Λένε…

[[ δαμ- ων ]]

Λένε… Λένε… πως έρχονται πολύ δύσκολες μέρες. Μέρες χειρότερες απ’ αυτές που ‘ζησαν οι παππούδες και οι γονείς μας. Έτσι λένε … κάποιοι. Είναι κι αυτές οι προφητείες… Και υπάρχουν μερικοί που τις ανακατεύουν και τις κάνουν ακόμη πιο θολές απ’ όσα θολά κι ανερμήνευτα αναφέρουν.

Πολλοί σεβάσμιοι γεροντάδες και άγιοι της εκκλησίας φέρονται να έχουν περιγράψει τα επερχόμενα της εποχής μας. Είναι κι αυτοί οι θρύλοι για την Αγιά Σοφιά και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά…

Και τ’ αυτιά μας βουίζουν. Θα γίνει πόλεμος; Δε θα γίνει; Θα πεινάσουμε και θα πούμε το ψωμί, ψωμάκι; Θα μας προστατέψει ο Χριστός και ένας αδερφός μας θα μας δώσει ένα πιάτο φαΐ; Τι θα γίνει απ’ όσα λένε;

Βαβέλ το μυαλό μας… Και γίνεται Βαβέλ στο τετράγωνο γιατί οι ίδιοι οι γεροντάδες λένε πράγματα εκ διαμέτρου αντίθετα και αντικρουόμενα. Αυτές τις μέρες διαβάσαμε: Γέροντας Ευθύμιος ο Αγιορείτης: «Η Ελλάδα θα σωθεί και σύντομα θα σταθεί στα πόδια της» Αυτά ήσαν τα αισιόδοξα λόγια, γιατί από την Αμερική ακούστηκαν τα αντίθετα. Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα: «Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά.» … Βαβέλ, λοιπόν. Μόνο που την Βαβέλ δεν την δημιουργεί ο Θεός, αλλά όσοι μιλούν στο όνομά Του. Αν ήταν στη γη ο Ιησούς θα ζητούσε από τον Πατέρα του: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι λέγουσι». Ο Θεός ας συγχωρέσει όλους εκείνους που παραπλανούν και σπέρνουν τον τρόμο. Όλους αυτούς τους αλαφροΐσκιωτους που κάνουν τους προφήτες και φοβίζουν τον κόσμο βρίσκοντας στην εποχή μας σκηνές της Αποκάλυψης! Άποψή μας είναι πως η πίστη δεν κερδίζεται με τον φόβο Θεού. Κερδίζεται όταν ο Θεός παρουσιάζεται από τους λειτουργούς του σαν όαση και πηγή στους κουρασμένους από τα βάσανα και τη ζωή. Και σήμερα υπάρχει πολλή ψυχική κούραση… Ο Θεός που μας περιέγραψε και στον Οποίο θέλει να μας οδηγήσει ο Μονογενής Υιός Του, ο Θεός των πραγματικών Χριστιανών, δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό της Π. Διαθήκης- που επικαλούνται οι ζηλωτές και οι φανατικοί θρησκόληπτοι, δηλαδή ο Γιαχβέ των Εβραίων- ούτε και με τον Αλλάχ των Τζιχανιστών- που σφάζουν σαν αρνιά τους αλλόθρησκους…

Κι όλοι λένε… πως αυτοί και μόνον έχουν δίκιο. Θαρρούν πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί και εκτελούν το θέλημα του Θεού. Λένε… και τι δε λένε…

Η συνέχεια >>> εδώ …

Το μυαλό του ανθρώπου ηρεμεί με τις ιστορίες. Για τη θολούρα του μυαλού το αντίδοτο είναι μια απλή ιστορία. Μια ιστορία που θα γλυκάνει τον πόνο της ψυχής… Όλοι οι άνθρωποι, λευκοί ή έγχρωμοι, ανατολικοί ή δυτικοί, χριστιανοί ή ιουδαίοι, γραμματιζούμενοι ή αγράμματοι, πλούσιοι ή φτωχοί νιώθουν να απλώνεται γαλήνη στην καρδιά τους με το άκουσμα μια απλής ιστορίας. Είναι το ψυχικό τους βάλσαμο. Και δεν έχει σημασία αν η ιστορία μας αναφέρεται σε έναν Εβραίο… Γιατί ο Θεός είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Κανέναν δεν έχρισε εκλεκτό Του. Επειδή όλοι είναι δικοί Του. Σε όλους δίνει- αν κι εκείνοι το επιθυμούν και έχουν καθαρή καρδιά- τη φώτιση να πλάθουν ιστορίες. Την ιστορία που θα παραθέσουμε την αναφέρει ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του “Ιστορίες να σκεφτείς” κι έχει τίτλο “Ένα μέρος στο δάσος”:

[[ Αυτή η ιστορία μας μιλάει για έναν διάσημο Εβραίο ραβίνο: τον Μπάαλ Σεμ Τοβ.

Ο Μπάαλ Σεμ Τοβ ήταν πολύ γνωστός μέσα στην κοινότητα του γιατί όλοι έλεγαν ότι ήταν ένας άνθρωπος τόσο ευσεβής, τόσο γεναιόδωρος, με τόσο αγνή και καθαρή ψυχή, που ο θεός άκουγε τα λόγια του όταν του μιλούσε.

Είχε δημιουργηθεί μια παράδοση σ’ εκείνο το χωριό: όλοι όσοι είχαν κάποια ανικανοποίητη επιθυμία ή χρειάζονταν κάτι που δεν μπορούσαν να αποκτήσουν, πήγαιναν να δουν τον ραβίνο.

Ο Μπάαλ Σεμ Τοβ συναντιόταν μαζί τους μια φορά το χρόνο, τη μέρα που επέλεγε ο ίδιος. Και τους οδηγούσε όλους σε ένα μέρος μοναδικό που γνώριζε, στη μέση του δάσους.

Όταν έφταναν εκεί, λέει ο μύθος, ο Μπάαλ Σεμ Τοβ άναβε μια φωτιά με φύλλα και κλαδιά, μ’ έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο και όμορφο, και μετά τραγουδούσε κάποια λόγια με πολύ χαμηλή φωνή, σαν να απευθυνόταν στον εαυτό του.

Και λένε…

Πως άρεσαν τόσο πολύ στον Θεό εκείνα τα λόγια του Μπάαλ Σεμ Τοβ, πως τον ενθουσίαζε τόσο εκείνη η φωτιά η αναμμένη μ’ εκείνον τον τρόπο, πως αγαπούσε τόσο εκείνη τη συγκέντρωση ανθρώπων στο δάσος… που δεν μπορούσε να αντισταθεί στην έκκληση του Μπάαλ Σεμ Τοβ, και ικανοποιούσε τις επιθυμίες όλων όσοι βρίσκονταν εκεί.

Όταν πέθανε ο ραβίνος, ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι κανείς δε γνώριζε τα λόγια που τραγουδούσε ο Μπάαλ Σεμ Τοβ όταν πήγαιναν όλοι μαζί να ζητήσουν κάτι.

Αλλά γνώριζαν το μέρος στο δάσος, και ήξεραν πως ν’ ανάψουν τη φωτιά.

Μια φορά το χρόνο, συνεχίζοντας την παράδοση που είχε καθιερώσει ο Μπάαλ Σεμ Τοβ, όλοι όσοι είχαν ανικανοποίητες ανάγκες και επιθυμίες μαζεύονταν σ’ εκείνο το ίδιο μέρος στο δάσος, άναβαν τη φωτιά με τον τρόπο που είχαν μάθει από τον γέρο ραβίνο και , επειδή δεν γνώριζαν τα λόγια του, τραγουδούσαν οποιοδήποτε τραγούδι ή ψαλμό, ή απλά κοιτάζονταν και μιλούσαν για οποιοδήποτε θέμα σ’ εκείνο το ίδιο σημείο γύρω απ’ τη φωτιά.

Και λένε…

Πως άρεσε τόσο πολύ στο Θεό εκείνη η φωτιά, πως του άρεσε τόσο εκείνο το μέρος στο δάσος κι εκείνη η συγκέντρωση ανθρώπων… που αν και κάνεις δεν έλεγε τα κατάλληλα λόγια, και πάλι ικανοποιούσε τις επιθυμίες όλων όσων βρίσκονταν εκεί.

Κι εδώ βρισκόμαστε εμείς.

Εμείς δεν ξέρουμε ποιο είναι το μέρος στο δάσος. Δεν ξέρουμε ποια είναι τα λόγια…

Ούτε και ξέρουμε ν’ ανάβουμε τη φωτιά όπως το έκανε ο Μπάαλ Σεμ Τοβ.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι που σίγουρα ξέρουμε.

Ξέρουμε αυτή την ιστορία.

Ξέρουμε αυτό το παραμύθι…

Και λένε…

Πως ο Θεός αγαπάει τόσο αυτό το παραμύθι,

που του αρέσει τόσο αυτή η ιστορία,

που αρκεί κάποιος να τη διηγηθεί

και κάποιος να την ακούσει

ώστε Εκείνος, ευχαριστημένος,

να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία και ανάγκη

όλων όσοι μοιράζονται αυτή τη στιγμή…

Ας είναι έτσι… ]]

Ο Θεός, αγαπάει τις ιστορίες, τα παραμύθια, τους μύθους, τις παραβολές και τις αλληγορίες. Γιατί Αυτός φωτίζει το μυαλό των ανθρώπων να τις σκεφτούν και να τις πουν για να ηρεμήσουν τις καρδιές μας. Να μας κάνει να τις ακούσουμε και να έρθουμε κοντά. Επειδή τίποτα δεν μας χωρίζει. Όλοι είμαστε παιδιά Του. Όλοι είμαστε αδέλφια, ψυχές από την Ψυχή του Παντός, πνεύματα από το ίδιο Πνεύμα. Μα το ξεχάσαμε… Και μέσα στην ταραχή της χωριστικότητας και της διαμάχης που δημιούργησε η άγνοια της ενότητας, έχουμε ανάγκη τις ιστορίες για να επικοινωνούμε. Για έρθουμε κοντά και να νιώσουμε πως τίποτα δεν μας χωρίζει. Εμείς που τις ακούμε και ψάχνουμε το νόημά τους… Όλοι εμείς που επικοινωνούμε μέσα από τις ιστορίες…

Σημασία έχει, λοιπόν, η επικοινωνία των ανθρώπων. Αυτή που- δυστυχώς- έχουμε χάσει. Κι ας μην ξέρουμε κανέναν ιερό τόπο, κι ας μας ξεφεύγει το δάσος, κι ας μην ξέρουμε τα ιερά λόγια κι ούτε τον τρόπο να ανάβουμε τη φωτιά. Αρκεί να υπάρχει η θέρμη για να επικοινωνούμε. Να έχουμε ανθρώπινες σχέσεις. Να έχουμε τις σχέσεις που είχαμε πριν στηθούν τα τείχη ή να παρουσιαστούν οι χαοτικές αποστάσεις που έβαλαν τα προϊόντα της τεχνολογίας. Γιατί μπορεί με το skype να εκμηδενίστηκε η απόσταση με τον ξάδελφο, που βρίσκεται στην Αργεντινή και να συνδεόμαστε σε χρόνο dt, όμως μας χωρίζει απόσταση μηνών επικοινωνίας με τον αδελφό μας που βρίσκεται δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μπορεί να ξέρουμε τι γίνεται στην μακρινή Ουκρανία, αλλά δεν ξέρουμε τι μπόρα περνάει ο γείτονάς μας για να του πούμε δυο λόγια παρηγοριάς. Επειδή μάθαμε την επικοινωνία με τα μέσα της τεχνολογίας, αλλά ξεχάσαμε την επικοινωνία με την καρδιά. Κι αυτή, αφού δεν μπορεί να εκφράσει την αγάπη που επιθυμεί, μαραζώνει κι αρρωσταίνει, με αποτέλεσμα στην εποχή της τεχνολογίας να έχουν αυξηθεί κατά πολύ οι καρδιακές παθήσεις και οι θάνατοι όταν αυτή πάψει να λειτουργεί.

Λένε πως η εκκλησία διδάσκει την αγάπη… Αγάπη ακόμη και στους εχθρούς. Ο Ιησούς είπε: «Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.» Αυτή η προτροπή του Χριστού ερμηνεύτηκε ως μίσος από την καθολική εκκλησία προς τους Ορθόδοξους στην 4η Σταυροφορία και άρνηση βοήθειας αργότερα όταν οι ορδές των Τούρκων από τα βάθη της Ασίας κατακτούσε τα εδάφη του Βυζαντίου. Ακόμη και όταν ο Μωάμεθ ήταν προ των πυλών της Πόλης. Όμως και οι δικοί μας οι Ορθόδοξοι δεν βγάζουν λιγότερο μίσος προς τους αιρετικούς και τους Καθολικούς. Στους επόμενους μήνες θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά στα πλαίσια της «αγάπης» με αφορμή την προσέγγιση των δύο εκκλησιών- Ορθοδόξων και Καθολικών- και την προσπάθεια για ένωση, ώστε να λάβει σάρκα και οστά το «εις μίαν Αγίαν και Καθολικής εκκλησίαν» που λέμε στο Σύμβολο της Πίστης. Πολλοί επίσκοποι θα συμπεριφερθούν όπως οι αρχισυνδικαλιστές που είναι αρνητικοί σε κάθε διάλογο και απορρίπτουν εκ προοιμίου κάθε πρόταση- όπως λ.χ. την αξιολόγηση- χωρίς να έχουν καλύτερη δική τους αντιπρόταση. Θα υψώσουν επαναστατικά λάβαρα. Για το λόγου το αληθές παραθέτουμε ένα απόσπασμα του λόγου τους επισκόπου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμία:

«Γιατί υπάρχουν πολλοί εχθροί γύρω μας, που μάχονται την πίστη μας. Καί την μάχονται, επειδή είναι αληθινή. «Αιρετικοί» λέγονται οι εχθροί μας αυτοί. Η πιο μεγάλη δε αίρεση στις μέρες μας, που έχει μέσα της όλες τις αιρέσεις, είναι ο «Οικουμενισμός». Ο Οικουμενισμός θέλει να ανακατώσει όλα τα θρησκεύματα, για την ενότητα τάχα του κόσμου. Αλλά η Ορθόδοξη πίστη μας είναι τέλεια, είναι ακέραιη, δεν της λείπει τίποτε και δεν έχει λοιπόν ανάγκη να ενωθεί με κάποια άλλη ή άλλες πίστεις, για να συμπληρωθεί απ᾽ αυτές. Άλλη μεγάλη αίρεση είναι ο «Παπισμός». Το περίεργο δε για τον Παπισμό είναι ότι υπάρχουν μερικοί αθεολόγητοι ιερωμένοι, που δεν γνωρίζουν ότι ο Παπισμός είναι αίρεση, ενώ τα κείμενα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας αποκαλούν καθαρά τους παπικούς «αιρετικούς». Καί συναντώνται λοιπόν οι αθεολόγητοι αυτοί, όπως τους είπα, κληρικοί με τον αιρετικό Πάπα, και τον αγκαλιάζουν και τον φιλάνε και τον καλούν αδελφό, τον λένε και «αγιώτατο» (!...) και συμπροσεύχονται μαζί του!... Σαν δεν ντρεπόμαστε!..

Πονούμε πραγματικά όταν ακούμε, όχι μόνο, άλλα καί βλέπουμε, συμπροσευχές μεγαλόσχημων ρασοφό¬ρων μέ τους αιρετικούς Παπικούς, ακόμη καί με αυτόν τόν ίδιο αιρετικό Πάπα. Ο αγιασμένος Γέροντας Πατήρ Παΐσιος μας λέγει ότι γιά νά προσευχηθούμε μέ κάποιον πρέπει νά έχουμε τήν ίδιαπίστη μέ αυτόν. Αλλά ό Πάπας καί οί Παπικοί, όπως μάς τό λέγει ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς καί τόσοι άλλοι άγιοι Πατέρες καί Οικουμενικές Σύνοδοι, είναιαιρετικοί. «Οσοι κληρικοί καί λαϊκοί συμμετέχουν στίς συμπροσευχές με τους άκοινωνήτους Παπικούς ή άλλους αιρετικούς, πρέπει νά αφορίζονταικατά τόν δέκατο Αποστολικό Κανόνα.

Κάτω ό Παπισμός καί ό Οικουμενισμός καί ψηλά τά λάβαρα, της άμωμήτου πίστης μας τά λάβαρα!»

Ο αγαπητός αρχιερέας παρέβλεψε το: «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ» (Παύλου επιστ. προς Γαλάτας, γ΄, 28) που μπορεί να πάρει και τη μορφή «ουκ ένι Ορθόδοξος ουδέ Καθολικός, ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Βουδιστής, ουκ ένι Μωαμεθανός ουδέ Βραχμάνος, πάντες γαρ ημείς εις εσμέν εν τω τριαδικώ Θεώ». Η ψυχή του γέμισε με τους κανόνες της εκκλησίας και δεν άφησε χώρο για την πλατιά αγάπη. Δεν μπορεί να ψιθυρίσει όπως η ψυχή του Χαλίλ Γκιμπράν:

«...Σ’ αγαπώ αδερφέ μου όποιος κι αν είσαι είτε λατρεύεις το Θεό σε εκκλησία, είτε γονατίζεις στο ναό σου, είτε προσεύχεσαι στο τζαμί σου. Εσύ κι εγώ είμαστε όλοι παιδιά μιας πίστης γιατί τα διάφορα μονοπάτια της θρησκείας είναι δάχτυλα του χεριού ενός γεμάτου αγάπη Ανώτερου Όντως έτοιμο να τους δεχτεί όλους...

...Ο Θεός έφτιαξε την αλήθεια με πολλές πόρτες για να δέχεται κάθε πιστό που τις χτυπάει...»

Λένε πως ο άνθρωπος γυρεύει ένα τίποτα για να πιστέψει πολύ και να πεθάνει… Για μια ιδεολογία γεμάτη προδοσίες- τις μεγαλύτερες μεταξύ τους- αγωνίστηκαν οι αριστεροί. Οδηγήθηκαν σε έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο και γνώρισαν την υγρασία των κελιών της φυλακής και τα ξερονήσια της εξορίας. Κι ενώ ο κομμουνισμός έχει αποκηρυχθεί από τις χώρες, όπου άνθισε, στην χώρα μας υπάρχουν νοσταλγοί άλλων εποχών, που μιλούν μια ξύλινη γλώσσα ενώ χρησιμοποιούν μαθητές για κάνουν τον αγώνα, που οι ίδιοι είναι ανίκανοι να κάνουν. Εκπροσωπούνται από αμετροεπείς ανθρώπους δεξιάς νοοτροπίας και καπιταλιστικής πρακτικής. Μιλούν για διεθνισμό που τον βάζουν πάνω από την πατρίδα τους. Αλλά λένε… πως πασχίζουν για το λαό.

Λένε… πως η Ελλάδα είναι πατρίδα ηρώων. Μα στην ιστορία της είναι καταγεγραμμένοι και προδότες. Στην εποχή των Μηδικών πολέμων γράφτηκαν λαμπρές σελίδες στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές. Είχαμε όμως την προδοσία του Εφιάλτη και τους Μηδίσαντες. Στην εποχή της επανάστασης κατά των Τούρκων είχαμε τις ένδοξες μάχες, αλλά είχαμε και τον εμφύλιο, που θα μας στοίχιζε τη συνέχιση της σκλαβιάς. Στη νεότερη ιστορία του 1940- 41 είχαμε τον ηρωισμό στα βουνά της Πίνδου και του Ρούπελ, την αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών. Είχαμε, όμως, και τους ταγματασφαλίτες, τους χίτες και τους δωσίλογους.

Λένε… πως και σήμερα έχουμε νέα γερμανική κατοχή. Χωρίς πόλεμο, αλλά με πολλά θύματα. Υπάρχουν και σήμερα δωσίλογοι, που τους εκλέξαμε στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης δημοκρατίας. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που αναζητούν κάτι να κάνουν. Όλοι εκείνοι που είναι έτοιμοι να δείξουν πως δεν τους ταιριάζει ο ραγιαδισμός. Αυτοί που ψιθυρίζουν μέσα από σφιγμένα χείλη το ποίημα “Αναζήτηση” του Μανώλη Αναγνωστάκη:

« Οι πολιτείες ήτανε λευκές, οι νύχτες φορτωμένες

βαριές αναμνήσεις

Θολά προμηνύματα για κάποια μακρινά κι

αναπότρεπτα ταξίδια

Τώρα πια δε φωνάζω τώρα πια δε σκέφτομαι, κάτι

σταμάτησε μέσα μου.

Μπορώ να δω τη μορφή μου στον καθρέφτη· μπορώ να διακρίνω

μια μάσκα χλωμή κι ολότελα ξένη.

Θά ‘ρθω μια μέρα, γυμνός απ’ αγάπη και μίσος

Αλύγιστος κι αδυσώπητος, μ’ οδηγό τη σιωπή μου

και σύντροφο.

Φίλε: αν νομίζεις πως δεν ήρθα πάλι αργά, δείξε

μου κάποιο δρόμο

Εσύ που ξέρεις τουλάχιστον

πως γυρεύω ένα

τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω.»

Λένε… πως αυτοί- λίγοι; πολλοί; δεν έχει σημασία- είναι η μαγιά, για να ζυμωθεί η νέα ελευθερία. Και προσμένουν τον αρχηγό που θα δώσει το σύνθημα… Έτσι λένε… Μπορεί να είναι ψέματα… Μπορεί, όμως, και να ‘ναι αλήθεια…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς έχει, λένε…, ανασηκωθεί και έχει τραβήξει το σπαθί από το θηκάρι του…

Μπροστά μας έχουμε να δώσουμε έναν αγώνα. Έναν αγώνα, με εχθρό που δεν είναι φανερός και δε θα δοθεί σε πεδίο μάχης. Ο Πάουλο Κοέλο γράφει στο βιβλίο του “Το χειρόγραφο της Άκρα”:

[[ Ο εχθρός δεν είναι αυτός που στέκεται μπροστά σου, με το σπαθί στο χέρι. Είναι εκείνος που βρίσκεται πλάι σου, με το μαχαίρι κρυμμένο πίσω στην πλάτη. Ο σημαντικότερος πόλεμος δε δίνεται με το πνεύμα σε ανάταση και την ψυχή να έχει αποδεχτεί το πεπρωμένο της. Είναι εκείνος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή που μιλάμε- το πεδίο της μάχης είναι το πνεύμα, όπου συγκρούονται το Καλό με το κακό, το Θάρρος με τη Δειλία, η Αγάπη με το Φόβο.

Μην προσπαθείτε να πληρώσετε το μίσος με μίσος, αλλά με δικαιοσύνη. Ο κόσμος δε μοιράζεται ανάμεσα σε εχθρούς και φίλους, αλλά ανάμεσα σε δυνατούς και αδύναμους. Οι δυνατοί είναι γενναιόδωροι στη νίκη. Οι αδύναμοι ενώνονται και επιτίθενται στους χαμένους, χωρίς να ξέρουν ‘ότι η ήττα είναι πρόσκαιρη. Επιλέγουν λοιπόν από τους χαμένους εκείνους που μοιάζουν πιο ευάλωτοι. Αν αυτό συμβεί σε εσάς, αναρωτηθείτε αν σας άρεσε να αναλάβετε το ρόλο του θύματος.

Αν η απάντηση είναι ναι, ποτέ δε θα απαλλαγείτε για την υπόλοιπη ζωή σας, και θα αιχμαλωτίζεστε εύκολα κάθε φορά που θα βρίσκεστε μπροστά σε μια απόφαση που απαιτεί θάρρος. Αν το βλέμμα σας είναι βλέμμα ηττημένου θα είναι πάντα πιο έντονο από τα λόγια σας, ακόμα κι αν πρόκειται για λόγια νικητή, και αυτό θα το καταλαβαίνουν όλοι.

Αν η απάντηση είναι όχι, αντισταθείτε. Καλύτερα να αντιδράσετε τώρα, που οι πληγές μπορούν να θεραπευτούν εύκολα- παρόλο που αυτό απαιτεί χρόνο και υπομονή.

Θα περάσετε κάποιες νύχτες άυπνοι, και θα σκέφτεστε: «Δε μου αξίζει αυτό».

Ή θα θεωρείτε ότι ο κόσμος είναι άδικος, επειδή δε σας υποδέχτηκε όπως περιμένατε. Πολλές φορές θα ντρέπεστε για την ταπείνωση που δεχτήκατε μπροστά στους συντρόφους σας, στην αγαπημένη σας, στους γονείς σας. Αν όμως δεν τα παρατήσετε, η αγέλη με τις ύαινες θα απομακρυνθεί και θα αναζητήσει άλλους να παίξουν το ρόλο του θύματος. Αυτοί οι τελευταίοι θα αναγκαστούν να μάθουν το ίδιο μάθημα μόνοι τους, επειδή κανείς δε θα μπορέσει να τους βοηθήσει.

Έτσι λοιπόν εχτροί δεν είναι οι αντίπαλοι που βρέθηκαν εκεί για να δοκιμάσουν το θάρρος μας. Είναι οι δειλοί, που βρέθηκαν εκεί για να δοκιμάσουν την αδυναμία μας. ]]

Όλοι αυτοί οι δειλοί και ψεύτες, που λέγονται πολιτικοί, δοκιμάζουν την αδυναμία μας. Γιατί αν είχαν απέναντί τους έναν λαό αποφασισμένο για την δικαιοσύνη και την προάσπιση των άρθρων του Συντάγματος, δεν θα τολμούσαν να ξεπέσουν τόσο χαμηλά. Να γίνουν δωσίλογοι και να ξεπουλήσουν την χώρα μας σκλαβώνοντας το λαό μας για δεκαετίες. Λένε… πως οι γενναίοι δεν φοβούνται το φθαρτό σαρκίο τους. Πως η γενναίες ψυχές προτάσσουν τα στήθη τους και θυσιάζονται για το λαό τους. Πως είναι εραστές του δικαίου και της αλήθειας. Ποιές απ’ αυτές τις αρετές μπορούμε να διακρίνουμε στους τριακόσιους της βουλής; Ακόμη κι αυτοί που παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς ποτέ δεν είπαν την αλήθεια. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ο παχυλός μισθός τους και η διατήρηση της έδρας τους. Ακόμη και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης είναι ολίγιστοι και δειλοί. Κανείς δεν είπε την ωμή αλήθεια στον λαό. Κανένας δεν είπε: «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» και να πάρει όλους τους προδότες στα τάρταρα.

Λένε… πως σήμερα ισχύει: «την δόξαν πολλοί εμίσησαν, τον πλούτον δε ουδείς». Μπροστά στο χρήμα, κανένας πολιτικός δεν έβαλε τη δόξα, δηλαδή να μείνει στην ιστορία γιατί ξεσκέπασε την συνωμοσία κατά του έθνους μας.

Έτσι, λένε… πως έχουμε να περάσουμε πολύ δύσκολα χρόνια. Τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμη… Η καρδιά μας έχει να γνωρίσει πολύ πόνο ακόμη. Μα εμείς θα την θωρακίσουμε. Θα της απαλύνουμε τον πόνο με απλές κι ωραίες ιστορίες. Ο Πάουλο Κοέλο συνεχίζει στο ίδιο βιβλίο, που αναφέραμε:

[[ Η νύχτα είχε πια πέσει για τα καλά. Ο Κόπτης στράφηκε προς τους ιερείς που παρακολουθούσαν και άκουγαν και τους ρώτησε αν είχαν να πουν κάτι. Και οι τρεις έγνεψαν καταφατικά.

Και ο ραβίνος είπε:

«Ένας μεγάλος ραβίνος, όταν έβλεπε τους εβραίους να υφίστανται κακομεταχείριση, πήγαινε στο δάσος, άναβε μια ιερή φωτιά και έλεγε μια ειδική προσευχή, ζητώντας από το θεό να προστατέψει το λαό του. Και ο Θεός έστελνε ένα θαύμα.

Αργότερα, ο μαθητής του πήγαινε στο ίδιο σημείο του δάσους και έλεγε: “Άρχοντα του Σύμπαντος, δεν ξέρω να ανάψω την ιερή φωτιά, ξέρω όμως ακόμα την ειδική δέηση. Εισάκουσέ με, σε παρακαλώ!” Το θαύμα συνέβαινε.

Πέρασε μια ακόμα γενιά, και ένας άλλος ραβίνος, βλέποντας τους διωγμούς του λαού του, πήγαινε στο δάσος και έλεγε: “Δεν ξέρω να ανάψω την ιερή φωτιά, ούτε και γνωρίζω την ειδική δέηση, θυμάμαι όμως την τοποθεσία. Βοήθησέ μας, Κύριε!” Και ο Κύριος βοηθούσε.

Πενήντα χρόνια μετά, ο ραβίνος Ίσραελ μιλούσε με το Θεό από την αναπηρική πολυθρόνα: “Δεν ξέρω να ανάψω την ιερή φωτιά, δε γνωρίζω την προσευχή και δεν μπορώ να βρω την τοποθεσία στο δάσος. Το μόνο που μπορών ακάνω είναι να διηγηθώ αυτή την ιστορία ελπίζοντας ο Θεός να με ακούσει”. Και το θαύμα συνέβαινε για άλλη μια φορά. Πηγαίνετε λοιπόν και αφηγηθείτε την αποψινή ιστορία.»

Και ο ιμάμης που είχε στη φροντίδα του το τέμενος αλ-Ακσά, αφού περίμενε με σεβασμό το φίλο του ραβίνο να ολοκληρώσει, άρχισε:

«Ένα άνθρωπος χτύπησε την πόρτα ενός Βεδουίνου φίλου του, ζητώντας του μια χάρη: “Θέλω να μου δώσεις τέσσερις χιλιάδες δηνάρια, επειδή πρέπει να πληρώσω ένα χρέος. Γίνεται;”

Ο φίλος ζήτησε από τη γυναίκα του να μαζέψει όλα τα αντικείμενα αξίας που είχαν∙ παρ’ όλ’ αυτά, αυτό δεν ήταν αρκετό. Για να καταφέρει να συγκεντρώσει ολόκληρο το ποσό, ο φίλος αναγκάστηκε να πάει στους γείτονές του και να δανειστεί χρήματα. Όταν ο άνθρωπος έφυγε, η γυναίκα είδε τον άντρα της να κλαίει.

“Γιατί είσαι λυπημένος; Τώρα που χρεωθήκαμε στους γείτονες φοβάσαι ότι δεν θα καταφέρουμε να τους ξεπληρώσουμε;”

“Kαθόλου. Kλαίω επειδή αυτός είναι ένας φίλος μου που τον αγαπώ πολύ και παρ’ όλ’ αυτά πώς ήταν. Τον θυμήθηκα μόνο όταν αναγκάστηκε να μου χτυπήσει την πόρτα για να μου ζητήσει δανεικά”.

Πηγαίνετε λοιπόν και διηγηθείτε σε όλους ό,τι ακούσατε απόψε, για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τον αδερφό μας προτού καν το χρειαστεί».

Μόλις ο ιμάμης ολοκλήρωσε, άρχισε να μιλάει ο χριστιανός ιερέας:

«Βγήκε λοιπόν ο σπορέας να σπείρει. Κάποιοι από τους σπόρους έπεσαν δίπλα στο δρόμο, και ήρθαν τα πετεινά του ουρανού και τους έφαγαν. Άλλοι σπόροι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος, που δεν είχε πολύ χώμα, και φύτρωσαν αμέσως, επειδή η γη δεν είχε βάθος. Μόλις όμως ανέτειλε ο ήλιος, τα φυτά κάηκαν από τη ζέστη και, επειδή δεν είχαν ρίζα, ξεράθηκαν. Και άλλο μέρος από τους σπόρους έπεσε στα αγκάθια, που μεγάλωσαν, έπνιξαν το σπόρο και ο σπόρος δεν έδωσε καρπό. Και ένα άλλο μέρος έπεσε σε καλή γη και έδωσε καρπό, που βλάστησε και μέστωσε. Και ο σπόρος έδωσε τριάντα, άλλος εξήντα κι άλλος εκατό. Έτσι, να σπείρετε τους σπόρους σας σε κάθε μέρος που θα πάτε, γιατί δεν ξέρουμε ποιοι θα φυτρώσουν για να φωτίσουν την επόμενη γενιά.» ]]

Και εμείς σπέρνουμε σπόρους από μικρές ιστορίες. Άλλοι θα πέσουν σε πετρώδες έδαφος, άλλοι στο δρόμο κι άλλοι μέσα στ’ αγκάθια. Μα κάποιοι θα πέσουν στο γόνιμο έδαφος. Τούτοι θα βλαστήσουν, θα μεστώσουν και θα δώσουν πολλαπλό καρπό. Αυτοί οι καρποί, οι ιστορίες δηλαδή, θα δώσουν τροφή στο νου για να σκεφτεί και να τροφοδοτήσει την καρδιά ν’ αντέξει. Κι άμα αντέξει η καρδιά, λένε…, αντέχει κι ο άνθρωπος. Και πρέπει να αντέξουμε πολλοί για να απλώσουμε τα χέρια και στους άλλους, τους περισσότερους, να τους στηρίξουμε να μη λυγίσουν, να μην πέσουν κατάχαμα. Μπόρα είναι θα περάσει. Αλλά με το νερό της θα ξεπλύνει και τη βρωμιά. Με νερό καθάρισαν και οι στάβλοι από την κόπρο του Αυγεία. Η πολυετής συσσώρευση της ηθικής κοπριάς της φαυλότητας θα καθαρίσει με την μπόρα που χτυπάει την Ελλάδα μας. Παρηγοριά μας είναι η γνώση πως μετά την μπόρα πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο. Και λένε… ότι το ουράνιο τόξο συμβολίζει την περίοδο γαλήνης. Έτσι λένε… Και λένε… ακόμη και τούτο: πως η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε τελευταία…