Κι αυτή η μπόρα θα περάσει. Σημασία έχει εμείς τι θα αποκομίσουμε…

[[ δαμ- ων ]]

Β΄ μέρος

Δεν χρειάζεται να δείχνουμε προσκόλληση ούτε στα καλά. Φυσικά και τα προτιμάμε. Θέλουμε η ζωή μας να είναι ευτυχισμένη. Μα δεν μπορεί να είναι όλες οι μέρες μας ηλιόλουστες. Δεν μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας άνοιξη και καλοκαίρι. Γιατί από κάποιο σημείο και μετά θα μας φαινόταν ανιαρή. Στη ζωή μας θέλουμε αλλαγές. Η αλλαγή, η μεταβλητότητα, είναι νόμος της φύσης. «Μόλις χθες τον εαυτό μου τον σκεφτόμουν σαν μικρό κομμάτι που πάλλεται μέσα στη σφαίρα της ζωής. Γνωρίζω τώρα πως είμ’ η σφαίρα και όλη η ζωή σε ρυθμικά κομμάτια κινείται μέσα μου.» μας λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν. Για αυτή την αλλαγή μας μιλάει στο ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του “Τo χειρόγραφo της Άκρα” ο Πάουλο Κοέλο:

[[Η φύση λέει: άλλαξε.

Όσοι δε φοβούνται τον Άγγελο της Τύχης καταλαβαίνουν ότι πρέπει να συνεχίσουν, παρά το φόβο τους. Παρά τις αμφιβολίες. Παρά τις αποδοκιμασίες. Παρά τις απειλές.

Έρχονται αντιμέτωποι με τις αξίες και τις προκαταλήψεις τους. Ακούν τις συμβουλές όσων τους αγαπούν: «μην το κάνεις αυτό, έχεις όλα όσα χρειάζεσαι: την αγάπη των γονιών σου, την αγάπη της συζύγου και των παιδιών σου, τη δουλειά σου, που τόσο δυσκολεύτηκες να βρεις. Μη διακινδυνεύσεις να βρεθείς πάροικος σε γη αλλότρια».

Εκείνοι ωστόσο ρισκάρουν να κάνουν το πρώτο βήμα- μερικές φορές από περιέργεια, άλλες από φιλοδοξία, συνήθως όμως από τη ανεξέλεγκτη επιθυμία για περιπέτεια.

Σε κάθε στροφή του δρόμου αισθάνονται πιο τρομαγμένοι. Εκπλήσσουν όμως τον εαυτό τους: είναι πιο δυνατοί και πιο χαρούμενοι.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Χαρά. Είναι μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες του παντοδύναμου. Αν είμαστε χαρούμενοι, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.

Ο φόβος απομακρύνεται σιγά σιγά, γιατί δεν του δόθηκε η σημασία που ήθελε να έχει.

Στα πρώτα βήματα του δρόμου, επιμένει μια ερώτηση: «Μήπως η απόφασή μου να αλλάξω θα κάνει άλλους ανθρώπους να υποφέρουν εξαιτίας μου;

Μα όποιος αγαπάει θέλει να βλέπει τον αγαπημένο του ευτυχισμένο. Αν στην αρχή φοβήθηκε για εκείνον, το αίσθημα αυτό σύντομα παραχωρεί τη θέση του στην περηφάνια να τον βλέπει να κάνει αυτό που του αρέσει, να πηγαίνει εκεί που ονειρεύτηκε να πάει.

Αργότερα κάνει την εμφάνισή του το αίσθημα της εγκατάλειψης.

Οι ταξιδιώτες όμως συναντούν στο δρόμο ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο πράγμα. Μιλώντας μαζί τους, ανακαλύπτουν πως δεν είναι μόνοι: γίνονται λοιπόν συνταξιδιώτες, μοιράζονται τη μοναξιά που ένιωσαν σε κάθε εμπόδιο. Και όλοι ανακαλύπτουν ότι είναι σοφότεροι και πιο ζωντανοί απ’ ό,τι νόμιζαν.

Τις στιγμές που ο πόνος ή η μεταμέλεια εγκαθίστανται στις σκηνές τους και δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν, λένε στον εαυτό τους: «Αύριο κιόλας θα κάνω ένα ακόμα βήμα. Πάντα έχω τη δυνατότητα να γυρίσω πίσω, επειδή γνωρίζω το δρόμο. Έτσι, ένα ακόμα βήμα δε θα κάνει τη διαφορά».

Μέχρι που μια μέρα, χωρίς προειδοποίηση, ο δρόμος παύει να δοκιμάζει τον ταξιδιώτη και γίνεται γενναιόδωρος μαζί του. Το πνεύμα του, που μέχρι τότε ήταν ταραγμένο, χαίρεται με την ομορφιά και τις προκλήσεις του καινούργιου τοπίου.

Και κάθε βήμα, που πρώτα ήταν μηχανικό, γίνεται συνειδητό.

Ο δρόμος, αντί να δείξει τη θαλπωρή της ασφάλειας, διδάσκει τη χαρά της πρόκλησης.

Ο ταξιδιώτης συνεχίζει το ταξίδι του. Αντί να παραπονιέται για την ανία, αρχίζει να παραπονιέται για την κούραση. Και τότε σταματά, ξεκουράζεται, απολαμβάνει το τοπίο και συνεχίζει.

Αντί να καταστρέφει σ’ όλη του τη ζωή τους δρόμους που φοβόταν να πάρει, αρχίζει να αγαπάει εκείνον στον οποίο πορεύεται.

Ακόμα κι αν ο τελικός προορισμός είναι το μυστήριο. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή πάρει μια λάθος απόφαση. Ο Θεός, που βλέπει το θάρρος του, θα του δώσει την απαραίτητη έμπνευση για να διορθώσει αυτό το λάθος.

Κάτι που τον ενοχλεί επίσης δεν είναι τα γεγονότα, αλλά ο φόβος του να μην ξέρει πώς να σταθεί απέναντί τους. Όταν πάρει την απόφαση να ακολουθήσει το δρόμο του να πάψει πια να έχει άλλη επιλογή, ανακαλύπτει μια άψογη βούληση, και τα γεγονότα προσαρμόζονται στις αποφάσεις του.

«Δυσκολία» είναι το όνομα ενός παλιού εργαλείου που φτιάχτηκε μονάχα για να μας βοηθάει να ορίσουμε το ποιοι είμαστε.

Οι θρησκευτικές παραδόσεις διδάσκουν πως η πίστη και η αλλαγή είναι οι μόνοι τρόπο για να πλησιάσουμε το Θεό. Η πίστη μας δείχνει πως δεν είμαστε μόνοι. Η αλλαγή μας κάνει να αγαπάμε το μυστήριο.

Και όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και όταν νιώθουμε αβοήθητοι, δε θα κοιτάξουμε πίσω από φόβο μήπως δούμε αλλαγές που έγιναν στην ψυχή μας. θα κοιτάξουμε μπροστά.

Δε θα φοβηθούμε τι θα συμβεί αύριο, επειδή χτες κάποιος μας φρόντισε. Και η ίδια παρουσία θα παραμείνει δίπλα μας.

Η παρουσία αυτή θα μας προφυλάξει από τον πόνο. Ή θα μας δώσει τη δύναμη να τον αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια.

Θα πάμε πιο μακριά απ’ όσο νομίζαμε. Θα ψάξουμε να βρούμε τον τόπο όπου γεννιέται το άστρο του πρωινού. Και θα νιώσουμε έκπληξη βλέποντας ότι φτάσαμε εκεί πιο εύκολα απ’ ό,τι πιστεύαμε.

Ο Ανεπιθύμητος από ανθρώπους έρχεται τόσο για εκείνους που δεν αλλάζουν όσο και για εκείνους που αλλάζουν. Οι τελευταίοι όμως τουλάχιστον μπορούν να πουν: «Η ζωή μου ήταν ενδιαφέρουσα, δε σπατάλησα την ευλογία που μου δόθηκε».

Και εκείνους που νομίζουν πως η περιπέτεια είναι επικίνδυνη, που προτιμούν τη ρουτίνα, τους σκοτώνει πρόωρα. ]]

Οι δυσκολίες της ζωής είναι το σημαντικό εργαλείο που μας βοηθάει να αυτοπροσδιοριστούμε. Είναι το μέτρο για να μετρήσουμε το «είναι» μας. Να καταλάβουμε αν είμαστε λειψοί ή περισσοί. Κι αν είμαστε λειψοί να βάλουμε τα δυνατά μας να γεμίσουμε τα κενά μας, ώστε να γίνουμε κατά το δυνατό ολοκληρωμένοι. Μα κι αν βρεθούμε περισσοί να περικόψουμε το υπερβολικό, γιατί στη ζωή μας πρέπει να βασιλεύει η σοφή ρήση των προγόνων μας: «παν μέτρον άριστον»! Και να γνωρίζουμε τούτο: στην πορεία μας θα κάνουμε πολλά λάθη! Πολλές φορές θα πέσουμε και θα ματώσουμε. Σημασία έχει να σηκωνόμαστε, να δένουμε τα πληγωμένα γόνατά μας και να προχωράμε. Να διαλέγουμε το δρόμο που οδηγεί στην στενή πύλη: «εισέλθητε δια της στενής πύλης∙ ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!» (Ματθαίος, ζ΄, 13-14) μας προτρέπει ο Ιησούς.

Τα λάθη να μη μας γεμίζουν με ενοχές. Να γίνονται εφαλτήρια για άθλους. Το λ-άθ-ος με αναγραμματισμό γίνεται άθ-λ-ος, αρκεί να μεταθέσουμε το λάμδα από πρώτο γράμμα σε τρίτο. Ένα λάθος, λοιπόν, μπορεί να παίξει το ρόλο του τέλους μιας λανθασμένης επιλογής ή ενέργειας και ταυτόχρονα την αρχή για ένα σπουδαίο επίτευγμα! Να γίνει το σημείο τομής του αρνητικού και του θετικού, όπως είναι το μηδέν για τα μαθηματικά στον άξονα συντεταγμένων. Το λάθος είναι μια δύναμη με δύο φορές. Η επιλογή είναι δική μας. Να μην επιλέξουμε την ανασταλτική φορά. Αυτήν που θα μας σταματήσει τη ζωή και θα μας ρίξει στην άβυσσο των ενοχών και των τύψεων. Να επιλέξουμε την επιταχύνουσα φορά. Αυτήν που θ μας προσδώσει δυναμική να διορθώσουμε τα λάθη, να επανορθώσουμε τις αδικίες μας- είτε προς τον εαυτό μας, είτε προς τους άλλους- και θα μας οδηγήσει να υπερβούμε την μικρότητά μας για να δείξουμε ότι μπορούμε να γίνουμε σημαντικοί. Έχουμε σε ληθαργική κατάσταση το σπέρμα να γίνουμε από γιοι του Θεού, Υιοί Του! Μέσα μας ενοικεί ένα μέρος από το Πνεύμα Θεού. Ο Χαλίλ Γκιμπράν μας λέει:

[[ Ο Θεός χώρισε ένα πνεύμα από τον εαυτό του , κι έπλασε μ' αυτό την ψυχή με ομορφιά . Την πλημμύρισε μ' όλες τις ευλογίες χάρης και καλοσύνης. Της έδωσε την κούπα της ευτυχίας κι είπε: «Mην πιείς από την κούπα τούτη, παρά μόνο αν ξεχάσεις το παρελθόν και το μέλλον , γιατί η ευτυχία δεν είναι παρά η στιγμή».

Και της έδωσε τη κούπα της θλίψης κι είπε : «Να πιείς από την κούπα τούτη και θα καταλάβεις το νόημα των πρόσκαιρων στιγμών της χαράς της ζωής, γιατί η θλίψη πάντα είναι περίσσια».

Κι ο Θεός της χάρισε μια αγάπη που θα την εγκατέλειπε για πάντα με τον πρώτο στεναγμό γήινης ικανοποίησης και μια γλύκα που θα 'φευγε με την πρώτη γνώση της κολακείας .

Και της έδωσε σοφία από τον ουρανό για να την οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι , και τοποθέτησε στα βάθη της καρδιάς της ένα μάτι που βλέπει το αόρατο και δημιούργησε μέσα της αγάπη και καλοσύνη για όλα τα πράγματα. Την έντυσε με φορέματα ελπίδας που οι άγγελοι του ουρανού είχαν υφάνει από τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και τη σκέπασε με τη σκιά της σύγχυσης , που είναι η αυγή της ζωής και του φωτός .

Έπειτα ο Θεός πήρε φωτιά από το καμίνι της οργής και καυτό άνεμο από τη έρημο της άγνοιας , και κοφτερή άμμο από την ακρογιαλιά του εγωισμού , και χώμα κάτω από τα πόδια των αιώνων, και τ' ανακάτωσε κι έφτιαξε τον Άνθρωπο .

Έδωσε στον Άνθρωπο μια τυφλή δύναμη που λυσσάει και τον σπρώχνει στην τρέλα , που σβήνει μόνο με τη ικανοποίηση του πόθου, κι έβαλε μέσα του ζωή που είναι το φάσμα του θανάτου.

Κι ο Θεός γέλασε κι έκλαψε .Ένοιωσε μεγάλη αγάπη και οίκτο για τον Άνθρωπο, και τον προστάτεψε κάτω από τις συμβουλές του. ]]

Στην εκκλησία και στο σχολείο, ο ιερέας και ο θεολόγος, μας μίλησαν για τα πρώτα δύο ή τρία στάδια κατανόησης του Θεού. Δεν μας μίλησαν για το τέταρτο, ότι ήμασταν πνεύμα και μετά από πολλά- πολλά χρόνια θα γίνουμε και πάλι πνεύμα και θα ενωθούμε μαζί Του. Για αυτά τα τέσσερα στάδια κατανόησης μας μιλάει και πάλι ο Χαλίλ Γκιμπράν στο βιβλίο του “Ο Τρελός”, στο κεφάλαιο “Θεός”:

[[ Τα παλιά χρόνια, όταν το πρώτο ψέλλισμα του λόγου ανάδεψε τα χείλια μου, ανέβηκα το άγιο βουνό και μίλησα προς το Θεό, λέγοντας:

«Κύριε, σκλάβος σου είμαι. Η απόκρυφή σου θέληση, νόμος μου και θα σε υπακούω εγώ στο έξης για πάντα».

Μα ο Θεός δεν έδωσε απάντηση' σα δυνατή θύελλα διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια ανέβηκα τ' άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας:

«Δημιουργέ, είμαι το δημιούργημά σου. Με μορφοποίησες, από πηλό, και σ' εσένα τα οφείλω όλα μου».

Κι ο Θεός δεν έδωσε απάντηση, μα σα χιλιάδα γοργοφτέρουγα διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια σκαρφάλωσα στο άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας: "Πατέρα, ο γιός σου είμαι.

Μ' έλεος κι αγάπη γέννησες εμένα, και μεσ' απ' αγάπη και λατρεία μου, για σένα, θα κληρονομήσω τη βασιλεία σου».

Κι ο Θεός δεν έδωσε απάντηση, και σαν ομίχλη που πεπλοντύνει τ' απόμακρα βουνά, διάβηκε πέρα.

Και μετά χίλια χρόνια σκαρφάλωσα τ' άγιο βουνό και ξαναμίλησα προς το Θεό, λέγοντας:

«Θεέ μου' ο σκοπός μου κι η ολοκλήρωσή μου: είμαι το χτες σου κι είσαι το αύριό μου.

Είμαι η υπόγεια ρίζα σου κι είσαι το επουράνιό μου λουλούδι, κι αντάμα αυξανόμαστε κατάντικρα στον ήλιο».

Τότες ο Θεός έγειρε πάνω μου, και στ' αφτιά μου μουρμούρισε γλυκόλαλες λέξεις κι ακόμα

σαν τη θάλασσα π' αγκαλιάζει ένα ρυάκι που χύνεται στους κόρφους της κατρακυλώντας, μ' αγκάλιασε.

Κι όταν κατέβηκα στις κοιλάδες κι όταν κατέβηκα στις πεδιάδες, ήταν κι ο Θεός, επίσης, εκεί.]]

Τέτοιες υπέροχες διδαχές δεν μπορούν να δοθούν δογματικά. Γιατί τα δόγματα χωρίζουν, προκαλούν αντιπαλότητα. Μπορεί να μιλούν φαινομενικά για αδελφοσύνη, αλλά εννοούν την αδελφοσύνη μεταξύ ομόδοξων. Οι ετερόδοξοι είναι εχθροί! Μέχρι να πέσουν τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σύνορα για να συμβεί αυτό που περιγράφει στο βιβλίο “Άμμος κι αφρός” ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Φίλε μου, εσύ κι εγώ ξένοι θα μείνουμε για τη ζωή, ο ένας για τον άλλο ξένοι κι ο καθένας ξένος για τον εαυτό του, μέχρι να 'ρθει μέρα που θε να μιλήσεις κι εγώ θε να σ' ακούσω, θεωρώντας τη φωνή σου φωνή δική μου και σαν σταθώ μπροστά σου και σκεφτώ πως στέκω σε καθρέφτη μπρος.»

Θα χρησιμοποιήσουμε ακόμη μια ιστορία:

[[ Κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε:

«Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι».

Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι. O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι’ αυτόν. Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά:

«Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών- λογιών ανθρώπους. Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:

«Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψ’ το μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος».

Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα. Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του.

Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του, αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω. Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:

«Και αυτό θα περάσει».

Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.

«Κι αυτό θα περάσει».

Και πέρασε. Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο. Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν. Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή.

Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές. Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του. Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια.

Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε:

«Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα ».

Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.

«Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».

Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:

«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος».

Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα. «Και αυτό θα περάσει», και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του.

Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί. Όλα περνούν. Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε:

« Υπάρχει τίποτα άλλο? Όλα περνούν.. Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».

Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά:

«Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν: θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν. Μόνο εσύ παραμένεις, εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας, ως παρατηρητής».

Όλα περνούν, εσύ παραμένεις. Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση.

Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες.. Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.

Αυτός που βλέπει, ο παρατηρητής, είναι η μοναδική πραγματικότητα.]]

Στη ζωή, είτε βρισκόμαστε στη θέση του ηττημένου, είτε στη θέση του θριαμβευτή, πρέπει να μη μας ξεφεύγει ότι όλα είναι παροδικά. Παροδική είναι η θλίψη μας, παροδική και η χαρά μας. Παροδική η δυστυχία, παροδική και η ευτυχία. «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν» είχε πει ο Ηράκλειτος. Όπως φαίνεται δεν επικρατεί στη φύση, κι ούτε στη ζωή η παρμενίδειος στατικότητα, αλλά η ηρακλείτεια κινητικότητα! Τη βιβλική περίοδο των παχέων αγελάδων διαδέχεται η περίοδος των ισχνών αγελάδων. Η ζωή είναι μια παλίρροια όπου εναλλάσσονται η πλημμυρίδα και η άμπωτις. Με καμιά κατάσταση δεν ταυτιζόμαστε. Σε κάθε περίπτωση λέμε: «κι αυτό θα περάσει». Κι αν το πιστέψουμε θα περάσει.

Εδώ και τέσσερα χρόνια στην πατρίδα μας αντιμετωπίζουμε την οικονομική κρίση. Μια κρίση που μας έχει γονατίσει. Πολλές οικογένειες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, γιατί κανένα από τα ενεργά μέλη της δεν έχει εργασία. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας. Μα το πιο ανησυχητικό είναι η μεγάλη ηθική κρίση που μας πλήττει. Η κρίση αξιών και αξιοπιστίας του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Σήμερα ο πολιτικός κόσμος έχει διαφθαρεί και είναι παντελώς αναξιόπιστος. Κυνικά μας μιλούν ότι έχουν συναινέσει στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας. Οι οικονομικοί ολιγάρχες αντί να ανακρούσουν πρύμνη προς ρο ασύδοτο κέρδος, έχουν φουλάρει τις μηχανές. Παντού ρεμούλα και ασυδοσία. Και οι μαριονέτες τους της βουλής να ψηφίζουν το ένα μέτρο αντιλαϊκότερο και απεχθέστερο του άλλου, βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι. Κι εμείς οι πολίτες μοιραίοι κι άβουλοι προσμένουμε το θαύμα να έρθει ουρανοκατέβατο. Πολίτες του καναπέ και του καφενείου. Χωρίς να επαναστατεί η συνείδησή μας με τους τόσους ευτελισμούς από τους ξένους. Ίσως να είπε και για εμάς ο φωτισμένος δάσκαλος τα λόγια: «Είστε καλοί με αμέτρητους τρόπους και όταν δεν είστε καλοί δεν είστε κακοί. Είστε απλώς τεμπέληδες και χασομέρηδες . Κρίμα που τα ελάφια δεν μπορούν να διδάξουν την γρηγοράδα στις χελώνες...» Γιατί ο υλισμός που καλλιεργήσαμε μας έκανε να ξεχάσουμε πως η ανθρωπότητα είναι ένας ποταμός φωτός που κυλάει από την προηγούμενη αιωνιότητα στην αιωνιότητα. Μείναμε στην ικανοποίηση των αναγκών του σώματος, ξεχνώντας πως είμαστε και όντα πνευματικά. Απωθήσαμε στα τρίσβαθα του υποσυνειδήτου την συμβουλή: «Να θυμάσαι ότι η θεϊκότητα είναι ο πραγματικός εαυτός του ανθρώπου».

Η ιστορία έχει να μας διδάξει ότι η πατρίδα μας μετά από το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη γνώρισε την ένδοξη περίοδο της απελευθέρωσης της υπόλοιπης Ελλάδας από τους Τούρκους. Μετά τους ένδοξους βαλκανικούς πολέμους ήρθε η Μικρασιατική καταστροφή. Ακολούθησε ανάπτυξη και ο νικηφόρος πόλεμος με τους Ιταλούς. Για να ακολουθήσει η Γερμανική κατοχή με την πείνα και τις κακουχίες, τις εκτελέσεις και το κάψιμο των χωριών. Οι δήθεν σύμμαχοι για να μας ευχαριστήσουν για τη συμβολή μας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, που καθυστερήσαμε τους Γερμανούς κι αναστράφηκε σε νικηφόρα η έκβαση του πολέμου, μας οδήγησαν στον οδυνηρό εμφύλιο, όπου ο αδερφός στράφηκε κατά του αδερφού. Κι αφού τον ξεπεράσαμε κι αυτόν ήρθε και πάλι η ανάπτυξη. Η πατρίδα μας μετά την επτάχρονη δικτατορία μπήκε στην Ε.Ε. Δόθηκαν χρήματα στη χώρα μας, τα οποία σπαταλήθηκαν χωρίς να γίνουν αλλαγές. Δαπανούσαμε περισσότερα απ’ όσα παράγαμε. Και φτάσαμε στην οικονομική κρίση εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα κέντρα. Η χώρα μας είναι υποτελής! Και πιθανόν να ακολουθήσει εδαφική συρρίκνωση. Όσα με κόπο και θυσίες αποκτήσαμε σε πολλά χρόνια, ελευθερίες, εργασιακά δικαιώματα, το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, χάθηκαν σε τέσσερα χρόνια. Με δόλο! Για να κλέψουν τον εθνικό μας πλούτο. Γνωρίζουμε τους κλέφτες. Γνωρίζουμε και τους συνεργούς. Ξέρουμε εκείνους που άνοιξαν τις Κερκόπορτες. Ξέρουμε τους δωσίλογους και τους προδότες.

Αργά ή γρήγορα «και αυτό θα περάσει». Το πούμε ή δεν το πούμε σαν πολίτες αυτής της χώρας, το πιστεύουμε ή δεν το πιστεύουμε, θα γίνει γιατί αυτό θέλει η θεία νομοτέλεια! Μη μας διαφεύγει πως ελευθερωθήκαμε μετά από σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων στους Τούρκους. Θα περάσει κι αυτή η μπόρα. Όσο κι αν διαρκέσει. Εκείνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι: Εμείς, σαν μέλη αυτού του έθνους, τι θα αποκομίσουμε; Θα αποτινάξουμε από πάνω μας όλα τα κακά, που μας οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση; Θα αποβάλουμε τον καιροσκοπισμό, τον ωχαδελφισμό, τον προσωπικό ωφελιμισμό, την κακή νοοτροπία της ανεκτικότητας και την τάση για λαμογιά; Οι νέες γενιές πως θα γαλουχηθούν; Ποια θα είναι τα ιδεώδη τους και ποιες οι αξίες τους; Τι ήθος θα διαμορφώσουν;

Ας μείνουμε στο τρίτο πράγμα που είπε ο σοφός: «Θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν. Μόνο εσύ παραμένεις. Εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας, ως παρατηρητής». Ο παρατηρητής, ο Ανώτερος Εαυτός, είναι η μοναδική πραγματικότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα παιγνίδισμα των αισθήσεων. Μαθήματα για το πνεύμα. Για το πνεύμα που δεν φαίνεται στα μάτια μας, και το οποίο παρουσιάζει ο Χαλίλ Γκιμπράν να λέει: «Φίλε μου δεν είμαι εκείνο που φαίνομαι. Το θώρι μου δεν είναι άλλο παρά το ντύσιμο που φορώ που με προστατεύσει από τα ερωτήματά σου και σένα από την ολιγωρία μου.» Όσα συμβαίνουν στον κατώτερο εαυτό είναι ένα όνειρο. Σημασία έχει ο ονειρευτής, όχι το όνειρο. Κι αυτός είναι το ενοικούν πνεύμα, η μοναδική πραγματικότητα για την οποία όλα περνούν…

Σαν επίλογο θα χρησιμοποιήσουμε λίγους στίχους από το ποίημα: “Κι αυτό θα περάσει”:

« Τ᾽ ἀπόσταγμα ἀλήθειας τῆς ζωῆς,

ἡ ἴδια ἡ φιλοσοφία:

῾Κι αὐτό θά περάσει!᾽

Ἡ μονιμότητα, λέξη οὐτοπική,

τῶν συνδικάτων μόνον αἴτημα καί ἰδεολογία.

Πῶς νά δεθεῖς μ᾽ αὐτό πού ἤδη ἔφυγε;

Πῶς νά σταθεῖς σ᾽ ὅ,τι πορεύεται καί πάει;

Κάθε τι πού᾽ νιωσε τό φῶς

ἔχει τό σπέρμα τῆς φθορᾶς:

τό νέο ἔρχεται , προβάλλει!

῾Κι αὐτό θά περάσει!᾽»