Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Ο κύκλος του καλού

[[ δαμ– ων ]]

Μια παροιμία του λαού μας λέει: «Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό».
Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Σ’ αυτή, την καθαρά υλιστική εποχή που ζούμε- όπου μέρα με τη μέρα ελαττώνονται οι ηθικές αξίες- σκεφτόμαστε το όφελος πίσω από την κάθε μας ενέργεια. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε το καλό, αν δεν ωφεληθούμε; Να πιαστούμε κορόιδα; Και για να μην μας θεωρήσουν οι άλλοι θύματα και μας περνάνε για κορόιδα, θάβουμε την επιθυμία της ψυχής μας. Γιατί η ενδότερη επιθυμία της ψυχής μας είναι να κάνει το καλό και να εκφράζει αγάπη.
Το καλό δεν πρέπει να στρέφεται μόνο στους δικούς μας, αλλά σε όλους όσους συναντάμε, είτε μας είναι γνωστοί, είτε μας είναι άγνωστοι. Και όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και σε όλα τα βασίλεια της φύσης. Επειδή τα πάντα είναι Ένα. Όλα στο Σύμπαν αποτελούν μια ολότητα, που θα πρέπει τα μέλη της να συνεργαστούν και να αλληλοβοηθηθούν. Και όχι μόνον αυτό. Οι άνθρωποι έχουν το χρέος να βοηθήσουν τα κατώτερα βασίλεια, ώστε κι αυτά μετά από πολλά- πολλά χρόνια να εξελιχθούν για να φτάσουν στο δικό μας επίπεδο εξέλιξης. Οι μικρές σε εξέλιξη ψυχές τους να ανυψωθούν και να φτάσουν στο επίπεδο των ανθρώπινων ψυχών. Είναι λυπηρό και αντίθετο με τους νόμους της φύσης το ξερίζωμα των δένδρων στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου, το κάψιμο των δασών, ο αφανισμός των άγριων ζώων στην Αφρική, την Αμερική και την Ασία, η σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία, ο τρόπος εκτροφής πουλερικών κα βοοειδών για να έχουμε άφθονο και φτηνό κρέας. Αντί να ζούμε αρμονικά, εξοντώνουμε τα κατώτερα είδη για να πλουτίσουμε, για να ικανοποιήσουμε τα κατώτερα, τα ζωώδη μας ένστικτα, ή για να δείξουμε τη δύναμή μας. Στους νόμους της φύσης ισχύει πως το κατώτερο θυσιάζεται για την επιβίωση του ανώτερου. Είναι, όμως, άλλο πράγμα να πάρουμε την ξυλεία από τα δέντρα για να φτιάξουμε την κατοικία μας, κι άλλο να κάψουμε το δάσος για να καταπατήσουμε τη δασική έκταση. Είναι άλλο πράγμα να τρέφεις ελεύθερα κοτόπουλα και χοιρίδια για την τροφή σου σε σωστές εγκαταστάσεις κι άλλο να τα έχεις στριμωγμένα σε απερίγραπτες συνθήκες, ώστε το στρες να τα αναγκάσει να φάνε περισσότερο και ν’ αποκτήσουν γρηγορότερα βάρος. Όπως είναι άλλο να σκοτώσεις ένα αγριογούρουνο για να τραφείς, κι άλλο να αποδεκατίσεις μια αγέλη για να δείξεις τη ικανότητά σου σαν κυνηγός και τη δύναμή σου. Μπορείς να αρκεστείς στις μπότες, που γίνονται από δέρματα ζώων, τα οποία παρέχουν το κρέας τους για τροφή και ν’ αποφύγεις τις μπότες από δέρμα φώκιας, την οποία δολοφόνησαν αδίσταχτοι κυνηγοί χτυπώντας την με ρόπαλο στο κεφάλι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, και σε χιλιάδες ανάλογες, διαταράσσεις την ισορροπία της φύσης. Αν δεν μπορείς να κάνεις συνειδητά το καλό, τουλάχιστον απόφευγε να κάνεις το κακό.

Η συνέχεια >>> VagiaBlog …

Κάνοντας το καλό, αυτό κάνει έναν κύκλο και επιστρέφει σ’ εμάς. Ο κύκλος μπορεί να είναι μικρός και να έχουμε άμεσα και γρήγορα ευνοϊκά αποτελέσματα. Μπορεί, όμως, να είναι και μεγάλος, οπότε τα αποτελέσματα θ’ αργήσουν λίγο. Αυτό που έχει σημασία είναι να κάνουμε το καλό σαν έκφραση αγάπης προς τον πλησίον μας και όχι γιατί αναμένουμε μια ανταπόδοση στο καλό που κάναμε.
Θα αναφέρουμε μια ιστορία, όπου το καλό έκανε έναν μικρό κύκλο. Έχει τίτλο “Ο κύκλος του καλού”. Την βρήκαμε στην ιστοσελίδα enallaktikidrasi και είναι σε μετάφραση και επεξεργασία του Πάνου Τσινόπουλου:
[[ Κάποια μέρα ένας άνδρας είδε μια γριά γυναίκα που καθόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά ακόμη και στο λιγοστό φως της ημέρας, μπορούσε να διακρίνει ότι χρειαζόταν βοήθεια…
Έτσι παρκάρισε το παλιό του αυτοκίνητο μπροστά στην Μερσεντές της και βγήκε από το αμάξι. Εδώ και αρκετές ώρες κανείς δεν είχε σταματήσει να την βοηθήσει. Θα της έκανε κακό; Δεν φαινόταν από τους καλούς τύπους, φαινόταν πεινασμένος και φτωχός. Εκείνος διέκρινε ότι ήταν φοβισμένη, καθώς καθόταν εκεί έξω μέσα στο κρύο.
Κατάλαβε αμέσως πώς αισθανόταν η γυναίκα. Εκείνος είπε: «Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω. Γιατί δεν κάθεσαι να περιμένεις μέσα στο αυτοκίνητο που είναι πιο ζεστά; Ονομάζομαι Κώστας Ιωάννου.»
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είχε ένα σκασμένο λάστιχο, αλλά για την ηλικιωμένη, αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο Κώστας έσκυψε κάτω από το αμάξι και έβαλε τον γρύλο τραυματίζοντας τους αγκώνες του. Σύντομα άλλαξε το λάστιχο. Αλλά είχε λερωθεί και τραυματιστεί. Καθώς έσφιγγε τα μπουλόνια, η γυναίκα κατέβασε το παράθυρο και άρχισε να του μιλά.Του είπε ότι είναι από τον Άγιο Στέφανο και απλά περνούσε από την περιοχή. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για την βοήθεια του.
Ο Κώστας απλά χαμογέλασε κλείνοντας το πόρτ μπαγκάζ. Η γυναίκα τον ρώτησε τι του οφείλει. «Δώστε μου ότι θέλετε», απάντησε ο Κώστας. Η γυναίκα είχε σκεφθεί τι θα μπορούσε να της είχε συμβεί αν δεν σταματούσε ο περαστικός. Ο Κώστας το ξανασκέφτηκε για το αν θα έπρεπε να πληρωθεί. Αυτή δεν ήταν η δουλειά του. Αυτή ήταν μια βοήθεια σε κάποιον που είχε ανάγκη και θυμήθηκε πόσοι τον είχαν βοηθήσει κατά το παρελθόν. Είχε περάσει όλα του τα χρόνια έτσι και του φαινόταν παράξενο να κάνει κάτι διαφορετικό.
Της είπε ότι αν ήθελε να τον ξεπληρώσει, την επόμενη φορά που θα έβλεπε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια θα μπορούσε να τον βοηθήσει σε ότι χρειαζόταν συμπληρώνοντας, «Να θυμάστε εμένα.»
Περίμενε μέχρι να βάλει μπρος την μηχανή και να φύγει. Ήταν μια κρύα και καταθλιπτική μέρα, αλλά αισθανόταν πολύ καλά καθώς οδηγούσε προς το σπίτι.
Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω η γυναίκα είδε μια μικρή καφετέρια. Σταμάτησε για να πάρει κάτι να φάει αλλά και να ξεμουδιάσει τα πόδια της. Ήταν ένα πολύ φιλόξενο στέκι. Εξωτερικά υπήρχαν δύο παλιές αντλίες βενζίνης. Το όλο σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό. Η γκαρσόνα την πλησίασε με μια καθαρή πετσέτα για να σκουπίσει τα βρεγμένα της μαλλιά. Είχε ένα πολύ γλυκό χαμόγελο, παρά την κούραση που είχε από την ολοήμερη εργασία. Η γυναίκα διαπίστωσε ότι η γκαρσόνα ήταν οκτώ μηνών έγκυος αλλά δεν επέτρεπε να φανούν οι δυσκολίες της κατάστασής της. Η γριά γυναίκα αναρωτήθηκε πως κάποιος που έχει τόσο λίγα δίνει τόσο πολλά σε ένα άγνωστο. Τότε θυμήθηκε τον Κώστα.
Μόλις ολοκλήρωσε το γεύμα πλήρωσε με εκατό Ευρώ. Η γκαρσόνα πήγε να φέρει τα ρέστα, αλλά η ηλικιωμένη είχε ήδη βγει από την πόρτα. Είχε απομακρυνθεί αρκετά. Η γκαρσόνα αναρωτήθηκε που μπορεί να έχει πάει. Μετά είδε κάτι γραμμένο επάνω σε μια χαρτοπετσέτα: «Δεν μου οφείλεις τίποτα. Έχω βρεθεί και εγώ σε αυτή την κατάσταση. Κάποιος κάποτε με βοήθησε, με τον τρόπο που σε βοηθώ τώρα και εγώ. Αν πραγματικά θέλεις να μου επιστρέψεις τα ρέστα, να τι θα κάνεις, μην επιτρέψεις την αλυσίδα της αγάπης να κλείσει.» Κάτω από την χαρτοπετσέτα βρήκε άλλα 500 Ευρώ.
Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της καθώς το διάβασε.
Υπήρχαν τραπέζια που ήθελαν καθάρισμα, βαζάκια ζάχαρης να γεμίσει και άλλοι πελάτες να εξυπηρετήσει, αλλά η γκαρσόνα τα κατάφερε μια χαρά μέχρι το τέλος της ημέρας. Το βράδυ που έπεσε να ξαπλώσει, σκεφτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η γυναίκα αλλά και αυτά που της είχε γράψει. Πώς να γνώριζε άραγε η ηλικιωμένη γυναίκα πόσο πολύ αυτή και ο άνδρας της χρειαζόταν τόσο πολύ τα χρήματα;. Με το μωρό να έρχεται τον επόμενο μήνα, θα ήταν δύσκολα… Ήξερε πόσο προβληματισμένος ήταν ο άντρας της, καθώς κοιμόταν δίπλα της. Έσκυψε και του έδωσε ένα τρυφερό φιλί και του ψιθύρισε: « Όλα θα πάνε καλά. Σ’ αγαπώ Κώστα Ιωάννου.» ]]
Ο Κώστας αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Θα μπορούσε να απαιτήσει μια οικονομική αμοιβή από την πλούσια ηλικιωμένη κυρία, που βρισκόταν σε απόγνωση. Ώρες περίμενε η κυρία μια τόση δα μικρή βοήθεια. Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο να αλλάξει κάποιος που γνωρίζει τη διαδικασία, ένα λάστιχο αυτοκινήτου. Αλλά η πλούσια κυρία δεν ήξερε πώς αλλάζει ένα λάστιχο. Γι’ αυτό και περίμενε ανήμπορη να αντιδράσει στο πρόβλημά της. Το πολύ μικρό πρόβλημα, γι’ αυτήν φάνταζε τεράστιο. Το μεγαλοποιούσε η άγνοια.
Στο μεγάλο χρονικό διάστημα της προσμονής θα πέρασαν δεκάδες αυτοκίνητα δίπλα της. Κάποιοι σίγουρα αντιλήφθηκαν το πρόβλημά της. Μα ήσαν τόσο βιαστικοί, που δεν είχαν χρόνο να χάσουν για μια άγνωστη γυναίκα. Κάποιοι άκαρδοι φτωχοί ίσως να σκέφτηκαν: «Πλούσια είναι- ολόκληρη μερσεντάρα έχει- ας πληρώσει να της αλλάξουν το τρύπιο λάστιχο.» Οι πλούσιοι σίγουρα δεν είχαν χρόνο να διαθέσουν, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα… Μα ο φτωχός Κώστας συγκινήθηκε. Έδειξε ανθρωπιά. Χωρίς να του ζητηθεί βοήθεια, σταμάτησε από μόνος του. Η φτωχική θωριά του στην αρχή φόβισε την ηλικιωμένη. Μα η ζεστή φωνή του στη συνέχεια της ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Κι όταν τελείωσε την αλλαγή του λάστιχου, ενώ μπορούσε να πληρωθεί για την εργασία του, δεν θέλησε αμοιβή. Απλά ζήτησε από την πλούσια κυρία να βοηθήσει, και φυσικά εννοούσε οικονομικά, όσους συναντούσε και είχαν ανάγκη.
Δεν ξέρουμε αν πριν γνωρίσει τον Κώστα η κυρία συγκινούνταν από την ανέχεια και τις ανάγκες των άλλων. Η συνάντηση, όμως, με τον φτωχό άντρα και μετά απ’ όσα της είπε, την έκανε να δει τη σχέση της με τους άλλους με εντελώς διαφορετικό μάτι. Η στάση της γκαρσόνας- που έτυχε να είναι γυναίκα του Κώστα- επιτάχυνε την εσωτερική της αλλαγή. Και βοήθησε με τον τρόπο της. Δίνοντας από το δικό της περίσσευμα. Αλλά εδώ ενεργοποιούνται οι νόμοι του Πάνσοφου Νομοθέτη: Έκανες καλό, θα λάβεις καλό. Το καλό κάνει τον κύκλο του κι επιστρέφει πολλαπλάσιο σε εσένα! Γιατί αν ο Κώστας ζητούσε αμοιβή για τη σύντομη εργασία του, θα έπαιρνε ένα πενηντάρι. Του γύρισαν, όμως, πάνω από πεντακόσια ευρώ!
Η καλοσύνη του νεαρού άνδρα έγινε αιτία να αλλάξει στάση ζωής η ηλικιωμένη κυρία. Ένας νόμος του πνευματικού κόσμου λέει: «τα όμοια έλκουν τα όμοια». Το καλό θα μαλακώσει την σκληρή καρδιά και ο σκληρόκαρδος θα αφήσει να αναδυθούν οι καλές όψεις του εαυτού του. Στην κινέζικη κουλτούρα υπάρχει ο συμβολισμός του γιν και του γιάγκ, που συνυπάρχουν σε ισορροπία. Μέσα στο λευκό του γιάγκ υπάρχει μια μαύρη τελεία μαύρου γιν και μέσα στο μαύρο γιν υπάρχει μια λευκή τελεία λευκού γιάγκ Το γιν και το γιάνγκ είναι οι δύο αντίθετοι και συμπληρωματικοί πόλοι της φύσης.
Το γιάνγκ είναι το άσπρο. Είναι αυτό που ευθύνεται για την κίνηση, την επιθετικότητα, την πρωτοβουλία, τη δημιουργικότητα, την αρσενική δύναμη, τα επιβεβαιωμένα συναισθήματα, τον Ουρανό, το φως, τη λαμπρότητα, τη φωτιά, τη τόλμη, τα βουνά που διεισδύουν στον ουρανό, το θερμό, το σκληρό, το ζεστό. Γιανγκ σημαίνει “σημαίες που κυματίζουν στον ήλιο” δηλαδή λαμπρό ή φωτεινό.
Το γιν είναι το μαύρο. Είναι αυτό που ευθύνεται για το σκοτάδι, την παθητικότητα, την ακινησία, τη δεκτικότητα, το θηλυκό στοιχείο, την έλλειψη ζωής, τη σελήνη, τη νύχτα, το ψυχρό, τις κοιλάδες της φύσης που δέχονται και συντηρούν, προστατεύουν τη ζωή μέσα τους, τη μήτρα στα γυναικείο σώμα, τις σπηλιές, τα στάσιμα νερά, το αδύναμο, το απαλό, το υποχωρητικό, τα σκοτεινά και ύπουλα συναισθήματα. Γιν σημαίνει “συννεφιασμένος, σκοτεινιασμένος”. Αυτές οι δύο μορφές ενέργειας αποτελούν εκφράσεις της μίας, μοναδικής, έσχατης πραγματικότητας που είναι πέρα από τη μορφή και την ουσία, πέρα από κάθε δυαδισμό. Το Ταο.
Το καλό, το φωτεινό, του Κώστα άσκησε ελκτική δύναμη στο καλό της ηλικιωμένης κυρίας και την έκανε να εκδηλώσει τη φωτεινή πλευρά της. Να δείξει κι αυτή καλοσύνη. Και το καλό επέστρεψε στην οικογένεια του Κώστα με τη μορφή οικονομικής βοήθειας, που την είχε τόσο πολύ ανάγκη.
Ο Ιησούς μας προτρέπει να ενεργούμε, όπως θα θέλαμε να ενεργούν οι άλλο σ’ εμάς. Διαβάζουμε στο ευαγγέλιο του Λουκά: «Καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκάς, στ,΄31-36)
[ Μετάφρ.:Kι όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Άλλωστε, αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούνε, τότε ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπάνε. Kαι αν κάνετε καλό μόνο σ’ εκείνους που σας κάνουν καλό, ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί το ίδιο κάνουν και οι αμαρτωλοί. Kι αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους ελπίζετε να ξαναπάρετε, ποια είναι η χάρη που σας έχει δοθεί; Γιατί και οι αμαρτωλοί δανείζουν σε αμαρτωλούς για να τύχουν την ίδια μεταχείριση. Aντίθετα, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε το καλό και να δανείζετε χωρίς να ελπίζετε οτιδήποτε, και θα είναι ο μισθός σας μεγάλος και θα γίνετε γιοι του Yψίστου, γιατί αυτός φέρεται με έλεος στους αχάριστους και στους κακόβουλους. Nα είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως είναι σπλαχνικός ο Πατέρας σας”.
Στην επόμενη ιστορία του Paulo Coelho με τίτλο “Το δώρο που προορίζεται για σένα” το καλό κάνει μεγαλύτερο κύκλο, από την ιστορία του Κώστα:
[[Κάποια μέρα ένας χωρικός χτύπησε δυνατά την πόρτα ενός μοναστηριού. Όταν ο αδελφός θυρωρός άνοιξε, εκείνος του έδωσε ένα θαυμάσιο τσαμπί σταφύλια.
– Αγαπητέ αδελφέ, αυτά είναι τα πιο ωραία σταφύλια του αμπελιού μου. Ήρθα εδώ να σου τα χαρίσω.
– Ευχαριστώ! θα τα πάω αυτά στον αβά, θα χαρεί πολύ με τέτοιο δώρο.
– Όχι! Για σένα τα έφερα.
– Για μένα; Ο αδελφός κοκκίνισε, επειδή αισθάνθηκε ότι δεν άξιζε ένα τέτοιο δώρο της φύσης.
– Ναι! επέμενε ο χωρικός. Γιατί πάντα μου άνοιγες την πόρτα, όταν εγώ χτυπούσα. Όταν χρειαζόμουν βοήθεια, επειδή η σοδειά μου είχε καταστραφεί από την ξηρασία, εσύ μου έδινες κάθε μέρα ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ποτήρι κρασί, θέλω αυτό το τσαμπί σταφύλια να σου φέρει λίγο από την αγάπη του ήλιου, την ομορφιά της βροχής και το θεϊκό θαύμα που το γέννησε τόσο όμορφο.
Ο αδελφός θυρωρός τοποθέτησε το τσαμπί μπροστά του κι όλο το πρωί το θαύμαζε: Ήταν πραγματικά όμορφο. Γι’ αυτό αποφάσισε να παραδώσει το δώρο στον αβά, που πάντα τον ενθάρρυνε με σοφά λόγια.
Ο αβάς χάρηκε πολύ με τα σταφύλια, θυμήθηκε όμως ότι κάποιος αδελφός στο μοναστήρι είχε αρρωστήσει και σκέφτηκε : “θα του δώσω το τσαμπί. Ποιος ξέρει, μπορεί να φέρει κάποια χαρά στη ζωή του”.
Έτσι κι έγινε. Τα σταφύλια δεν έμειναν, όμως, πολλή ώρα στο δωμάτιο του άρρωστου αδελφού, γιατί κι εκείνος συλλογίστηκε : “Ο αδελφός μάγειρας μ’ έχει φροντίσει τόσο καιρό, ταΐζοντας με ότι καλύτερο. Σίγουρα θα χαρεί”.
Όταν το μεσημέρι εμφανίστηκε ο αδελφός μάγειρας με το γεύμα, αυτός του έδωσε τα σταφύλια.
“Είναι για σένα”, είπε ο άρρωστος αδελφός. “Επειδή πάντα βρίσκεσαι σ’ επαφή με τα προϊόντα που μας προσφέρει η φύση, θα ξέρεις τι να κάνεις μ’ αυτό το δημιούργημα του Θεού”.
Ο αδελφός μάγειρας έμεινε κατάπληκτος από την ομορφιά του τσαμπιού και σχολίασε με τον βοηθό του πόσο τέλεια ήταν τα σταφύλια. Τόσο τέλεια, που κανείς άλλος δεν θα εκτιμούσε τέτοιο θαύμα της φύσης όσο ο αδελφός σκευοφύλακας, καθώς εκείνος ήταν ο υπεύθυνος για τη φύλαξη της Αγίας Μετάληψης και πολλοί στο μοναστήρι τον θεωρούσαν σαν άγιο άνθρωπο.
Ο σκευοφύλακας με τη σειρά του χάρισε τα σταφύλια στον πιο νεαρό δόκιμο, ώστε να καταλάβει εκείνος, ότι το έργο του θεού φανερώνεται στις πιο μικρές λεπτομέρειες της δημιουργίας. Όταν ο δόκιμος τα πήρε, η καρδιά του δόξαζε τον Κύριο, επειδή δεν είχε ξαναδεί τόσο όμορφο τσαμπί.
Την ίδια στιγμή θυμήθηκε την πρώτη φορά που είχε φτάσει στο μοναστήρι και τον άνθρωπο που του είχε ανοίξει την πόρτα – αυτή η χειρονομία του είχε επιτρέψει να βρεθεί σήμερα σ’ εκείνη την κοινότητα ανθρώπων που ήξεραν να εκτιμούν τα θαύματα.
Κι έτσι, λίγο πριν νυχτώσει, έφερε το τσαμπί στον αδελφό θυρωρό.
“Να το απολαύσεις”, είπε. “Γιατί εσύ περνάς τον περισσότερο χρόνο εδώ ολομόναχος. Αυτά τα σταφύλια θα σε κάνουν να χαρείς”.
Ο αδελφός θυρωρός θεώρησε ότι εκείνο το δώρο προοριζόταν πραγματικά για τον ίδιο, απόλαυσε την κάθε ρόγα του τσαμπιού και κοιμήθηκε ευτυχισμένος.]]
Στην ιστορία του Coelho το καλό έκανε έναν μεγάλο κύκλο μέχρι να γυρίσει στον θυρωρό του μοναστηριού. Γιατί αυτός άξιζε το δώρο, που του έκαναν. Υπάρχει μια παλιά φράση που λέει « Ό,τι κάνεις, γυρίζει.» Όταν, λοιπόν, κάνεις καλό, θα σου γυρίσει η καλή σου πράξη. Ακόμη και ένα ποτήρι νερό να προσφέρουμε στους οδοιπόρους, που έχουν διψάσει, είναι σημαντικό. Ο Ιησούς είπε: «καὶ ὃς ἐὰν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ.» (Ματθαίος, ι΄, 42) Ο λαός πολύ σωστά φιλοσοφεί λέγοντας: «κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό». Μπορεί να μην έχουμε άμεσα αποτελέσματα της καλοσύνης μας. Αλλά σίγουρα η καλή μας πράξει καταγράφεται! Ο χριστιανικός “εσωτερισμός” αναφέρει ότι ο άνθρωπος πέρα από τον φύλακα άγγελό του, έχει κι έναν καταγραφέα άγγελο, που καταγράφει τις πράξεις του. Έτσι, είναι βέβαιο πως η καλή πράξη έχει καταγραφεί στα “αρχεία” υπέρ της ψυχής μας. Το ίδιο περίπου αναφέρει και η μεταφυσική φιλοσοφία. Σ’ αυτήν αναφέρονται τα “ακασικά αρχεία” καταγραφής των πράξεών μας. Αυτά που καθορίζουν το κάρμα μας. Καλές πράξεις καθορίζουν ένα καλό κάρμα, οπότε θα βρούμε το καλό στη συνέχεια της ζωής μας. Ακόμη και στην παρούσα ζωή αν δεν το βρούμε, θα το βρούμε σίγουρα σε επόμενη ενσάρκωσή μας.
Ο “νόμος του κάρμα” μπορεί να γίνει κατανοητός σαν τον πνευματικό ισοδύναμο του 3ου νόμου του Νεύτωνα, τον γνωστό από τα μαθητικά μας χρόνια σαν νόμο δράσης- αντίδρασης, σύμφωνα με τον οποίο εκφράζεται η άποψη ότι για κάθε δράση στο φυσικό πεδίο υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Στη φυσική η κατανόηση της ακρίβειας του 3ου νόμου του Νεύτωνα έριξε τόσο πολύ φως σε ένα κόσμο που προηγούμενα ήταν σκεπασμένος με μυστήριο, έτσι που μπήκαν τα θεμέλια πολλών ανακαλύψεων και της τεχνολογίας. Έτσι, ο “νόμος του κάρμα” είναι αναμφίβολα ίδιος στη πνευματική διάσταση. Δηλώνει ότι για κάθε πράξη στο πνευματικό επίπεδο υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος δώσει ευτυχία θα λάβει σαν αντάλλαγμα ευτυχία και αν δώσει λύπη θα λάβει στον ίδιο βαθμό λύπη. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε συναισθήματα δημιουργήσουμε στον άλλον, τελικά γίνονται οι δικές μας εμπειρίες.
Σε κάθε αίτιο, επομένως, έχουμε ένα αποτέλεσμα. Αν το αίτιο είναι καλό, θα έχουμε καλό αποτέλεσμα, ενώ αν είναι κακό θα έχουμε κακό αποτέλεσμα. Με αυτό τον τρόπο η ψυχή παίρνει το πολύτιμο μάθημα ότι πρέπει να επιδιώκουμε το καλό για να ζήσουμε ευτυχισμένα. Γνωρίζοντας αυτά ο Φράνσις Μπέικον λέει: «Μπορεί η τύχη να είναι τυφλή, αλλά δεν είναι αόρατη» Η σχέση αιτίου- αποτελέσματος και έμμεσα η ηθική συνέπεια του “νόμου του κάρμα” στα πλαίσια του χριστιανισμού έχει διατυπωθεί ότι αντιστοιχεί στη ρήση του απόστολου Παύλου: «Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται• ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει» (Προς Γαλάτες επιστ. Παύλου, στ΄, 7)
Αυτά που αναφέραμε παραπάνω και είναι βασικά για τον εσωτερικό χριστιανισμό, δεν τα δέχεται ο εξωτερικός χριστιανισμός, που μιλάει για την κρίση στην δεύτερη παρουσία. Στο ευαγγέλιο διαβάζουμε: «Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθαίος, κε΄, 34- 40)
[ Μετάφρ.: Τότε θα πει ο βασιλιάς σ’ αυτούς που είναι από τα δεξιά του: “Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, κληρονομήστε την ετοιμασμένη για σας βασιλεία από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου. Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, ασθένησα και με επισκεφτήκατε, ήμουν σε φυλακή και ήρθατε προς εμένα”. Τότε θα του αποκριθούν οι δίκαιοι λέγοντας: “Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Και πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε, ή γυμνό και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε να είσαι ασθενής ή σε φυλακή και ήρθαμε προς εσένα”;
Και αφού αποκριθεί ο βασιλιάς, θα τους πει: “Αλήθεια σας λέω, εφόσον το κάνατε σ’ έναν από αυτούς τους αδελφούς μου τους ασήμαντους, σ’ εμένα το κάνατε”.]
Κι εδώ συναντούμε τη δοξασία της καλής ανταπόδοσης στις καλές μας πράξεις. Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος μας συμβουλεύει: «Όταν κάνεις ένα καλό σε κάποιον, μεν περιμένεις ανταμοιβή από μέρους του και, έτσι, θα λάβεις αμοιβή από το Θεό και για τα δύο: και για το καλό που έκανες και γιατί δε ζήτησες αναγνώριση. Και αν σου δυνατό, ούτε για τη μέλλουσα ανταμοιβή να κάνεις το καλό, γιατί η αληθινή αγάπη του Θεού δε γνωρίζει τι θα πει ανταμοιβή.» Και ο Λέον Τολστόι μας λέει κάτι πολύ δυναμικό: «Κάνοντας καλό σε κάποιον μην ξεχάσεις να τον ευχαριστήσεις.» Οι μεγάλες ψυχές, οι εξελιγμένες ψυχές θεωρούν χρέος τους να ευχαριστούν όσους τους έδωσαν την ευκαιρία να τους κάνουν καλό, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο προχώρησαν ακόμη ένα βήμα στην ατραπό, που φέρνει πιο κοντά στο Θεό! Το βήμα είναι τόσο πιο μεγάλο, όσο περισσότερη αγάπη εκφράζουμε κάνοντας το καλό. Κι αν η αγάπη είναι θυσιαστική, τότε το βήμα μας γίνεται πολύ μεγάλο!
Σε μια τέτοια θυσιαστική αγάπη αναφέρεται ο Paulo Coelho στην επόμενη ιστορία μας με θέμα “Ο Αμμόλοφος και το Σύννεφο”:
[[ Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.
– Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!
Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή αγάπησε την χρυσή του κόμη.
– Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
– Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή.
Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
– Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
– Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
– Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
– Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
– Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
– Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
– Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
– Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
– Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω αγαπήσει και θα θελα να μείνω εδώ για πάντα.
– Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
– Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους ταξιδιώτες με τη σκιά των δέντρων της.
Και όλα αυτά επειδή κάποια μέρα ένα σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει την ζωή του για την αγάπη!]]
Προσφέροντας, επομένως, και κάνοντας το καλό φέρνουμε τον παράδεισο στη γη!!! Στον παράδεισο έχουν θέση εκτός από τους ανθρώπους και το ορυκτό βασίλειο και τα φυτά και τα ζώα. Με όλα αυτά, που απαρτίζουν τη φύση, πρέπει να ζούμε αρμονικά. Η αγάπη μας να είναι ολόπλευρη. Να αγκαλιάζει οτιδήποτε υπάρχει πάνω στη γη. Ν’ αγκαλιάζει οτιδήποτε υπάρχει στο Σύμπαν. Ο παράδεισος δεν βρίσκεται στον ουρανό. Τον δημιουργούμε εμείς στη γη με την καλοσύνη και την αγάπη μας… Τον παράδεισο θα τον βρούμε μέσα μας… και θα τον εγκαταστήσουμε με τις πράξεις μας στη γη…












Δεν υπάρχουν σχόλια: