Ένα ντιμπέι, ρε, για το Νικόλα

“Ούτις”

Είμαι μαζόχα, ρε καρντάσια, και πολύ μαζόχα. Τι άλλο θα μπορούσα να είμαι όταν την αράζω απέναντι από το γυαλί και βλέπω ειδήσεις και προεκλογικά σποτάκια; Να σας ξομολογηθώ τη μεγάλη μου αμαρτία: Γουστάρω να ενημερώνομαι για τις εκλογές. Να μην είμαι σκέτος τσιμεντόλιθος. Σαν ενεργός πολίτης της Ψωροκώσταινας να έχω διαμορφωμένη γνώμη, καταπώς λένε και οι γραμματιζούμενοι, προτού σταθώ σαν χάνος μπροστά στο ρημάδι το κουτί, να ρίξω το φάκελο με το κουκί μου. Να ξέρω, που να πάρει ο Βελζεβούλης, τι καπνό φουμάρει ο κάθε επίδοξος σωτήρας μου, ώστε να μη με νομίζουνε στούρνο οι Σαμαροβενιζελοπαπανδρέοι. Κι ούτε να μου βάζει “τελεία” ο άντρας ο πολλά βαρύς, ο Αποστόλης από Στυλίδα μεριά, αλλά ούτε να με παρασέρνει το θολό ποτάμι του δημοσιογράφου με το σακίδιο στην πλάτη που θυμίζει ολίγη από ΠΑΣΟΚ. Ηδονίζομαι, ο μινάρας, να βλέπω τον Αντωνάκη να εκδηλώνει στην πράξη το “Διδυμότειχο μπλουζ” και να γίνεται σαν αγχωμένη μ...α, που τραγουδάει ο Λαυρέντης. Τον ογκόλιθο σάρκας, τον Βαγγέλη, να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει γιατί θα σωριαστεί σαν πολιτική μπούρδα και θα τον πετάξουν στη χωματερή. Τον Γιωργάκη- σαν παστωμένος μπακαλιάρος Ιρλανδίας κατάντησε από την πολλή γυμναστική και το πολύ το τίκι- τάκα- να εξομολογείται τις αμαρτίες ως ο εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών μ.....ς. Αυτός που με γεμίζει αισιοδοξία, όμως, είναι ο Καμμένος. Γιατίς αποφάσισε να αφήσει την πολιτική και να γίνει τρενατζής, για να μην εκτροχιαστούν τα βαγόνια και γίνουμε κολυμπηθρόξυλα. Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο. Μπράβο στο παλικάρι!

Η συνέχεια >>> VagiaBlog….

Πίνω, το λοιπόν, τα ουΐσκια μου στο κρυστάλλινο ποτήρι και ενημερώνομαι. Το ουίσκι πάντα με ατόφιο πάγο, θρυμματισμένο με παγοκόφτη. Συνήθεια, ρε φιλάρες, από τότες που είδα στον κινηματόγραφο το έργο των έργων, “το βασικό ένστικτο” με τη ξανθιά γκομενάρα, τη Στόουν, που έκανε ιππασία στους ερασταί και μετά τους έσφαζε σαν τραγιά με τον παγοκόφτη. Σκέτη αράχνη χήρα σας λέω η αλανιάρα η Σάρον. Ναι, που λέτε, ουίσκι Chivas Regal Royal Salute 21, με 21 χρονάκια στο δρύινο βαρέλι να ωριμάζει για την αφεντιά μου, καθότι δεν είμαι κανένα πιρπιτσόλι. Και δίπλα τίγκα τα μπώλ- πάντα από κρύσταλλο Βοημίας- με τα σνάκς και ξηροί καρποί. Γνήσιος Έλληνας ο Ούτις! Αμέεεε, καθότι μια ζωή την έχουμε τη ρημάδα, και η φτώχεια θέλει καλοπέραση.

Μετά το σποτάκι με το αερόπλανο, που έμεινε από καύσιμα στον αέρα και τον πιλότο να τον πιάνει κόψιμο- τι κόψιμο δηλαδής, σκέτη τσίρλια- και τον Βενιζέλο εγγυητή, όχι στην πτήση, αλλά στο χ@σιμο, προβάλει στο γυαλί ο γίγαντας, ο παντα- όλας Αλέφαντος. Και τι δεν είπε ο στόμας του, ρε καρντάσια. Αθάνατε Νικόλα! Γιατίς ο Νικόλας, ρε τιγκιτάγκα μου, είναι μαγκίτης. Δίκαια βγάλανε για χατίρι του το άσμα: «Γεια σου, ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι…» Είναι ο άνθρωπος του λαού- κάτι από προχθεσινό Ξανθόπουλο του μαυρόασπρου κινηματόγραφου- ο εκφραστής του Έλληνα. Είπε, ρε π@ύστη μου, αυτά που γουστάρει να πει ο λαουτζίκος, αλλά του βάζει τάκο τάχατες- τάχατες ο καθωσπρεπισμός. Δε μιλάει ο καρπαζοεισπράχτορας λαός, λες και κατάπιε το αμίλητο ύδωρ, αλλά χειροκροτάει ο μινάρας στις συγκεντρώσεις- όπου τον πάνε τα κόμματα με τα λεφτουδάκια του, τζάμπα με λεωφορείο από πόλη σε πόλη κερνώντας τον σουβλάκι, συνοδευόμενο με κοκα κόλα περικαλώ, για να γλιστράνε το τεμάχια χοιρινού ,ώστε να μη σκαλώσουν στον φάρυγγα- όλους αυτούς, που του ήπιαν το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Ναίσκε, τζογούλα μου. Όλοι γουστάρουμε τα μάλα να γενούμε για μια μέρα πρωθυπουργοί, να αλλάξουμε τα πάντα, αλλά μπροστά στην κάλπη παθαίνουμε ταράκουλο ψηφίζοντας εκείνους που μας πηδάνε άνευ σιέλου και λιπαντικού παρασκευάσματος. Καθότι είναι μέγας μαζόχας ο λαός.

«Ποια τελεία, ρε, και μπορμπότσαλα», είπε ο τιτάνας Νικόλας. «Ο ηθοποιός να γένει αρχηγός κόμματος; Εντάξει, δήμαρχος να πούμε. Να κάνει καμιά μαγκιά εκεί στη Στυλίδα και την εθνική οδό. Να ρίχνει και καμιά ζεμπεκιά. Αλλά αρχηγός κόμματος, ρε π@ύστη μου, να θέλει να κυβερνήσει; Να ερωτευτεί την Αγγελικούλα τη Μέρκελ, όπως τότες τη μπιρμπιλομάτα γύφτισα, και να κάνει την Ελλάς τσαντίρι; Δε μας φτάνει το τσαντίρι του Λάκη, που πουλάει ψευτοπροοδευτισμό για να κάνει χιλιάρικα, που τα βγάζει στο εξωτερικό; Να ‘χουμε και το απέραντο τσαντίρι του Αποστόλη; Ποια τελεία, ρε. Βάλ’ τη εκεί που ξέρεις. Αλλά είναι μικρή, έτσι; Και γιατί τελεία; Χάθηκε το θαυμαστικό που είναι και μακρουλό;» Και έχει δίκιο ο Νικόλας, ρε καρντάσια. Με Αποστόλη πρωθυπουργό και Στανίση υπουργό Πολιτισμού, θα μας πλακώσει η κουλτούρα και θα ψυχοπλακωθούμε.

Μετά, ο Νικόλας, που κάνει δύο ώρες να εκσπερματώσει σύμφωνα με παλιά δήλωσή του- τώρα θες να ‘χει προστάτη, θες να είναι αδύναμοι οι σπερματοδότες αδένες του, ανδρολόγος δεν είμαι…- πήρε μπροστά το ποτάμι. «Ποτάμι, λέει ο άλλος. Με ένα σακίδιο στην πλάτη, φιλοσοφία να πούμε και πράσινα άλογα.» Στο πράσινα άλογα συμφωνώ. Στα σαλόνια του ΠΑΣΟΚ μεγάλωσε ο Σταύρος, με θεία την “έτσι” του Σημίτη. Κι άλλο να κάνεις τουρισμό με σακίδιο στην πλάτη, όπως στην τηλεόραση, κι άλλο να συμμετέχεις στις αποφάσεις με χαρτοφύλακα για τη ζωή του κοσμάκη.

Σειρά πήρε μετά ο χοντρός. «Τον ξέσκισες το λαό με τη φορολογία, με τα ΕΜΦΙΑ, Βενιζέλο. Τώρα κλαίτε» είπε ο μέγιστος Αλέφαντος. Ο Βαγγέλης, όμως, δεν κλαίει. Γιατί στην πολιτική δεκαπλασίασε την περιουσία του και δεν θα πεινάσει αν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτός ο άνθρωπος σκ@τ@ έτρωγε κι έχ@ζε χρυσάφι. Ο Βαγγέλας είναι έτοιμος για όλα, είναι η εγγύηση παντός καιρού για το μέλλον. Είτε θα έχουμε μπόρα και παγωνιά με ΣΥΡΙΖΑ, είτε θα έχουμε λιακάδα με Ν.Δ. Σε όλες τις κυβερνήσεις λέει ΝΑΙ ο Βαγγέλας και είναι πρόθυμος να συνεργαστεί για να σώσει τον πρωκτό του. Καθότι έφαγε- έφαγε, και τώρα έχει αιμορροΐδες. Ο Βαγγέλας δεν το φοβάται το ντιμπέιτ, καθότι άμα δει μικρόφωνο σεληνιάζεται. Γουστάρει να μας πείσει ότι οι χοντροί παντού χωράνε. Το κόμμα του χοντρού είναι ο κατάλληλος μπαλαντέρ για κάθε πρόγραμμα. Αρκεί οι άνθρωποί του να μη βρεθούν στη ανεργία.

Στο τέλος ο χείμαρρος Νικόλας περίλαβε τον Σαμαρά. «Γιατί κωλώνεις, Σαμαρά, κάνε ένα ντιμπέι. Εκλογές χωρίς ντιμπέι δεν γίνονται. Έχεις προσωπικότητα. Ντιμπέι, ρε. Εγώ μπορώ να κάνω ντιμπέι με το Μουρίνιο. Θα πει τα δικά του, θα πω τα δικά μου και ο κόσμος θα κρίνει. Τι φοβάσαι, Σαμαρά; Ντιμπέι, ρε. Με το ζόρι να βγεις στο ντιμπέι.» Ο παντα- όλας Νικόλας, δεν παίζει στα δάχτυλα το κλωτσοσφαίρι. Κατέχει και την πολιτική. Απόδειξε ότι είναι ο παντα- όλας! Γιατί ξέρει τα πάντα όλα! Και ξέρει ότι εκλογές χωρίς ντιμπέι(τ) δεν γίνονται. Αλλά ο Αντωνάκης φαίνεται πως πέρδεται έριον μέλαν (κλάνει μαλλί). Απόφυγε το ντιμπέιτ με τον Αλέξη, όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο Καλαματιανός, ρε πισωγλέντη μου, δεν έχει και φαντασία. Μπορούσε να δεχτεί ένα τριπλό ντιμπέιτ, να βάλει με το συνέταιρο Βαγγέλα στη μέση και να παίξει τον Αλέξη, όπως όταν παίζαμε πιτσιρίκια το “κορόιδο” με το τόπι. Αλλά με Γιακουμάτο, Ντινόπουλο, Άδωνη και Βορίδη, τι μέλλον να έχει; Το παιγνίδι το έχει χάσει από τα αποδυτήρια.

Ο γίγαντας Νικόλας ξέρει καλά και το γαλλικό. «''Qu'est-ce que c'est'' Τελεία και Ποτάμι;» ρωτούσε όταν έγινε πάταγος στο γυαλί. Έτσι είναι, ρε καρντάσια. Την Κυριακή να το ρίξουμε κι εμείς στο γαλλικό. Όποιος μινάρας ευθύνεται για την κατακόρυφη πτώση της Ελλάς να τον ρίξουμε στον απόπατο. Γιατίς αυτούς που αποφεύγουν τα ντιμπέι, τους αποφεύγουν και οι ψηφοφόροι. Ο Αντωνάκης και ο συνεταίρος του κώλωσαν. Ο λαός, όμως, δεν κωλώνει να τους μαυρίσει. Έτσι δεν είναι γίγαντα Νικόλα, παντα- όλα;