοιος αγώνας θα μας οδηγήσει από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν»…