Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

«Επί ασπαλάθων …» σαν τον Αρδιαίο όσοι υπέγραψαν τον αφανισμό της Ελλάδας…

[[ δαμ- ων ]]

Ο τίτλος του άρθρου “Επί ασπαλάθων” πάρθηκε από ένα ποίημα του βραβευμένου με το Νόμπελ ποίησης ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη. Το πιθανότερο είναι να γράφτηκε στις 31 Μαρτίου 1971. Το ποίημα αυτό είναι το τελευταίο που συνέθεσε ο Γιώργος Σεφέρης και αποτελεί μια καταγγελία κατά της δικτατορίας και -πολύ περισσότερο- ένα πρόκριμα για τη βίαιη τιμωρία που θα έπρεπε να αποδοθεί στους μυσαρούς δικτάτορες. Το καθεστώς ανελευθερίας, που διένυε την πέμπτη του χρονιά, προκαλούσε έντονη δυσαρέσκεια στον ποιητή, ο οποίος μέσα από έναν τυχαίο συνειρμό φέρνει στο νου του την τιμωρία που είχε επιβληθεί στον Αρδιαίο -έναν αδελφοκτόνο και πατροκτόνο τύραννο της Παμφυλίας- όπως αυτή καταγράφεται στο βιβλίο “Πολιτεία” του Πλάτωνα.
Η Ελλάδα μας, αλλά και πολλές άλλες χώρες, μαστίζονται από την οικονομική και πολιτική τυραννία της Νέας Τάξης και τους τοπικούς τυράννους- μαριονέτες τους. Αυτούς που οδήγησαν στον αφανισμό της πατρίδας μας και στη γενοκτονία του λαού μας. Παρόμοιο συνειρμό με αυτόν του ποιητή φέρνουν οι ανθισμένοι ασπάλαθοι σήμερα και σ’ εμάς. Μαζί με τα ωραία κίτρινα άνθη φυτρώνουν και σκληρά αγκάθια! Δεν κάνουμε την ευχή να έχουν την ίδια τιμωρία με τον Αρδιαίο οι πολιτικοί μας, οι τραπεζίτες και οι κεφαλαιοκράτες, όλοι αυτοί που στο βωμό του χρήματος από τη σκηνή ή το παρασκήνιο έφεραν τα μέτρα αφανισμού της πατρίδας μας. Όχι, δεν τους καταριόμαστε. Γιατί όπως είπε ο Μένανδρος «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά». Γνωρίζοντας τη λειτουργία των κοσμικών νόμων, που έχει θέσει ο Μέγας Νομοθέτης, ξέρουμε τη συνέχεια που θα έχουν οι τύραννοι της ζωής μας… Επί ασπαλάθων, λοιπόν…

Η συνέχεια >>> εδώ …

Ο ασπάλαθος είναι φυτό της μεσογειακής χλωρίδας που ανήκει στην οικογένεια των Χεδρωπών, στα ψυχανθή. Είναι ένας πολυετής αγκαθωτός θάμνος με ύψος μέχρι 1,5 με 2 μέτρα. Ανθίζει στις αρχές τις άνοιξης και τα άνθη του έχουν έντονο κίτρινο χρώμα και χαρακτηριστική οσμή. Αναπτύσσονται σε δέσμες ή βότρεις των 2 με 15 ανθών. Ο καρπός του είναι μικρός χεδρωπός και καλυμμένος με γκριζόχρωμες τρίχες. Ο καρπός του τρώγεται από κατσίκες. Όταν οι βλαστοί ξεραθούν το καλοκαίρι μετατρέπονται σε σκληρά αγκάθια. Φύεται σε θαμνώνες σε ξηρές περιοχές με χαμηλό υψόμετρο. Ο ασπάλαθος είναι επίσης γνωστός με τα ονόματα σπαλάχτρι, σπαλάθρι , ασπραγκαθιά και ασφάλαθος. Το όνομα ασπάλαθος είναι αρχαίο και με αυτό περιγράφεται το φυτό από το Διοσκουρίδη. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με τους ασπαλάθους χτυπούσαν και τιμωρούσαν τους τυράννους στον Άδη. Σε αυτήν την ιστορική αναφορά βασίζεται το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης, το οποίο παραθέτουμε στη συνέχεια:
« Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη …
Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ” αυλάκια•
τ” όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.»
Ο Πλάτωνας στο 10ο κεφάλαιο της “Πολιτείας” αναφέρει την μετά θάνατον τιμωρία του τύραννου Αρδιαίου.
Ο Αθηναίος μεγάλος φιλόσοφος επιλέγει να κλείσει το πολυσύνθετο έργο του , την “Πολιτεία”, με μια αισιόδοξη διδασκαλία, ένα βαρυσήμαντο μύθο, που αναφέρεται στη μεταθανάτια ζωή. Ο δίκαιος άνθρωπος επιβραβεύεται και σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά και μετά θάνατον. Αντίθετα οι άδικοι, οι τύραννοι, οι κακούργοι , τιμωρούνται σκληρά. Απόδειξη αυτής της απόδοσης της δικαιοσύνης στον άλλο κόσμο , είναι η μαρτυρία του Ηρός του Αρμενίου, την οποία εκθέτει ο Πλάτωνας μέσα από τη διήγηση του Σωκράτη.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ηρ ο γιος του Αρμενίου, που ήταν γενναίος πολεμιστής, σκοτώνεται στη μάχη. Το σώμα του για δέκα ημέρες παρέμεινε στο πεδίο της μάχης ανάμεσα στα πτώματα των υπολοίπων πολεμιστών που είχαν αρχίσει να αποσυντίθενται. Μετά από δώδεκα ημέρες, αφού τον είχαν μεταφέρει σπίτι του, τη στιγμή που τον είχαν πάνω στη νεκρική πυρά, ο ήρωας ξαναγύρισε στη ζωή και άρχισε να διηγείται όσα είχε δει η ψυχή του στον άλλο κόσμο.
Η ψυχή του, όπως διηγείται ο ίδιος ο Ηρ στο μύθο, που είχε φύγει από το σώμα του, πορεύτηκε μαζί με άλλες ψυχές σε έναν τόπο δαιμονικό. Εκεί υπήρχαν δύο ανοίγματα πάνω στη γη, το ένα δίπλα στο άλλο και άλλα δύο απέναντί του πάνω στον ουρανό. Ανάμεσά τους κάθονταν δικαστές, οι οποίοι , αφού δίκαζαν, πρόσταζαν τους δίκαιους να προχωρήσουν δεξιά και επάνω, μέσα από τον ουρανό και τους άδικους αριστερά και κάτω.
Όταν παρουσιάστηκε ο Ηρ στους δικαστές, του είπαν να ακούει και να βλέπει προσεκτικά ό,τι συνέβαινε εκεί για να γίνει αγγελιοφόρος και να τα ανακοινώσει αργότερα όλα στους ζωντανούς. Έβλεπε εκεί τις ψυχές που είχαν δικαστεί, να προχωρούν προς τα δύο ανοίγματα και άλλες να βγαίνουν από τα άλλα δύο. Όσες ανέβαιναν από τα ανοίγματα της γης ήταν κατασκονισμένες και διψασμένες, ενώ όσες κατέβαιναν από τον ουρανό ήταν καθαρές. Όλες οι ψυχές πήγαιναν προς ένα λιβάδι και κατασκήνωναν εκεί σαν να ήταν σε πανηγύρι. Όσες έρχονταν από τη γη, έκλαιγαν και οδύρονταν για όσα είχαν πάθει κατά την πορεία τους κάτω από τη γη, που είχε κρατήσει χίλια χρόνια. Όσες έρχονταν από τον ουρανό διηγούνταν όλα τα ευχάριστα που είχαν δοκιμάσει και όλη την ομορφιά που είχαν αντικρίσει.
Οι ψυχές που είχαν διαπράξει αδικήματα, πλήρωναν για όλα δεκαπλάσιες ποινές. Επίσης με την ίδια αναλογία, δεκαπλάσιες ήταν και οι ανταμοιβές για όσες ψυχές είχαν φανεί δίκαιες. Ακόμη μεγαλύτερες ήταν οι τιμωρίες για όσους είχαν ασεβήσει προς τους θεούς ή τους γονείς ή για όσους είχαν σκοτώσει με τα ίδια τους τα χέρια. Τον Αρδιαίο, τον τύραννο της Παμφυλίας που διέπραξε στη ζωή του μεγάλα και πολλά κακουργήματα, οι τιμωροί του άλλου κόσμου τον έδεσαν χειροπόδαρα και τον τραβούσαν πάνω στα αγκάθια των ασπαλάθων. Ύστερα μαζί με άλλους πολλούς που είχαν διαπράξει πολλά ανομήματα, τον πέταξαν στον Τάρταρο.
Θα ήταν καλύτερα, όμως, να σας δώσουμε το σχετικό απόσπασμα από μετάφραση του αρχαίου κειμένου, όπως μας το αποδίδει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν.Μ. Σκουτερόπουλος:
[[ Τα βραβεία επομένως, είπα εγώ, οι ανταμοιβές και τα δώρα που παίρνει στη διάρκεια της ζωής του ο δίκαιος από θεούς κι από ανθρώπους, πέρα από τα αγαθά που του πρόσφερε αυτή καθεαυτήν η δικαιοσύνη, θα είναι τέτοιου είδους.
Και θα' ναι, είπε, πολύ όμορφα πράγματα και σίγουρα.
Αυτά ωστόσο, είπα εγώ, δεν είναι τίποτα, ούτε ως προς το πλήθος ούτε ως προς το μέγεθος, μπροστά σ' εκείνα που περιμένουν τον καθένα από τους δύο, όταν πεθάνει. Κι αυτά είναι ανάγκη να τα ακούσουν, ώστε και ο δίκαιος και ο άδικος να πάρουν από τη συζήτηση όλα όσα επιβάλλεται να ακούσει καθένας τους.
Λέγε τα, τότε, είπε∙ γιατί δεν υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που θα τα άκουγα με περισσότερη ευχαρίστηση.
Μην περιμένεις, είπα εγώ, να σου πω κανένα μακρόσυρτο μύθο σαν του Αλκίνοου, θα σου πω το μύθο του Ηρός, ενός γενναίου άνθρωπου, του γιου του Αρμένιου, από το γένος των Παμφύλων. Ο άνθρωπος αυτός σκοτώθηκε στον πόλεμο, κι όταν τη δέκατη μέρα σήκωσαν τους νεκρούς, σε αποσύνθεση πια, αυτόν τον βρήκαν άθικτο∙ τον πήγαν στον τόπο του για να τον θάψουν, και τη δωδέκατη μέρα από το θάνατο του, εκεί που τον είχαν επάνω στην πυρά, αυτός ξαναζωντάνεψε και, γυρίζοντας πάλι στη ζωή, ανιστορούσε όσα είχε δει εκεί. Είπε ότι σαν βγήκε η ψυχή του, πορεύτηκε με άλλους πολλούς κι έφθασαν σ' έναν τόπο δαιμονικό, όπου υπήρχαν δυο ανοίγματα της γης, δίπλα–δίπλα το ένα με το άλλο, και απέναντί τους απάνω στον ουρανό άλλα δύο. Ανάμεσα σ' αυτά κάθονταν δικαστές, οι οποίοι κάθε φορά που τελείωναν τη δίκη, τους μεν δίκαιους τους πρόσταζαν να ακολουθήσουν το δρόμο που έβγαζε προς τα δεξιά και προς τα πάνω μέσα από τον ουρανό, αφού προηγουμένως τους κρεμούσαν στο στήθος σημάδια της απόφασης που είχαν βγάλει, ενώ τους άδικους τους έστελναν από το δρόμο που ήταν στα αριστερά και οδηγούσε προς τα κάτω∙ είχαν κι αυτοί, κρεμασμένα πίσω τους, σημάδια για όλα όσα έπραξαν.
Όταν παρουσιάστηκε κι αυτός στους δικαστές, του είπαν ότι έπρεπε να γίνει αγγελιαφόρος και να πει στους ανθρώπους τι συνέβαινε εκεί, και του έδωσαν την εντολή να ακούει και να κοιτάει με προσοχή τα πάντα σ' εκείνο τον τόπο. Είδε έτσι εκεί τις ψυχές που έφευγαν μέσα από τα δύο ανοίγματα του ουρανού και της γης, αφού πια είχαν κριθεί, ενώ στα δύο άλλα ανοίγματα έβλεπε άλλες ψυχές, από το ένα να ανεβαίνουν, φεύγοντας από τη γη λερωμένες και βουτηγμένες στη σκόνη, κι από το άλλο άλλες ψυχές να κατεβαίνουν από τον ουρανό καθαρές. Και οι ψυχές που έφθαναν κάθε φορά έδιναν την εντύπωση πως έρχονταν από δρόμο μακρινό, και με ευχαρίστηση τραβούσαν κατά το λιβάδι κι εκεί κατασκήνωναν, όπως σ' ένα πανηγύρι, και χαιρετιούνταν η μια με την άλλη, όσες γνωρίζονταν, κι αυτές που έρχονταν από τη γη ζητούσαν να μάθουν από τις άλλες για τα πράγματα εκεί, κι εκείνες πάλι που έρχονταν από τον ουρανό ρωτούσαν τις άλλες για τα δικά τους. Κι ανιστορούσαν οι μεν στις δε, άλλες κλαίγοντας και οδυρόμενες, καθώς ξαναθυμούνταν όσα είδαν και έπαθαν στην πορεία τους κάτω από τη γη ―κι η πορεία αυτή είχε κρατήσει χίλια χρόνια―, κι οι άλλες πάλι που έφθαναν από τον ουρανό διηγούνταν όσα ευχάριστα δοκίμασαν εκεί και την άφατη ομορφιά που είχαν αντικρύσει.
Ήταν πολλά πράγματα, Γλαύκων, και θα 'παιρνε χρόνο πολύ να τα διηγηθεί κανείς∙ το πιο σπουδαίο όμως που είπε είναι μ' ένα λόγο τούτο. Για όσες αδικίες διέπραξαν, καθένας τους, και για όσους αδίκησαν πλήρωσαν για όλα με την τιμωρία που έπρεπε, δέκα φορές για το καθένα ―πάει να πει, για κάθε εκατό χρόνια, γιατί τόσο είναι το διάστημα της ανθρώπινης ζωής―, ώστε το τίμημα που κατέβαλαν να είναι δεκαπλάσιο από το αδίκημα. Αν κάποιοι, λ.χ., έγιναν η αιτία για το θάνατο πολλών ανθρώπων, είτε επειδή πρόδωσαν πολιτείες ή στρατόπεδα είτε πάλι επειδή είχαν ρίξει ανθρώπους στη σκλαβιά ή ήσαν συνένοχοι για κάποια άλλη δυστυχία, για όλα αυτά, έλεγε, πλήρωναν με δεκαπλάσια οδύνη το κάθε τους κρίμα, κι από την άλλη, αν είχαν κάνει κάποιες καλοσύνες κι είχαν φανεί δίκαιοι και γεμάτοι σεβασμό απέναντι στους θεούς, έπαιρναν με την ίδια αναλογία την ανταμοιβή τους. Έλεγε επίσης κάτι άλλα για όσους πέθαναν μόλις γεννήθηκαν και για όσους έζησαν λίγο, αλλά δεν αξίζει να αναφερθούμε σ' αυτά. Και για την ασέβεια ή το σεβασμό απέναντι στους θεούς και τους γονείς καθώς και για όσους σκότωσαν με τα ίδια τους τα χέρια οι αντίστοιχες πληρωμές, έλεγε, είναι ακόμη πιο μεγάλες.
Έλεγε μάλιστα πως μπροστά του κάποιος ρωτούσε κάποιον άλλο πού ήταν ο πολύς Αρδιαίος. Ο Αρδιαίος αυτός υπήρξε τύραννος σε μια πόλη της Παμφυλίας, πάνε χίλια χρόνια από τότε∙ είχε σκοτώσει τον γέροντα πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδελφό του κι είχε διαπράξει, όπως έλεγαν, και άλλα πολλά ανοσιουργήματα. Είπε λοιπόν ότι ο άνθρωπος που ρωτήθηκε απάντησε πως «Δεν έχει έλθει ο Αρδιαίος κι ούτε πρόκειται να έλθει. Γιατί πραγματικά ήταν κι αυτό ένα από τα φοβερά πράγματα που είδαμε.
Εκεί που είμαστε κοντά στο στόμιο έτοιμοι να βγούμε απάνω, και τα παθήματα μας όλα είχαν πάρει τέλος, τον είδαμε ξαφνικά αυτόν και μερικούς άλλους που οι περισσότεροί τους υπήρξαν τύραννοι∙ ήσαν επίσης μαζί τους και ορισμένοι ιδιώτες, από αυτούς που είχαν διαπράξει μεγάλα ανομήματα. Φαντάζονταν ότι θα ανέβαιναν πια κι αυτοί, το στόμιο όμως δεν τους δεχόταν αλλά μούγκριζε κάθε φορά που κάποιος από 'κείνους τους έτσι αθεράπευτα αχρείους ή από όσους δεν είχαν τιμωρηθεί αρκούντως για τα κρίματά τους επιχειρούσε να βγει επάνω. Εκεί πια, είπε, άνδρες αγριωποί που φάνταζαν σαν γλώσσες φωτιάς και στέκονταν πλάι στο άνοιγμα, ακούγοντας το μουγκρητό, άλλους μεν τους έπιαναν και τους τραβούσαν, τον Αρδιαίο όμως και μερικούς άλλους, αφού τους έδεσαν χειροπόδαρα, μαζί και το κεφάλι, τους έβαλαν κατάχαμα και τους έγδαραν, έπειτα τους τράβηξαν έξω από το δρόμο, στο πλάι, σέρνοντάς τους απάνω σε ασπαλάθους, κι εξηγούσαν κάθε φορά στους περαστικούς γιατί το έκαναν αυτό και ότι τους πήγαιναν να τους ρίξουν στον Τάρταρο». Κι από τους πολλούς και κάθε λογής φόβους που 'χαν δοκιμάσει, ο μεγαλύτερος, είπε, ήταν μήπως κι ακουγόταν εκείνο το μουγκρητό την ώρα που καθένας τους θα προσπαθούσε να βγει, κι ήταν μεγάλη η χαρά να 'ναι το μουγκρητό σταματημένο καθώς θα ανέβαιναν επάνω. Αυτές περίπου, είπε, ήσαν οι ποινές και οι τιμωρίες, κι οι ανταμοιβές πάλι ανάλογες.]] (Πλάτωνας, “Πολιτεία”, 10ο Βιβλίο, 614Α- 616Α)
Μέσα από τον μύθο του Ηρός- του οποίου πολύ μικρό μέρος χρησιμοποιήσαμε- ο Πλάτωνας μιλάει για την αθανασία της ψυχής. Η ψυχή δεν πεθαίνει με το σώμα, αλλά έχει και μεταθανάτια ύπαρξη. Ο Αθηναίος φιλόσοφος ήταν υπέρμαχος της δικαιοσύνης και ήθελε να αποδείξει την απόλυτη δικαιοσύνη και στη μεταθανάτια ζωή. Παραθέτοντας με περίτεχνο τρόπο το μύθο του Ηρός, μιλάει με αλυσιδωτές εικόνες για την κρίση των ψυχών, τη δικαιοσύνη που τους αποδίδεται και την ελευθερία που τους δίνεται στην επιλογή της μοίρας τους στην επομένη ζωή τους. Συνεπώς μιλάει και για την μετενσάρκωση. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται από την ψυχή του ανθρώπου, ούτε πράξη, ούτε γνώση, είτε στον επίγειο κόσμο είτε στον άλλο. Απόδειξη αυτού είναι, ότι η ψυχή στον άλλο κόσμο, έχοντας την πείρα που έχει αποκτήσει από τη ζωή της στη γη, καλείται σε πλαίσια απόλυτης ελευθερίας να επιλέξει τον επόμενο βίο της κατά τη μετενσάρκωσή της. Ο Πλάτωνας έχει ενστερνιστεί τις Πυθαγόρειες και τις Ορφικές διδασκαλίες. Επιπλέον είναι μυημένος τόσο στα Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και στα Αιγυπτιακά, γιατί έζησε για κάποιο χρονικό διάστημα και στην Αίγυπτο. Ως μύστης έλαβε διδασκαλίες, που ήσαν άγνωστες στον πολύ κόσμο, και επιπλέον βίωσε πολλές απ’ αυτές κατά τη διάρκεια των μυήσεων. Όσα γράφει τα γνωρίζει «εκ των έσω».
Στην ορφική παράδοση οι διψασμένες και καταπονημένες ψυχές των νεκρών, πριν πάρουν το δρόμο της νέας ενσάρκωσης, αναζητούν νερό. Αλλά μόνο σε λίγες από αυτές- σε όσες έχουν πλέον καθαρθεί- δίνεται το νερό της Μνημοσύνης. Οι ψυχές που έχουν καθαρθεί ξεφεύγουν από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων, οπότε δεν έχουν λόγο να ξεχάσουν την εμπειρία του Άλλου Κόσμου. Από τη στιγμή που οι ψυχές πρέπει να γυρίσουν στο επίγειο βασίλειο, όπως επιτάσσει το δόγμα της μετεμψύχωσης, πρέπει να ξεχάσουν όσα είδαν στον Άδη. Γι’ αυτό πίνουν το νερό της λησμονιάς. Αναφέροντας ωστόσο το μέτρο στην ποσότητα του νερού που η κάθε ψυχή πρέπει να πιει ο Πλάτωνας υπαινίσσεται ότι η λήθη δεν είναι ολοκληρωτική. Ο Ήρ δεν ήπιε από το νερό της λησμοσύνης και γι’ αυτό θυμάται όσα είδε στον Άδη.
Οι δίκαιοι, λοιπόν, επιβραβεύονται τόσο στον επίγειο κόσμο, όσο και στον άλλον κόσμο. Κι αν δεν επιβραβευτούν σ’ αυτή τη ζωή, θα επιβραβευτούν στην επόμενη ζωή. Γιατί ο Δημιουργός είναι Δίκαιος. Αντίθετα, οι άδικοι, οι τύραννοι, οι εγκληματίες, οι κλέφτες τιμωρούνται σκληρά. Κι αν η τιμωρία δεν έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο, θα έρθει στον άλλον κόσμο, και σίγουρα στην επόμενη ζωή. Έτσι η ψυχή τους θα πάρει το πικρό μάθημα να μην αδικούν. Να μάθουν πως όλοι είμαστε αδέρφια και χρέος έχουμε να συνεργαζόμαστε και να συμπονούμε τους άλλους. Μια μικρή απόδειξη έχουμε με τη μαρτυρία του Ηρός του Αρμενίου για τον τύραννο Αρδιαίο, όπως την έχει εκθέσει ο Σωκράτης κατά την αφήγησή του στην πλατωνική “Πολιτεία”.
Ας επιστρέψουμε και πάλι στο ποίημα του Νομπελίστα ποιητή μας.
« Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού πάλι με την άνοιξη» λέει στο ποίημά του ο Σεφέρης. Την ημέρα του Ευαγγελισμού, ημέρα που οι δικτάτορες συνήθιζαν να διενεργούν μεγαλειώδεις παρελάσεις, ο ποιητής επιλέγει να επισκεφτεί το Σούνιο, ώστε να αποφύγει όλο το προπαγανδιστικό κλίμα που επικρατούσε στην Αθήνα. Από το 1971 μέχρι σήμερα πέρασαν 43 χρόνια. Το 2014 οι Έλληνες πολίτες δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την παρέλαση γιατί οι σημερινοί τύραννοι- πάντα δειλοί οι τύραννοι, σε όλες τις εποχές- έστησαν σιδηροκιγκλιδώματα και στρατιές ροπαλοφόρων- ασπιδοφόρων ΜΑΤ φοβούμενοι τις δίκαιες αντιδράσεις του κόσμου. Αντί για μία εθνική γιορτή, όπου λαός και εκλεγμένοι του λαού θα συνεόρταζαν την επανάσταση κατά της σκλαβιάς από τους Τούρκους, αυτοί, που μας οδήγησαν στη νέα σκλαβιά, φοβήθηκαν το ευτελές σαρκίο τους και έστησαν κάγκελα. Απομονώθηκαν από τους εκλέκτορές τους! Και γιόρτασαν ερήμην του λαού. Με το φόβο του λαού. Αυτοί και οι τύψεις τους. Αν έχουν, βέβαια, συνείδηση.
Η αναφορά από τον Σεφέρη στην ημέρα του Ευαγγελισμού λειτουργεί μέσα στο ποίημα, όχι μόνο σαν χρονικός προσδιορισμός, αλλά και σαν έμμεση υπενθύμιση της ιδιαίτερης σημασίας που έχει η συγκεκριμένη ημέρα για τους Έλληνες. Ημέρα εορτασμού της ελληνικής επανάστασης και παράλληλα σημαντική και ελπιδοφόρα ημέρα για το χριστιανισμό. Οι συσχετισμοί που δημιουργούνται στο μυαλό του αναγνώστη -επαναστατική διάθεση και προσμονή χαρμόσυνης είδησης- υπηρετούν άριστα το μήνυμα που επιχειρεί να μεταδώσει ο ποιητής. Ο τρόπος, άλλωστε, με τον οποίο συντάσσει το δεύτερο στίχο «πάλι με την άνοιξη» παρόλο που σ’ ένα πρώτο επίπεδο συμπληρώνει και αιτιολογεί την αναφορά του πρώτου στίχου «Ήταν ωραίο το Σούνιο», σε δεύτερη ανάγνωση μας φέρνει στο νου τη λαϊκή ρήση «πάλι με χρόνια, με καιρούς...» και λειτουργεί σαν μήνυμα αισιοδοξίας, ενώ παράλληλα η αναφορά στην άνοιξη μας παραπέμπει στην αναγέννηση, στο ξύπνημα της φύσης και στην ελπίδα αλλαγής.
Περίπου την ίδια εποχή επιλέξαμε να γράψουμε αυτό το άρθρο. Εποχή της άνοιξης, κι αφού πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε τη διπλή γιορτή για τον ελληνισμό. Στα βάθη της καρδιάς του πολίτη με ελληνική καρδιά είναι ριζωμένο το «σώπα μαυροέλληνα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι…». Γιατί σ’ αυτή τη γη ζουν και πολίτες χωρίς ελληνική καρδιά. Πολίτες μπασταρδεμένοι με την παγκοσμιοποίηση. Και οι πιο μαγαρισμένοι είναι οι πολιτικοί, που θέλουν να μας φέρουν την Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Ξεχνούν, όμως, πως καμιά αυτοκρατορία δεν είναι αιώνια και παντοτινή. Όλα έρχονται και παρέρχονται. Η ιστορία έχει να μας δώσει δεκάδες παραδείγματα. Η παλιά Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν υπάρχει πια. Και το απολειφάδι της, η Ιταλία, μαστίζεται από οικονομική κρίση, ενώ η πλούσια Βενετία θέλει να αποσχιστεί και να αποτελέσει ανεξάρτητο κράτος.
Οι φαινομενικά δυνατοί της δικτατορίας του 1969 κατέληξαν στη φυλακή και η ιστορία έγραψε το όνομά τους με κατάμαυρα γράμματα, συνδέοντάς τους με την προδοσία της Κύπρου. Έτσι για τον Σεφέρη η τιμωρία που επιβλήθηκε στον τύραννο Αρδιαίο, μοιάζει να είναι ιδανική και για τους ανθρώπους που τόλμησαν να στερήσουν την ελευθερία των Ελλήνων. Η πολύχρονη, πλέον, δικτατορία έχει σωρεύσει στην ψυχή του ποιητή, αλλά και των Ελλήνων εν γένει, μια οργή που το ξέσπασμά της θα είναι δυσεπίσχετο. Ο ποιητής παραθέτει το χωρίο του Πλάτωνα με την ελπίδα πως σύντομα οι δικτάτορες θα τύχουν ανάλογης τιμωρίας, ώστε να αντιληφθούν πόσο επώδυνη είναι για τους ανθρώπους αυτή η κατάσταση ανελευθερίας και περιορισμού. Η εικόνα του τυράννου που γδέρνεται ζωντανός και κατόπιν ξεσκίζεται πάνω στα αγκάθια των ασπάλαθων, είναι εξαιρετικά βίαιη και αποκαλύπτει την ένταση της οργής που αισθάνεται ο ποιητής.
«Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.»
Η δίστιχη στροφή που κλείνει το ποίημα έρχεται ως προειδοποίηση ή ως υπενθύμιση προς τους δικτάτορες, πως έτσι πλήρωσε τα κρίματά του ο Αρδιαίος, έτσι όπως θα πρέπει να τα πληρώσετε κι εσείς. Το επιλογικό αυτό μήνυμα του ποιήματος εκφράζει την ελπίδα του ποιητή πως η δικαιοσύνη θα κυριαρχήσει και οι πανάθλιοι και μυσαροί τύραννοι θα τιμωρηθούν, όπως τιμωρήθηκε και ο Αρδιαίος.
Ο Σεφέρης δεν έζησε για να δει την επιβεβαίωσή του. Εμείς, φυσικά, γνωρίζουμε την κατάληξη αυτών που μας επέβαλαν τη δικτατορία. Δεν υπάρχει, όμως, ένας σύγχρονος Πλατωνικός Ήρ για να μας μεταφέρει πώς περνούν οι ψυχές τους στον άλλον κόσμο. Πώς ξεπληρώνουν τα βασανιστήρια σε όσους πολιτικά διαφωνούσαν, τα εγκλήματα στις φυλακές και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, τους νεκρούς στρατιώτες και τους άμαχους πολίτες στην προδοσία της Κύπρου, τα ψυχικά τραύματα των βιασμένων γυναικών και όσων έχασαν δικούς τους ανθρώπους.
Στην εποχή μας, η πολιτική κατάσταση στη χώρα μας είναι πολύ χειρότερη απ’ αυτήν που συνέθλιβε την καρδιά του Σεφέρη. Τότε είχαμε στέρηση ελευθεριών, αλλά η Ελλάδα μας ήταν σε τροχιά ανάπτυξης. Άνοιγαν βιοτεχνίες και μεγάλες βιομηχανίες και σ’ ένα σπίτι υπήρχαν περισσότεροι του ενός εργαζόμενοι. Οι πολίτες της χώρας δεν πεινούσαν. Ιδρύονταν νέα πανεπιστήμια, χτίζονταν νοσοκομεία και σχολεία. Αποκτούσαμε εθνικό πλούτο! Δίνονταν κίνητρα για αύξηση του πληθυσμού. Σήμερα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Πάψαμε να έχουμε παραγωγή. Η ζωή των περισσότερων Ελλήνων έγινε μαντάρα! Το Σύνταγμα έχει ποδοπατηθεί. Η γεννητικότητα έπεσε από 2,4 παιδιά ανά οικογένεια, σε 0,7. Οι νέοι μας δεν έχουν μέλλον στην πατρίδα τους και γίνονται μετανάστες. Αλλά φεύγει το καλύτερο δυναμικό. Αντίθετα, γεμίζουμε λαθρομετανάστες. Η Ελλάδα αδειάζει από Έλληνες και γεμίζει από ισλαμιστές. Η χειρότερη αλλοίωση πληθυσμού!
Ποιοι είναι πίσω απ’ όλα αυτά; Η Σιωνική Νέα Τάξη. Στην πατρίδα μας πάντοτε είχαμε “μηδίζοντες”. Μήδοι του 21ου αιώνα είναι οι μεγαλοτραπεζίτες και οι διεθνείς εβραιοκρατούμενοι οικονομικοί οίκοι. Δεν έχουν την ισχύ των όπλων. Έχουν, όμως, την ισχύ του πλαστού χρήματος. Και μ’ αυτό κινούν στρατούς κρατών. Το χάρτινο- χωρίς πραγματικό αντίκρισμα- χρήμα είναι πολύ πιο δυνατό από το χρυσάφι και το ασήμι. Κάνει υποχείρια ηγέτες κρατών. Οι πολιτικοί όλου του κόσμου γίνονται μαριονέτες. Οπότε οι μαριονέτες διαθέτουν τα στρατεύματα των χωρών τους στη διάθεση των ανισόρροπων εγκεφάλων των ισχυρών του χρήματος, που είναι έτοιμοι, για να μην καταρρεύσουν οικονομικά, να προκαλέσουν μέχρι και τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο. Αντί τριάκοντα αργυρίων βρήκαν πολλούς Εφιάλτες στην Ελλάδα. Είναι οι σύγχρονοι μηδίζοντες . Τώρα πώς γίνεται να έχουν οι περισσότεροι εβραϊκές ρίζες, μόνον ο Ύψιστος το γνωρίζει.
Και η χώρα εάλω! Χωρίς πόλεμο με στρατιωτικά όπλα, η πατρίδα μας παραδόθηκε στους εχθρούς της. Ο πόλεμος έγινε στους οικονομικούς οίκους με παραποιημένα οικονομικά στοιχεία από τους Εφιάλτες του 21ου αιώνα. Οι ψεύτες και οι κλέφτες βάζουν φυλακή τους φτωχούς, αλλά τίμιους, οικογενειάρχες. Ξεπουλούν κάθε τι ελληνικό. Ξεπουλούν όχι μόνο τα φιλέτα του πλούτου μας, ξεπουλούν την ιστορία, την παράδοση, την ΑΟΖ, τη νεολαία μας. Σε πολύ λίγο καιρό το ποίημα «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη…» θα ξαναγραφτεί ως «στης Ελλάδας την ολόμαυρη ράχη…».
Οι Εφιάλτες έχουν όνομα και επίθετο. Είναι αναγνωρίσιμοι. Είναι αυτοί που παρουσίασαν παραποιημένα οικονομικά στοιχεία σε Ε.Ε, ΔΝΤ, ΕΚΤ. Είναι όσοι εισηγήθηκαν, αλλά και όσοι ψήφισαν τα μνημόνια υποταγής και εξευτελισμού της πατρίδας μας. Είναι αυτοί που πήραν τον ιδρώτα του λαού μας, τα κλεμμένα απ’ αυτόν χρήματα, και τον έβγαλαν στο εξωτερικό με κάθε τρόπο. Είναι εκείνοι που χαρίζουν δις στους δισεκατομμυριούχους, αλλά στερούν τα φάρμακα από τους καρκινοπαθείς. Είναι αυτοί που οδηγούν στην απόγνωση χιλιάδες πατριώτες μας και μερικούς στην αυτοκτονία. Είναι το σάπιο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Αυτοί είναι οι Αρδιαίοι που θα βρεθούν επί ασπαλάθων…
Θα αντιτάξετε, ίσως, την άποψη πως σήμερα πιστεύουμε διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά, που πρέσβευε ο Πλάτωνας. Δεν υπάρχουν κριτές ψυχών στον Άδη, όπως ο Μίνωας, ο Αιακός και ο Ραδάμανθυς, κι ούτε τιμωρία των ψυχών των αδίκων με ασπάλαθους. Κριτής των ψυχών, που έρχονται στη γη μόνο μια φορά- κατά την χριστιανική πίστη- είναι ο Χριστός στη Δεύτερη Παρουσία Του και θα υπάρξει ο Παράδεισος και η Κόλαση. Βρίσκετε, φίλοι αναγνώστες, μεγάλη διαφορά; Οι ασπάλαθοι έχουν αντικατασταθεί με καζάνια και φωτιές, πίσσες και τρίαινες δαιμόνων. Τα Τάρταρα είναι η Κόλαση. Αιώνια…
Το σίγουρο, πάντως, είναι πως ο δίκαιος Θεός δε θα αφήσει ατιμώρητους αυτούς που με οποιοδήποτε τρόπο έκαναν ή κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους. Γιατί ο κόσμος είναι φτιαγμένος με αρμονία. Οποιοσδήποτε διαταράξει την τάξη και την αρμονία σκορπίζοντας πόνο κι απόγνωση είναι ένοχος μπροστά σ’ αυτό που ονομάζουμε Ζωή. Γιατί έχει ξεφύγει από τη Ζωή. Και πρέπει να επανέλθει. Η επαναφορά γίνεται με το νόμο που διατυπώνεται με την απλή φράση του Απόστολου Παύλου: «ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει». Είναι ο νόμος της ανταπόδοσης- του αντιπεπονθότος έλεγαν οι πρόγονοί μας- ή νόμος του κάρμα. Οι δοσίλογοι πολιτικοί, λοιπόν, θα πληρώσουν. Αυτοί που προχθές μετέτρεψαν με την ψήφιση του πολυνομοσχέδιου- ωραίο εφεύρημα για να θολώνουν τα νερά ώστε ούτε οι ίδιοι, ούτε και ο λαός να καταλαβαίνουν τι ψηφίζεται- το κοινοβούλιο σε κυνοβούλιο θα έχουν την τιμωρία τους. Γιατί ο κόσμος μας είναι δίκαιος! Ένας δίκαιος Δημιουργός είναι αδύνατο να έπλασε έναν κόσμο άδικο. Απλά ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση του υλικού κόσμου και δεν υφίσταται στα πνευματικά πεδία. Αν, επομένως, στον χρόνο που αντιλαμβανόμαστε, δεν βλέπουμε την τιμωρία τους, αυτό δεν σημαίνει πως δεν τιμωρούνται. Στη Συρία τα θύματα που βλέπουμε να σφάζονται από τους αιμοδιψείς ισλαμιστές δεν είναι αθώα θύματα. Ο νόμος του κάρμα ενήργησε ώστε να σφαγούν σαν κριάρια για να ξεπληρωθούν παλιά κρίματα. Έτσι η ψυχή παίρνει το μάθημά της! Για να είναι δίκαιοι στην επόμενη ενσάρκωση. Οι ασπάλαθοι δεν είναι στον κάτω κόσμο. Οι ασπάλαθοι είναι στο φυσικό πεδίο. Γι’ αυτό οι πολιτικοί των μνημονίων αν δεν βρουν όπως ο Παπαδόπουλος, ο Παττακός, ο Ντερτιλής και ο Ιωαννίδης την τιμωρία τους σ’ αυτή τη ζωή, εκτός από τις τύψεις στη μεταθανάτια περίοδο, θα βρουν τους ασπάλαθους θα τους περιμένουν στην επόμενη ζωή.
Επί ασπαλάθων, λοιπόν, οι σημερινοί Αρδιαίοι…

Δεν υπάρχουν σχόλια: