Απολείπειν o Θεός Ελλάδαν

[[ δαμ- ων ]]

Θα ήμασταν αιθεροβάμονες αν πιστεύαμε πως μπορούμε να ξεπεράσουμε ως χώρα την κρίση, που είναι πολλαπλή. Αν η κρίση ήταν μόνον οικονομική- όπως στην Ιρλανδία- θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Γιατί η οικονομική κρίση μπορεί με κάποιου είδους συνεννόηση, με ορισμένες παραχωρήσεις, με προγραμματισμό και πολλές θυσίες να ξεπεραστεί. Η σοβαρότερη κρίση που έχουμε μπροστά μας είναι ηθική και πολιτική! Η σήψη έχει προχωρήσει σε βάθος. Η γάγγραινα κατατρώγει τις σάρκες του ελληνισμού. Και κανείς δεν έχει το θάρρος να πάρει το νυστέρι και να κάνει το αυτονόητο: να κόψει το σάπιο μέρος για να σωθεί το υπόλοιπο. Ο λαός- με λίγες εξαιρέσεις- αγωνιά και περιμένει μια εθνοσωτήρια κίνηση. Για ένα είναι σίγουρος: αυτή η κίνηση αποκλείεται να προέλθει από την βουλή και από τον τομέα της δικαιοσύνης. Και σιωπηλά ψάχνεται να βρει από πού μπορεί να έρθει η ελπίδα.

Τα νέα με δόσεις αλήθειας κυρίως τα μαθαίνουμε από το εξωτερικό. Γιατί τα ελληνικά ΜΜΕ είναι αναμεμιγμένα στο βρώμικο παιγνίδι της εξαπάτησης του- χωρίς παιδεία, κρίση και προβληματισμό- λαού από τη συμμορία των πολιτικών. Και είναι πολύ επιεικής ο χαρακτηρισμός μας. Ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης το είπε ξεκάθαρα: «Το μεγαλύτερο αίσχος του πολιτικού μας συστήματος είναι ότι για να κάνουμε αυτά που είχαμε αποφασίσει σε διάφορους τομείς, προτιμήσαμε να τα βάλουμε στο μνημόνιο και να παρουσιάσουμε στον ελληνικό λαό τον μπαμπούλα της δόσης ή της χρεωκοπίας ως δικαιολογία για να κάνουμε τα αυτονόητα.» Χωρίς αιδώ μίλησε ο συνεργός στο αίσχος για το αίσχος του πολιτικού συστήματος! Γι’ αυτό πολλές φορές οι τροϊκανοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους λέγοντας ότι αυτά τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνησή σας δεν τα απαιτήσαμε εμείς! Ουσιαστικά τα απαίτησε το ελληνικό οικονομικό κατεστημένο! Επομένως, ο μπαμπούλας της δανειακής δόσης και της χρεοκοπίας είναι ο “ κακός δράκος” στο παραμύθι που λένε οι εθνοκτόνοι πολιτικοί στον ευκολόπιστο ελληνικό λαό. Μετά το μεγάλο ψέμα: «λεφτά υπάρχουν» του Τζέφρυ Τσάντ- Μινέικο- Παπανδρέου και την παραποίηση των οικονομικών στοιχείων για να μας αφαιρέσει την εθνική ανεξαρτησία με την υπαγωγή μας σε Γερμανία και ΔΝΤ, έρχεται και ο συμφοιτητής του Αντωνάκης Σαμαράς με το εξ ίσου μεγάλο ψέμα της επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές- υποκλέπτοντας την ψήφο του λαού- για να συνεχίσει την υλοποίηση του συμβολαίου δολοφονίας των Ελλήνων και την κλοπή του εθνικού πλούτου, που έχουν υπογράψει με τη διεθνή μαφία της Παγκόσμιας Δικτατορίας. Ο σημερινός πρωθυπουργός σαν Ηρωδιάδα πρόσφερε στον Πρόεδρο των ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες μαζί με το κεφάλι της Ελλάδας όλο τον ορυκτό μας πλούτο.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Τα λουκέτα των επιχειρήσεων, η διαφυγή των χρημάτων στο εξωτερικό, η μεταφορά των εργοστασίων σε άλλες χώρες των Βαλκανίων, η εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη, η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η διάλυση της υγείας, της παιδείας, του στρατού, η αλλοίωση του πληθυσμού με τα εκατομμύρια των αλλοδαπών, το ξεπούλημα όλης της εθνικής περιουσίας και των νησιών μας είναι πτυχές του σχεδίου για εξαθλίωση του λαού και υποδούλωση της χώρας σε ξένα κέντρα, που εφαρμόζει ο πολιτικός κόσμος από το 1995 και μετά είναι μέσα στο σχέδιο. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: το σχέδιο είναι η καταστροφή του Ελληνισμού όπου υπάρχουν ελληνικές ρίζες. Από την Αλβανία και την Τουρκία μέχρι την Αίγυπτο, ο Ελληνισμός ξεριζώνεται και στην θέση του έρχεται το σκοτάδι, η μισανθρωπία, ο φασισμός και η θηριωδία. Στην κοιτίδα του, Ελλάδα και Κύπρο, ο Ελληνισμός εξοντώνεται για άλλη μία φορά από εθνοκτόνες κυβερνήσεις, που απλά συνεργούν στο έγκλημα.

Ο Κ. Καβάφης έγραψε το 1910 το ποίημα “Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον”, το οποίο χρησιμοποιήσαμε με μια μικρή παραποίηση ως τίτλο του σημερινού άρθρου. Μπορεί να έγραψε τα ποιήματά του τις πρώτες δύο δεκαετίες του εικοστού αιώνα, πολλά είναι, όμως, διαχρονικά και ισχύουν ακόμη και εκατό χρόνια αργότερα.

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά πρός το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Το παραπάνω ποίημα στηρίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός, την ήττα του Αντωνίου στο Άκτιο το 31 π.Χ. και το τέλος του στην Αλεξάνδρεια. Κι όμως αυτό το ποίημα θα το αδικούσαμε αν το χαρακτηρίζαμε σαν ιστορικό. Δεν το επιτρέπουν τα πρόσωπα και τα γεγονότα, που έχουν αναχθεί σε σύμβολα, καθώς και το ύφος του ποιήματος. Βασικό για την κατανόηση του ποιήματος είναι να επεξηγηθούν κάποιες λέξεις - σύμβολα:

Αντώνιος: συμβολίζει τον άνθρωπο που αξιώθηκε δόξα και απολαύσεις, όμως καλείται στο αποκορύφωμα της δόξας του να τα εγκαταλείψει όλα και να θανατωθεί. Μια τραγική μορφή, από την οποία ο ποιητής απαιτεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να συμπεριφερθεί με αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και μεγαλοπρέπεια.

Θεός: είναι η τύχη, αλλά και ο προστάτης θεός του ανθρώπου, ο υπεύθυνος για την ευτυχία και την ευημερία του

Θίασος: ο θίασος είναι μια συνοπτική αναδρομή στη ζωή του ήρωα. Αντιπροσωπεύει όλο το μεγαλείο, την τύχη, τα πλούτη, την εξουσία που γεύτηκε. Ο θίασος τώρα είναι η οριακή στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον θάνατο και καλείται να αποχαιρετήσει με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια την ζωή.

Αλεξάνδρεια: Στο ποίημα συμβολίζει την ανθρώπινη ζωή με ό,τι ωραίο μπορεί να δημιουργήσει. Περιλαμβάνει υλικές και πνευματικές απολαύσεις.

Σημαντική θέση στο ποίημα έχει η λέξη "έξαφνα" . Η καταστροφή έρχεται ξαφνικά, όταν είσαι στην κορυφή. Ο ήρωάς μας είναι ένας θεός που πέφτει από τον Όλυμπο. Έτσι η αξιοπρεπής στάση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Απαιτείται ψυχικό υπόβαθρο και γενναιότητα.

Το «Ἀπολείπειν ὁ Θεός Ἀντώνιον» του Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια. Ο Καβάφης παρουσιάζει τον Αντώνιο τη στιγμή που ακούει τον αόρατο θίασο να απομακρύνεται από την πόλη και συνειδητοποιεί ότι ο προστάτης θεός του τον εγκαταλείπει. Η κρίσιμη εκείνη στιγμή που ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι η ήττα του είναι δεδομένη και ότι όλα όσα απέκτησε στη ζωή του και όλα όσα σχεδίαζε για το μέλλον του, φτάνουν στο τέλος τους, έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Αντώνιος θα πρέπει να σεβαστεί τον εαυτό του και να μη φανεί λιπόψυχος. Αν ο Αντώνιος αρχίσει να παρακαλάει για τη ζωή του και αρχίσει να κλαίει, όπως θα έκανε ένας δειλός άνθρωπος, αυτό θα σήμαινε ότι πέρα από τις κατακτήσεις του και τα αξιώματά του, θα έχανε και κάτι πολύ πιο σημαντικό: θα έχανε την αξιοπρέπειά του.

Ο Αντώνιος υπήρξε ένας γενναίος στρατιωτικός και είχε κατορθώσει να κατακτήσει πολλά εδάφη, γεγονός που υποδεικνύει ότι θα πρέπει με παρόμοια γενναίο τρόπο να αντιμετωπίσει τώρα και την απώλεια όλων των αποκτημάτων του.

Το ποίημα του Καβάφη, βέβαια, παρόλο που αναφέρεται στον Αντώνιο στην πραγματικότητα έχει μια πολύ ευρύτερη εφαρμογή και απευθύνεται ουσιαστικά σε κάθε άνθρωπο. Ο Αντώνιος συμβολίζει κάθε άνθρωπο που έχοντας αγωνιστεί στη ζωή του για να πετύχει τους στόχους και τα όνειρά του, έρχεται κάποια στιγμή αντιμέτωπος με την απώλεια όλων αυτών. Τότε είναι που θα πρέπει να δείξει όλη του την ψυχική δύναμη, αντιμετωπίζοντας την απώλεια με αξιοπρέπεια και χωρίς κλάματα και παρακάλια. Ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, αγωνίζεται για όσα επιθυμεί, αλλά είναι πάντοτε έτοιμος να αντιμετωπίσει και το ενδεχόμενο να χάσει όσα έχει αποκτήσει.

Ο ποιητής καθοδηγεί τον Αντώνιο για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις κρίσιμες στιγμές του τέλους. Μόλις ακουστεί ο αόρατος θίασος να περνά, μόλις δηλαδή γίνει αντιληπτό ότι πλησιάζει το τέλος, δεν υπάρχει λόγος να θρηνήσει για όσα χάνει, μιας και κάτι τέτοιο είναι μάταιο. Όσο κι αν ένας άνθρωπος θρηνεί μπροστά στο αναπόφευκτο του χαμού και της απώλειας, τίποτε δεν αλλάζει, γι’ αυτό το λόγο ο ποιητής μας προτρέπει να αποφύγουμε ένα ανώφελο συναισθηματικό ξέσπασμα.

Σαν να είσαι έτοιμος από καιρό, σαν να είσαι θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει, προτρέπει ο ποιητής. Ο Καβάφης αναγνωρίζει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ έτοιμος να δει να καταστρέφονται όλα εκείνα για τα οποία πάλεψε μια ζωή και κανείς δεν έχει το κουράγιο να μείνει ψύχραιμος μπροστά σε μια τόσο απόλυτη απώλεια. Γι’ αυτό μας λέει ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη συμφορά σαν να είμαστε έτοιμοι, σαν να έχουμε το κουράγιο που χρειάζεται. Έστω κι αν μέσα μας νιώθουμε την ένταση του πόνου, θα πρέπει να μην λυγίσουμε μπροστά στην καταστροφή, θα πρέπει με κάθε τρόπο να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Με απόλυτη συναισθηματική συγκράτηση θα πρέπει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει την καταστροφή και το κυριότερο δε θα πρέπει την ώρα που βλέπει το τέλος να πλησιάζει να αρνείται την πραγματικότητα, όσο δύσκολο κι αν είναι κάτι τέτοιο: «Προ πάντων να μη γελασθεῖς, μην πεῖς πως ἦταν ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙» Όπως ο Αντώνιος αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζει το τέλος ακούγοντας τη συντροφιά του Θεού να εγκαταλείπει την πόλη, έτσι και για τους περισσότερους ανθρώπους υπάρχουν πάντοτε ενδείξεις ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά κι ότι κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. Αυτές τις ενδείξεις δε θα πρέπει οι άνθρωποι να τις αγνοούν, προσπαθώντας να πείσουν τον εαυτό τους ότι όλα είναι εντάξει και πως τίποτε κακό δε θα συμβεί. Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν τα σημάδια που τους προειδοποιούν ότι πλησιάζει η στιγμή της απώλειας.

Ο Αντώνιος, αλλά και κάθε άνθρωπος, που έχει πετύχει σημαντικά πράγματα στη ζωή του, θα πρέπει όταν έρθει το τέλος να σεβαστεί την προσωπική του αξία και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ένας στρατιωτικός που είχε την τιμή να κατέχει μια τόσο σημαντική πολιτεία όπως είναι η Αλεξάνδρεια, δεν μπορεί παρά κι ο ίδιος να είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος και ως σημαντικός άνθρωπος θα πρέπει να δεχτεί το χάσιμο της αγαπημένης πολιτείας. Για έναν στρατιωτικό όπως ήταν ο Αντώνιος θα ήταν ξεπεσμός να κλαίει και να θρηνεί σκεπτόμενος ότι έρχεται η στιγμή της ήττας του. Θα πρέπει τέλος να σημειωθεί ότι όπως ο Αντώνιος στο ποίημα συμβολίζει όλους τους ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με μια σημαντική απώλεια, έτσι και η Αλεξάνδρεια λειτουργεί ως σύμβολο όλων εκείνων των πολύτιμων αποκτημάτων για τα οποία κάποιος έχει παλέψει μια ολόκληρη ζωή.

Ο Αντώνιος του καβαφικού ποιήματος είναι ο σημερινός Έλληνας. Ο Έλληνας «έξαφνα» βρέθηκε από τον τεχνητό Παράδεισο της επίπλαστης ευμάρειας- που καλλιεργήθηκε με τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας- στην Κόλαση που ακολούθησε από το 2010! Την Κόλαση αυτή τη δέχτηκε γιατί τον βάρυνε σαν προπατορικό αμάρτημα η Παγκάλεια φράση «μαζί τα φάγαμε». Ο καπετάνιος, που του υποσχέθηκε από το Καστελόριζο να τον οδηγήσει στην Ιθάκη, δεν γνώριζε από πλοία. Η μόνη σχέση που είχε με τη θάλασσα ήταν το κολύμπι και το κανό για να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση. Γνώριζε καλά, όμως από προδοσίες. Προδοσία διπλή: και του ελληνικού λαού και της Ε.Ε. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες ομιλούν πως ήταν ο Δούρειος Ίππος των ΗΠΑ και των Σιωνιστικών κύκλων της Αμερικής στην Ευρώπη για τη διάλυση του ευρώ και την ανόρθωση του δολαρίου, που είχε χάσει την αγοραστική του αξία στη διεθνή αγορά. Και αυτός ο χαμερπής ανθρωπίσκος, αντί να βρίσκεται στη φυλακή για απάτη του ελληνικού λαού και εσχάτη προδοσία κατά της πατρίδας μας, μας προκαλεί όλο το καλοκαίρι με τις εκκεντρικές διακοπές του με τα χρήματα της προδοσίας. Γιατί η οικογένεια Παπανδρέου τζογάρισε και κέρδισε πολλά στη χρεοκοπία της χώρας όπου ήταν πρωθυπουργός ο Γιωργάκης. Γνώριζε εκ του ασφαλούς τις κινήσεις και τις προσυνεννοήσεις της κυβέρνησης με τους οικονομικούς κύκλους. Με εντολή του πρωθυπουργού και του δεξιού του χεριού στην οικονομία, του Παπακωνσταντίνου, γίνονταν οι παραποιήσεις των οικονομικών στοιχείων για να φτάσουμε στην εξάρτιση της χώρας μας από τους διεθνείς οικονομικούς στραγγαλιστές. Αυτό το έργο, που άφησε ημιτελές ο Τζέφρυ, αφού τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία, ανάλαβε να συνεχίσει ο Καλαματιανός Σαμαράς, επικεφαλής μιας τρικολόρε κυβέρνησης, η οποία στις αρχές του καλοκαιριού έγινε δίχρωμη. Προκειμένου να ξεπληρώσει τα γραμμάτια προς εκείνους που ικανοποίησαν τον πόθο του να γίνει κάποτε πρωθυπουργός, οδηγεί στην πλήρη εξαθλίωση τον απλό λαό. Άτολμος κι άβουλος στις αποφάσεις του, το μόνο που επιθυμεί είναι να δείξει πως είναι υπάκουος και το ¨καλό παιδί» στους πάτρωνές του, κυρίως από το εξωτερικό και δευτερευόντως από το εσωτερικό. Οι δύο συμφοιτητές στην Αμερική, Γιωργάκης κι Αντωνάκης, είναι κατά τον μεγάλο μας ιστορικό Θουκυδίδη προδότες, γιατί σύμφωνα με τον αρχαίο πρόγονό μας: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει...» Τούτοι πρόδωσαν πολλαπλά την πατρίδα τους και συνειδητά υποβάθμισαν το βιοτικό μας επίπεδο σε βαθμό εξαθλίωσης!

Η μόνη τους φροντίδα είναι να αποπληρώσουν τους δανειστές τους με χρήματα του λαού. Γιατί για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι ότι δεν τα φάγαμε μαζί. Δεν κατηγορείται ο εργαζόμενος για μίζες και ρεμούλες. Ούτε πήρε έργα που ανέβασε το κόστος κατασκευής 10 και 20 φορές πάνω από την αρχική τιμή. Μεταξύ τους τα φάγανε και καλούνε εμάς, τους εξαθλιωμένους και άνεργους, να πληρώσουμε. Γιατί ακόμη και με μηδέν εισόδημα, ακόμη και οι φοιτητές ή η μαθητές, οι άνεργοι κι απολυμένοι καλούνται να πληρώσουν φόρους. Ενώ δεν πληρώνουν οι εφοπλιστές και οι υπόλοιποι απατεώνες που μας προκαλούν στα πάρτι του αμαρτωλού νησιού της Μυκόνου, όπου καταβρέχονται με τις χρυσές σαμπάνιες των 120.000 ευρώ. 1,5 εκατ. ευρώ ήταν τα κέρδη από τον Αιγύπτιο αντίστοιχο Ρέμο του κέντρου Ράμμος- εκεί όπου γίνονται τα αίσχη των διεστραμένων- αφορολόγητα! Γιατί ο Θεός δεν μας έπλασε ίδιους. Στα κορόιδα έδωσε φιλότιμο και με το υστέρημά τους προσπαθούν να είναι νομοταγείς, ενώ στα λαμόγια έδωσε παχυδερμισμό και παρασιτούν με τις ευλογίες του συστήματος.

Και ο φανερός άρχων του συστήματος, ο Σαμαράς, ανακοινώνει: «Η πολιτική μας είναι δεδομένη. Δεν χωρούν πισωγυρίσματα. Προχωρούμε μπροστά και όποιος αντέξει»! Η δεδομένη πολιτική τους, που εκφράστηκε από τον τσάρο της οικονομίας Στουρνάρα- και μέλος της ανήθικης ομάδας που μας έσυρε στην άβυσσο- είναι να θυσιάσουμε τις κατοικίες μας για να σωθούν οι τράπεζες: «Εάν δεν ανοίξει το θέμα, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες» Για σωθούν λοιπόν οι τράπεζες ας πεθάνουν οι Έλληνες. Εξάλλου αναλώσιμοι αριθμοί είναι. Αν μας υπολόγιζαν ως ανθρώπους, ως οντότητες με ανάγκες και συναισθήματα, δεν θα μας έριχναν τροφή στον Μινώταυρο της παγκοσμιοποίησης! Από τους λάτρεις του Μαμμωνά και του Βάαλ δεν έχουμε καμιά απαίτηση να μας δουν ως ενσαρκωμένες εξελισσόμενες ψυχές, τέκνα του ίδιου Επουράνιου Πατέρα.

«Όποιος αντέξει» λοιπόν, μας προειδοποιεί ο Σαμαράς. Αρκεί να μη θιγούν οι τραπεζίτες. Λες και οι τράπεζες δεν είναι μια επιχείρηση, όπως όλες οι άλλες. Αν δεν πάνε καλά, ας βάλουν λουκέτο. Γιατί θα πρέπει ο λαός να πληρώσει τη χασούρα τους; Με ποια λογική τα κέρδη είναι δικά τους και τα χρέη τους δικά μας; Με μαθηματική ακρίβεια η τακτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις δεν πρόκειται να μας βγάλουν από τον λαβύρινθο της οικονομικής κρίσης. Γιατί απλούστατα ξέχασαν- ή το σωστότερο δεν θέλησαν να χρησιμοποιήσουν- τον μίτο της Αριάδνης. Επειδή όπως ωμά είπε ο Χένρυ Κίσινγκερ η οικονομική κρίση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, ήταν προγραμματισμένη! Έτσι οι Έλληνες θα γίνουν βορά στον Μινώταυρο της Παγκόσμιας Δικτατορίας.

Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα μετά τον Σεπτέμβριο. Γιατί τα μέτρα που κάθε τόσο εξαγγέλλονται, μοιάζουν με την προσπάθεια των Δαναΐδων να γεμίσουν με νερό το χιλιοτρύπητο πιθάρι τους. Ο άσπονδος φίλος μας Σόιμπλε σε προεκλογική συγκέντρωση- μη ξεχνάμε ότι στη Γερμανία τον επόμενο μήνα έχουν εκλογές που θα κρίνουν όχι μόνο την πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της Γερμανίας, αλλά και την τύχη της Ελλάδας- μίλησε για την ανάγκη χορήγησης τρίτου προγράμματος στήριξης: «Θα πρέπει να υπάρξει ακόμη ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα» είπε στην πόλη Άχρεενσμπουργκ, κοντά στο Αμβούργο. Αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες δύο γενιές των Ελλήνων είναι υποχρεωμένες δίκην σκλάβων να εργάζονται για την αποπληρωμή των δανείων. Όπως πάμε αυτή η χώρα δεν έχει καμία τύχη. Γιατί οι πολιτικοί που πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις είναι Εφιάλτες και Νενέκοι και οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι είναι απάτριδες και συμφεροντολόγοι. Η πατρίδας μας αυτή την εποχή χρειαζόταν εθνικούς ευεργέτες και όχι ύαινες που σκυλεύουν το πτώμα της.

Έτσι, αυτό που απομένει είναι ο Έλληνας να συμπεριφερθεί σαν τον Αντώνιο του Καβαφικού ποιήματος. Να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του μπροστά στις απώλειες που υφίσταται. Αν και το σαθρό σύστημα φρόντισε να ξεριζώσει την ελληνική νοοτροπία και συνείδηση, για να μας αφαιρέσει τη δυνατότητα αντίστασης, ας ανατρέξουμε στο ένδοξο παρελθόν μας. Απ’ αυτό να αντλήσουμε υπομονή και θάρρος. Όταν χάθηκε η βασιλεύουσα το 1453 τον ελληνισμό τον κράτησε η ελπίδα πως «πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι». Δέχτηκε την ήττα του. Δεν δέχτηκε την αποτυχία σαν έθνος. Η ήττες είναι μέρος της ζωής. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μόνον νίκες. Αρκεί να μη νιώθει αποτυχημένος. Ηττημένος ναι, αποτυχημένος όχι.

Θα χρησιμοποιήσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Το χειρόγραφο της Άκρα” του Πάουλο Κοέλο, που αναφέρεται στους ηττημένους:

[[- Μίλησέ μας για τους ηττημένους, ζήτησε ένας έμπορος όταν είδε ότι ο Κόπτης σταμάτησε να μιλάει.

Κι εκείνος είπε;

Ηττημένοι είναι εκείνοι που δεν αποτυγχάνουν.

Η ήττα μας κάνει να χάσουμε μια μάχη ή έναν πόλεμο. Η αποτυχία δε μας αφήνει να παλέψουμε.

Η ήττα έρχεται όταν δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε κάτι που θέλουμε πολύ. Η αποτυχία δε μας αφήνει να ονειρευτούμε. Η φράση που τη χαρακτηρίζει είναι: «Μην επιθυμείς τίποτα και δε θα υποφέρεις ποτέ».

Η ήττα τελειώνει όταν ριχνόμαστε σε καινούρια μάχη. Η αποτυχία δεν έχει τέλος: είναι επιλογή ζωής.

Η ήττα είναι για εκείνους που, αν και φοβούνται, ζουν τη ζωή τους με ενθουσιασμό και πίστη.

Η ήττα είναι για τους γενναίους, μόνο αυτοί μπορούν να έχουν την τιμή του να χάνουν και τη χαρά του να κερδίζουν.

Δε βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι η ήττα είναι μέρος της ζωής: αυτό το ξέρουμε όλοι. Μόνο οι ηττημένοι γνωρίζουν τι είναι η Αγάπη. Γιατί στο βασίλειο της αγάπης δίνουμε τις πρώτες μάχες- και συνήθως χάνουμε.

Βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ηττήθηκαν ποτέ. Είναι εκείνοι που δεν έδωσαν ποτέ τους μάχη.

Κατάφεραν να αποφύγουν τις ουλές, τις ταπεινώσεις, το αίσθημα της εγκατάλειψης και τις στιγμές που οι πολεμιστές αμφιβάλλουν για την ύπαρξη του Θεού.

Οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να πουν με περηφάνια: «Δεν έχασα ποτέ μου μάχη». Ποτέ τους όμως δε θα μπορέσουν να πουν: «Κέρδισα μια μάχη».

Αυτό ωστόσο δεν τους ενδιαφέρει. Ζουν σε ένα σύμπαν όπου πιστεύουν πως κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει, κλείνουν τα μάτια στην αδικία και στον πόνο, νιώθουν ασφαλείς επειδή δεν είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν όσοι παίρνουν το ρίσκο να υπερβούν τα όριά τους.

Ποτέ τους δεν άκουσαν «Αντίο». Ούτε και «Γύρισα. Αγκάλιασέ με με τον ενθουσιασμό του να ξαναβρίσκεις αφού με είχες χάσει».

Όσοι δεν ηττήθηκαν ποτέ μοιάζουν χαρούμενοι, κι ανώτεροι, κάτοχοι μιας αλήθειας για την οποία δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι. Είναι πάντα με τον πιο δυνατό. Θυμίζουν ύαινες, που τρώνε τα αποφάγια του λιονταριού.

Λένε στα παιδιά τους: «Μην μπλέκεστε σε συγκρούσεις, μόνο να χάσετε μπορείτε έτσι. Να κρατάτε τις αμφιβολίες για τον εαυτό σας και δε θα έχετε ποτέ σας πρόβλημα. Αν σας επιτεθούν, μην προσβληθείτε, ούτε να πέσετε χαμηλά προσπαθώντας να περάσετε στην αντεπίθεση. Υπάρχουν άλλα πράγματα στη ζωή να μας απασχολούν».

Στη σιωπή της νύχτας, δίνουν μάχες στο μυαλό τους: μάχη με τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, με τις αδικίες που καμώθηκαν πως δεν κατάλαβαν, με τις στιγμές δειλίας που κατάφεραν να κρύψουν από όλους- εκτός από τον εαυτό τους- και με την αγάπη που βρέθηκε στο δρόμο τους με μια λάμψη στο βλέμμα, αυτή που τους ήταν προορισμένη από το χέρι του Θεού και που ωστόσο δεν είχαν το θάρρος να πλησιάσουν.

Και υπόσχονται: «αύριο θα είναι αλλιώς».

Φτάνει όμως το αύριο και μαζί του και η ερώτηση που τους παραλύει: «Κι αν πάνε όλα στραβά;»

Έτσι λοιπόν δεν κάνουν τίποτα.

Αλίμονο σε όσους δεν ηττήθηκαν ποτέ! Δε θα υπάρξουν ποτέ τους νικητές σε τούτη τη ζωή. ]]

Δεχόμαστε την ήττα μας ελπίζοντας πως θα είμαστε οι μελλοντικοί νικητές. Χάνεται για τον Έλληνα η Αλεξάνδρεια. Χάνονται- και είναι πολύ οδυνηρό- όλα αυτά για τα οποία παλέψαμε εμείς οι πιο παλιοί μια ζωή. Ζήσαμε ήσυχα και με αξιοπρέπεια, χωρίς να προκαλέσουμε. Κάναμε τις οικονομίες μας για να φτιάξουμε ένα σπιτάκι, να σπουδάσουμε τα παιδιά μας. Πληρώσαμε τις εισφορές μας, ώστε όταν φτάσουμε στην ολοκλήρωση του κύκλου της εργασίας μας, να πάρουμε το εφάπαξ, για να βοηθήσουμε να ξεκινήσουν τη ζωή τους τα παιδιά μας, μιας κι εμείς ξεκινήσαμε από το μηδέν και πολύ ζοριστήκαμε. Τη σύνταξή μας θέλαμε για να περάσουμε την τελευταία περίοδο της ζωής μας με αξιοπρέπεια και την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη. Κάποιοι πήραν ένα δάνειο, με βάση το μισθό που είχαν, για να κάνουν κάτι παραπάνω. Και έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Η ήττα της ευτυχίας μας και των ονείρων μας! Γιατί ο Θεός των ισχυρών δεν μας επέτρεψε να ζήσουμε καταπώς ονειρευτήκαμε. Αν και τα όνειρά μας ήταν γήινα και ταπεινά! Μα το πιο οδυνηρό ήταν πως δεν επέτρεψε καν στα παιδιά μας να κάνουν όνειρα. Τους πήρε τη ζωή από τα χέρια τους και τη μάδησε σαν να ήταν μαραμένη μαργαρίτα.

Χάνεται η χαρά και η νεανική ανεμελιά από τους νέους. Δεν μπορούν να κάνουν όνειρα. Πασχίζουν από τα εφηβικά τους χρόνια, ώστε με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά να γίνουν μετανάστες. Φτάνουν σε ηλικία γάμου και δεν παντρεύονται γιατί δεν ξέρουν αν αύριο θα είναι σε θέση να ζήσουν την οικογένειά τους. Μια ζωή μίζερη, χωρίς σχέδια, χωρίς προοπτική, χωρίς τη βεβαιότητα πως μπορούν να στηριχτούν στη δύναμή τους.

Οι περισσότεροι ανταποκρίνονται σε αυτό που λέει ο ποιητής: «Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.» Είναι οι δυνατοί, οι πολεμιστές. Αυτοί που ξέρουν να νικάνε, αλλά και να χάνουν. Σέβονται τον εαυτό τους και δε λιποψυχούν. Θλίβονται γι’ αυτά που τους συμβαίνουν, αλλά δε βάζουν τα κλάματα, δεν στηθοχτυπιόνται. Αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια! Κάποιοι, όμως κιότεψαν και τους πήρε η κάτω βόλτα. Μερικοί δεν άντεξαν και θεληματικά έφυγαν από τούτη τη ζωή. Είναι αυτοί για τους οποίους διαβάζουμε πως από απελπισία έβαλαν τέλος στη ζωή τους με αγχόνη, πέφτοντας από το μπαλκόνι ή αυτοπυροβολούμενοι. Και πάλι ο Πάουλο Κοέλο, σε ένα άλλο βιβλίο του με τίτλο “Ο πολεμιστής του φωτός”, γράφει: [[ Λέει ο Δάσκαλος στον πολεμιστή, όταν τον βλέπει στενοχωρημένο:

«Δεν είσαι αυτό που δείχνεις τις στιγμές της θλίψης. Είσαι πολύ περισσότερα.

Ενώ πάρα πολλοί έφυγαν για λόγους που δε θα καταλάβουμε ποτέ, εσύ βρίσκεσαι ακόμα εδώ. Γιατί άραγε ο Θεός να πήρε ανθρώπους τόσο απίστευτους και άφησε εσένα;

Αυτή τη στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι παραιτήθηκαν κιόλας. Δεν ενοχλούνται, δεν κλαίνε, δεν κάνουν τίποτα. Περιορίζονται να περιμένουν το χρόνο να περάσει. Έχασαν την ικανότητά τους να αντιδρούν.

Εσύ, όμως, είσαι θλιμμένος. Κι αυτό αποδεικνύει πως η ψυχή σου είναι ακόμα ζωντανή». ]]

Κι οι ζωντανές ψυχές οδεύουν με θάρρος ακόμη και στο θάνατο. Γιατί ξέρουν πως ο θάνατος είναι ένα διάλλειμα στη ζωή τους, στην ενσάρκωσή τους. Ξέρουν να μη δένονται με τα υλικά αγαθά. Πως αυτά είναι μόνο εργαλεία στο μεγάλο σχολείο της Γης. Κι όπως ο τεχνίτης χρησιμοποιεί τα εργαλεία για να εκτελέσει ένα έργο, έτσι και η ψυχή χρησιμοποιεί το σώμα και τα υλικά αγαθά για το έργο της, την τελείωσή της ώστε να επιστρέψει στον Οίκο της! Αυτό που μετράει είναι ο τεχνίτης και η τέχνη του. Τα εργαλεία του μπορεί να τα αντικαταστήσει με άλλα εργαλεία. Γι αυτό «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι» είναι σε θέση χωρίς θρήνους να αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια που χάνει. Γνωρίζει πως έχει μπροστά του μια ήττα. Δεν έχασε τον πόλεμο! Είναι ο πολεμιστής που αναγνωρίζει τις αδυναμίες του. Πάντα πασχίζει όμως να τις καλύψει και να γίνει καλύτερος, ώστε να φτάσει στη νίκη. Γι’ ατό τον πολεμιστή γράφει ο Κοέλο:

[[ Κάθε πολεμιστής του φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του φωτός.

Κάθε πολεμιστής του φωτός αμέλησε τα πνευματικά καθήκοντά του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.

Γι’ αυτό είναι πολεμιστής του φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος. ]]

«Απολείπειν ο Θεός Ελλάδαν», … απολείπειν τον πραγματικό πολίτην της, τον Έλληναν... Δε συζητάμε για τα χωρίς πατρίδα και ιδανικά λαμόγια. Συζητάμε για τους Έλληνες που αγαπούν την πατρίδα τους, προβληματίζονται και θλίβονται για τη θλιβερή κατάντια. Αναφερόμαστε σε εκείνους που έχουν ήδη αποχαιρετίσει την Αλεξάνδρεια και σε εκείνους που θα την αποχαιρετήσουν. Σε εκείνους που βλέπουν να καταστρέφονται, να καταρρέουν όλα αυτά για τα οποία πάσχισαν μια ζωή. Να ακούσουμε τις συμβουλές του Καβάφη. Μπορεί να νιώθουμε όλη την ένταση του πόνου. Μα να σφίξουμε την καρδιά μας, να μη λυγίσουμε και να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Δεν ξεγελιόμαστε σε όσα μας λένε, στις ψεύτικες υποσχέσεις για ανάκαμψη και πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν απατάται η ακοή μας. Αναγνωρίζουμε τα σημάδια. Όσο κι αν σπαράσσεται η καρδιά μας αποδεχόμαστε τα σημάδια που μας προειδοποιούν πως πλησιάζει η στιγμή της … μεγάλης απώλειας… Αναγνωρίζουμε την ήττα μας… Η ήττα είναι ένα μέρος της ζωή μας. Εμείς όμως ζούμε τη ζωή μας με ενθουσιασμό και πίστη. Γιατί ξέρουμε τι θα πει πραγματική ζωή! Οι Έλληνες ανήκουν στους γενναίους, που έχουν την τιμή να χάνουν. Αλλά έχουν και την ανείπωτη χαρά να κερδίζουν, όταν οι άλλοι έχουν χάσει τα πάντα. Γιατί η φλόγα της ελληνικής ψυχής δεν σβήνει. Μια ελάχιστη σπίθα αν μείνει στη θρυαλλίδα της είναι ικανή να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Είμαστε μπροστά σε μια ήττα. Ήττα που συνοδεύεται από στάχτες, όπου διατηρείται η σπίθα! Η σπίθα έχει σημασία!

Και να ξέρουμε: Η ήττα τελειώνει όταν ριχνόμαστε σε καινούρια μάχη…