Ρε, μπας και έχει δίκιο;

[[ δαμ- ων ]]

Πριν από μία βδομάδα ένας φίλος μου έστειλε διαμέσου ηλεκτρονικής αλληλογραφίας την ιστορία, που έγινε αφορμή να γραφτεί αυτό το σύντομο άρθρο. Είναι η ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου, που είναι ο αδελφός μας, ο φίλος μας, ο γείτονάς μας. Δεν κατηγορώ τον τύπο, που περιγράφει την πραγματικότητα- εξάλλου δεν υπερηφανεύεται και ούτε μας ειρωνεύεται. Απλά περιγράφει την πραγματικότητα. Και αυτό που καταφέρνει είναι να αναρωτηθούμε: Ρε, μπας και έχει δίκιο; Μήπως εμείς πήραμε τη ζωή μας λάθος; Κι αν πρέπει να τον μιμηθούμε, τότε αυτός ο τόπος των απλών υπαλλήλων και των γκαρσονιών, που έχουν υποταχθεί στους οικονομικούς κατακτητές μας, μπορεί να έχει μέλλον; Αλλά, αν σκεφτούμε το θέμα από την άλλη πλευρά: μια ζωή χωρίς στόχους, χωρίς όνειρα για να δημιουργήσουμε κάτι, σε τι διαφέρει απ’ αυτήν του γάιδαρου, που είχε ο πατέρας μας πριν από χρόνια στο παχνί; Τελικά, μήπως οι πολιτικοί- μαριονέτες της Νέας Τάξης επιθυμούν να μας γαϊδουροποιήσουν; Να υποβιβάσουν τον άνθρωπο στο ζωικό βασίλειο ή- με μοντέρνα ορολογία- να τον κάνουν ένα ρομποτάκι, που υπακούει στα ηλεκτρονικά σήματα που θα του δίνουν διαμέσου ενός τηλεκοντρόλ οι εντολοδόχοι της Νέας Τάξης;

Η συνέχεια >>> εδώ …

Θα αντιγράψω την ιστορία, ακριβώς όπως την έλαβα, και με τον τίτλο που είχε:

[[ H επιβράβευση του τεμπέλη

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ :

(και δεν είναι λίγοι στην Ελλάδα αυτοί που διαβάζοντας την λένε "θα μπορούσα να την είχα γράψει κι εγώ ....)

"Κι όμως! Εγώ με την οικονομική κρίση περνάω καλύτερα ! Δεν είμαι ούτε πλούσιος, ούτε πολιτικός, ούτε έχω ενεχυροδανειστήριο χρυσού, ούτε είμαι Γερμανός που ζω στην Ελλάδα.

Απλά, δεν ακολούθησα τις συμβουλές των γονιών μου.

Ποτέ δεν έκανα οικονομίες, δεν αγόρασα σπίτι ή εξοχικό για τα παιδιά μου, δεν πήρα στεγαστικό δάνειο, δεν αγόρασα μεγάλο αυτοκίνητο για να τους παρέχω ασφάλεια και άνεση, ξόδευα όλα μου τα χρήματα στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα εστιατόρια, στα μπουζούκια, στα ρούχα και στα ταξίδια. "Έφαγα" ακόμη και την κληρονομιά που μου άφησαν οι γονείς μου στη διασκέδαση και στην καλοπέραση. Στο σχολείο, όταν οι συμμαθητές μου διάβαζαν, εγώ έκανα κοπάνες και τελικά επειδή είχα μέσον (τότε δεν υπήρχε ΑΣΕΠ) διορίστηκα στο δημόσιο, δεν έφαγα τα χρόνια μου σε πτυχιακές και μεταπτυχιακά, δεν ξέρω τί σημαίνει η λέξη λειτουργικά έξοδα, βιωσιμότητα, ούτε ξέρω τί είναι το ΣΔΟΕ, ούτε τι είναι το κλείσιμο βιβλίων.

Αρκετοί από τους συμμαθητές μου δεν βρήκαν ποτέ καλύτερη δουλειά από μένα ή τελικά απολύθηκαν.

Όσοι έγιναν ελευθεροεπαγγελματίες ζουν με ένα καθημερινό τρόμο ή φυτοζωούν ή φαλίρισαν.

Εγώ αντίθετα δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε νοικοκύρης και τελικά με την οικονομική κρίση και τα "δίκαια" μέτρα που έχουν ληφθεί, δικαιώθηκα ! Μπορεί να έχω υποστεί μείωση στον μισθό μου, αλλά αν τα βάλεις κάτω, περνάω πολύ καλύτερα

Έχουμε και λέμε λοιπόν... Μένω σε ένα καταπληκτικό σπίτι το οποίο πριν την κρίση δεν θα μπορούσα με τίποτα να το νοικιάσω, άσε που ο ιδιοκτήτης όποτε του δίνω το ενοίκιο στην ώρα του με κοιτάει στα μάτια, σαν να βλέπει την Μόνικα Μπελούτσι με μαγιό! Έχω αγοράσει αυτοκίνητο με λίγα χρήματα μεταχειρισμένο μεν 1600cc, αλλά πολύ καλύτερο απ ' αυτό που οδηγούσα προ κρίσης και βέβαια επειδή δεν έχω ακίνητη περιουσία και άρα τίποτα στο όνομα μου, δεν πληρώνω κανένα χαράτσι, ανήκω δηλαδή στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες!

Δεν πληρώνω τέλος ακινήτων στη ΔΕΗ, ΔΕΝ πληρώνω τέλος επιτηδεύματος, ΔΕΝ πληρώνω εισφορά αλληλεγγύης, ούτε Φόρο ακινήτου περιουσίας, αλλά πρακτικά ούτε και φόρο εισοδήματος, γιατί μου τα κρατάει το κράτος από το μισθό μου. Ό,τι παίρνω είναι καθαρά στο χέρι.

Άσε που και η διασκέδαση έχει γίνει πιο φθηνή σε κάποια καταστήματα και ξενοδοχεία. Και βέβαια όλ’ αυτά τα χρόνια που οι συγγενείς και οι φίλοι μου έκαναν οικονομίες, πήραν δάνεια και δεν πούλησαν την κληρονομιά που τους άφησαν οι γονείς τους, για να αγοράσουν ένα σπίτι ή ένα οικόπεδο για την οικογένεια τους, τώρα βρίσκονται σε απόγνωση και κινδυνεύουν να χάσουν σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικά, όλα !

Ενώ εγώ, όχι μόνον δεν στερήθηκα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πέρασα καλά και τώρα περνάω καλύτερα! Επειδή είμαι μεγαλόψυχος δεν θα τους αποκαλέσω κορόϊδα, παρόλο που εκείνοι με χαρακτήριζαν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ανεπρόκοπο, χαραμοφάη και "χαμένο κορμί", πρέπει όμως να τους πω, ότι στην Ελλάδα της κρίσης δεν ισχύει η γνωστή παροιμία "τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", γιατί εγώ ούτε "μαγείρεψα" και βέβαια ούτε "πείνασα"! "

Το ότι δεν σπούδασα με γλύτωσε από άσκοπα έτη σπουδών, και άσκοπα έξοδα, εγώ εργαζόμουνα και έτσι σύντομα θα πάρω σύνταξη, και θα ξύνω ....#*ΧΧ περνώντας φίνα, ενώ αντίθετα οι σπουδασμένοι συμμαθητές μου θα εργάζονται και θα πληρώνουν ΤΕΒΕ κλπ ασφαλιστικές εισφορές μέχρι τα 67 τους."

Ένας τέως αποτυχημένος. ]]

Ο τυπάς, λοιπόν, δεν έχει βάσανα, και περνάει ζωή χαρισάμενη, γιατί ήταν “κουτουρού”, που λένε στο χωριό μας, ή «όσα πάνε κι όσα έρθουν», που λέει ο λαός μας. Ο κοπανατζής από τα μαθήματα, ο άσωτος της ζωής, ο «τίποτα δεν με μέλλει», ήρθε η εποχή που δικαιώθηκε. Κι αυτή είναι η εποχή της κρίσης. Της κρίσης που επωμίζονται και που πλήττονται από τα δεινά της οι άνθρωποι με μέτρο, με αρχές, οι συνεπείς κι ενάρετοι. Οι άνθρωποι που μόχθησαν να καταφέρουν κάτι.

Οι δάσκαλοι, οι οποίοι στα μαθητικά χρόνια μας παίνεψαν τον Ηρακλή, που απόφυγε το δρόμο της Κακίας και πήρε το δύσκολο δρόμο της Αρετής και μας συμβούλεψαν έτσι να πορευτούμε κι εμείς, απ’ ό,τι φαίνεται μας παραπλάνησαν. Οι γονείς μας που μας ορμήνεψαν να σπουδάσουμε για να αποφύγουμε τον κόπο του χωραφιού και πως ένα πτυχίο θα μας έκανε ικανούς να πετύχουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα πέτυχαν αυτοί στη ζωή, μας κατεύθυναν σε λανθασμένο δρόμο. Γιατί μοχθήσαμε να αποχτήσουμε κάποια αγαθά, τα οποία, τώρα, μετανιώνουμε που έχουμε. Χτίσαμε τον πύργο της ζωής μας πάνω στην άμμο. Και ήρθε το μανιασμένο κύμα της κρίσης να τον ισοπεδώσει.

Εμείς είμαστε οι μεγάλο χαμένοι. Κερδισμένοι οι αεριτζήδες, τα λαμόγια, οι κλέφτες. Άλλοι τα ‘παιρναν- το σωστότερο τ’ άρπαζαν- και άλλοι πληρώνουμε. Και η κατρακύλα αυτουνού του έθνους δεν έχει σταματημό. Σε αυτό συναίνεσε το σάπιο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, που θέλει να μετατρέψει τον λαό μας σε μια αγέλη άκακων- για το ίδιο το σύστημα- και υπάκουων υποζυγίων, όπου ο καθένας μας θα ενεργεί όπως ο γάιδαρος στο ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου, με τον τίτλο “Ο καημένος”, που διαβάσαμε στο αναγνωστικό των μαθητικών μας χρόνων:

«Στὸ λιβάδι ξεχασμένος

ἕνας γάιδαρος βοσκοῦσε,

τίποτ’ ἄλλο δὲν ζητοῦσε

ὁ καημένος.

Τὸ χορτάρι του μασοῦσε

κι ἦταν τρισευτυχισμένος,

καὶ τὸ ξύλο λησμονοῦσε

ὁ καημένος.

Καὶ τὴν τύχη εὐχαριστοῦσε,

ποὺ δὲν ἧταν φορτωμένος,

καὶ τὰ δυό του αὐτιὰ κουνοῦσε

ὁ καημένος.

Τοὺς ἐχθρούς του συγχωροῦσε

κι ἤτανε συγχωρεμένος,

καὶ τὸν κόσμο ἀγαποῦσε

ὁ καημένος.

Τὸν Θεὸ παρακαλοῦσε,

γιὰ νὰ μείνῃ ἐκεῖ δεμένος

καὶ νὰ βόσκῃ ὅσο θὰ ζοῦσε

ὁ καημένος.»

Τελικά, θα δικαιώσουμε τον φελλό της ιστορίας, που αναφέραμε, ο οποίος επέπλευσε; Θα γίνουμε κι εμείς φελλοί; Θα δώσουμε στα παιδιά μας, στη νεολαία μας, σαν ίνδαλμα και παράδειγμα μίμησης το “χαμένο κορμί” που περνάει καλά;

Εδώ και πολλά χρόνια η ιδιωτική τηλεόραση, στα ακριβοπληρωμένα “πρωινάδικα”, μας πλασάρει τα “χαζοχαρούμενα βλίτα” που έχουν σαν επωδό το «περνάμε καλά». Λέγοντας «περνάμε καλά», εννοούν κοιμόμαστε μέχρι 11-12 το πρωί, μετά ξυπνάμε και ετοιμαζόμαστε δύο ώρες να πάμε για καφέ σε ακριβή καφετέρια, όπου μπουρδολογούμε και το βράδυ γλεντάμε στα μπαρ ή στα σκυλάδικα, κάνοντας ενδιάμεσα καμιά “ξεπέτα”. Όσο για εργασία, ας είναι καλά η φύση, που τα προίκισε… ή η τσέπη του γονιού και του συντρόφου… Η πλειονότητα των πολιτών μας, όμως, απέχει πολλάς παρασάγγας από τα “χαζοχαρούμενα βλίτα” και από τον χαραμοφάη- τεμπέλη της ιστορίας μας, που περνάνε καλά. Γιατί αν σήμερα έχει δίκιο, σ’ αυτά που λέει, ο ανεπρόκοπος, τα ψωμιά εκείνων που τον δικαιώνουν είναι λίγα…

Εμείς στα παιδιά μας θα διδάσκουμε την ιστορία του Ηρακλή. Και πάνω απ’ όλα θα τους τονίζουμε αυτό, που έλεγαν οι πρόγονοί μας: «τ’ αγαθά κόποις κτώνται». Αυτό που εφάρμοσαν και εξακολουθούν να εφαρμόζουν οι περισσότεροι Έλληνες. Γιατί δεν είμαστε ένα διεφθαρμένο έθνος. Απλά, δεν ξέρουμε να επιλέγουμε, και εκλέγουμε τους διεφθαρμένους.