“Ούτις”
Προχθές το βράδυ, καρντάσια μου, ήμουν ξάπλα στη μαλακιά πολυθρόνα στο σαλόνι κι έκανα, έχοντας οξεία μουργελίτιδα, ζάπιγκ στα σκατοκάναλα του κερατά, που συναγωνίζονταν στα σκουπίδια της ακρόασης. Είχα για λίγο σταθεί με έκσταση στη διαφήμιση του τηλεαστέρα και επίδοξου αρχηγού κόμματος, του Κυριάκου του Βελόπουλου, που παρουσίαζε τον φακό, ο οποίος μπορούσε να μας βγάλει από τη οικονομική κρίση, γιατί μόλις κερδίσει την πρωθυπουργία, θα τον πουλήσει σε όλη την οικουμένη. Δεν χρειάζεται μπαταρία για να λειτουργήσει. Τον βάζεις για λίγο σε ένα υγρό, ακόμη και στα τσίσα του εγγονού σου, και αμέσως φορτίζει και ανάβει για πολλές ώρες. Έλα Βαγγελίστρα μου, είπα, αυτό κι αν είναι ανακάλυψη! Τύφλα να έχουν τα κινέζικα προϊόντα των κιτρινιάριδων, που παίρνουν φωτιά και σε σακατεύουν. Έτσι, ρε π@ύστη μου, θα έρθει η ανάπτυξη. Έναν Βελόπουλο θέλει η Ελλάδα. Εδώ ο άλλος τηλεπλασιέ, ο Άδωνης, που πούλαγε βιβλία, έγινε υπουργός και παραλίγο αρχηγός της Ν.Δ., και ο Βελόπουλος, που πουλάει προϊόντα, τα οποία δίνουν φως από τα τσίσα, να μην γίνει πρωθυπουργός;
Και τότε έρχεται να με βγάλει από τις αισιόδοξες σκέψεις η Αγλαΐα, το στεφάνι μου, κρατώντας το τάμπλετ. Εξηντάρα η Αγλαΐτσα, αλλά το κάτεχε καλά το μαραφέτι. Νάαα το δάχτυλο. Ολημέρα στο ίντερνετ και στο φέισμπουκ. Αυτό θα πει πολιτισμός και πρόοδος, ρε. Πρώτα, ολημερίς στο σίδερο και στην κατσαρόλα, τώρα, διαδίκτυο και φατσοβιβλίο! Παλιά, από την τσάκιση που έκανε στο παντελόνι, μπορούσα να κόψω και φρατζόλα. Τώρα, το παντελόνι είναι σαν σωλήνα που την τσαλάκωσε τρακτέρ. «Ρε αγάπη μου» της λέω- πότε- πότε λέω και καμιά μ@λ@κιούλα κομπλιμέντο για την καλοπιάσω- «σιδέρωσε και κανένα ρούχο». «Σιγά, ρε παλιόγερε, που θέλεις να ‘σαι στην τρίχα. Πέρασε η μπογιά σου», που απαντάει. Και μου ρίχνει το ηθικό, ρε γαμώτο.
Η συνέχεια >>> VagiaBlog..
«Κοίτα, Αγησίλαε», μου λέει. «Αυτό το αριστερό μπουμπούκι δεν είναι ο πατριώτης μας, ο Σωτηράκης;» Και μου δείχνει στο τάμπλετ μια φωτογραφία με κάτι σχόλια. Βάζω τα δεύτερα γυαλιά, που έχω για κοντά, και βλέπω έναν ασπρομάλλη με κάποια κιλά παραπανίσια. Κάτι μου θύμιζε η φάτσα, αλλά ποιος Σωτηράκης να ‘ταν; Οπότε βλέπω και το επίθετο: Νίκας. Ναι, ρε π@ύστη μου, αυτός ήταν, αλλά γέρασε. Και πώς ήταν να μην έχει γεράσει, αφού έχει ήδη πατήσει τα εξήντα. Αν είχε χαθεί, πριν τον ψάξει η Νικολούλη, θα βλέπαμε στην τηλεόραση στο Silver Alert να γράφει: «εξαφάνιση ηλικιωμένου».
Αυτή η ψυχή, ο Σωτηράκης ντε, εγώ ήξερα πώς μόλις πλάκωσε η κρίση, μάζεψε τα μπογαλάκια του και ξενιτεύτηκε στον Κάναδα. Καταραμένη κρίση, που ξενιτεύεις τους πενηντάρηδες και βάλε.
Και μαθαίνω, τώρα, πως όχι μόνον είχε επιστρέψει, αλλά ήταν και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ! Που πάει να πει: τον επαναπάτρισε ο ΣΥΡΙΖΑ και τον διόρισε σε πρωταρχική θέση. Διάβασα, το λοιπόν, πώς ο Σωτήρης, σαν να ήταν ο ΑΖΑΧ, ο άσπρος σίφουνας, στο άψε- σβήσε, τήρησε την παροιμία «Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει». Που πάει να πει, καρντάσια μου, πως του έδωσαν μια κουτάλα και φρόντισε να γεμίσει τη γαβάθα του. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, ρε πισωγλέντη μου, έδειξε τι θα πει αριστερή ιδεολογία!
Καθότι, ρε καρντάσια, τον Σωτηράκη τον θυμάμαι Κνίτη με θέσεις υπέρ των λαϊκών μαζών και ενάντια σε όσους ασκούν την εξουσία και πλουτίζουν σε βάρος των εργατών. Τότε, όμως, κυβερνούσαν οι καπιταλιστές της Ν.Δ, ή του ΠΑΣΟΚ. Ο Σωτήρης ήταν ένας ελεύθερος επαγγελματίας, τοπογράφος του Πολυτεχνείου, με αυτή την αριστερίστικη νοοτροπία του να μιλάμε κουκουέδικα και να συμπεριφερόμαστε και να ζούμε καπιταλιστικά. Είναι αυτή η νοοτροπία που δίδαξε η Αλέκα Παπαρήγα και που εφάρμοσε η Μαρία Δαμανάκη. Η Δαμανάκη που φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο» αλλά υπηρέτησε από υψηλή θέση με υπέρογκο μισθό την Ε.Ε. και ακόμη μισθοδοτείται απ’ αυτήν πλουσιοπάροχα! Η Μαρία ανήκει σε εκείνους της γενιάς του Πολυτεχνείου που το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» το μετέτρεψαν σε «κλεψιά, λαμογιά, ψευδολογία». Στην ίδια κατηγορία ανήκει κι ο Γιάννης Ματζουράνης, που έκανε και μια περατζάδα από τη φυλακή για τις οικονομικές του παρεμβάσεις στο δημόσιο, και ο Κώστας Λαλιώτης που εξανέμισε τα χρήματα της Ε.Ε. για το κτηματολόγιο. Ναι, κι αυτοί ζουν σαν μαχαραγιάδες κι εμείς πάμε από το κακό στο χειρότερο…
Γιατί, βλέπετε ο Θεούλης είναι με τους κλέφτες. Μας πήρε τον Γιώργη τον Γεννηματά και μας άφησε τον Κώστα τον Σημίτη και τον Άκη τον Τζοχατζόπουλο. Αφήνει έξω από την φυλακή τους κλέφτες των εκατομμυρίων, όσους χάνουν στικάκια με λίστες φοροφυγάδων, τους αλλοιωτές στοιχείων για να μας χώσουν στο Δ.Ν.Τ, και τους λαθρέμπορους ναρκωτικών με ολόκληρα παπόρια, αλλά επιτρέπει να οδηγήσουν στον δικαστή τον φτωχό κουλουρά και τον καστανά…
Ο Σωτηράκης, το λοιπόν, καρντάσια μου, είναι ένα κακέκτυπο αντίγραφο του Μαυράκη, για τον οποίο ο Αντρίκος Παπανδρέου είχε πει, όταν απλά προήδρευε, αλλά πηδούσε κάθε θηλυκό που του γυάλιζε: «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια». Γιατί, μωρέ αδέρφια, το σαβουριάρικο ΠΑΣΟΚ άνδρωσε το ΣΥΡΙΖΑ του 5%. Ένα μικρό δώρο έκανε ο Σωτήρης στον εαυτό του. Τι σκατά πρόεδρος θα ήταν, να έχει την κουτάλα και να μην την χρησιμοποιήσει. Η αριστερή ιδεολογία και αλληλεγγύη είναι για τους νεαρούς κουμουνιστές και τους μ@λ@κες. Όποιος μεγαλώσει και παραμείνει κουμουνιστής στην καρδιά, ε, τότε δεν είναι κουμουνιστής. Είναι απλά μ@λ@κας.
Μόλις έφυγε η συγκυβέρνηση του Αντωνάκη και του Βαγγέλα, μας πλάκωσαν οι μέγιστοι φωστήρες Αλέξης και Πανούλης. Η δέσμευση των αριστερών ήταν πως θα σκίσουν τα μνημόνια. Μα δε μασούσε ταραμά η Αγκέλα και ο Σόιμπλ, οπότε ξέσκισαν τα απολειφάδια της ελληνικής οικονομίας και μαζί τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Μετά τις δεύτερες εκλογές μας καράφλιασαν ντιπ για ντιπ. Και ποιους δεν πήραν στην κυβέρνηση ή στα επιτελεία τους. Άκουγαν, ρε π@ύστη μου, πως είσαι θαυμαστής της ξανθοχαζοβιόλας Μενεγάκη και να, σώνει και καλά να σε κάνουν σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης. Μόλις έλεγες πως ήσουν μάγειρας, γκαρσόνι, κομπάρσος ηθοποιός, ντε και καλά να σε αναβαθμίσουν. Και η αφρόκρεμα της νεολαίας με λαμπρές σπουδές και προσόντα ή θα γινόταν ντιλιβεράδες ή θα έπαιρνε το αεροπλάνο για την ξενιτειά.
Τι θες, ρε χλιμίτζουρα σπασίκλα; Έχεις διαβάσει Μπακούνιν και Μάρξ. Μωρέ μινάρα, ολόκληρες βιβλιοθήκες να έχεις διαβάσει, πενήντα διατριβές να έχεις κάνει, Καρανίκας δε μπορείς να γίνεις. Γιατί το παλικάρι έχει φάει τον Μπακούνιν με το κουταλάκι. Άντε, το λοιπόν, στο εξωτερικό, καθότι άνευ μπακουνικής μόρφωσης, αν δεν ήπιες μπύρες με Αλέξη και δεν έκλεισες λύκεια και πανεπιστήμια, έχεις μηδέν προσόντα. Κι αφού οι σπασίκλες δεν είχαν καιρό για καταλήψεις έφυγαν στο εξωτερικό. Όπως έκανε στην αρχή ο Σωτηράκης, τότε που ο Αλέξης ήταν αντιπολίτευση. Μα άλλαξε ο τροχός, ο Αλέξης έγινε πρωθυπουργός και ο Σωτήρης γύρισε και πήρε και γ@μώ τις θέσεις. Και την κουτάλα! Οπότε οι διατάξεις για το πορτοφόλι του Νίκα έπεφταν με ρυθμό πολυβόλου. Γιατί ο Σωτηράκης δεν ήταν κανένα πιρπιτσόλι. Το κάτεχε το άθλημα του άλματος σε ύψος. Και ανέβαινε. Άμα έχεις κοντάρι τον υπουργό και το κόμμα για μαξιλάρι, πύραυλος γίνεσαι, ρεεεεε…
Μα γ@μώ την ατυχία, κάποιος μινάρας νεοδημοκράτης τον κατήγγειλε πως ευνόησε τον εαυτό του. Έλα αιδοίον στον τόπο σου! Το δικό μας παιδί να γίνει ρόμπα; Γραμμή υπεράσπισης, το λοιπόν. Ανέλαβε να γίνει ασπίδα στα πυρά της κατάκρισης ένα στέλεχος της κυβέρνηση. Κι αυτό το στέλεχος το κάτεχε καλά το άθλημα. Εδώ εξαφάνισε με μαγικό τρόπο κάποια εκατομμυριάκια για τον εαυτούλη του, δεν θα δικαιολογούσε τα 258 χιλιαρικάκια για τον Σωτήρη;
Έτσι, καρντάσια μου, έχει το θέμα. Γιατί κόρακας δε βγάζει κοράκου μάτι. Πέφτει στο πτώμα του λαού και τρώει, τρώει, τρώει… Οι αριστερές λαμογιές απέδωσαν στον συνταξιούχο και συνάμα εργαζόμενο, σε μια νύχτα 100 χιλιαρικάκια παραπάνω για να φτάσει αισίως μόνο στα 258 χιλιάρικα εφάπαξ, με διάταξη που ο ίδιος καθόρισε. Γιατί, όπως είπε με περισσό θράσσος, δεν μπορεί να πάρει ο διευθυντής τα ίδια με την καθαρίστρια! Δηλαδή ποιος τον χέζει τον κουμουνισκό. Παριστάνουμε τον σοσιαλιστή μέχρι να πιάσουμε την πολυθρόνα του διευθυντή. Μετά γιμόμαστε καποταλιστές του κερατά!
Κι όλα αυτά νόμιμα! Με τη βούλα! Με κοπτοραπτική νόμων ανάλογα με το συμφέρον μας. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα, καρντάσια μου, έχει χαθεί από τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές και τα ανώτερα στελέχη της διοίκησης η τσίπα… Όπως οι παπάδες και οι καλόγεροι βρίσκουν τερτίπια όταν γουστάτουν και βαφτίζουν το αρτίσιμο σε νηστίσιμο, έτσι όσοι έχουν την βούλα το ηθικά απαράδεκτο- άρα και παράνομο- το βαφτίζουν νόμιμο! Έτσι, λοιπόν, αυτοί τρώνε με χρυσές μασέλες και χρυσές κουτάλες, στέλνοντας το λαό στους σκουπιδοτενεκέδες να βρει σκουληκιασμένα αποφάγια για να ξεγελάσει την πείνα του… Να ντρέπεται για τον ξεπεσμό του, να κλαίει για την κατάντια του και να αναρωτιέται: «τι ψυχή θα παραδώσετε, μωρέ σκατόψυχοι;»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου