Ο μύθος των γιγάντων Αλωάδων

[[ δαμ- ων ]]

Η Ελληνική μυθολογία έχει να αναφέρει δύο αδελφούς γίγαντες, που βάλθηκαν να ανέβουν στον Όλυμπο. Αυτοί δεν έχτισαν τον πύργο της Βαβέλ για να φτάσουν στο Θεό, όπως αναφέρει η εβραϊκή μυθολογία, αλλά θέλησαν να βάλουν δύο βουνά, το ένα πάνω στο άλλο, την Όσσα πάνω στο Πήλιο για να φτάσουν τους θεούς. Τα αδέλφια είναι οι Αλωάδες ή Αλωιάδες, οι δίδυμοι Ώτος και Εφιάλτης, γιοί του γίγαντα Αλωέα και της Ιφιμέδειας. Κάποιοι αναφέρουν πως η κόρη του Τρίοπα Ιφιδέμεια ήταν ερωτευμένη με το κύριο της θάλασσας, τον Ποσειδώνα, και για να κάνει παιδιά μαζί του καθημερινά πήγαινε στη θάλασσα κι έβρεχε το κορμί της με τα νερά της. Στο τέλος ο κοσμοσείστης Ποσειδώνας εμφανίστηκε με τη μορφή του ποταμού Ενιπέα και ενώθηκε μαζί της. Έτσι γεννήθηκαν οι γίγαντες Αλωάδες, που ήσαν παιδιά του Ποσειδώνα κι όχι του Αλωέα.

Οι δίδυμοι Ώτος και Εφιάλτης ήσαν ομορφότεροι κι από τον Ωρίωνα και οι πιο γιγαντόσωμοι απ’ όσους έθρεψε η γη. Κάθε χρονιά που περνούσε μεγάλωναν μια οργιά στο μπόι και ένα πήχη στο πλάτος. Μόλις στα εννιά τους χρόνια είχαν εννιά οργιές ύψος και εννιά πήχεις φάρδος. Ακόμη δεν είχαν βγάλει το πρώτο γένι κι ορκίστηκαν το μέγα όρκο στα νερά της Στύγας να ανέβουν πάνω στον Όλυμπο, βάζοντας για σκαλιά την Όσσα πάνω στο Πήλιο και να κάμουν δικές τους δυο θεές, την ορκισμένη παρθένα Άρτεμη ο Ώτος και τη βασιλοθεά Ήρα ο Εφιάλτης.

Η συνέχεια >>> VagiaBlog…

Τα δυο αδέλφια έκαναν κι ένα καλό στην ανθρωπότητα. Έπιασαν τον θεό του πολέμου τον Άρη και τον αλυσόδεσαν μέσα σ’ ένα χάλκινο καζάνι, όπου τον κράτησαν δεκατρείς ολόκληρους μήνες. Όλο αυτό τον καιρό δε διασταυρώθηκε σπαθί με σπαθί κι ούτε κοντάρι έφυγε από ανθρώπου χέρι εναντίον άλλου ανθρώπου. Δεκατρείς μήνες στη γη επικράτησε ειρήνη κι αγάπη. Μα ο θεός των εμπόρων, ο Αργοφονιάς Ερμής, που τον έψαχνε παντού, βρήκε τον αδερφό του Άρη μέσα στο καζάνι και τον λευτέρωσε. Έτσι πάλι άρχισαν οι πόλεμοι και οι αιματοχυσίες.

Ο Όμηρος στην “Ιλιάδα” του αναφέρει τα δεινά του Άρη:

« Ο Άρης πόσα τράβηξε, σαν Ώτος και Εφιάλτης,

του Αλωέα τα παιδιά, τον είχαν αλυσοδέσει;

Έμεινε μήνες δεκατρείς σε χάλκινο πιθάρι·

κι ο Άρης ο αχόρταγος στις μάχες θα χανόταν,

αν δε μηνούσε στον Ερμή η μητρυιά εκείνου,

η όμορφη Ηερίβοια· έκλεψε αυτός τον Άρη,

που απ’ τις αλυσίδες του τόσο βασανιζόταν. » ( Όμηρος, “Ιλιάδα”, ραψ. Ε΄, 385- 391)

Γι’ αυτή την αποκοτιά γράφει και ο Πλάτωνας: «Έτσι είχαν φοβερή δύναμη και ρώμη, τόσο που τα μυαλά τους πήραν αέρα και τα έβαλαν με τους θεούς· και τα όσα λέει ο Όμηρος για τον Εφιάλτη και τον Ώτο- που βάλθηκαν δηλαδή να σκαρφαλώσουν στον ουρανό για να πέσουν πάνω στους θεούς- τα λέει για κείνους. Τότε ο Δίας και οι άλλοι θεοί συσκέπτονταν πώς να τα βγάλουν πέρα μ’ αυτούς και λύση δεν έβρισκαν· γιατί δεν τους καλοφαινόταν ούτε να τους σκοτώσουν και κεραυνοβολώντας τους- όπως πρωτύτερα τους Γίγαντες- να τους αφανίσουν από το πρόσωπο της γης (γιατί τότε ποιος θα τους πρόσφερε λατρεία και θυσίες;) ούτε να τους αφήσουν στ’ αθεόφοβα καμώματά τους.» (Πλάτωνας, “Συμπόσιον”, 190b- c)

Κάποιος χρησμός ανέφερε πως οι Αλωάδες δεν γινόταν να αφανιστούν όπως οι άλλο Γίγαντες. Ούτε χέρι θνητού, ούτε και θεού μπορούσε να τους φέρει το θάνατο. Ο θεός των χρησμών, ο Απόλλωνας, ήταν ο μόνος από τους αθάνατους που κατάλαβε το νόημα του χρησμού. Τα δύο αδέλφια μπορεί να ήταν αδύνατο να σκοτωθούν από χέρι αθάνατου ή θνητού, αλλά μπορούσαν να σκοτωθούν ο ένας από το χέρι του άλλου.

Οι δίδυμοι τιμωρήθηκαν για την υπέρμετρη αλαζονεία τους από τον Απόλλωνα και της Άρτεμη, που τους έκαμαν να αλληλοσκοτωθούν. Ο Φοίβος έβαλε την αδερφή του Άρτεμη να μηνύσει στον Ώτο, που τη λιμπιζόταν, πως ήταν πρόθυμη να ενδώσει στις επιθυμίες του και γι’ αυτό τον περίμενε στη Νάξο. Γεμάτος πόθο και πάθος έτρεξε ο Ώτος στο νησί των Κυκλάδων. Μα μαζί του πήγε και ο Εφιάλτης. Σαν είδε πως δεν ήταν στη Νάξο η Ήρα, που ήθελε να την κάνει δικιά του, ζήτησε από τον αδερφό του να μοιραστούν το κορμί της Άρτεμης. Ο Ώτος αυτό δεν το δέχτηκε και τα αδέρφια καυγάδισαν. Τότε η παρθενοκόρη Άρτεμη μεταμορφώθηκε σε ζαρκάδι και πέρασε από μπροστά τους. Τα αδέρφια σήκωσαν τα κοντάρια τους σημαδεύοντας το ζαρκάδι από αντιδιαμετρικά μέρη. Σαν έφυγαν τα κοντάρια από τα χέρια τους, εξαφανίστηκε το ζαρκάδι και τα κοντάρια τρύπησαν τα κορμιά τους, του Ώτου το κορμί του Εφιάλτη και του Εφιάλτη το κορμί του Ώτου. Στη στιγμή έπεσαν στη γη οι δυο Γίγαντες. Τώρα τα γιγάντια κορμιά είναι πλάτη με πλάτη δεμένα με κουλουριασμένα φίδια ολόγυρά τους, εκεί που τρέχουν τα νερά της Στύγας, όπου έδωσαν τον ανόσιο όρκο τους, σε αιώνια τιμωρία.

Ο Όμηρος στην “Οδύσσεια” παρουσιάζει τον Οδυσσέα, που κατέβηκε στον Άδη, να περιγράφει πως συνάντησε τη μητέρα των Αλωάδων, την Ιφιμέδεια:

« Είδα την Ιφιδάμεια, γυναίκα του Αλωέα,

που είπε πως ενώθηκε κι αυτή με Ποσειδώνα

και έτσι γέννησε δυο γιους που έζησαν για λίγο,

τον Ώτο τον ισόθεο, το ξακουστό Εφιάλτη·

δεν είδε πιο ψηλόκορμους η γη η καρποδότρα

κι εκτός από τον Ωρίωνα πιο όμορφους ανθρώπους·

στα εννιά τους εννιάπηχοι στο φάρδος είχαν γίνει

κι εννιά οργιές το μάκρος τους. Τότε τους αθανάτους

του Όλυμπου φοβέριζαν πολέμους να ανοίξουν

άγριους, πολυτλαραχους. Και θέλησαν να βάλουν

πρώτα πάνω στον Όλυμπο την Όσσα, σ’ αυτήν πάνω

το σύδεντρο το Πήλιο, στον ουρανό ν’ ανέβουν.

Αν έδενε η νιότη τους, θα είχε τελειώσει·

μα και τους δυο τους σκότωσε ο γιος του γιου του Κρόνου

και της ωριόμαλλης Λητώς, πριν χνούδι τους ανθίσει

τους κρόταφους κι ολόσγουρα μαλλιά τα μάγουλά τους. » (Όμηρος, “Οδύσσεια”, ραψ. λ΄, 305- 320)

Θα επιχειρήσουμε να κάνουμε τον αποσυμβολισμό του μύθου. Οι δύο γίγαντες εκφράζουν τον κατώτερο υλικό κόσμο, τους ανθρώπους τους προσκολλημένους στην ύλη. Αυτούς που δεν έχουν καμιά πνευματική ανησυχία. Μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν στον φυσικό κόσμο και να πάρουν μεγάλες διαστάσεις. Ν’ αποκτήσουν υλικά αγαθά, κτήματα, κοπάδια ζώων, χρήματα πολλά, χρυσάφι και πετρέλαια, ομόλογα και μετοχές, τη δύναμη του χρήματος και των όπλων. Είναι αυτοί που κυριαρχούν στον κόσμο.

Η απόκτηση πολλών αγαθών και δύναμης εξάπτει τη φαντασία τους. Θεωρούν πως είναι παντοδύναμοι. Επιχειρούν ακόμη και να βάλουν περιορισμούς. Όπως έκαναν οι δίδυμοι γίγαντες αιχμαλωτίζοντας τον θεό του πολέμου, τον Άρη. Μα η κυριαρχία τους είναι πρόσκαιρη γιατί η πανουργία στο τέλος νικάει την έλλειψη γνώσης! Τα δύο αδέλφια είχαν την υλική δύναμη, μα δεν είχαν τη γνώση για να χρησιμοποιήσουν κατάλληλα τη δύναμή τους. Για τους δικούς τους λόγους περιόρισαν τη δράση του Άρη. Το θεό του πολέμου απελευθέρωσε ο Ερμής, ο θεός του εμπορίου. Δηλαδή οι έμποροι θέλουν λεύτερο τον θεό του πολέμου για να κάνουν τις δουλειές τους και να αυγατίσουν τα κέρδη τους. Ακόμη και σήμερα ποιοι υποδαυλίζουν τους πολέμους; Ποιοι προκαλούν τα οικονομικά κράχ για δικαιολογήσουν τους πολέμους; Οι έμποροι των όπλων, των πετρελαίων σε συνεργασία με τους τραπεζίτες. Κερδίζουν από τις εκατόμβες των ανθρώπινων θυμάτων, από τον πόνο, την απόγνωση, την ανθρώπινη θηριοποίηση! Ποιος έχει οπλίσει τα χέρια των ισλαμιστών και των ΙΣΙΣ; Ποιος είναι πίσω από τις θηριωδίες στη Συρία, στη Ροδεσία, στη Λιβύη; Ο Σόρρος δεν είναι, και οι αφανείς Ρότσιλντ, Ροκφέλερ και Σία;

Προφανώς και συμφέρει την ανθρωπότητα να υπάρχουν Αλωάδες, που να αποτρέπουν τη δράση του Άρη. Αποφεύγονται οι ανθρωποθυσίες, οι καταστροφές, το πισωγύρισμα, ο πόνος και η θλίψη. Επικρατεί ειρήνη και γαλήνη. Δεν ξεπέφτει ο άνθρωπος, ώστε να κάνει θηριωδίες. Μακάρι να βρίσκονταν και σήμερα δύο μη αλαζόνες Αλωάδες- που να μην είχαν στο νου να φτάσουν τους θεούς- να αλυσόδεναν για πάντα τον Άρη!

Τα δίδυμα αδέρφια θέλησαν να ανέβουν στον Όλυμπο χρησιμοποιώντας σαν σκαλοπάτια δυο βουνά, το Πήλιο και την Όσσα. Ο Όλυμπος εκφράζει τον πνευματικό κόσμο. Εκεί ήταν η κατοικία των θεών, των οντοτήτων που εκφράζουν τον πνευματικό κόσμο. Αλλά τα σκαλοπάτια των Αλωάδων ήσαν βουνά, δηλαδή υλικά πράγματα. Ο πνευματικός κόσμος δεν κατακτιέται με υλικά αντικείμενα. Κατακτιέται μόνο με πνευματικά αγαθά. Απαιτεί μεγάλον πνευματικό αγώνα. Πρώτα απ’ όλα θέλει ταπείνωση κι όχι αλαζονεία, όπως συμπεριφέρθηκαν οι δίδυμοι γίγαντες. Να αναπτυχθείς πνευματικά και να ανυψώσεις την ψυχή σου. Να κάνεις την ύλη πνεύμα. Τίποτα απ’ αυτά δεν πέτυχαν οι Αλωάδες. Βυθισμένοι στην ύλη αναπτύσσονταν κατά τον μύθο κάθε χρονιά «μια οργιά στο μπόι και ένα πήχη στο πλάτος». Η ανάπτυξή τους ήταν στο σώμα κι όχι στο πνεύμα. Δεν πήγαν σε φωτισμένους δάσκαλους να αναπτύξουν το πνεύμα τους. Έτσι το εγχείρημά τους, να ανέβουν στον Όλυμπο, ήταν από την αρχή καταδικασμένο. Τα υλικά επιτεύγματα δεν σου δίνουν τη δύναμη να ανέβεις στον πνευματικό Όλυμπο.

Ο ημίθεος Ηρακλής ανέβηκε στον Όλυμπο και παντρεύτηκε εκεί τη θεά Ήβη, αλλά αυτό ήταν το έπαθλο μια ζωής γεμάτης άθλους για την ανθρωπότητα. Οι περίφημοι άθλοι του δεν ήσαν για την δική του δόξα, μα για να ανακουφίσει τους συνανθρώπους του και να τους βοηθήσει. Ο ήρωας εξελίχθηκε σταδιακά στα πνευματικά θέματα και μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια. Είχε ακόμη και κατάβαση στον Άδη! Τόσο πολύ προχώρησε πνευματικά. Πώς, λοιπόν, οι Ώτος και Εφιάλτης, θα μπορούσαν να ανέβουν στον Όλυμπο; Με ποιούς πνευματικούς αγώνες; Με ποιες προσφορές στην ανθρωπότητα; Με ποια πνευματικά επιτεύγματα;

Επιπλέον ο στόχος τους ήταν σαρκικός, λάγνος, ηδονιστικός. Επιζητούσαν να συνευρεθούν με δυο θεές, ο Ώτος με την Άρτεμη και ο Εφιάλτης με την Ήρα. Να βιάσουν, δηλαδή, τη φύση και τους νόμους της, που εκπροσωπούσε η Άρτεμη, και τον ιερό θεσμό του γάμου και τους άγραφους νόμους της οικογένειας, που εκπροσωπούσε η Ήρα. Με δυο λόγια να βιάσουν την ίδια τη ζωή, γιατί φύση και οικογένεια είναι αυτή καθεαυτή η Ζωή στον πλανήτη μας. Κι αυτό δεν ήταν μόνο μια προσωπική συμφωνία ανάμεσα στα αδέρφια. Δεν ήταν ένα προσωπικό στοίχημα. Έγινε με τον ιερότερο όρκο στα ιερά νερά της Στύγας. Έναν όρκο που και οι ίδιοι οι θεοί απέφευγαν!

Οι Αλωάδες δεν είχαν ιερό και όσιο. Κανένα σεβασμό δεν έδειξαν προς το θείο. Η έπαρση και η αλαζονεία τους θόλωσε το μυαλό. Απαίτησαν να κατακτήσουν τον πνευματικό κόσμο χωρίς να έχουν πνευματική πορεία και να βιάσουν την ιερή Ζωή. Διέπραξαν μεγίστην ύβριν!

Στον κόσμο μας επικρατεί ο νόμος της δράσης- αντίδρασης. Στην δράση- την μεγίστην ύβριν- ενεργοποιήθηκε σαν αντίδραση η νέμεση. Οι πρόγονοί μας πίστευαν στο σχήμα και την αλληλουχία: ύβρις → άτη → νέμεσις → τίσις. Στην ύβρι των Αλωάδων, το αναπόφευκτο ήταν η τιμωρία. Γιατί η αλαζονεία τους είχε διαταράξει την κοσμική τάξη! Αυτή είναι η κατάληξη όλων όσων έρχονται σε αντίθεση με τους κοσμικούς νόμους.

Ο λυρικός μας ποιητής Πίνδαρος, σε απόσπασμα ενός ποιήματός, του λέει:

«για τα παιδιά της Ιφιδέμειας λένε, τον Ώτο

κι εσένα αφέντη Εφιάλτη ατρόμητε, πως χάθηκαν

στην πλούσια Νάξο. Όμως και τον Τιτυό

ένα γρήγορο βέλος της Άρτεμης, βγαλμένο

απ’ την ανίκητη φαρέτρα της, τον χτύπησε,

για να μάθει κανείς να μην αγγίζει έρωτες

που τον ξεπερνούν….» (Πίνδαρος, “Πυθιόνικος” ΙV, 88-92)

Ο Θηβαίος ποιητής αναφέρει τις περιπτώσεις των Αλωάδων και του Τιτυού, που θέλησαν να γευτούν έρωτες που τους ξεπερνούσαν, αλλά οι δίδυμοι γίγαντες διέπραξαν ακόμη μεγαλύτερο ανοσιούργημα. Και γι’ αυτό την τιμωρία τους ανάλαβαν τα τέκνα του Δία και της Λητώς. Η Άρτεμη σαν προσωποποίηση της ζωής και ο Απόλλωνας σαν προσωποποίηση του φωτός, δηλαδή του πνευματικού κόσμου. Πάντοτε ο πνευματικός κόσμος βρίσκει τον τρόπο να ξεπερνιούνται όλες οι δυσκολίες. Ερμηνεύοντας κατάλληλα τον χρησμό ο Φοίβος, βρήκε τον τρόπο ώστε οι άτρωτοι από θνητούς και αθάνατους Αλωάδες να τιμωρηθούν. Έτσι οι δύο αδελφοί αλληλοσκοτώθηκαν.

Είθε οι σημερινοί δυνατοί του κόσμου, οι σύγχρονοι Αλωάδες, να διαβάσουν το πάθημα των γιών της Ιφιδέμειας και να συνετιστούν πριν έχουν την τύχη τους. Το κακό, όμως, είναι ότι τον αφανισμό τους θα ακολουθήσουν πολλά εκατομμύρια αθώων πολιτών, που το μόνο αμάρτημά τους είναι πως έμειναν αμόρφωτοι και παρασύρθηκαν από τα υλικά αγαθά με τα οποία τους κάνουν πλύση εγκεφάλου οι σύγχρονοι γίγαντες με τα πήλινα πόδια…