Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Τα όπλα του Ηρακλή


[[ δαμ- ων ]]

Β΄ μέρος
Η εσωτερίστρια Αλίκη Μπέιλη στο βιβλίο της “Οι άθλοι του Ηρακλή” μας δίνει την μυητική διαδικασία της δωροδoσίας:
[[ Ο Ηρακλής στάθηκε μπροστά στο Δάσκαλο . Καταλάβαινε αόριστα ότι έμπαινε σε κρίση που θα προκαλούσε αλλαγή στην ομιλία, τη στάση και το σχέδιο. Ο δάσκαλος τον κοίταζε, τον συμπαθούσε. “Το όνομά σου;” τον ρώτησε και περίμενε την απάντηση.
“Ηρακλής”, ήλθε η απάντηση. “Μου είπαν ότι σημαίνει το κλέος της Ήρας, η ακτινοβολία και η λάμψη της ψυχής. Τι είναι ψυχή, Δάσκαλε; Πες μου την αλήθεια.”
“Την δική σου την ψυχή θα την ανακαλύψεις κάνοντας το καθήκον σου και θα βρεις και θα ανακαλύψεις την φύση της, που είναι και δική σου. Ποιοι είναι οι γονείς σου; Πες μου, υιέ μου.”
“Ο Πατέρας μου είναι Θείος. Δεν τον γνωρίζω, αλλά μέσα μου γνωρίζω ότι είμαι υιός Του. Η μητέρα μου είναι γήινη. Τη γνωρίζω καλά και με έκανε αυτό που βλέπετε. Επίσης, Δάσκαλε της ζωής μου, είμαι δίδυμος. Υπάρχει και άλλος σαν εμένα. Τον γνωρίζω καλά, αν και δεν τον γνωρίζω. Ο ένας είναι γήινος, από πηλό, ο άλλος είναι υιός του Θεού.”
“Πώς εκπαιδεύτηκες, Ηρακλή, παιδί μου; Τι μπορείς να κάνεις και τι διδάχθηκες;”
“Σε κάθε επίτευγμα είμαι ειδικός.
Διδάχθηκα καλά, μορφώθηκα καλά καθοδηγήθηκα καλά και έμαθα καλά. Γνωρίζω όλα τα βιβλία, καθώς και όλες τις τέχνες και τις επιστήμες.
Οι άθλοι του ανοικτού πεδίου μου είναι γνωστοί, εκτός από τη γνώση εκείνων που έχουν τα μέσα να ταξιδεύουν και να γνωρίζουν τους ανθρώπους.
Γνωρίζω τον εαυτό μου σαν άνθρωπο που σκέπτεται, νιώθει και ζει.
Ένα πράγμα, Δάσκαλε, πρέπει να σου πω και αυτό για να μην σ’ εξαπατήσω.
Δεν είναι πολύς καιρός που σκότωσα όλους εκείνους που με δίδαξαν στο παρελθόν. Σκότωσα τους δασκάλους μου στην προσπάθεια για αναζήτηση της ελευθερίας είμαι πια ελεύθερος. Ζητώ να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα στον εαυτό μου και δια του εαυτού μου.”

Η συνέχεια >>> VagiaBlog…

“Υιέ μου, αυτό ήταν πράξη σοφίας και μπορείς πια να στέκεις ελεύθερος. Προχώρησε τώρα στο έργο και να θυμάσαι κάνοντας το έργο σου, ότι στην τελευταία στροφή του τροχού θα έλθει το μυστήριο του θανάτου. Μην το ξεχνάς. Ποια είναι η ηλικία σου, παιδί μου;”
“Είχαν περάσει δεκαοχτώ καλοκαίρια όταν σκότωσα το λιοντάρι και από τότε φορώ το δέρμα του.
Στα είκοσι ένα συνάντησα τη γυναίκα μου.
Σήμερα στέκω μπροστά σου τριπλά ελεύθερος, ελεύθερος από τους γήινους δασκάλους μου, τον φόβο του φόβου και κάθε επιθυμία, πραγματικά.”
“Μην καυχιέσαι, παιδί μου, αλλά δείξε μου την φύση αυτής της ελευθερίας που νιώθεις.
Πάλι στον Λέοντα, θα συναντήσεις το λιοντάρι.
Τι θα κάνεις;
Πάλι στους Διδύμους, θα συναντήσεις στην ατραπό τους δασκάλους που σκότωσες. Τους άφησες πραγματικά πίσω;
Τι θα κάνεις;
Πάλι στο Σκορπιό θα παλέψεις με την επιθυμία. Θα μείνεις ελεύθερος ή θ’ αντιμετωπίσεις το Φίδι με τα τεχνάσματά του και θα σε τραβήξει κάτω στη γη; Τι θα κάνεις;
Ετοιμάσου ν’ αποδείξεις τα λόγια σου και την ελευθερία.
Μην κομπάζεις, παιδί μου, αλλά απόδειξέ μου την ελευθερία σου και τη βαθιά σου επιθυμία να υπηρετείς. Ο Δάσκαλος έμεινε σιωπηλός και ο Ηρακλής αποσύρθηκε και αντιμετώπισε την πρώτη μεγάλη Πύλη.
Έπειτα ο μεγάλος Προεστός που καθόταν στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου, μίλησε στο Δάσκαλο και του πρότεινε να καλέσει τους Θεούς για μάρτυρες στη προσπάθεια και στο ξεκίνημα του νέου μαθητή στο Δρόμο.
Ο Δάσκαλος τους κάλεσε. Οι Θεοί απάντησαν. Ήλθαν και έδωσαν στον Ηρακλή τα δώρα τους και πολλά λόγια σοφών συμβουλών, επειδή γνώριζαν - τα καθήκοντα και τους κινδύνους του Δρόμου.
Η Αθηνά του έδωσε ένα χιτώνα που η ίδια είχε υφάνει, ένα χιτώνα που του ταίριαζε, σπάνιας ομορφιάς και λεπτότητας. Τον φόρεσε με θρίαμβο και υπερηφάνεια, χαρούμενος για τα νιάτα του.
Έπρεπε να δείξει ποιος είναι.
Ο Ήφαιστος σφυρηλάτησε ένα χρυσό θώρακα για τον Ηρακλή, για να προφυλάσσει την καρδιά του, την πηγή της ζωής και δύναμης.
Ζώστηκε το χρυσό αυτό δώρο που τον προστάτευε και έτσι ο νέος μαθητής ένιωσε ασφαλής.
Έπρεπε και πάλι ν’ αποδείξει τη δύναμή του.
Ήρθε και ο Ποσειδώνας με ένα ζευγάρι άλογα και τα έδωσε με χαλινάρια στον Ηρακλή. Ήρθαν κατευθείαν από τον τόπο των υδάτων και είχαν σπάνια ομορφιά και αναμφισβήτητη δύναμη. Και ο Ηρακλής ευχαριστήθηκε, γιατί έπρεπε ξανά ν’ αποδείξει τη δύναμή του καβαλικεύοντας τα ζεμένα άλογα.
Με όμορφα λόγια και λαμπρή ευφυΐα ήρθε ο Ερμής, φέρνοντας ένα σπαθί με σπάνια σκαλίσματα, που το είχε σε ασημένιο θηκάρι για τον Ηρακλή.
Το έδεσε στη μέση του Ηρακλή, ζητώντας του να το διατηρεί κοφτερό και λαμπρό. “Πρέπει να χωρίζει και να κόβει”, είπε ο Ερμής “και πρέπει να κινείται με ακρίβεια και την απαιτούμενη επιδεξιότητα”.
Και ο Ηρακλής τον ευχαρίστησε με λόγια χαράς.
Έπρεπε ν’ αποδείξει την αξιοσύνη του για την οποία καυχιόταν.
Με τον ήχο σαλπίγγων και ορμητικά ποδοκροτήματα άστραψε το άρμα του Θεού Ηλίου. Ο Απόλλων έφτασε και με το Φως και τη χάρη του επευφήμησε τον Ηρακλή, δίνοντάς του ένα τόξο, ένα φωτεινό τόξο.
Μέσα από εννέα ορθάνοιχτες Πύλες πρέπει να περάσει ο μαθητής πριν αποκτήσει αρκετή επιδεξιότητα για να τεντώσει το τόξο. Τόσο χρόνο χρειάζεται για ν’ αποδειχθεί Τοξότης.
Και όμως όταν του δόθηκε το δώρο, ο Ηρακλής το πήρε με πίστη για την δύναμή του, μια δύναμη που μέχρι τώρα ήταν αναπόδεικτη. Και έτσι στάθηκε αρματωμένος....
Οι Θεοί στάθηκαν γύρω στο Δάσκαλό του και παρατηρούσαν τα καμώματά του και τη χαρά του. Έπαιζε μπροστά στους Θεούς και έκανε επίδειξη της ανδρείας του, καυχώμενος για τη δύναμή του.
Ξαφνικά σταμάτησε και σκέφθηκε βαθιά επί πολύ χρόνο. Έπειτα έδωσε τα άλογα σ’ ένα φίλο να τα κρατά, το σπαθί σ’ έναν άλλο και το τόξο σ’ έναν τρίτο. Και τρέχοντας, εξαφανίσθηκε στο γειτονικό δάσος. Οι Θεοί περίμεναν την επιστροφή του με απορία και αμηχανία για την παράξενη συμπεριφορά του.
Γύρισε από το δάσος, κρατώντας ψηλά ένα ξύλινο ρόπαλο κομμένο από ένα ρωμαλέο νέο δένδρο.
“Αυτό είναι δικό μου”, φώναξε, “Κανείς δεν μου το έδωσε. Αυτό μπορώ να το χρησιμοποιήσω με δύναμη. Θεοί, παρακολουθείτε και συμπαρασταθείτε στα μεγάλα έργα μου”.
Και τότε και μόνο τότε ο Δάσκαλος είπε:
“Προχώρησε στους άθλους”. ]]
Γιά να αντιμετωπίσει το δύσκολο έργο ο Ηρακλής μπορεί να επιστρατεύσει όλες τις ανώτερες όψεις του. Η Αθηνά του έδωσε το ένδυμα της σοφίας ο Ήφαιστος ένα χρυσό θώρακα, σύμβολο της μαχητικότητας αλλά και του ηλιακού του προορισμού. Ο Ποσειδώνας του χάρισε άλογα, ένδειξη της ελεγχόμενης συναισθηματικής φύσης, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να εκπληρώσει ένα μέρος του έργου. Ο Ερμής πρόσφερε ένα κοφτερό ξίφος, στοιχείο της νοητικής διάκρισης που πρέπει να έχει ο μαθητής για να επιλέγει σωστά στο δρόμο του. Ο Απόλλωνας του χάρισε ένα φωτεινό τόξο, σύμβολο του υψηλού στόχου που θέτει ο αναζητητής στο ξεκίνημα της περιπέτειας.
Στα παραπάνω έχουμε το συμβολισμό πως ο ουράνιος κόσμος έχει εφοδιάσει τον άνθρωπο με πολλά θεία δώρα. Μα ο άνθρωπος, υιός του Θεού κι αυτός, θέλει το δικό του όπλο. Καθώς είναι πνευματικά χαμηλά στην αρχή, θα πάρει απευθείας από τη φύση τον κορμό αγριελιάς και θα φτιάξει το ρόπαλό του. Πρωτόγονο όπλο μεν, αλλά πολύ αποτελεσματικό. Θα το χρησιμοποιήσει επιδέξια με την εξυπνάδα του, που την έχει περισσή. Το τόξο και τα βέλη συμβολίζουν τον εύστροφο και οξυδερκή νου και τις ιδέες που μπορεί να εκτοξεύσει. Αυτά είναι τα όπλα του απλού ανθρώπου που αρχίζει να βαδίζει το μονοπάτι της πνευματικής του εξέλιξης και προσφοράς υπηρεσίας. Και η πορεία του είναι μοναχική. Κι αν έχει συντρόφους, αρωγούς στον μεγάλο αγώνα, αυτοί είναι ελάχιστοι, σαν τον ανιψιό του Ηρακλή, Ιόλαο.
Επομένως, παρόλα τα δώρα με τα οποία τον προικίζει η ανώτερη φύση του, ο Ηρακλής ξεκίνησε τους άθλους με το ρόπαλό του, την αυθύπαρκτη εσωτερική του φύση. «Για να υπηρετήσεις πρέπει να είσαι ικανός να στέκεις μόνος». Ο Ηρακλής στέκει μόνος, μέχρι να κερδίσει με την εμπειρία του το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τα όπλα της πνευματικής του ύπαρξης. Αυτήν την ικανότητα να χρησιμοποιεί τα πνευματικά του όπλα, την απόκτησε μέσα από τις μυήσεις του.
Ο Ηρακλής μυήθηκε στα μυστήρια όταν ετοιμαζόταν να κατεβεί στον Άδη για να φέρει τον Κέρβερο, το τρικέφαλο σκυλί- φύλακα του Κάτω Κόσμου. Η κάθοδος στον Άδη προϋπόθετε την κατάλληλη προετοιμασία του ήρωα. Ο Ηρακλής έπρεπε πρώτα να εξαγνιστεί, μετά να μυηθεί στα μυστήρια και στη συνέχεια να αποσυρθεί για να σκεφθεί και να αναπαυθεί. Ο Ηρακλής είναι ένας από τους ελάχιστους υιούς του Θεού που κατέβηκαν στον Άδη. Να τονίσουμε πως κατέβηκε ζωντανός. Στην κ. Διαθήκη διαβάζουμε: « όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος, ο γεγραμμένος· κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, Άδη, το νίκος; » ( Παύλου Α’ επιστολή προς Κορινθίους, ιε’ 54-55 )
« τω δε Θεώ χάρις τω διδόντι ημίν το νίκος δια του Κυρίου ημών ιησού Χριστού.» ( Παύλου Α’ επιστολή προς Κορινθίους, ιε’ 57 )
Η στον Άδη κατάβαση συμβολίζει την πορεία προς το θάνατο. Ο μυημένος στα μυστήρια γνωρίζει ότι ο θάνατος δεν είναι εκμηδένιση του όντος και γι’ αυτό τον αντιμετωπίζει χωρίς φόβο. Γι’ αυτό ο Ηρακλής πριν πάρει το δρόμο προς τον Άδη μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια. Η μύηση όμως προϋποθέτει εξαγνισμό σώματος και ψυχής, με πρώτο μέλημα τον εξαγνισμό. Πάντοτε της μύησης προηγούνταν ο καθαρμός, που σήμαινε κυρίως τον ψυχικό εξαγνισμό, την εξιλέωση από καθετί που ξελαφρώνει τη ψυχή και την ανεβάζει σε πιο αιθέριες σφαίρες για να μπορεί να ενωθεί με το θείο.
Ο εξαγνισμός γινόταν κυρίως με νερό, όπως το σύγχρονο βάπτισμα: « βάπτισμα δε έχω βαπτισθήναι και πώς συνέχομαι έως ου τελεσθή! » ( Λουκάς, ιβ’ 50 ) λέει ο Ιησούς, που κι αυτός ζήτησε να βαπτισθεί καθόσον: « ούτω πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην…» ( Ματθαίος, γ’ 15 )
Ο Πλωτίνος μας λέει πως η έκσταση που επιτυγχάνεται με τον καθαρμό, είναι η κατάσταση κατά την οποία η ψυχή διαχέεται προς τη θεότητα και κατά κάποιο τρόπο την εναγκαλίζεται. Η μύηση ισοδυναμεί με την κατάκτηση της αθανασίας και τη μετουσίωση της ανθρώπινης φύσης σε θεϊκή. Κατά τον Απουλήιο: « μύησις είναι εκουσία τις παράδοσις εις τον θάνατον και αναγέννησις εις νέαν πνευματικήν ζωήν ». Ταυτόσημη είναι και η ρήση του Ιησού προς τον Νικόδημο: « εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείας του Θεού… αν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού » (Ιωάννης, γ’ 3, 5 ), ενώ σε κάποια ομιλία του λέει: « εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνει, αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει » ( Ιωάννης, ιβ’ 24 ).
Η “εις Άδου κατάβασις”, δηλ. η επαφή του μυημένου με τον κόσμο των πνευμάτων, αποτελεί μεγίστη μύηση, γιατί δίνει νέα διάσταση στη θεώρηση της ζωής. Του πιστοποιεί ότι με το θάνατο δεν χάνεται ο άνθρωπος, αλλά κάποιο στοιχείο, που είναι αθάνατο, παραμένει. Έτσι μπορεί το σώμα να αποσυντίθεται, αλλά η ψυχή διατηρείται. Αυτή η πιστοποίηση καθιστά τον άνθρωπο περισσότερο υπεύθυνο. Του προσθέτει ευθύνες. Η μέριμνά του ξεφεύγει από τον μικρό του περίγυρο, πλαταίνει, αγκαλιάζει την ανθρωπότητα.
Νεκρώνει μέσα του την ιδιαίτερη σύνδεση με τους οικείους του. Ανήκει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχει κατοικία. Κατοικία του είναι η οικουμένη. « οι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη » ( Ματθαίος, η’ 20 ) γράφει ο ευαγγελιστής για τον Ιησού, ο οποίος, όταν ξεκίνησε το έργο του, δεν είχε κάποιο ξεχωριστό σύνδεσμο με τους δικούς του: « Έτι δε αυτού λαλούντος τοις όχλοις ιδού η μήτηρ και οι αδελφοί αυτού ειστήκεισαν έξω, ζητούντες λαλήσαι αυτώ. είπε δε τις αυτώ∙ ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου εστήκασιν έξω ζητούντες σε ιδείν. Ο δε αποκριθείς είπε τω λέγοντι αυτώ∙ τις εστιν η μήτηρ μου και τίνες εισίν οι αδελφοί μου; Και εκτείνας την χείρα αυτού επί τους μαθητάς αυτού έφη∙ ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου. » ( Ματθαίος, ιβ’ 46- 49 ). Σε κάποιο άλλο εδάφιο διαβάζουμε: « μήτηρ και αδελφοί μου ούτοί εισιν οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες αυτόν. » ( Λουκάς, η’ 21 ) Ο μυημένος χαλαρώνει τη σύνδεσή με την οικογένεια γιατί ανήκει σε όλον τον κόσμο.
Η πραγματοποίηση των άθλων του Ηρακλή γίνεται μέσα στον κύκλο του ζωδιακού. Σε κάθε ζώδιο πραγματοποιεί έναν άθλο. Σε κάθε ζώδιο υπερνικά τις φυσικές του ροπές ελέγχοντας και κυβερνώντας το πεπρωμένο του και με τον τρόπο αυτό μας κατέδειξε ότι τα άστρα επηρεάζουν, αλλά δεν ελέγχουν.
Ο Ηρακλής αντιπροσωπεύει τον ενσαρκωθέντα υιό του ανθρώπου, που είναι και Υιός του Θεού, ο οποίος παίρνει στα χέρια του την κατώτερη φύση του και θεληματικά την υποτάσσει σε πειθαρχία, που θα προκαλέσει τη φανέρωση της εντός του θεότητας. Στην προσπάθειά του έχει πολλές αποτυχίες. Κάνει πολλά λάθη. Έχει πισωγυρίσματα. Πέφτει, ματώνει, αλλά σηκώνεται και συνεχίζει. Το πρώτο χρέος του προς την ανθρωπότητα είναι η ανιδιοτελής υπηρεσία. Το δεύτερο, με τα ματωμένα πόδια του να χαράξει το μονοπάτι, που θα ακολουθήσουν κι άλλοι σαν κι αυτόν αργότερα, για να πετύχουν τη θέωση.
Οι θεοί του πρόσφεραν τα κατάλληλα όπλα πριν ξεκινήσει τους άθλους του. Τα όπλα αυτά συμβολίζουν τις ανυπολόγιστες ικανότητες και ιδιότητες με τις οποίες μας έχει προικίσει ο Θεός. Αυτό έχει τονιστεί μέσα από τις ιερές γραφές όλων των θρησκειών: «ἐγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες» (Ψαλμοί, 81). ). Ο Ιησούς ρωτάει: «ουκ έστι γεγραμμένον εν τω νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί εστέ;» (Ιωάννης, ι΄ 34). Ο Απόστολος των Εθνών λέει: «Ότι ο Θεός όντως εν υμίν εστι» ( Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους, ιδ’ 25) και «ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» ( Λουκάς, ιζ΄ 21). Οι μυημένοι σε όλες τις εποχές γνωρίζουν ότι το σώμα μας είναι το μέρος ενοίκησης του θείου, που κατά τον απόστολο των εθνών: «ος εστιν Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης» ( Παύλου επ. προς Κολασσαείς, α΄ 27) και γι’ αυτό ρωτάει: «ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα οικεί εν υμίν;» ( Παύλου Α΄ επ. προς Κορινθίους, γ΄ 16). Ο Ηρακλής στο αρχικό στάδιο της εξέλιξής του δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτά τα όπλα. Μόνος του έφτιαξε το θρυλικό του ρόπαλο- σύμβολο της έμφυτης δύναμης που διαθέτουμε- και μ’ αυτό νίκησε όλους τους εχθρούς του και τα θηρία, που είχε να δαμάσει. Με τα μπράτσα του έπνιξε το λιοντάρι. Αφού το έγδαρε, φόρεσε τη λεοντή, που συμβολίζει την ισχυρή θέληση.
Ο καθένας μας είναι ένας μικρός Ηρακλής. Υιός του Πνεύματος και της ύλης. Και πρέπει να πραγματοποιήσουμε τους άθλους μας. Ο πνευματικός κόσμος μας έχει δώσει τα όπλα μας. Μα διστάζουμε να τα χρησιμοποιήσουμε- ίσως να φταίνε και τα ιερατεία που μας υπερτονίζουν πως είμαστε δούλοι κι αμαρτωλοί, αδύναμα πλάσματα που με προσευχή και νηστεία να επιζητήσουμε την θεία χάρη. Ας φτιάξουμε το δικό μας ρόπαλο- άλλος βαρύ, άλλος ελαφρύ- κι αφού σκοτώσουμε το λιοντάρι του φόβου και της ατολμίας, ας φορέσουμε τη λεοντή της ισχυρής μας θέλησης. Ο πρεσβύτερος αδελφός μας, ο Ηρακλής, μας έχει δείξει το δρόμο, που οφείλουμε να ακολουθήσουμε…


Δεν υπάρχουν σχόλια: