“Ούτις”
Ήμουνα αραχτός στον καναπέ, καρντάσια μου, κι απολάμβανα το σιριαλάκι «Οι συμμαθητές», που ‘δειχνε το γυαλί. Τις ειδήσεις δεν τις πάγαινα, ενώ το ΜΕΓΑκάνελο έδειχε για 100-στη φορά το «πενήντα- πενήντα». Τι μας έμεινε, το λοιπόν; Η σούπα με τους σιτεμένους συμμαθητές. Οριζοντίωσα το κορμί, με την κεφαλή υπό κλίση 120 μοιρών- όπως μας τα ‘λεγε ο μαθηματικός σε εμάς τους στούρνους στο σχολειό- και οι αρίδες απλωμένες στο τραπεζάκι. Διακριτικά, όμως, λίγο παραμερίζοντας το ανθοδοχείο με τα χρυσάνθεμα, που είχε κόψει το στεφάνι μου, η Αγλαΐα, από το κήπο μας, και το τασάκι ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά αρίς. Όχι πως καπνίζαμε, αλλά το τασάκι το είχαμε έτσι για ομορφάδα, καθότι το κάπνισμα κομμένο δια σπάθης, παναπεί της αγριοφωνάρας της Αγλαΐτσας. Και στο ποτήρι λίγο ρακόμελο, που το γουστάρω μόλις πιάσει λίγο να κρυώνει το κορμί από τη φθινοπωρινή ψύχρα. Πάλι δεν τα βρήκαμε στην πολυκατοικία για το πετρέλαιο. Η τιμή του και το κόψιμο της σύνταξης το έκαναν είδος προς εξαφάνισιν. Ακόμη μια χρονιά θα τη βγάλουμε αγκαλιά με τη κουβέρτα, καθότι η αγκαλιά της Αγλαΐας είναι όπως ο απαγορευμένος καρπός στο περιβόλι της Εδέμ. Χειρότερο από τον βιβλικό Γιαχβέ το γυναικάκι μου. Αυτό το «δυο-δυο, στην κουβέρτα δυο-δυο» δεν το ένιωσε το πετσί μου, ρε π@ύστη μου.
Και πάνω που ο φάρυγξ μου απολάμβανε ακόμη για γουλιά ρακόμελο, ακούω την Αγλαΐα να στιγγλίζει: «Τι λες, μωρή τσουλαρία, που θέλεις να γίνεις πρωθυπουργός. Δεν μας έφταναν οι πολιτικές π@υτάνες. Θα μας στείλει και ο Σειρηνάκης τη δικιά του;» Έλα αιδοίον στον τόπο σου, σκέφτηκα, τι θέλει να πει ο ποιητής; Αινιγματική, ρε καρντάσια, η Αγλαΐα. Τι δουλειά έχει ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξης μας, με τις τσόντες του Σειρηνάκη; Και ποια τσούλα εννοεί από τις τόσες που βγάζουν το μεροκάματο στο κρεβάτι της ηδονής προς τέρψιν του φιλοθεάμον κοινού;
Η συνέχεια >>> VagiaBlog…
«Τι έχεις, αγάπη μου;» τη ρώτησα. Πότε- πότε ρίχνω κανένα γλυκανάλατο, όπως το αγάπη μου, για να την σκίσω σαν τρίφυλλη κουρελού. Και πάντα έχει, ρε π@ύστη μου, αποτέλεσμα. Καλμάρει σαν κόμπρα που ακούει την πίπιζα..
«Η Τζούλια θέλει, Αγησίλαέ μου, να γίνει πρωθυπουργός», μου είπε. Με αυτό το «Αγησίλαέ μου» με έκανε λιώμα. Αυτά τα γυναικάκια, ρε πισωγλέντη μου, έχουν το ραβδί της Κίρκης και μ’ ένα λόγο σε κάνουν αλοιφή. Τι αλοιφή; Σκέτη ταραμοσαλάτα σε κάνουν! Και μου εξήγησε πως η Τζούλια Αλεξανδράτου, το εθνικό μας πορνίδιο, έχει τη φιλοδοξία να γίνει ένοικος στο μέγαρο Μαξίμου.
Παρατάω, το λοιπόν στη μέση το σαχλοσίριαλ, που έβλεπα, και πιάνω το τάμπλετ για να ενημερωθώ. Καθότι, ρε καρντάσια, δεν είμαι και κανένα πιρπιτσόλι. Μέσα στην τεχνολογία είμαι. Και τάμπλετ, και κουνιστό κινητό με το δάχτυλο έχω, και λάπτοπ. Βρήκα, να πούμε, τη συνέντευξη της επί μάτσο χρήμασι εκδιδομένης ξανθιάς, και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Κάτι άλλο μπορεί να μην σηκώνεται, αλλά η θριξ σηκώνεται με το παραμικρό. Βιάγκρα της τριχός γίνεται, ρε π@ύστη μου, κάθε τι παράξενο που ακούω ή διαβάζω. Κεραμίδα μου ήρθαν τα όσα είπε η Τζούλια. Τι κεραμίδα. Επανωτοί τσιμεντόλιθοι έπεσαν τα λόγια της! «Θέλω να συνεχίσω τον αγώνα που ξεκίνησε η Μελίνα Μερκούρη. Τα Γλυπτά είναι δικά μας και πρέπει να γυρίσουν στην Ελλάδα», αναφέρει αρχικά στην εφημερίδα «Espresso» η Τζούλια.
Ναι, ρε, το μέγεθος της Τζούλιας μόνο με τη Μελίνα μπορεί να συγκριθεί. Και έχει βάλει τον ίδιο στόχο. Την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Προχωρημένη η ξανθιά. Εκτός από τα γλειπτά των μαύρων καβαλάρηδων, γνωρίζει πως υπάρχουν και γλυπτά που έκλεψαν κάποιοι. Φαίνεται όταν την είχε υπό την επιτήρησή του αυτό το εκλεκτό κουνιστό παλικάρι, ο Φουρθιώτης, της έκανε ιδιαίτερο μάθημα ιστορίας. Και η Τζούλια παράλληλα με τα είδη καπνίσματος που αρχίζουν από «πι» και «τσ» και ήσαν απαραίτητα στην κοινωφελή εργασία της, έμαθε και στοιχεία ιστορίας. Γι’ αυτό θέλησε να μοιάσει στις περίφημες προγόνισσες εταίρες και να ασχοληθεί με την πολιτική. Ασπασία της εποχής μας, το λοιπόν, η Τζούλια! Και έντονη επιθυμία έχει να πάρει όχι του αράπη το παλαμάρι, αλλά της Μελίνας τη σκυτάλη, και να συνεχίσει τον αγώνα της για την επιστροφή των γλυπτών, που έκλεψε ο Εγγλέζος Έλγιν.
Ε, ρε Μελίνα, να ήξερες σε τι χέρια θα παράδινες τη σκυτάλη! Και ποια φιλοδοξεί να γίνει διάδοχός σου. Όχι με εύρος προσωπικότητας, αλλά με εύρος νινίου. Γιατί άλλες έχουν την προσωπικότητα στο κούτελο κι άλλες ανάμεσα στα σκέλη. Και συνεχίζει την συνέντευξη η Τζούλια: «Μου έχει γίνει και παλαιότερα πρόταση να πολιτευθώ, λίγο πριν φύγω για την Αυστρία, αλλά τότε είχα απαντήσει αρνητικά διότι είχα υποχρεώσεις στο εξωτερικό. Η αλήθεια είναι ότι με προβληματίζει η είσοδός μου στα κοινά, διότι ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς.»
Κάποιο μεγάλο κόμμα της είχε ζητήσει να την συμπεριλάβει στη δύναμή του. «Π@υτ@νες της Ελλάδας ενωθείτε» ήταν το σύνθημα του κόμματος, για να τα κάνουν «αιδοίον πηλίκιον» στην Ελλάς. Όπως και τα έχουν κάνει, καρντάσια μου. Όλοι τους, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Όλοι τους το ίδιο σύνθημα. Και να είχαν μαζευτεί π@υτάνες στο σώμα, δεν θα μας ενδιέφερε. Αλλά οι τριακόσιοι του κτιρίου της Πλατείας Συντάγματος είναι π@υτ@νες στην ψυχή. Και γι’ αυτό δεν έχουμε σωσμό. Κι ούτε θα δούμε χαΐρι.
Συνεχίζοντας την συνέντευξη στην εκλεκτή φυλλάδα «Espresso», είπε η Τζούλια: «Σκέφτομαι να ασχοληθώ με την πολιτική μήπως μπορέσω και βάλω εγώ μια τάξη σ΄ αυτή τη χώρα. Οι γυναίκες μπορούμε να γίνουμε καλύτερες πολιτικοί από τους άντρες. Τρανταχτό παράδειγμα, η Χίλαρι Κλίτον, η οποία έρχεται πρώτη στις δημοσκοπήσεις για την προεδρία. Για πρώτη φορά στα χρονικά μια γυναίκα μπορεί να καθίσει στο οβάλ γραφείο. Γιατί να μην γίνω κι εγώ πρωθυπουργός της Ελλάδας;».
«Έλα νινί στον τόπο σου», θα αναφωνήσετε, καρντάσια μου. Η Αλεξανδράτου θα γίνει η σιδηρά κυρία της Ελλάς, η Χίλαρυ Κλίντον μας. Για να βάλει τάξη στην χώρα. Με το κουκούτσι μυαλουδάκι της κατάλαβε πως οι πολιτικοί είναι ανίκανοι. Καιρός να αναλάβουν οι π@υτάνες! Και με όλη την αφέλεια που ρωτούσε τους αράπηδες καβαλάρηδες αν θα πονέσει όταν βρεθεί στα ανάσκελα, ρωτάει τώρα: «Γιατί να μην γίνω κι εγώ πρωθυπουργός της Ελλάδας;»
Κι έχει δίκιο. Τι καλύτερος ήταν, να πούμε, ο ποδηλάτης Γιωργάκης Παπανδρέου, ή ο προδότης της παράταξής του Αντωνάκης Σαμαράς, ή ο παλάντζας αρχιψεύτης Αλεξούλης Τσίπρας; Πολιτικές π@υτ@νες δεν ήταν; Όπως η Τζούλια πουλάει το κορμί της, αυτοί δεν πούλησαν τη συνείδησή τους; Όπως η Τζούλια στήνεται στους εραστές και τους κάνει όλα τα σεξουαλικά χατίρια, έτσι και οι πρωθυπουργοί στήθηκαν στους δανειστές και τους κάνουν όλα τα διαστροφικά χατίρια κατά του λαού, που τον εξαπάτησαν προεκλογικά.
Χάθηκε το παιγνίδι, καρντάσια μου. Χάθηκε και η Ελλάδα μας. Γιατί πολιτικές Τζούλιες βρέθηκαν στη βουλή κι από ναό της δημοκρατίας τον έκαναν τσοντ@δικο. Οι καθωσπρέπει κύριοι και κυρίες, που έχουν τον ηχηρό τίτλο του βουλευτή, με τα καμώματά τους άνοιξαν την όρεξη στην καθεμιά Τζούλια να θέλει να μπει όχι μόνο στη βουλή, αλλά και στο μέγαρο Μαξίμου. Γιατί με το δίκιο της η Τζούλια αναρωτιέται. «Σε τι διαφέρουν αυτοί από μένα; Και γιατί να μην γίνω κι εγώ πρωθυπουργός;» Και η Τζούλια θεωρεί τον εαυτό της ηθικότερο από τους τριακόσιους. Γιατί αυτή τουλάχιστον είναι πόρνη στο σώμα, ενώ οι τριακόσιοι είναι στην ψυχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου