Αν δεν μιμηθούμε τον αετό δεν έχουμε ελπίδα…

[[ δαμ- ων ]]

Ο αετός είναι ο βασιλιάς των πτηνών. Το πιο υπερήφανο πετούμενο, που ο λαός μας το έχει χιλιοτραγουδήσει. Ένα δημοτικό τραγούδι λέει: «Ένας αετός περήφανος, ένας αετός λεβέντης». Είναι τόσο περήφανος, που δεν καταδέχεται να φάει κάτι, αν δεν είναι δικό του θήραμα, και τόσο λεβέντης που δε διστάζει να ορμήσει- αετός, αητός, αϊτός, από το αΐσσσω (=ορμώ)- ακόμη και στον άνθρωπο όταν είναι να προστατέψει το σύντροφό του ή τα μικρά του. Από τα πολύ παλιά χρόνια οι λαοί της Ευρώπης και της Ασίας πίστευαν πως ο αετός ήταν το πουλί των θεών και των βασιλιάδων. Τον θεωρούσαν σύμβολο της δύναμης, του μεγαλείου και της μεγαλοφυΐας. Κατά την Ελληνική μυθολογία ο αετός είναι το έμβλημα του Δία. Είναι επίσης το σύμβολο του φωτός και της ευτυχίας.

Κατά τη λαϊκή παράδοση, ο αετός ήταν κάποτε ένας αρχιτσέλιγκας με χιλιάδες γιδοπρόβατα, καλόκαρδος και φιλόξενος. Το σπίτι του ήταν ανοιχτό σε όλους τους περαστικούς. Αντίθετα ο αδερφός του ήταν σκληρός και τσιγκούνης. Μια μέρα, ζηλεύοντας τον καλόκαρδο και αγαπητό σε όλους τσέλιγκα, ο τσιγκούνης αδελφός τον ξεμονάχιασε και τον σκότωσε μπαμπέσικα. Τότε ο Θεός έκανε περήφανο αετό τον φιλόξενο τσέλιγκα και όπου βλέπει πρόβατα, τα θεωρεί δικά του και τρέχει να τα αρπάξει. Ο αδερφός του έγινε γύπας (όρνιο), χωρίς να χάσει την τσιγκουνιά του, γιατί ο αετός τρώει ζωντανά σφαχτάρια, ενώ το όρνιο ψοφίμια.

Ο Ν. Πολίτης μας μεταφέρει την παράδοση πως ο αετός ήταν κάποτε άνθρωπος και βοσκούσε πρόβατα. Επειδή έχανε πολλά παρακάλεσε τον θεό να τον κάνει πουλί για να τους τρώει την καρδιά. Τον άκουσε ο θεός, τον έκανε αετό και από τότε αυτό κάνει: ορμάει πάνω τους. Για τον αετό λέγεται πως γεννάει μονάχα τρία αυγά και όταν βγουν από το τσόφλι τους τα αετόπουλα τα βάζει να κοιτάζουν τον ήλιο. Όσα δεν αντέχουν το φως τα γκρεμίζει από την φωλιά του, επειδή τα θεωρεί νόθα.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Υπάρχει, επίσης, η παράδοση πως στα γερατειά του, επειδή γίνεται πολύ γαμψό το ράμφος του, δεν μπορεί να φάει και τότε γίνεται πολυπότης. Στον Μεσαίωνα πίστευαν ότι όταν γερνούσε ο αετός ανέβαινε πολύ ψηλά και από εκεί έπεφτε με φόρα πάνω σε βράχο για να σπάσει το ράμφος του, το οποίο λόγω της ηλικίας κυρτώνει τόσο ώστε να τον εμποδίζει να φάει Ύστερα πήγαινε και λουζόταν στην Αχερουσία λίμνη και μετά στεκόταν αντίκρυ στον ήλιο ώσπου έπεφταν τα λέπια από τα μάτια του και ξανάνιωνε «ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου» (Δαβίδ). Παρομοιάζεται έτσι με τον Φοίνικα που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Η αρχαία Ελληνική μυθολογία έδωσε πολύ νωρίς σπουδαία θέση στον αετό, γιατί όπως πίστευαν ήταν κατεξοχήν θεϊκό πτηνό. Ήταν το σύμβολο του πατέρα των θεών, του Δία, και φορέας του θεϊκού του όπλου του κεραυνού. Ήδη ο Όμηρος αναφέρει τον αετό σαν το προσφιλέστερο πτηνό του Δία: «ος τε σοί αυτώ φίλτατος οιωνών»(Ιλιάδα, Ω 310). Αρχικά ήταν σύμβολο του Πάνα, ο οποίος το πρόσφερε στον Δία. Πολλές αρχαίες παραδόσεις αναφέρονται στην σχέση του Δία με τον αετό. Σύμφωνα με μία από αυτές ο αετός γεννήθηκε την ίδια ώρα με τον Δία. Σύμφωνα με μία άλλη ο αετός προείπε, ως μάντης, στον Δία τη νίκη του κατά των γιγάντων. Έτσι στην μαντική, ιδιαίτερα στην οιωνοσκοπία, πήρε την πρώτη θέση και αναφέρεται ως «τελειότατος πετεεινών» και «μαντείας πρόεδρος». Ο αετός έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο και στην ερμηνεία των ονείρων. Σύμφωνα με μία κρητική παράδοση, ο αετός ανέλαβε την προστασία και διατροφή του Δία, αμέσως μετά την γέννησή του. Τάιζε τον Δία με μέλι και όταν ο μικρός ακόμη θεός κοιμόταν άπλωνε τις φτερούγες του από πάνω του και τον έκρυβε από το διαπεραστικό βλέμμα του Κρόνου. Ακόμη ο αετός, κρατώντας στα χέρια του τους κεραυνούς του Δία, γίνεται και αγγελιοφόρος του θεού, διαβιβάζοντας στους θνητούς τις θελήσεις του. Σαν αγγελιοφόρος του Δία, εκτελεί την εντολή του να μεταφέρει από την γη στον Όλυμπο τον πανέμορφο νεαρό Γανυμήδη για να γίνει ο οινοχόος των θεών. Γνωστός είναι ο μύθος για τους δύο αετούς, που έστειλε ο Δίας τον ένα προς την Ανατολή και τον άλλο προς την Δύση, θέλοντας να βρει που είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτοί συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς, στο κέντρο-ομφαλό των Δελφών, που συμβόλιζε το κέντρο του κόσμου.

Ο αετός αντιπροσωπεύει την Πνευματική αρχή στον άνθρωπο, η οποία είναι ικανή να πετάει στα Ουράνια. Το ύφος σαν νόημα για τον άνθρωπο είναι ασύλληπτο. Συνδέεται με υπεράνθρωπες δυνάμεις και υπάρξεις. Έτσι ο αετός, εξαιτίας της ικανότητάς του να ξεπερνάει τα σύννεφα και να ατενίζει κατ’ ευθείαν τον ήλιο, θεωρήθηκε Ουράνιο και Ηλιακό σύμβολο. Επειδή ατενίζει τον Ήλιο, είναι σύμβολο του αγνού πνευματικού φωτός. Σε κάποιες απεικονίσεις του παριστάνεται να παλεύει με ένα φίδι. Ο αετός έχει αρπάξει το φίδι με τα γερά νύχια του. Με αυτό τον τρόπο παριστάνεται η πνευματική νίκη, αφού ο αετός συμβολίζει τις ουράνιες δυνάμεις του αγαθού και το φίδι αντιπροσωπεύει τις κακές και χθόνιες δυνάμεις. Ο αετός είναι επίσης ανεκδήλωτο φως, ενώ το φίδι ανεκδήλωτο σκοτάδι. Από κοινού είναι ένα σύνολο, μία κοσμική ένωση. Η ένωση του πνεύματος και της ύλης. Ο αετός που κάθεται στην κορφή μιας στήλης, είναι ένα έμβλημα των ηλιακών θεών, σαν ήλιος ανίκητος, ο νικητής του σκότους. (Κούπερ, λεξικό συμβόλων).

Για τους αλχημιστές, ο αετός που πετάει είναι το απελευθερωμένο πνευματικό μέρος της prima materia (πρώτης ύλης). Στο Χριστιανισμό συμβολίζει το πνεύμα, την πνευματική προσπάθεια. Είναι ο φτερωτός Λόγος. Το να κοιτάει ο αετός τον ήλιο χωρίς να τυφλώνεται, παρομοιάζεται με τον Χριστό που ατενίζει την δόξα του Θεού. Πίστευαν ότι ο αετός ανανεώνει το φτέρωμά του πετώντας προς τον ήλιο και μετά βουτώντας στην θάλασσα, γι’ αυτό και συμβόλιζε την ανάσταση και την νέα ζωή στο βάπτισμα. Επίσης αντιπροσωπεύει την έμπνευση των Ευαγγελίων, κι αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιείται στο αναλόγιο. Το πιάσιμο του φιδιού στα νύχια του είναι η νίκη επάνω στην αμαρτία. Η δύναμη του αετού, ο χαρακτήρας του σαν φύλακας της φωτιάς, κρατώντας στα νύχια του τις φιδίσιες αστραπές εξηγεί την αφιέρωση αυτού στον μυητικότερο των Ευαγγελιστών, τον Ιωάννη.

Δίκαια, λοιπόν, τραγουδήθηκε από το λαό μας:

«Ένας αϊτός περήφανος κι ένας αϊτός λεβέντης.

Από την περηφάνια του κι από τη λεβεντιά του

δεν πάει στα κατώμερα για να ξεχειμωνιάσει

μόν’ μένει απάνου στα βουνά, ψηλά στα κορφοβούνια».

Η σύντομη ιστορία που θα αναφέρουμε, ίσως να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν μπορέσαμε να την επιβεβαιώσουμε επιστημονικά. Μπορεί να είναι ένα παραμύθι. Από αυτό το παραμύθι, ή την ιστορία- δώστε όποια ονομασία θέλετε- μπορούμε να πάρουμε μαθήματα ζωής:

[[ Ο αετός είναι ο μακροβιότερος από τα αρπακτικά πτηνά. Μπορεί να ζήσει μέχρι 70 χρόνια, αλλά για να φθάσει σε αυτή την ηλικία πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση.

Στα 40 του, τα μακριά και ευέλικτα νύχια του δεν μπορούν πλέον να αρπάξουν τη λεία του για να τραφεί. Το μακρύ και κοφτερό ράμφος του γίνεται πολύ κυρτό. Τα υπερήλικα και βαριά φτερά του, που οφείλονται στα πυκνά του πούπουλα, κολλάνε στο στήθος του και τον δυσκολεύουν στο πέταγμα.

Του μένουν, λοιπόν, δύο επιλογές:

Να πεθάνει ή να περάσει μια επώδυνη διαδικασία αλλαγής που διαρκεί 150 ημέρες.

Η διαδικασία απαιτεί να πετάξει στην κορυφή ενός βουνού και να παραμείνει στη φωλιά του. Εκεί ο αετός χτυπάει το ράμφος του σε ένα βράχο μέχρι να το αποκόψει. Αφού το αποκόψει, ο αετός θα περιμένει να φυτρώσει καινούργιο και έπειτα θα αποκόψει τα νύχια του. Αφού φυτρώσουν τα καινούργια του νύχια, ο αετός αρχίζει να μαδάει τα γερασμένα του φτερά. Μετά από πέντε μήνες, ο αετός πραγματοποιεί τη διάσημη πτήση της αναγέννησής του και ζει ακόμη 30 χρόνια. ]]

Μια επίπονη μερική θυσία που κάνει ο αετός, για να μπορέσει να ζήσει. Απαλλάσσεται από αυτά που πάνε να του στερήσουν τη ζωή, για να παρατείνει το βίο του. Δείχνει καρτερικότητα, υπομονή, και αποδοχή του πόνου. Γιατί δεν είναι ευχάριστο να αποσπάς με βία κομμάτια του εαυτού σου. Αυτό απαιτεί μεγάλη εγκαρτέρηση. Μπροστά, όμως, στο δίλλημα: ζωή ή θάνατος, είναι αναγκασμένος να κάνει την επιλογή. Την επιλογή να ακολουθήσει την γεμάτη πόνο και θυσίες διαδικασία της αλλαγής, που θα οδηγήσει στην επιβίωση.

Το έθνος μας σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο της ιστορίας του είναι στη θέση του αετού. Κύρτωσε το ράμφος της νοοτροπίας του λαού του. Τα νύχια του προσωπικού συμφέροντος των πολιτών παράγιναν γαμψά και γύρισαν προς τα μέσα. Οι πολιτικοί, πολλοί δημόσιοι λειτουργοί, η δικαιοσύνη, το οικονομικό δυναμικό του έγιναν τα λιπαρά φτερά, που κόλλησαν επικίνδυνα στο σώμα του έθνους και δεν του επιτρέπουν να πετάξει.

Αν σήμερα το έθνος μας το συμβολίσουμε με τον αετό στην ηλικία των 40 ετών, πρέπει να πάρει την μεγάλη απόφαση. Απόφαση ζωής και θανάτου. Μπροστά μας προβάλει το μεγάλο δίλλημα. Θα αφανιστεί η Ελλάδα μας για πολλές δεκαετίες ή εκατονταετίες ή θα βιώσουμε ένα επίπονο διάστημα αλλαγής και μετασχηματισμού για να συνεχίσει ο ελληνισμός;

Όπως αναφέρει η παράδοση ο αετός αποσύρεται στη φωλιά του.

Έτσι ο λαός μας για ένα διάστημα είναι αναγκασμένος να περιοριστεί κατεξοχήν στη χώρα του και να γίνει αυτάρκης. Να αυξήσει την παραγωγή του, αφού τη συστηματοποιήσει, και να βελτιώσει τις γεωργικές καλλιέργειες, τη δενδροκομία, την κτηνοτροφία, την πτηνοτροφία, τη μελισσοκομία και τις ιχθυοκαλλιέργειες. Είναι καθαρή ανοησία να εισάγουμε λ.χ. εσπεριδοειδή για να εισπράττουν κάποιοι εισαγωγείς, αφήνοντας τα δικά μας να σαπίζουν στα δένδρα. Να δίνουμε σε άλλες χώρες πολύτιμο συνάλλαγμα και να πηγαίνει χαμένος ο ιδρώτας των δικών μας γεωργών. Να φέρνουμε πατάτες από το εξωτερικό, ενώ οι δικές μας παραμένουν αδιάθετες. Μια κατ’ εξοχήν οινοπαραγωγός χώρα να εισάγει κρασί- τις περισσότερες φορές κατώτερο του δικού μας- που το καταναλώνουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν μεσάνυχτα από οινοποσία- οινογευσία, μόνο και μόνο γιατί είναι εισαγόμενο. Οι βιοτεχνίες μας να μην κλείνουν μπροστά στους κολοσσούς των πολυεθνικών, αλλά να ενισχυθούν, τουλάχιστον για την παραγωγή προϊόντων ρουχισμού και υποδημάτων.

Μετά, ο αετός σπάει το ράμφος του, χτυπώντας πάνω στο βράχο. Παράγινε γαμψό και δεν του επιτρέπει να κόψει το θήραμά του για να τραφεί. Κινδυνεύει από ασιτία.

Ράμφος του έθνους μας είναι η νοοτροπία των πολιτών του. Έγινε τόσο γαμψή, που θα μας πνίξει. Ο ωχαδερφισμός, ο παχυδερμισμός, η τομαρολατρεία, η λαμογιά, ο εγωκεντρισμός, η χωρίς ηθικούς φραγμούς κερδοσκοπία έγιναν ο κανόνας της ζωής μας. Χάθηκε το ελληνικό φιλότιμο. Εξαϋλώθηκε αυτό που κάποτε λέγαμε “τιμή” και καμαρώναμε. Τώρα δεν μας νοιάζει αν το κούτελο είναι βρώμικο ή έχει “παραφυάδες”. Αρκεί να «περνάμε καλά». Αν από το «καλά» έχουν διαγραφεί οι έννοιες της αξιοπρέπειας και της ηθικής δεν μας πολυενδιαφέρει. Έτσι ο ωχαδερφισμός μας έκανε συνένοχους στην κλεψιά. Γιατί βλέπαμε τον διπλανό μας να κλέβει το κράτος, δηλαδή το σύνολο των πολιτών, και σκεφτόμασταν: τι με μέλει, από μένα τα κλέβει; Θλιβερή διαπίστωση: άλλοι έκλεψαν και συνεχίζουν να κλέβουν κι εμείς πληρώνουμε. Επομένως εμείς ήμασταν τα θύματα της ληστείας.

Βλέπαμε την ασυδοσία των συνδικαλιστών στον εργασιακό μας χώρο και λοξοκοιτάζαμε, έστω κι αν έκλεινε το εργοστάσιο που δουλεύαμε ή η ΔΕΚΟ δεν παρείχε τις πρέπουσες υπηρεσίες. Υποσκελίζαμε τον άξιο συνάδελφο για να αναρριχηθούμε εμείς σαν βλαστοί κισσού. Και η υπηρεσία μας πήγαινε κατά διαόλου… Το μυαλό μας απεργαζόταν χίλιες μπαγαποντιές για να πάρουμε χρήματα, που δεν τα δικαιούμασταν. Ο κόσμος μας ήταν ο εαυτούλης μας και η οικογένειά μας, ενώ για τους άλλους γαία πυρί μειχθήτω.

Οι γεωργοί τάισαν με δηλητήρια τους καταναλωτές. Οι κτηνοτρόφοι χρησιμοποίησαν απαγορευμένες ουσίες στα ζώα τους. Οι γιατροί έβγαλαν ανάπηρους, γερούς ανθρώπους Οι προπονητές έδωσαν αναβολικά στους αθλητές για τα ρεκόρ ή “έστησαν” αγώνες. Οι δικαστικοί απένειμαν την αδικία. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έγιναν έμποροι της γνώσης. Οι βιοτέχνες χρησιμοποίησαν κατώτερα υλικά από τα προβλεπόμενα στα προϊόντα τους. Υπάλληλοι λαδώθηκαν ή έγιναν επίορκοι. Οι μίζες κυριάρχησαν σε όλα τα έργα, τα οποία ποιοτικά ήσαν πολύ κατώτερα αυτών που όριζαν οι προδιαγραφές. Οι πολιτικοί πουλήθηκαν στη Νέα Τάξη. Οι δημοσιογράφοι εξαγοράστηκαν από το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο. Και το σκάφος της χώρας οδηγήθηκε στα βράχια…

Οι ναυαγοί αετοί επιθυμούν να σωθούν; Θα το κατορθώσουν, αρκεί να πάρουν την απόφαση να σπάσουν το ράμφος της επικίνδυνης νοοτροπίας στο βράχο. Και μετά, αφού μείνουν για αρκετό καιρό στη σιωπή από το μαυλιστικό τραγούδι των Σειρήνων, να ακούσουν τη φωνή του καλού τους εαυτού. Και να γίνουν πολεμιστές του φωτός, αφού αφήσουν το φως του ανώτερου εαυτού να φωτίσει τις σκοτεινές πλευρές του κατώτερου εαυτού τους. Γιατί ο αετός είχε δει το φως του ήλιου. Είχε πετάξει πάνω από τα σύννεφα που τού ‘κρυβαν τον ήλιο για να τον λούσει το φως του και να του ζεστάνει το φτέρωμά του. Ο αετός ήταν ένας πολεμιστής του φωτός και έχει τη θέληση να ξαναγίνει! Οι πολεμιστές του φωτός δεν είναι πως δε θα κάνουν λάθη. Δεν είναι που δε θα επαναλάβουν παλιές αμαρτίες. Αλλά θα έχουν πάρει την απόφαση να ελέγχουν τον εαυτό τους, τις πράξεις τους και κάθε μέρα να γίνονται καλύτεροι.

Ο Paulo Coelho στο βιβλίο του “Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός” γράφει:

[[ Κάθε πολεμιστής του φωτός φοβήθηκε όταν αντιμετώπισε μια μάχη.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πρόδωσε και είπε ψέματα στο παρελθόν.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πήρε ένα δρόμο που δεν ήταν δικός του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός υπέφερε για πράγματα που στερούνταν σημασίας.

Κάθε πολεμιστής του φωτός σκέφτηκε πως δεν είναι πολεμιστής του φωτός.

Κάθε πολεμιστής του φωτός αμέλησε τα πνευματικά καθήκοντά του.

Κάθε πολεμιστής του φωτός πλήγωσε κάποιον που αγαπούσε.

Γι’ αυτό είναι πολεμιστής του φωτός: επειδή πέρασε αυτές τις εμπειρίες και δεν έχασε την ελπίδα ότι θα γίνει καλύτερος. ]]

Όταν σχηματιστεί το νέο ράμφος του αετού, τον περιμένει ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία. Πρέπει να ξεριζώσει τέσσερα νύχια από κάθε πόδι και να περιμένει να βγουν νέα. Θα αναφέρουμε μερικά θανατηφόρα νύχια για την κοινωνία μας που είναι ανάγκη να αποκοπούν. Το αναβαπτισμένο κράτος να αποκόψει τον κομματισμό. Οι διοικητές των οργανισμών, οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, οι προϊστάμενοι των κρατικών υπηρεσιών, οι διοικητές των νοσοκομείων να μην έχουν κομματικές περγαμηνές, παρά μόνο περγαμηνές αξιοσύνης. Σε βασικούς τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία, η εξωτερική πολιτική, ο σχεδιασμός της κοινωνικής δράσης, η παροχή υπηρεσιών, το φορολογικό, η κοινωνική πρόνοια, το ασφαλιστικό, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχει εθνική πολιτική. Η άριστοι και οι επαΐοντες σε κάθε τομέα, ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, να απαρτίζουν τις ομάδες μελέτης αυτών των κρίσιμων τομέων, να σχεδιάζουν και να καταρτίζουν προγράμματα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Η τάση που έχουμε: «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» με βάση το πολιτικό συμφέρον να πάψει, γιατί αποδιοργάνωσε πλήρως την κοινωνία μας. Όλες οι αποφάσεις να έχουν σαν βάση τις επόμενες γενιές. Τι θα παραδώσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Και πάλι θα παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα από “Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός”:

[[ Πριν πάρει μια σημαντική απόφαση, όπως την κήρυξη ενός πολέμου, τη μετακίνηση με τους συντρόφους του σε μια άλλη πεδιάδα, την επιλογή ενός χωραφιού για σπορά, ο πολεμιστής αναρωτιέται: «Τι επιπτώσεις θα έχει στην Πέμπτη γενιά των απογόνων μου η κίνησή μου;»

Ένας πολεμιστής έχει συνείδηση ότι οι ατομικές πράξεις έχουν συνέπειες που κρατούν πολύ καιρό και πρέπει να ξέρει τι κόσμο θ’ αφήσει στην πέμπτη γενιά. ]]

Να σταματήσει ο συνδικαλισμός της άρνησης και του συντεχνιακού συμφέροντος. Κυρίως, όμως, να απεγκλωβιστεί από την κομματική κηδεμονία. Γνώμονας να είναι το συμφέρον του συνόλου και του έθνους. Να μάθουμε, επιτέλους, ότι πέρα από τα δικαιώματα, έχουμε και καθήκοντα- πρώτιστα είναι τα καθήκοντα. Και σε αυτά να δίνουμε την περισσότερη ενέργειά μας. Πρώτα να κάνουμε το καθήκον μας και μετά να απαιτούμε τα δικαιώματά μας. Γιατί η ζωή είναι «δούναι και λαβείν»! Είναι πολύ εγωιστικό να επιμένουμε μόνο να λαμβάνουμε. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε μέλη μιας κοινωνίας. Αν στο σώμα μας κάποιο μέλος του αναπτυχθεί υπέρμετρα, τότε κάποιο άλλο θα ατροφήσει. Έτσι ο οργανισμός βρίσκεται σε αστάθεια. Μια υπερτροφική καρδιά και ένα ατροφικό συκώτι είναι πρόβλημα για το σώμα μας. Παρόμοια γίνεται στην κοινωνία μας. Οι δικαστικοί, επειδή έχουν το καρβέλι, έχουν και το μαχαίρι, είναι ανήθικο να αυξάνουν τους μισθούς τους, όταν των άλλων δημόσιων λειτουργών μειώνονται δραματικά. Η αλαζονεία τους οδηγεί στα παραδικαστικά κυκλώματα., και η δικαιοσύνη από τυφλή- για να απονέμεται αμερόληπτα- γίνεται στραβή- και μετατρέπεται σε μεροληψία.

Να πάψει ο παραγοντισμός. Όλοι οι πολίτες να αντιμετωπίζονται κατά τον ίδιο τρόπο. Έσκασε αυτές τις μέρες το απόστημα του δανεισμού από το Ταχ. Ταμιευτήριο ορισμένων δήθεν επιφανών, που μέχρι τώρα βρίσκονταν στο απυρόβλητο. Δανείστηκαν εκατομμύρια, τα οποία όχι μόνο δεν επένδυσαν, αλλά σπατάλησαν ή έβγαλαν παράνομα στο εξωτερικό. Οι εμπλεκόμενοι- δήθεν παράγοντες του τόπου- μόνο ζημίωσαν τους συμπατριώτες μας. Είναι γνωστές οι παρανομίες λ.χ. του Κοντομηνά με το χρηματιστήριο και τις ασφαλιστικές εταιρίες του. Πολλοί μεροκαματιάρηδες και πολλές νοικοκυρές έκλαψαν τον ιδρώτα τους με τις φούσκες εταιρίες του.

Ο πολιτικός βίος να εξυγιανθεί. Να εκλέγουμε τους καλύτερους, τους πιο ακέραιους και όχι τους πιο ρουσφετολόγους. Ο ρουσφετολόγος βουλευτής, ο περιφερειακός ή ο δημοτικός άρχοντας, ενεργεί με βάση το προσωπικό συμφέρον του. Διορίζει και προωθεί εκείνον που του φέρνει περισσότερους ψήφους, παραγκωνίζοντας τον άξιο. Η μη αξιοκρατία μας οδήγησε σε αυτή την άκρη της αβύσσου, από την οποία υπάχρει ο κίνδυνος να χαθούμε στα Τάρταρα.

Αν καθίσουμε και δούμε νηφάλια τα πράγματα, θα βρούμε όλα τα στραβά “νύχια” που έχουν αποβεί επικίνδυνα για να επιβιώσουμε σαν έθνος. Αυτό που απομένει, είναι να ζωστούμε με θάρρος να τα ξεριζώσουμε.

Κι αφού σχηματιστούν τα νέα νύχια, μετά, με περισσή υπομονή ο αετός είναι αναγκασμένος να μαδήσει από πάνω του τα φτερά, που μάζεψαν πολύ λίπος και τον βαραίνουν. Φτερά για το έθνος μας είναι οι φαύλοι πολιτικοί της, οι οποίοι την υπόταξαν στους νέους κατακτητές και ξεπουλούν αντί πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία. Άλλα φτερά είναι οι ανήθικοι και επίορκοι υπάλληλοι που απαιτούν να λαδωθούν για να εκτελέσουν την εργασία για την οποία είναι εντεταλμένοι. Οι γιατροί που χωρίς αιδώ θέλουν το φακελάκι από τον φτωχό, ποντάροντας στον πόνο του. Οι αξιωματικοί που εμπλέκονται στις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Οι μηχανικοί που παραλαμβάνουν έργα από τους εργολάβους, τα οποία έχουν κακοτεχνίες. Οι εργολάβοι που δεν τηρούν τους όρους των συμβάσεων. Οι καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι που ρίχνουν στάχτη στα μάτια των πολιτών για τις κυβερνητικές ασυδοσίες. Οι εργοστασιάρχες που βγάζουν τον ιδρώτα του λαού μας στο εξωτερικό για να έχουν υπερκέρδη από φτηνότερα εργατικά χέρια. Κοντολογίς όσοι πλούτισαν παράνομα και προκάλεσαν με την ανηθικότητά τους.. Κάποτε, επιτέλους, η τσιμπίδα της δικαιοσύνης να συλλάβει τους παρανομούντες, να δημεύσει την περιουσία εκείνων που έκλεψαν, να απολύσει τους επίορκους. Η νεολαία μας μπορεί να αντικαταστήσει το βρώμικο φτέρωμα, αντί να φυλλοροεί μεταναστεύοντας στις ξένες χώρες.

Αν πραγματοποιηθούν τα παραπάνω- πιθανόν κι άλλα που δεν αναφέραμε για να μη γίνουμε κουραστικοί ή μας διαφεύγουν γιατί δεν είμαστε κοινωνικοί αναλυτές- θα μεταμορφωθούμε, θα ανανεωθούμε και θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε ως έθνος. Η όλη διαδικασία της αναμόρφωσης θέλει και καιρό και ισχυρή θέληση. Μα φτάσαμε στο έσχατο σημείο της επιλογής. Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. «Οι καιροί ου μενετοί» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Αν σήμερα δεν πάρουμε την απόφαση να μιμηθούμε τον αετό, αύριο ίσως να είναι πολύ αργά. Στην πορεία μας ίσως κάνουμε λάθη. Αρκεί τα λάθη μας να μην είναι εσκεμμένα. Θα κάνουμε λάθη. Το προαπαιτούμενο είναι να βάλουμε τον στόχο μας: με πείσμα και υπομονή να επιδιώξουμε για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Στο δρόμο θα μετανιώσουμε, θα αμφιβάλουμε, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, προς στιγμή θα λιποψυχήσουμε. Σημασία έχει να οραματιστούμε το αποτέλεσμα της δοκιμασίας μας, που είναι η συνέχιση της ύπαρξης του γένους μας…. Και πάλι θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από “Το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός”:

[[ Επαναλαμβάνω λοιπόν: οι πολεμιστές του φωτός αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο από το βλέμμα. Βρίσκονται στον κόσμο, αποτελούν μέρος του κόσμου και στον κόσμο έχουν σταλεί χωρίς δισάκι και χωρίς σαντάλια. Πολλές φορές είναι λιπόψυχοι. Δε δρουν πάντα με το σωστό τρόπο.

Οι πολεμιστές του φωτός υποφέρουν για ανοησίες, ανησυχούν για ασήμαντα πράγματα, θεωρούν τον εαυτό τους ανίκανο να ωριμάσει. Καμιά φορά πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι οποιασδήποτε ευλογίας ή θαύματος. Οι πολεμιστές του φωτός συχνά αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν εδώ. Πολλές φορές σκέφτονται πως η ζωή τους δεν έχει κανένα νόημα.

Γι’ αυτό είναι πολεμιστές του φωτός. Επειδή κάνουν λάθη. Επειδή αναρωτιούνται. Επειδή επιμένουν να αναζητούν ένα νόημα. Και στο τέλος θα το βρουν. ]]

Ο ανανεωμένος αετός- αφού περάσει το στάδιο της δοκιμασίας- μπορεί και πάλι να πετάξει, να κάνει την πτήση της αναγέννησής του. Να δει πάλι κατάματα τον ήλιο. Να ξαναγίνει το σύμβολο της πνευματικής αρχής και να πιάσει το φίδι της πλάνης και του σκότους με τα γαμψά του νύχια. Έτσι κι εμείς. Αν αναγεννηθεί η φυλή μας, θα μπορέσει να πετάξει και πάλι στα ύψη, να ατενίσει το φως του νέου πολιτισμού και να γραπώσει το φίδι της οπισθοδρόμησης της ανθρωπότητας. Είθε το έθνος μας, που βρίσκεται στη θέση του αετού των 40 χρόνων, να πάρει την απόφαση της δοκιμασίας των 150 ημερών. Τότε υπάρχει ελπίδα…