Άχουτις. Σήμερα ξύπνησα με ευφρόσυνη καρδιά. Αδελφούλες μου, είδα όνειρο. Και τι όνειρο! Είχα, λέει, βάλει ποδιά, μαντίλα στα μαλλιά και είχα ένα φτερό στο χέρι. Και τι έκανα…. Ξεσκόνιζα το άγαλμα του Θοδωρή μαζί με τη φοράδα του εκεί στην Παλιά Βουλή. Αχ, θεσπέσια δουλειά. Την κατευχαριστιόμουν. Αφού, καλέ, χοροπηδούσα και τραγουδούσα σαν χαζοχαρούμενο φρικιό: «Ένα φράγκο η βιολέτα, τσιγκολελέτα, τσιγκολελέτα» Και νάααααααα νάζια και κουνήματα. Τέτοια ούτε η σκυλού η Βέρα Λάμπρου δεν κάνει όταν τραγουδάει το μεγάλο της σουξέ “Το Νινί σέρνει καράβι” και παριστάνει η χοντρέλω την Μπάρμπυ. Ενώ εγώ, το έχω το στυλάκι μου. Και ξέρετε γιατί το διατηρώ; Γιατί μονίμως είμαι τσαντίλας- σόρυ, τσαντίλω ήθελα να πω- και ωρύομαι. Χτυπιέμαι, κουνιέμαι- κουνάω χέρια, πόδια, δάχτυλα και κεφάλι- ξελαρυγγίζομαι σε κάθε τηλεοπτική εμφάνιση και βρίζω. Τι μπινελίκια ρίχνω, η ξεφωνημένη, δε λέγονται. Ματάκια μου, μετά από κάθε εκπομπή βγαίνω πέντε κιλά ελαφρύτερος, ο κερατούκλης.
Που λέτε, το είχα κάνει τάμα. Άμα πιάσει μεγάλα νούμερα η ιστορική εκπομπή που σκηνοθέτησα, να ξεσκονίσω το άγαλμα το Κολοκοτρώνη στην Αθήνα. Και έπιασε μεγάλα νούμερα, γιατί τα νούμερα οι κω@οέλληνες δεν κατέχουν από ιστορία και τρώνε ό,τι σκουπίδια τους πασάρεις. Το λοιπό, εγώ είχα τη φλασιά να τους περάσω ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν τοιούτος. Σκέφτηκα, ο κερατάς: γιατί να τον πουν Κολοκοτρώνη; Γιατί- έδωσα την εξήγηση- καθόταν πάνω σε μια μυτερή κοτρώνα. Άρα, του άρεσε το φύκι- φύκι και το αλμυρό αράπικο φιστίκι. Επομένως ήταν σαν όλους τους φίλους μου τους μοντερνοκουλτουριάρηδες. Πισωγλέντης! Το είπα στον βαρεμένο τον Βαρέμη, αυτός το υιοθέτησε, το μέγα κανάλι το ΣΚΑΪ το έβγαλε στον αέρα και οι μινάρες οι τηλεθεατές σαν χάνοι το απολάμβαναν αραγμένοι στον καναπέ. Έτσι, ρε, διαμορφώνουμε τη Νέα Ελλάδα των φυτών.
Η συνέχεια >>> εδώ…
Δεν αξίζει ντιπ για ντιπ η ρημάδα, αφού την απελευθέρωσαν από τους Τούρκους ομοφυλόφιλοι- είδατε τάκτ στην έκφραση, εεε- που η ιστορία τους ονόμασε ήρωες. Εγώ αποκατέστησα την αλήθεια: Ποιοι ήρωες και πράσινα άλογα με ροζ μουλάρια; Σε κάποιους άρεσε το οθωμανικό. Κυνηγούσαν τους Τουρκαλάδες για να το γλεντήσουν. Αυτοί βαριόντουσαν και οι δικοί μας θυμωμένοι που μείνανε μπουκάλα τους πήραν στο κυνήγι. Αυτό το είπαν επανάσταση του 1821! Χαράς το πράμα. Οι Τούρκοι βαρέθηκαν τα πισωχαΐρια μας και το έσκασαν. Έτσι μας άφησαν ελεύθερη τη γη και ελευθερωθήκαμε!
Και τα χαϊβάνια, που έβλεπαν την εκπομπή θαύμαζαν τη φλασιά μου. Ε ρε, ο φούστης, τι ιδέες είχα. Και έκανα, ο φλώρος, κάτι νούμερα… Και αυτό το λέγαμε μορφωτική τηλεόραση! Γι’ αυτό, ρε μινάρες, είσαστε για τα σίδερα και γι’ αυτό ανέχεστε όλα τα πουστιρλίκια που ρίχνω στην τηλεόραση σαν βουλευτής.
Ναι, που λέτε. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της εκπομπής το είχα κάνει τάμα να ξεσκονίσω το άγαλμα του Θοδωρή. Αλλά εκτέθηκα με το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη και οι μινάρες οι συμπατριώτες μου, αναγνωρίζοντας το πρωτοποριακό έργο να κάνω ξευτίλα την ιστορία μας, με ‘βγαλαν βουλευτή. Πήρα σβάρνα τα κανάλια σαν εκπρόσωπος της αριστερής κουλτούρας. Κι από κανάλι σε κανάλι να τσιρίζω, να βρίζω και να ρίχνω μπινελίκια, δε μου ‘μεινε χρόνος για το τάμα. Αρπάχτηκα και με το β... της Χρυσής Αυγής τον Παναγιώταρο στην εκπομπή του Ευαγγελάτου και έδεσε το βύσινο! Το τι μπινελίκι έπεσε, αδελφούλες μου, δε λέγεται. Έπρεπε να υπερασπιστώ αυτό θεατρικό αριστούργημα του Αλβανού, το "Corpus Christi" με την αντροδολοφόνα τη Βάσια. Τι σχέση έχει τώρα αν πρόσβαλε το Χριστό; Μπροστά στη τέχνη, εγώ δε καταλαβαίνω Χριστό! Εξάλλου εμείς οι αριστεροκουλτουριάρηδες τον Χριστό τον έχουμε…. Άντε μη το πω, και μου πείτε ότι έχω στόμα οχετό. Ρε, το στόμα μου μέλι στάζει. Μόνο που είναι σφηκόμελο. Με αυτά και με τα άλλα, το ξέχασα το τάμα. Μπορεί να είμαι σκα@οκέφαλος, αλλά το υποσυνείδητο μου το θύμισε. Ρε Πέτρο Τατσόπουλε, το τάμα! Και το είδα όνειρο! Ζωσμένος με μια ωραία ροζ ποδίτσα, με κεντητή μαντίλα στα μαλλιά, είχα το φτερό και ξεσκόνιζα το μπρούτζινο άγαλμα. Ε ρε, ανακούφιση που ένιωσα! Και τραγουδούσα όλο σκέρτσο: «Αχ αλογάκι, αλογάκι, ξεσκόνισμα που θα το φας…» και «Θόδωρα το μαντήλι σου τι το έχεις λερωμένο…» και ήθελα η ρουφιάνα να το πλύνω, να καθαρίσει από τα αίματα. Τα αίματα δε τα μπορώ. Μου ‘ρχεται λιποθυμιά.
Και ΄κει που το φχαριστιόμουν, χτυπάει το ρημάδι το ξυπνητήρι. Το ‘χα βάλει γιατί με είχαν καλέσει να πάω σε ένα πρωινάδικο να ρίξω και πάλι τα κουλτουριάρικα μπινελίκια μου. Μα ένιωθα μια χαρά, μια αγαλίαση από το όνειρο. Σαν έριξα, όμως, λίγο νερό στο πρόσωπο και ένιωσα τη σκληρή πραγματικότητα, αισθάνθηκα μια ντροπή που δεν ήμουν κι εγώ σαν το Θοδωρή. Ντρεπόμουν που δεν ήμουν ομοφυλόφιλος- όπως τον είχα παρουσιάσει! Δεν το ΄κανα από ηρωισμό. Χέ@τηκα για ηρωισμούς και λοιπές μα@ακίες. Απλά, ήθελα να είμαι ξεφωνημένη αδελφή για να μπω στο μάτι των φασιστών. Ναι, αυτών των τετράποδων που γίνονται νόστιμα αλλαντικά. Ντρέπομαι. Νιώθω αποτροπιασμό για το άτομό μου. Θέλω τόσο πολύ να είμαι πισωγλέντης. Όλοι οι γνωστοί μου, που είναι τοιούτοι- φτερούδες, αδελφάκι μου- είναι διάσημοι. Διάσημοι σήμερα είναι οι αμόρφωτοι και οι πισωγλεντζέδες που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες! Τέτοιος, ήθελα να είμαι και όχι ο ξεφωνιάρης τσαντίλας βουλευτής των καναλιών. Ντρέπομαι! Ντρέπομαι τόσο πολύ που δεν είμαι ομοφυλόφιλος…
Εσείς, που ανέχεστε τις σκηνοθετικές μου εμπνεύσεις και που με στείλατε στη βουλή, ντρέπεστε καθόλου;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου