Το έθνος να λυπάστε…

[[ δαμ- ων ]]

Θριαμβολογούν και πάλι οι πολιτικοί για το μεγάλο ξεπούλημα του έθνους! Και μας σερβίρουν παραμύθια και παρήγορες ιστορίες μέχρι να βγει η ψυχή μας. Γιατί όλα τα μέτρα οδηγούν στην εξόντωση, στον θάνατο της μικρομεσαίας τάξης του λαού μας. Το μήνυμα του πρωθυπουργού δεν ήταν για να καθησυχάσει τον απελπισμένο λαό του, αλλά για να χαροποιήσει τους δανειστές του. Γιατί η δόση προς τα οικονομικά πρεζόνια της Ελλάδας, δεν θα διοχετευτεί για την τόνωση όσων έχει πλήξει η οικονομική κρίση, παρά για την αποπληρωμή του χρέους. Ενός χρέους που δημιουργήθηκε για τον πλουτισμό των λαμογιών, τα οποία έβγαλαν τα κλεμμένα στις τράπεζες του εξωτερικού. Στις κρυμμένες λίστες πρώτοι και καλύτεροι οι συγγενείς των πολιτικών, δηλαδή των λύκων που εκλέξαμε για να φυλάγουν εμάς τα πρόβατα! Ψευδώς δήλωσε ο κατ’ όνομα πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά κατ’ ουσίαν επίτροπος της οικονομικής μαφίας: «Η Ελλάδα στέκεται στα πόδια της. Μετά την απόφαση του Eurogroup η χώρα παραμένει ζωντανή. Σήμερα τελειώνουν οι εκβιασμοί για έξοδο της χώρας από το ευρώ» και πρόσθεσε ότι «τα χρήματα της δόσης και οι μεταρρυθμίσεις αποτελούν μία νέα αφετηρία». Ο Σαμαράς- δεν αποκαλούμε κύριο τον πολιτικό που άλλα έλεγε προεκλογικά κι άλλα εφάρμοσε, όταν υπέκλεψε με ψεύτικες υποσχέσεις την εξουσία- τόνισε ότι δικαιώνεται η πολιτική της συγκυβέρνησης, ενώ ευχαρίστησε τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη- τα άλλα μέλη της αντιλαϊκής εντολοδόχου τρόικας- για την στήριξή τους. «Οι θυσίες των Ελλήνων δεν είναι μάταιες» είπε ο πρωθυπουργός, σχολιάζοντας τα θετικά αποτελέσματα του Eurogroup, που ενέκρινε την εκταμίευση της δόσης. Απόκρυψε, όμως, ότι οι θυσίες των Ελλήνων είναι για να εξασφαλίσουν οι τοκογλύφοι τα υπερκέρδη τους. Ο πρωθυπουργός επισήμανε ότι όπως αποδεικνύεται δεν τίθεται θέμα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και υπογράμμισε ότι «είναι μια νέα ημέρα για την Ελλάδα και για την Ευρώπη». Μάλιστα όπως είπε χαρακτηριστικά «η ελληνική έξοδος από το ευρώ πέθανε». Η Ελλάδα παραμένει στη θανάσιμη αγκαλιά των στραγγαλιστών της Ευρώπης των κερδών και της οικονομικής δικτατορίας. Η έξοδος πέθανε, μα μαζί της πέθανε και ο λαός που κατοικεί σ’ αυτή τη χώρα. Κι όπως αποδεικνύουν όλα τα μέτρα, που σταδιακά παίρνονται, είναι για να θανατώσουν το λαό μας, ώστε να απομείνει χωρίς διεκδικητές ο θησαυρός της χώρας και να περιέλθει στους δολοφόνους μας.

Η συνέχεια >>> εδώ ….

«Η Ελλάδα είναι πλέον ένα οικονομικό και πολιτικό πειραματόζωο στο εργαστήρι του ευρώ και αν επιτύχει το πείραμα (δηλαδή αν έχουν αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις και η χώρα επανέλθει σε βιώσιμη ανάπτυξη), τότε η Ελλάδα θα αποτελεί πρότυπο επιτυχούς εξυγίανσης χωρίς έξοδο από την Ευρωζώνη και χωρίς χρεοκοπία», τονίζει ο γνωστός καθηγητής Διεθνούς Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης, Φριτζ Μπρόις, σε άρθρο του στην αυστριακή εφημερίδα «Die Presse».

Πολλές φορές γράψαμε σ’ αυτή την ιστοσελίδα ότι είμαστε ένα πειραματόζωο της οικονομικής ελίτ όχι μόνο στο εργαστήρι του ευρώ, αλλά βασικά για την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας. Τις μέρες αυτές πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ ότι την εθνική κυριαρχία της χώρας εκχωρεί πλήρως στην τρόικα η κυβέρνηση με τη νέα δανειακή σύμβαση που υπέγραψε. Στη δανειακή σύμβαση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως) με αριθμό 240 αναφέρεται ότι: «Ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία... σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης». Με άλλα λόγια, σε περίπτωση που η Ελλάδα αθετήσει κάποιον από τους όρους της δανειακής σύμβασης ή προχωρήσει σε μονομερείς κινήσεις, η τρόικα έχει δικαίωμα να προχωρήσει σε κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Περιουσιακά στοιχεία είναι τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, το σύνολο της ακίνητης κρατικής περιουσίας, το σύνολο των οπλικών συστημάτων της χώρας, οι αρχαιότητες της χώρας, οτιδήποτε περικλείεται σε αυτή την χώρα ως ακίνητη ή κινητή περιουσία και ανήκει στο δημόσιο (και με ερωτηματικό για τις ιδιωτικές περιουσίες). Πρακτικά η οποιαδήποτε ιδιωτική περιουσία είναι στην διάθεση του δημοσίου με έναν απλό νόμο ή ένα διάταγμα αναγκαστικής απαλλοτρίωσης. Ακραίο, αλλά όχι απίθανο...

Ο πρωθυπουργός για πρώτη φορά μετά την γερμανική Κατοχή του 1941, αποδέχθηκε με την ψήφιση του σχετικού νόμου, την συνδιαχείριση των δημοσίων οικονομικών (και ειδικότερα του χρέους) από ξένα κράτη και τις θεσμικές Αρχές της ΕΕ, όπως προβλέπει η τροποιημένη Δανειακή Σύμβαση η οποία είναι χειρότερη και από το μνημόνιο 2 του Φεβρουαρίου. Τα όσα περιλαμβάνονται στη νέα Δανειακή Σύμβαση είναι απλά ανατριχιαστικά για ένα κράτος που θέλει να λέγεται "ελεύθερο" αλλά έχει πάψει πλέον να ισχύει στην πράξη ο χαρακτηρισμός αυτός.

Μετά τη δημοσίευση των στατιστικών στοιχείων της Ε.Ε., η κυβέρνηση μας έχρησε και με τη βούλα της Eurostat φτωχούληδες της Ευρώπης.

Σε όλα αυτά που μαστίζουν τους Έλληνες, αυτοί σιωπούν. Όλα τα μέτρα τα δέχονται με ένα βουβό παράπονο. Ίσως να ισχύει στην περίπτωσή μας η φράση του Ντε Μονταίν: «Δεν υπάρχει τόσο ταπεινωτική απάντηση, όσο η περιφρονητική σιωπή.» Μπορεί να ισχύει και η ρήση του μεγάλου μας σοφού της αρχαιότητας, του Πυθαγόρα: «Με την άδικη πατρίδα σου να συμπεριφέρεσαι όπως με την μητρυιά: να σιωπάς.» Πολλοί αναλογίζονται τις ευθύνες τους. Αντί να ήταν ενεργοί πολίτες, από ωχαδελφισμό και απατηλή καλή ζωή έγιναν παθητικοί πολίτες. Αυτή την παθητικότητα την εκμεταλλεύτηκαν οι απάτριδες νενέκοι που θαμπώθηκαν από τα χωρίς κόπο αποκτηθέντα πλούτη, και με τη δική μας ανοχή, μας οδήγησαν στην τραγική κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά με τους χιλιάδες άνεργους και πεινασμένους συμπατριώτες μας, με τις καθημερινές από απελπισία αυτοκτονίες, με τους άστεγους και τους ξεπαγιασμένους.

Στο βιβλίο “Στον κήπο του Προφήτη”, του φημισμένου Λιβανέζου ποιητή και στοχαστή, Χαλίλ Γκιμπράν (Λίβανος 1883 – Ν. Υόρκη 1931), υπάρχει ένα ποιητικό και στοχαστικό απόσπασμα, στο οποίο ο “Προφήτης” απευθυνόμενος στους φίλους του, ξεκινά το λόγο του επαναλαμβάνοντας τη φράση «Να λυπάστε το έθνος που…», για να δείξει ότι ένα έθνος δεν έχει καμιά τύχη, όταν δεν το σέβονται και δεν πασχίζουν για το καλό του οι κυβερνήτες του και λαός του. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:

[[ Κι ο Αλμουσταφά έφτασε και βρήκε τον Κήπο της μάνας και του πατέρα του μπήκε μέσα και σφάλισε την αυλόπορτα για να μη μπει κανένας πίσω του. Και σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες κατοίκησε μονάχος σ' αυτό το σπίτι και σ' αυτό τον Κήπο, και κανένας δεν ήρθε, ούτε ως την αυλόπορτα, γιατί έμενε σφαλιχτή, κι όλοι κατάλαβαν πως ήθελε να μείνει μόνος.

Κι όταν οι σαράντα μέρες κι οι σαράντα νύχτες τέλειωσαν, ο Αλμουσταφά, άνοιξε την αυλόπορτα και τους άφησε να μπουν. Κι ήρθαν εννιά άντρες για να μείνουν μαζί του στον Κήπο. τρεις ναύτες από το καράβι του. τρεις που είχαν υπηρετήσει στο Ναό. και τρεις σύντροφοι των παιχνιδιών του από τα παιδικά τους χρόνια. Κι αυτοί οι εννιά ήταν οι μαθητές του. Κι ένα πρωί, οι μαθητές του κάθισαν τριγύρω του κι είδαν στη ματιά του αποστάσεις μακρινές και θύμησες. Κι ο μαθητής που τον έλεγαν Χαφίζ, του είπε: «Δάσκαλε, πες μας για την πόλη της Ορφαλεζίας, και τη χώρα

κείνη που σε κράτησε τούτους τους δώδεκα χρόνους».

Κι ο Αλμουσταφά έμεινε σιωπηλός, και κοίταξε πέρα προς τους λόφους και προς τους απέραντους αιθέρες, κι ήταν μια αμάχη στη σιωπή του. Ύστερα είπε:

«Φίλοι μου και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πίστη κι άδειο από θρησκεία. Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο που δεν το έχει υφάνει, που τρώει ψωμί που δεν το έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν έχει τρέξει από το πατητήρι του. Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο. Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στ’ όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος του στον ξύπνιο του. Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία. δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται μέσα στ' αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα. Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του απατεώνας, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος και μιμικής.

Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα, για να καλωσορίσει και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα.

Να λυπάστε το έθνος που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους και που οι δυνατοί του άντρες ακόμα στην κούνια.

Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί τον εαυτό του ένα έθνος».]]

Στην αρχή ο προφήτης έμεινε σιωπηλός, γιατί όπως έχει πει ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Ας είναι ευλογημένη η σιωπή! Γιατί μέσα σ' αυτήν θα μ' ακούσεις να μιλώ». Μα στη συνέχεια μίλησε με λόγια και είπε σημαντικά και διαχρονικά πράγματα! Αν διαβάσουμε λέξη προς λέξη τα λόγια του Αλμουσταφά, θα δούμε ότι το 1923- το έτος που γράφτηκε “ο Κήπος του Προφήτη”- περιέγραφε όσα βιώσαμε ως έθνος τα τελευταία είκοσι χρόνια. Φορέσαμε επώνυμα ρούχα εισαγωγής, που δεν τα υφάναμε, με αποτέλεσμα να κλείσουν τα εργοστάσιά υφαντουργίας μας. Πάψαμε να παράγουμε παραδοσιακά γεωργικά προϊόντα διατροφής και ασχοληθήκαμε με το βαμβάκι λόγω επιδοτήσεων με τα αποτελέσματα του απότομου και παράνομου πλουτισμού μιας τάξης γεωργών, που οδήγησε στην άμβλυνση των ηθών και τον εκμαυλισμό. Εισάγαμε προϊόντα, που παρήγαγε η ελληνική ύπαιθρος, και τα δικά μας τα ρίχναμε στις χωματερές. Πίναμε ποτά εισαγωγής, ακόμη και κρασιά, ξεριζώνοντας τα αμπέλια μας, γιατί τα αμπέλια ήθελαν πολύ ιδρώτα, ή αφήναμε τα σταφύλια να σαπίζουν στα κλίματα γιατί η αποζημίωση ήταν μεγαλύτερη από την τιμή των σταφυλιών. Ηρωοποιήσαμε τους τεμπέληδες συνδικαλιστές, που διέλυσαν τις παραγωγικές μονάδες, και τους κουκουλοφόρους ληστές των καταστημάτων στις λεηλασίες που ακολουθούσαν τις καθημερινές πορείες, οι οποίες γίνονταν για ψύλλου πήδημα. Κυριάρχησε ο Φωτόπουλος στη ΔΕΗ, ή ο Μπαλασόπουλος στην ΠΟΕ- ΟΤΑ, κάνοντας τον επαναστάτη εκ του ασφαλούς, ενώ παραβίαζαν τις δικές μας ελευθερίες. Το ΠΑΜΕ βάφτισε δημοκρατικές διεκδικήσεις την αναρχία και την επιβολή της δικής του δικτατορίας. Περιφρονήσαμε τα όνειρα για ένα ωραίο μέλλον για να ζήσουμε το υλιστικό σήμερα με χρήματα δανεικά. Παριστάναμε τον υπερήφανο για την αρχαία ιστορία μας χωρίς να σεβαστούμε τα μνημεία μας, ενώ ποτέ δεν διαβάσαμε την ιστορία μας για να πάρουμε παραδείγματα και αντιπαραδείγματα, ώστε να γίνουμε καλύτεροι. Ακόμη και τη βαριά βιομηχανία μας, τον τουρισμό, την ευτελίσαμε, θέλοντας να γίνουμε νεόπλουτοι σε λίγες μέρες. Εγκαταλείψαμε κάθε τι παραδοσιακό και δικό μας και μαϊμουδίσαμε ξένους τρόπους ζωής και τέχνης. Λατρέψαμε όχι τα αξιακά πράγματα, αλλά αυτά που γυάλιζαν, κι ας ήταν από μπακίρι. Πιστέψαμε λαοπλάνους κυβερνήτες, που μας ξεπούλησαν, γιατί μας έταξαν μια θέση τεμπέλη και μια πρόωρη σύνταξη, χωρίς να σκεφτούμε ότι υπονομεύουμε το μέλλον και την υπόστασή μας. Κι αυτούς που τους χειροκροτούσαμε ως σωτήρες, μετά τους γιουχάραμε και τους γιαουρτώναμε. Βρίζαμε Βούλγαρους τους οπαδούς και τους παίκτες από μακεδονικές ομάδες, για τρέχουμε σε συλλαλητήρια κατά της FYROM όταν οικειοποιήθηκαν το όνομα που προηγούμενα βρίζαμε. Κι όλοι διεκδικούν εδάφη της χώρας μας, ακόμη κι αυτοί που έχουμε πολλαπλά ευεργετήσει, χωρίς το ΥΠ. ΕΞ. να τους υποδείξει το αυτονόητο. Πως έχουμε κι εμείς αλύτρωτες πατρίδες! Και δικά μας παραδοσιακά εδάφη βρίσκονται σε ξένη κυριαρχία. Έχουμε κι εμείς πληθυσμιακές μειονότητες που στενάζουν κάτω από τη βάρβαρη συμπεριφορά της ξένης πλειοψηφίας. Δεν υπάρχουν μόνο Τσάμηδες. Υπάρχουν και Έλληνες της Β. Ηπείρου! Στην περίπτωσή μας, δυστυχώς, ισχύει η παροιμία: «Το μάθανε πως πη@ιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι…»

Η Ελλάδα μας είχε περιγραφεί από τον Γ. Σουρή ήδη από τον 19ο αιώνα (1893), με το ακόλουθο ποίημα:

« Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ’ όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει

στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»

Αναρωτιόμαστε: Να είμαστε ήσυχοι, μετά της εκταμίευση της δόσης, ή να ανησυχούμε διπλά; Κανονικά, μια τέτοια οικονομική βοήθεια θα έπρεπε να μας κάνει όλους να ανακουφιστούμε…. Αλλά όταν οι όροι είναι προδοτικοί και οι πολιτικοί έχουν υπογράψει όρους υποτέλειας και απώλειας εθνικής κυριαρχίας κι όταν πλέον γνωρίζουμε πως η κρίση προήλθε με τεχνητό τρόπο ώστε η πατρίδα μας να χάσει την ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία της, αυτό μας κάνει να ανησυχούμε πολλαπλά.

Τα τελευταία 30 χρόνια οι δωσίλογοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί φρόντισαν η πατρίδα μας να χάσει την οικονομική της αυτοτέλεια κι αυτονομία και να οδηγηθεί σε δανεισμούς που είχαν στόχο συγκεκριμένες τσέπες. Όλα ήσαν προμελετημένα και σχεδιασμένα. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα λόγια της Ψαρούδα Μπενάκη το 2005 στον σημερινό πρόεδρο της δημοκρατίας περί απώλειας εθνικής ανεξαρτησίας; Με τη δόση, που πανηγυρίζουν οι αρχηγίσκοι της ντόπιας τρόϊκας γιατί πήραν ανάσες πολιτικής ζωής, με το μεγαλύτερο μέρος θα πληρωθούν οι δανειστές και το υπόλοιπο θα μοιραστούν οι δικοί μας τραπεζίτες. Στο λαό, που θα πληρώσει με το αίμα του τις δόσεις, θα μείνουν κάτι λίγα ψίχουλα. Φυσικά, για επενδύσεις δεν γίνεται λόγος.

Από τη στιγμή που οι οικονομικοί δολοφόνοι των λαών γνωρίζουν ότι ο ορυκτός πλούτος μας ξεπερνά τα 30 τρισεκατομμύρια ευρώ, δεν θα διστάσουν να μας δανείζουν. Το σκωτσέζικο ντουζ στο οποίο μας υποβάλλουν κάθε τόσο, είναι ώστε να τους τον παραχωρήσουμε χωρίς να ζητήσουμε μερίδιο, ξένοι στην ίδια τη χώρα μας! Γι’ αυτό αποκαλούμε τους πολιτικούς δωσίλογους! Γιατί ξέρουν την περιουσία της χώρας τους, και μας παραδίδουν στους νέους κατακτητές σαν να ήμασταν άψυχα αντικείμενα, αναλώσιμα είδη. Ο Ισοκράτης είχε πει: « Σε δυο περιστάσεις ο λόγος είναι προτιμότερος της σιωπής. Όταν κάποιος γνωρίζει τι θα πει και όταν είναι ανάγκη να μιλήσει.» Και πρέπει να μιλήσουμε. Είναι ανάγκη να φωνάξουμε. Γιατί διαλύουν την πατρίδα μας. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός βλέποντας τις έριδες, τους ανταγωνισμούς, τις ίντριγκες και τις εμφύλιες διαμάχες και συρράξεις μεταξύ των πολιτικών «φατριών» στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, είχε από τότε διαπιστώσει ότι το έθνος «στραβά αρμενίζει». Γι αυτό κι έγραψε το παρακάτω αποκαρδιωτικό στις “Σημειώσεις” του: «Πώς πάει το έθνος; Πώς πάνε οι δουλειές;»… «Είδες πώς μαδάνε την κότα κι ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι πάει το έθνος.»! Τα ίδια ισχύουν και σήμερα…

Ξαναθυμόμαστε τα λόγια του Προφήτη: «Να λυπάστε το έθνος που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους…» Χάνεται η Ελλάδα μας γιατί βουβάθηκαν, αντί να ξεσηκωθούν, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι ακαδημαϊκοί που γνωρίζουν. Δεν είναι σοφοί, αλλά σίγουρα ξέρουν περισσότερα από τον κοσμάκη. Αυτοί έπρεπε να γίνουν μπροστάρηδες στην αντίδραση του λαού μπροστά στη λαίλαπα των μέτρων, που ψηφίζουν οι πολιτικοί. Να οδηγήσουν στα παγκόσμια δικαστήρια για εθνικά εγκλήματα και γενοκτονία όσους βαυκαλίζονται πως είναι σωτήρες. Δημόσια να τους μάθουν το σημαντικό μάθημα πως είναι ψεύτες και απατεώνες, και πως οι ολετήρες δεν δικαιούνται να λέγονται σωτήρες. Πως παραβιάζουν το σύνταγμα και έχουν μετατρέψει το πολίτευμα από δημοκρατικό σε δικτατορία, όταν σημαντικά διατάγματα δεν ψηφίζονται στη βουλή από τους εκλεγμένους αμνούς, αλλά περνούν σαν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Το έθνος, λοιπόν, να λυπάστε…

Δεν μας ταιριάζει να τελειώσουμε το άρθρο με αίσθημα απαισιοδοξίας. Γιατί αυτή η γη μπορεί να βγάζει Εφιάλτες και Νενέκους, βγάζει όμως και Μιλτιάδηδες και Κανάρηδες. Ο Ιχώρ που ρέει εντός μας θα ενεργοποιηθεί. Ήδη ενεργοποιείται σε κάποιους. Και τότε θα ακουστεί και πάλι η φωνή του Κολοκοτρώνη: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»! Τότε, τους υπονομευτές του έθνους να λυπάστε…