Ο πονεμένος Έλληνας…

[[ δαμ- ων ]]

Δεν ακούς πλέον το χαρούμενο και ανοιχτόκαρδο γέλιο στους δρόμους και τις πλατείες. Στα φωτεινά και γελαστά πρόσωπα των ανθρώπων τώρα είναι αποτυπωμένη η θλίψη και η κατήφεια. Οι πλατείες άδειασαν. Η κίνηση στους θορυβώδεις αυτοκινητόδρομους του παρελθόντος, τώρα έχει αραιώσει σημαντικά.

Η Ελλάδα, οι Έλληνες μέσα σε ένα τούνελ χωρίς διέξοδο. Και στο βάθος του τούνελ δεν υπάρχει φως, παρά μόνο πυκνό σκοτάδι. Ανοίγουν διάπλατα οι κόρες των ματιών μας και στο “είναι” μας φωλιάζει η άκρα απελπισία.

Ζούμε μέρες χειρότερες απ’ αυτές που μας περιέγραψαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας από τη μαύρη κατοχή. Καταχνιά! Παντού καταχνιά. Και σαν τα πυροβόλα των τότε Γερμανών, τώρα στα αυτιά μας ηχούν τα απάνθρωπα κι ανθρωποκτόνα μέτρα της κυβέρνησης, που πάντα είναι τα τελευταία, αλλά τελειωμό δεν έχουν… Το σκηνικό ίδιο: Κατακτητές οι Γερμανοί και το ΔΝΤ. Δωσίλογοι πολιτικοί και άνθρωποι του τραπεζικού συστήματος οι συνεργάτες τους. Μαυραγορίτες οικονομικοί εκμεταλλευτές αυτοί που απομυζούν τον παραδομένο ελληνικό λαό στα ξένα συμφέροντα από το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Και ο άλλοτε υπερήφανος Έλληνας, να περιμένει με υπομονή και χωρίς ελπίδα στην ουρά των κοινωνικών και εκκλησιαστικών συσσιτίων για να πνίξει την πείνα του…

Δεν μπορούμε να προτείνουμε κάποια λύση- και ποιοι είμαστε, άλλωστε, εμείς να δώσουμε λύση; αφού δεν ανήκουμε στους παγκοσμοιοποιημένους τεχνοκράτες που απεργάζονται τον αφανισμό των πολλών για την ευμάρεια των ελαχίστων, αλλά στους φιλοσοφούντες και αμετανόητους ελληνολάτρες- όταν η δική μας πρόταση θα έχει ως κέντρο την Ελλάδα κι ακτίνα τον Έλληνα εργαζόμενο τίμιο και με παιδεία οικογενειάρχη. Έτσι άθελα έρχονται στο νου μας τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη: «Και πες τους, σύντροφε, δεν φέρνω κανένα μήνυμα. Απλώς τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω».

Η συνέχεια >>> εδώ …

Για να συνεχίσει ο πονεμένος ποιητής και πεζογράφος Κώστας Καρυωτάκης στη “Φυγή Ι”: «Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα, Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου. Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της βάση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.»

Αυτές οι αλγεβρικές εξισώσεις πόσο μας είχαν βασανίσει στα μαθητικά μας χρόνια! Ιδίως αν ήσαν πάνω από πρώτου βαθμού. Και τώρα τα προβλήματά μας είναι πολυδιάστατα. Χειρότερα κι από διαφορικές εξισώσεις! Σε κάθε μας βήμα, κάθε μέρα που ξημερώνει, προβάλουν προβλήματα που φέρνουν ανθρώπινο πόνο. Όμως, ας αναρωτηθούμε: Μήπως αυτός ο πόνος, που βιώνουμε είτε σαν άτομα, είτε γενικότερα σαν έθνος, μπορεί να αποβεί λυτρωτικός;

Θα χρησιμοποιήσουμε σαν ανακουφιστικό επίθεμα της ψυχής ένα μικρό απόσπασμα από τον “Προφήτη” του Χαλίλ Γκιμπράν:

[[ Και μια γυναίκα μίλησε και είπε: Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Κι εκείνος αποκρίθηκε:

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του όστρακου που περικλείει τη γνώση σας. Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.

Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.

Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.

Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.

Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.

Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.

Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα. ]]

Πριν την παράθεση του αποσπάσματος από τον “Προφήτη”, θέσαμε το ερώτημα: μήπως ο πόνος μπορεί να αποβεί λυτρωτικός; Ίσως κάποιοι να θεωρήσουν το ερώτημα τρελό ή μαζοχιστικό. Θα αποτολμήσουμε να δείξουμε πως ούτε τρελό είναι, ούτε και μαζοχιστικό.

Ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνο υλικά σώματα, αλλά και πνευματικές οντότητες. Αφού το σώμα είναι φθαρτό κι εφήμερο, ενώ το πνεύμα αναλλοίωτο και αιώνιο, κυρίως είμαστε πνευματικές οντότητες. Για να μας θέσει προ των ευθυνών μας, που έχουμε ως πνευματικά όντα, ο Απ. Παύλος μας κάνει την ερώτηση: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Απ. Παύλος, Α΄ επιστολή προς Κορινθίους, γ΄, 16) Και αυτό το είχαμε ξεχάσει, βυθισμένοι στις απολαύσεις του υλιστικού και τεχνολογικού μας πολιτισμού, που σαν σειρήνες μας αποπλάνησαν. Επικεντρώσαμε όλο μας το ενδιαφέρον για την ικανοποίηση των αναγκών του σώματος, που τις περισσότερες φορές είναι απατηλές. Το σώμα είναι ακόρεστο και θέλει να μας πισωγυρίσει στο χώμα γιατί από ‘κει προέρχεται: «χους εί και εις χουν απελεύσει». Οι περισσότεροι έχουμε λησμονήσει την δυαδική μας υπόσταση: «Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν» (Γένεσις, β΄, 7). Το μεν σώμα, που είναι το κέντρο του ενδιαφέροντός μας, θα αποσυντεθεί, ενώ το πνεύμα θα επιστρέψει προς τον πνευματικό κόσμο: «Και επιστρέψη ο χους επί την γην, ως ην, και το πνεύμα επιστρέψη προς τον Θεόν, ος έδωκεν αυτό» (Εκκλησιαστής, ιβ΄, 7). Οι νόμοι ζωής, όμως, όπως ο Πάνσοφος Μέγας Νομοθέτης τους έχει θέσει, δεν μπορούν να επιτρέψουν την απόκλιση από το Κοσμικό Σχέδιο, που συντηρεί και εξελίσσει το Σύμπαν. Αρχικά δρα ο νόμος δράσης- αντίδρασης. Στη δράση να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους του βίου μας στην τρυφηλή κι ασύδοτη ζωή, καταπατώντας την ηθική και τη δικαιοσύνη, όπου έχει διασαλευτεί η τάξη, έχουμε την αντίδραση- που μπορεί να φέρνει μεν πόνο- αλλά έχει ως σκοπό την αποκατάσταση της τάξης.

Θάμπωσαν τα μάτια μας από την εναγώνια επιθυμία να απολαύσουμε όσα περισσότερα αγαθά μπορούμε. Κι όχι μόνο αυτά που μας εξασφάλιζαν οι δυνατότητές μας, αλλά και πέρα απ’ αυτές, χωρίς να μας απασχολεί το θέμα ότι το περισσό θα ήταν σε βάρος του διπλανού, του συνάνθρωπού μας. Ξεστράτισε η ματιά μας, κι αντί ο πλησίον μας να είναι στη συνείδησή μας συνοδοιπόρος στον ίδιο προορισμό, έγινε αντίπαλος κι ανταγωνιστής. Επιθυμήσανε το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, τη δουλειά του, την ευτυχία του, την γυναίκα του (ή τον άντρα της). Κι όπως μας λέει η πολύ διδακτική ιστορία της κατσίκας του γείτονα, αν αυτή δεν μπορούσε να γίνει δική μας, παρακαλάγαμε να ψοφήσει. Τόσο χαμηλά ξεπέσαμε. Λησμονήσαμε πως όλοι μας είμαστε συμμαθητές στο μεγάλο κοσμικό σχολείο της γης, με στόχο τη γνώση, που θα μας λυτρώσει από τις υλιστικές προσκολλήσεις. Αποδιώξαμε από τη σκέψη μας ότι τα υλικά αγαθά ήσαν το ψωμοτύρι και το φλασκί με το νερό του πεζοπόρου στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης για να φτάσει στον “οίκο του Πατρός”, κι όχι αυτοσκοπός της ζωή μας.

Κίρκη η υλιστική ζωή, μας μεταμόρφωσε με το μαγικό ραβδί της σε όντα που ζούσαμε για την ικανοποίηση μόνο του σώματος. Χάσαμε τον σεβασμό, υποστείλαμε τις αξίες, ευτελίσαμε την παιδεία. Οι έννοιες τιμιότητα, αξιοπρέπεια, ηθική, ευγένεια, άμιλλα, αξιοκρατία, έφυγαν από τη ζωή μας και έγιναν λέξεις χωρίς νόημα στα λεξικά. Ο τίμιος και αξιοπρεπής έγινε ο γραφικός τύπος στον εργασιακό μας χώρο, ο ευγενικός και σοβαρός στην συντροφιά συγκέντρωσε τα πειράγματα και τον χλευασμό μας. Ο ερευνητής των ατραπών της ζωής και διψασμένος για γνώση επικέντρωνε την μανία της δικής μας απαξίωσης. Άξιος του θαυμασμού μας έγινε όποιος είχε πολλά χρήματα και ξόδευε απλόχερα, χωρίς να μας μέλλει πως τ’ απόκτησε. Αρκεί να μην τ’ άρπαξε από την τσέπη μας. Φάρος της ζωής μας έγινε το «όσα φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι χαρεί αυτό που έχουμε μεσ’ στο βρακί μας». Έτσι σε κάθε εποχή επιβεβαιώνεται ο Βούδας, που είπε: «αιτία του πόνου είναι η εγωιστική επιθυμία», γιατί ο εγωισμός έγινε αχαλίνωτος. Ο εγωισμός έγινε το τσόφλι, το όστρακο που δημιουργήσαμε γύρω από τον πραγματικό εαυτό μας.

Σε αυτή τη διατάραξη της αρμονίας που θέλει η Ζωή για να εξελίξει τις μορφές της, σε αυτή τη δράση κατά της τάξης, η Ζωή αντέδρασε. Για να μας επαναφέρει στην τάξη, μας προκάλεσε πόνο. Ο πόνος δεν είναι μόνο μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι συνάμα και ευεργετικός, γιατί μας αφυπνίζει. Μα βγάζει από το πνευματικό κώμα και ενεργοποιεί τους μηχανισμούς εξόδου από την δυσαρμονία και επαναφοράς της διασαλευμένης αρμονίας. Ο Αριστοτέλης είχε πει στην αρχαιότητα: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου.» Ο πόνος, λοιπόν, που βιώνουμε οφείλεται στα λάθη μας. Κι όπως αποδεικνύεται «πήραμε τη ζωή μας λάθος». Η συγγραφέας Μάρω Βαμπουνάκη έχει δίκιο όταν λέει: «Ο πόνος είναι ζωοδότης, αφυπνιστικός, φιλάνθρωπος και θαυματουργός, και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία της ζωής του προσώπου που πάσχει».

Η μονομερής επικέντρωση στις ανάγκες το σώματος, ξεστρατίζει την ψυχή μας από το στόχο της, που είναι η βιωματική γνώση. Ο σκοπός της ενσάρκωσής της είναι να αποκτήσει την ικανότητα «του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν». Και αυτή τη γνώση θα την αποκτήσει στο μεγάλο κοσμικό σχολείο της γης διαμέσου των αισθήσεων. Γι’ αυτές ο Ν. Καζαντζάκης γράφει στην Ασκητική: «Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.» Η γνώση, όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν είναι κλεισμένη μέσα σε τσόφλι, που πρέπει να σπάσει για να μπορέσει να φυτρώσει ο καρπός της και να φέρει μετά πολύ καρπό. Το σπάσιμο γίνεται με πόνο! Σαπίζει ο παλιός καρπός, σκάει το φύτρο και προβάλει το νέο φυτό, που θα καρπίσει. Έτσι θυμόμαστε τα λόγια του Ιησού: «αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει• εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.» (Ιωάννης, ιβ΄, 24). Ο πόνος είναι που θα ενεργοποιήσει τον μηχανισμό της γνώσης, γιατί αυτός αποσπά τις αισθήσεις από την υλική ενασχόληση και στρέφει την προσοχή προς τα μέσα. Έτσι ο πόνος έχει μια δυναμική και αποτελεί την κινητήρια δύναμη της γνώσης. Μας αφαιρεί την σκουριά που σκεπάζει τη ψυχή και κατά τον Αριστοτέλη: «ο πόνος ξυπνά μέσα μας τη γλυκιά νοσταλγία του ουρανού.» Γι’ αυτό, ενώ μας φαντάζει σαν ένα πισωγύρισμα της ζωή μας, ουσιαστικά τη φωτίζει, γιατί παραμερίζει τις βαριές κουρτίνες της υλικής προσκόλλησης, κι αφήνει να φωτίσει τη ψυχή μας το πνευματικό φως.

Βυθισμένοι μέσα στην υλική ζωή νομίζαμε ότι ζούσαμε. Αλλά ζούσαμε μια αυταπάτη, γιατί όπως λέει η Ανατολική φιλοσοφία: «η ύλη είναι “μάγια”, (δηλ. αυταπάτη)». Έτσι ζούσαμε χωρίς να ζούμε. Μπορεί να μας φαίνεται βαρύ ή παράλογο το Ντοστογιεφκικό: «πονώ, άρα υπάρχω», αλλά ο σοφότατος Πυθαγόρας μας έχει τονίσει πως: «το κύπελλο της ζωής θα ήταν πολύ γλυκανάλατο, αν δεν έπεφταν μέσα μερικά πικρά δάκρυα». Για να συνεχίσει ο Γάλλος συγγραφέας Άλμπερτ Ντε Μισέ: «ο άνθρωπος είναι μαθητευόμενος, ο πόνος είναι ο δάσκαλος του, κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό του αν δεν έχει υποφέρει». Δάσκαλος, λοιπόν, ο πόνος! Μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα μας, να καταλάβουμε τον εαυτό μας με ενδοσκόπηση και να αναθεωρήσουμε πολλά από τα “κακώς κείμενα”. Να ξεχωρίσουμε την ήρα από το σιτάρι.

Η στάχτη που σκέπασε τον στόχο μας, τον πηγαιμό στην Ιθάκη, η ομίχλη που μας έκλεισε τον ορίζοντα, μας έκαναν να χάσουμε τη ρότα. Σαν να τρελάθηκε η πυξίδα της ζωή μας, έδειχνε αλλού γι’ αλλού. Θελήσαμε να περάσουμε από θάλασσες που έκρυβαν ύφαλους για να συντομέψουμε το ταξίδι του νόστου της Ιθάκης. Κι ακούσαμε το κρακ, που έφερε πόνο στην καρδιά. Κι εκεί είναι που πρέπει να δείξουμε θάρρος! Χωρίς φόβο και με υπομονή να κλείσουμε τη ρωγμή και να βγάλουμε τα νερά που θέλησαν να μας παρασύρουν στα βάθη της θάλασσας. Γιατί όπως μας τονίζει η τυφλή και κωφάλαλη Έλεν Κέλερ- που αν και έχασε το φως, την ακοή και τη φωνή από μια αρρώστια σε ηλικία μόνο 19 μηνών, κατόρθωσε να γίνει πανεπιστημιακός λέκτορας και να μάθει εκτός από τη μητρική της γλώσσα επιπλέον τρεις γλώσσες, μεταξύ των οποίων και Ελληνικά- «Ποτέ δε θα μαθαίναμε το θάρρος και την υπομονή, αν μόνο η χαρά υπήρχε μες στον κόσμο». Για να συνεχίσει: «Ο χαρακτήρας δεν μπορεί να αναπτυχθεί στην άνεση και την ηρεμία. Μόνο μέσω κρίσεων και δοκιμασιών, μπορεί η ψυχή να δυναμώσει, να εμπνευστεί μεγαλόπνοα σχέδια και να κατορθώσει μεγάλα επιτεύγματα». Αυτή η γυναίκα, το πρότυπο αισιοδοξίας και πίστης στη ζωή, μας ζητάει να έχουμε τεταμένη την προσοχή μας γιατί: «Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει- όμως πολλές φορές κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε την πόρτα που έχει ανοίξει για μας».

Θαύματα γεμάτη είναι η ζωή. Αλλά τα δικά μας συναισθήματα και οι δικές μας σκέψεις συσσωρεύουν μαύρα σύννεφα, που σκεπάζουν τα θαύματα. Είμαστε ό,τι αισθανόμαστε και ό,τι σκεφτόμαστε. Από τις σκέψεις μας παράγονται φοβερές σκεπτομορφές, έτοιμες σαν αιμοβόρα θηρία να κομματιάσουν τις σάρκες μας και τους άλλους, προκαλώντας πόνο. Πόνος και χαρά πάνε αντάμα και ο ένας διαδέχεται την άλλη. Είναι σαν τις εποχές του έτους. Ο χειμώνας παραχωρεί τη θέση του στην άνοιξη. Οι χειμώνες της θλίψης μας κάνουν ικανούς να ζήσουμε το μεγαλείο της πραγματικής χαράς. Διαφορετικά η χαρά θα εκφυλιζόταν και θα έχανε την αξία της. Μπορεί η ζωή να είναι γεμάτη δυσκολίες, μα είναι και γεμάτη από τους θριάμβους από τις νίκες μας πάνω στις δυσκολίες. Αν δεν είχαμε αναπνεύσει τη σκόνη της μάχης, δεν θα απολαμβάναμε τη χαρά της νίκης. Αν είχαμε αποφύγει το πεδίο της μάχης, θα μας ήταν άγνωστος ο θρίαμβος κι η αποδοχή από τον κόσμο! Θα ήμασταν τυφλοί να μην το δούμε. Και να ξέρουμε και τούτο: Το χειρότερο πράγμα από το να είμαστε τυφλοί, είναι να έχουμε όραση, μα να μας λείπει το όραμα! Γι’ αυτό να δεχόμαστε με καρτερία της εποχές της ζωής μας, όπως δεχόμαστε τις εποχές του χρόνου. Και να έχουμε όραμα, βάζοντας όλο και πιο ψηλά τον πήχη αυτών που θέλουμε να πετύχουμε. Να μην αφήνουμε τον παγωμένο βοριά του κατώτερου εαυτού μας να παγώσει τη ζωή μας στην περίοδο του χειμώνα του πόνου. Να χρησιμοποιήσουμε τη θερμότητα του ανώτερου εαυτού, για να ζεστάνουμε τη ψυχή μας. Ο Λαφονταίν μας διαβεβαιώνει πως: «δεν υπάρχει ψυχικός πόνος τόσο δυνατός, που να μην είναι δυνατόν στο τέλος να παρηγορηθεί».

Ο Προφήτης στο ανάγνωσμά μας, αναφέρει πως πολλούς από τους πόνους μας τους διαλέξαμε μονάχοι μας!

Να ‘ναι, άραγε, η φωτιά το χωνευτήρι, που αφαιρεί τη σκουριά από πάνω μας και καθαρίζει το ευγενές μέταλλο της ψυχής μας από τα αγενή μέταλλα που της αφαιρούν τη λάμψη; Κι αυτή τη φωτιά να την ανάψαμε μόνοι μας;

Η παγκόσμια γνώση μας μεταφέρει ότι στον άνθρωπο σκηνώνει το πνεύμα, ο θείος σπινθήρας, ο ανώτερος εαυτός. Αυτός ο θείος σπινθήρας ανάβει την καθαρτήρια φωτιά. Το μέταλλο “πονάει” όταν χάνει τη σκουριά του, γιατί τη θεωρεί δικιά του. Δεν γνωρίζει ότι είναι κάποια περιττή προσκόλληση. Όταν όμως φύγει η σκουριά και αποκτήσει τη φυσική του λάμψη, χαίρεται για το “χάσιμο”! Τότε καταλαβαίνει ότι η σκουριά του αφαιρούσε λάμψη κι αξία! Επομένως καλά κι άγια έπραξε ο ανώτερος εαυτός με τον πόνο που προκάλεσε. Ο πόνος ήταν, ουσιαστικά, δική μας επιλογή! Επιλογή του εντός μας θείου στοιχείου για να αναδειχτεί η πραγματική μας αξία!

Ας πάρουμε τον πόνο που εκδηλώνεται σε ένα μέλος του σώματός μας. Στην περίπτωση που είμαστε καθ’ όλα υγιείς δεν πονάμε. Αν, όμως, πονέσει ένα όργανο, λόγου χάρη το στομάχι μας, αυτό υποδηλώνει πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Και ο πόνος είναι ευεργετικός, γιατί το πρόβλημα όταν αντιμετωπιστεί στην πρώτη του εκδήλωση με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, θα αποφύγουμε επιδείνωση και πιθανό κίνδυνο για την ίδια τη ζωής μας. Καταφεύγουμε, λοιπόν, στο γιατρό μας, τον οποίο προφανώς εμπιστευόμαστε, που μας χορηγεί το φάρμακο και το παίρνουμε ήρεμα και χωρίς φόβο. Μερικές φορές πικρίζει το στόμα μας- ίσως να νιώθουμε κάποια ζαλάδα- αλλά συνεχίζουμε τη θεραπεία. Έτσι, σοφά ο Προφήτης λέει: «Είναι (ο πόνος) το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας. Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα. Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου, Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.»

Τον πόνο, που νιώθουμε, τον ένιωσε πολύ πιο έντονα ο μεγάλος Αγγειοπλάστης, ο πρεσβύτερος αδελφός μας, ο Ιησούς, στον κήπο της Γεθσημανή, όπου «εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην», στο διοικητικό μέγαρο του Πόντιου Πιλάτου, στο δρόμο προς τον Γολγοθά και κυρίως πάνω στο σταυρό, όπου έφτασε στην άκρα απελπισία αναφωνώντας: «ηλί, ηλί, λιμά σαβαχθανί»! Όλος αυτός ο πόνος σε τίποτα δεν Τον εμπόδισε να πει από τον σταυρό του πόνου: «πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»…

Σαν μια παρένθεση, θα παραθέσουμε σ’ αυτό το σημείο ένα θαυμάσιο ποίημα, που βρήκαμε στο μπλόγκ “Εσωτερικά Μονοπάτια”, όπου περιγράφεται η ποιητική αφήγηση ενός στρατιώτη της σταύρωσης:

« "...Ου γαρ οίδασι..."

Ήμουν εκεί... ήμουν εκεί σου λέω

δίπλα ακριβώς στον κάθετο κορμό

τα πόδια Του τα ματωμένα σχεδόν αγγίζανε το κράνος μου

πάλεψα μάλιστα με δυο τρεις άλλους

να μπω κι εγώ στη μοιρασιά

εκεί που ρίχνανε τον κλήρο της ντροπής

όμως δεν πρόλαβα.

Κι όλο γελούσαμε, φωνάζαμε αγριεμένοι

σαν τα τσακάλια που μεθάνε

μόλις το αίμα ερεθίσει τα ρουθούνια τους

κι άλλοι Τον έφτυναν, Τον βρίζανε

και Τον χλευάζανε σα λυσσασμένοι.

Μα μέσα στη βουή του όχλου

μες στις βρισιές και τις κατάρες

και τ' άγρια γέλια τα δαιμονικά

εγώ Τον άκουσα

- ήμουνα δίπλα Του, σου λέω -

Τον άκουσα με ξέπνοη φωνή

να ψιθυρίζει: "...άσ' τους, δεν ξέρουνε τι κάνουν...".

Κείνη τη φοβερή στιγμή

γύρισα και Τον κοίταξα κατάματα

κι ήταν το βλέμμα Του

- αν θέλεις το πιστεύεις -

ήταν γεμάτο πίκρα και στοργή και γλύκα

γεμάτο θλίψη, κατανόηση και σιγουριά

και πόνο και αγάπη

- ναι, μη γελάς, ανόητε! ΑΓΑΠΗ! -

σαν αδερφός που τα μικρότερα αδέρφια

αστόχαστα τον βασανίζουν και τον πληγώνουνε

και δεν του πάει η καρδιά να τα μαλώσει

τι είναι τυφλά κι ανίδεα και δεν καταλαβαίνουν.

Κι όταν μπροστά στο στήθος Του

έγειρε το στεφανωμένο Του κεφάλι

και ήρεμος ξεψύχησε

- θυμάσαι; -

κείνη την ώρα που σκοτείνιασε η μέρα

κι απ' τον σεισμό οι τάφοι ανοίξανε,

τότε, τότε μονάχα κατάλαβα

και έκλαψα.

Κι έγινε πάνω στο κορμί μου

καρφί και λόγχη

κείνο το "...ου γαρ οίδασι...". »

Πονέσαμε πολύ από την πολιτική ζωή του τόπου μας. Οι πολιτικοί μας αντί να είναι ταγοί του έθνους, αποδείχθηκαν Εφιάλτες του. Όχι μόνο δεν έταξαν να φυλάγουν Θερμοπύλες, αλλά αντίθετα άνοιξαν Κερκόπορτες οδηγώντας σε μια Νεοταξική υποδούλωση το λαό μας. Χωρίς να μας ρωτήσουν, μας επέβαλαν την παγκόσμια Διακυβέρνηση υποβαθμίζοντας- το ορθότερο θα ήταν να λέγαμε τινάζοντας στον αέρα- το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Σκόρπισαν τα όνειρα όλων των γενεών και προκάλεσαν με βάση σχέδιο- όχι από επιπολαιότητα ή απειρία- τη γενοκτονία μας. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει προοπτική! Ακόμη και αύριο να αλλάξει το πολιτικό κλίμα, για να επανέλθουμε στο πριν το 2009 επίπεδο θα χρειαστούμε δεκαετίες.

Ήρθε ο καιρός να αναρωτηθούμε: ποιός προκάλεσε τον πόνο; Ποια είναι η δική μας συμμετοχή, η δική μας ευθύνη; Και πως μπορούμε μέσα απ’ όλη αυτή τη δοκιμασία να βγούμε σοφότεροι. Ο Ρωμαίος Σενέκας μας μετριάζει τον πόνο με την παρήγορη φράση: «Οι δυσκολίες της ζωής δυναμώνουν τον νου, όπως η εργασία το σώμα.» Δυνάμωμα του νου, λοιπόν, είναι όσα τραβάμε είτε σαν άτομα, είτε σαν λαός. Μάθημα ζωής, που θα μας κάνει δυνατότερους, συνετότερους, τιμιότερους, ηθικότερους και περισσότερο αληθινούς. Θα μας κάνει να σταματήσουμε να κυνηγάμε υλιστικές Χίμαιρες, γιατί η μυθολογική Χίμαιρα μόνον καταστροφές προξενούσε, ενώ και τα παιδιά της ήσαν αιτίες συμφορών. Η Χίμαιρα εξέπνεε φωτιές. Αποδείχτηκε πως φωτιά ήταν το εύκολο χρήμα στα χέρια των ανόητων. Η απληστία σε όλες τις εποχές άναψε φωτιές πολέμων. Επί ξυρού ακμής βρίσκεται η ανθρωπότητα, με σοβαρό κίνδυνο να οδηγηθούμε στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, γιατί η οικονομική ελίτ λιμπίστηκε ακόμη και τη γίδα της χήρας, δηλαδή τις λίγες οικονομίες του φτωχού μεροκαματιάρη που είχε στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή. Οι τρισεκατομμυριούχοι με τις πολιτικές και στρατιωτικές μαριονέτες τους είναι έτοιμοι να αποδεκατίσουν τον πληθυσμό του πλανήτη, για να μη μοιράζονται τον πλούτο της γης με όλους εμάς. Λες κι ο ήλιος ανατέλλει μόνο γι’ αυτούς. Οι υπέρμετρα άπληστοι εκμεταλλεύτηκαν την μικρή δική μας απληστία για να μας κάνουν συνένοχους στα ληστρικά τους παιγνίδια και να μας γεμίσουν ενοχές. Γιατί εμείς έχουμε συνείδηση και καταλαβαίνουμε την μικρή μας “ύβρι”! Αυτοί έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον Μαμωνά και δρουν σαν ανθρωπόμορφες ύαινες.

Δοκιμάσαμε το μεταπολιτευτικό πολιτικο-οινονομικό κατεστημένο και γευτήκαμε το πικρό ποτήρι της προδοσίας τους , νιώσαμε το θανάσιμο αγκάλιασμα των εταίρων μας στην Ε.Ε., αισθανθήκαμε στο αίμα μας το δηλητήριο των μεγαλόσχημων οργανισμών ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΔΝΤ. Πονέσαμε περισσότερο από την απαξίωση της προσωπικότητάς μας, από τον ευτελισμό του έθνους μας. Μα αποκτήσαμε γνώση και πείρα. Ο Σπινόζα είχε πει: «Η πείρα είναι τρόπαιο που αποτελείται από όπλα που μας πλήγωσαν στη ζωή.»

Ένας από τους μεγαλύτερους γιατρούς, που είδαν το φως του ήλιου πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη, ήταν ο Ασκληπιός. Στον πόνο έδινε το κατάλληλο γιατρικό, που δεν το έφτιαχνε σε περίπλοκα χημικά εργαστήρια, αλλά το προμηθευόταν από τη φύση. Το γιατρικό του ήταν ένα απλό βότανο, ένα απλό φυτό, που απλόχωρα μας το δίνει η μητέρα γη. Το γιατρικό στον πόνο μας, αδελφέ μου Έλληνα, είναι απλό. Δεν θα μας το δώσουν οι τεχνοκράτες. Θα το δώσει η καρδιά μας…

Εδώ θα χρησιμοποιήσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Πονεμένη Ρωμιοσύνη” του Φώτη Κόντογλου:

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει ποιός έχει δίκιο, αν και δε χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη.

Κουράγιο, λοιπόν, γιατί την Ύβρι πάντα ακολουθεί η Νέμεσις… Και μη ξεχνάμε και τούτο: «Έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται». Το Απολλώνιο φως θα σκορπίσει το Σιωνιστικό σκοτάδι… κι από τον πόνο θα βγούμε δυνατότεροι και σοφότεροι έχοντας βρει το πνευματικό μας μονοπάτι…