Οι σύζυγοι και τα τέκνα του Δία. i. Μήτιδα- Αθηνά

[[ δαμ-ων ]]

Αθηνά

H Αθηνά, η πιο αγαπημένη θεά των Αρχαίων Ελλήνων, ήταν η θεά που συμβόλιζε τη σοφία. Οι Έλληνες, ο πρώτος λαός που κατέκτησε τη λογική σκέψη και διατύπωσε καθολικούς νόμους για τη λειτουργία του σύμπαντος, λάτρεψαν μια θεά που προσωποποιούσε την εξυπνάδα και τη φρόνηση. Άλλωστε, ακόμη και ο τρόπος γέννησης της θεάς ήταν τέτοιος που μαρτυρούσε τις ιδιότητές της. Η γαλανομάτα κόρη, η γλαυκώπις Αθηνά, ξεπήδησε από το κεφάλι του παντοδύναμου και πάνσοφου Δία. Γι’ αυτό ο Βοιωτός ποιητής Ησίοδος γράφει:

« Ο ίδιος γέννησε απ’ το κεφάλι του την αστραπόματη Αθηνά,

δεινή να ξεσηκώνει το θόρυβο της μάχης, στρατοδηγήτρια, αδάμαστη,

δέσποινα, που της αρέσουν οι κραυγές, οι πόλεμοι και οι μάχες. »

Το όνομα “Ἀθηνᾶ” είναι ο συν. τύπος του Ἀθηνάα ή Ἀθηναία ή Ἀθαναία (λεξικό Ιωαν. Σταματάκου). Ο Σωκράτης δίνει την ερμηνεία του ονόματός της: « Πάντως φαίνεται ότι οι αρχαίοι πίστευαν για την Αθηνά ό,τι και οι σύγχρονοι ειδικευμένοι στον Όμηρο. Οι πιο πολλοί από τούτους, δηλαδή, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τον ποιητή, λένε ότι αυτός που έδωσε το όνομα κάτι παρόμοιο σκέφτηκε για κείνη, και ακόμα περισσότερο λέγοντάς τη νόηση θεού, αφού λέει πως αυτή είναι “αθεονόα”, χρησιμοποιώντας με τον τρόπο των ξένων το άλφα στη θέση του ήτα και αφαιρώντας το γιώτα και το σίγμα. Ίσως όμως να σκέφτηκε έτσι, αλλά να την ονόμασε “Θεονόη”, επειδή αυτή περισσότερο από τους άλλους εννοεί τα θεία ζητήματα. Εξάλλου δεν απέχει καθόλου από το να θέλει να την επονομάζει “Ηθηνόην”. Διαμορφώνοντας πάντως ή ο ίδιος ή εκ των υστέρων άλλοι για να το βελτιώσουν, κατά την κρίση τους, την ονόμασαν “Αθηνά”. » (Πλάτωνας, “Κρατύλος”, 407a-c)

Έχουμε και μια ακόμη ερμηνεία: «Οιονεί αθρηνά τις ούσα, παρά το τον νουν αθρείν. Ή παρά το θώ το θηλάζω, ο μέλλων θήσω• οίον, «γυναίκα τε θήσατο μαζόν».Γέγονε όνομα ρηματικόν θήνη η θηλάζουσα• και μετά του στερητικού α, Αθήνη• αμήτωρ γαρ η θεός παραδίδοται. Εκ γαρ της κεφαλής του Διός φασίν αυτήν γεννηθήναι. Αθήνη Αθηναία, ως δίκη δικαία. Και ώσπερ Ναυσικάα κατά κράσιν των δύο ΑΑ εις α μακρόν γίνεται Ναυσικά, ούτως και από του Αθηναία αποβολή του ι γίνεται Αθηνάα• και κράσει των δύο ΑΑ εις α μακρόν Ἀθηνᾶ και περισπάται.» (Μέγα ετυμολογικόν)

Η συνέχεια >>> εδώ …

Οι πρόγονοί μας έγραψαν πολλούς ύμνους για την αγαπημένη τους θεά: « Τον ύμνο μου για την Παλλάδα Αθηνά, την ένδοξη θεά,

τη γλαυκομάτα και πολύσκεφτη, με την καρδιά την αδυσώπητη,

τη σεβάσμια παρθένα, προστάτιδα της πόλης και γενναία,

την Τριτογένεια, εκείνη που τη γέννησε ο Δίας ο στοχαστικός,

από το σεβαστό κεφάλι του, μ’ αρματωσιά πολέμου

που άστραφτε ολόχρυση• όλοι οι αθάνατοι που έβλεπαν ένιωσαν

σεβασμό• εκείνη τότε μπροστά από τον ασπιδοφόρο Δία,

ορμητικά πετάχτηκε από το αθάνατο κεφάλι

σείοντας το φοβερό ακόντιο• τράνταγμα φοβερό έφερε στον μεγάλο Όλυμπο

της γλαυκομάτας ο θυμός, κι ολόγυρα η γη

τρομαχτικά αντιλάλησε και σάλεψε η θάλασσα

ανάστατη από κύματα πορφυρά, ώσπου η αλμύρα ξάφνου κατασίγασε.

Ύστερα του Υπερίωνα ο λαμπρός ο γιος συγκράτησε

τα γοργοπόδαρα άλογα για ώρα πολλή, όσο να βγάλει η κόρη,

η Παλλάδα Αθηνά, απ’ τους αθάνατούς της ώμους

τα θεία άρματα• κι ο Δίας ο σοφός ευχαριστήθηκε.

Έτσι κι εσύ, τέκνο του ασπιδοφόρου Δία, χαίρε•

και σ’ άλλο άσμα μου κι εγώ θα σε μνημονεύσω. » (Ομηρικός Ύμνος 28, “Στην Αθηνά”)

Ας δούμε τώρα τη γέννησή της: Όταν ο Δίας έμαθε πως το παιδί που θα του γεννούσε η Μήτιδα θα του έπαιρνε το βασιλικό θρόνο, τρόμαξε ο και συμβουλεύτηκε τη Γη και τον Ουρανό να του πουν τι έπρεπε να κάνει ώστε να μη χάσει το θρόνο του.

«Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να γλιτώσεις, τον συμβούλεψαν εκείνοι. Να καταπιείς τη γυναίκα σου πριν γεννήσει το παιδί της. Με τον τρόπο αυτό θα μπει μέσα σου όλη η σοφία της και το παιδί της θα το γεννήσεις εσύ και όχι εκείνη».

Ακολούθησε τη συμβουλή τους ο Δίας και κατάπιε τη δυστυχισμένη τη Μήτιδα. Και μην αναρωτηθείτε πώς κατάφερε να καταπιεί μια ολόκληρη γυναίκα γιατί, ένας θεός παντοδύναμος σαν το Δία, όλα μπορούσε να τα κατορθώνει!

Το παιδί που μεγάλωνε στα σπλάχνα της Μήτιδας, ήρθε η ώρα να βγει. Τότε ο βροντορίχτης βασιλιάς του Όλυμπου άρχισε να υποφέρει από πονοκεφάλους. Ο Δίας βογκούσε από τους πόνους! Όλες οι θεές προσπαθούσαν να τον καταπραΰνουν με μαγικά βότανα, αλλά τίποτε. Ούρλιαζε και χτυπιόταν καταγής, έτσι που ολόκληρος ο Όλυμπος αντιλαλούσε και σειόταν από τις σπαρακτικές του φωνές. Μια νύχτα που δεν άντεχε άλλο, κάλεσε τότε τον Προμηθέα, το γιο του Τιτάνα Ιαπετού, του έδωσε ένα τσεκούρι και του είπε να τον χτυπήσει δυνατά στο κεφάλι. Χτύπησε με όλη του τη δύναμη ο Προμηθέας, το κεφάλι του Δία άνοιξε στα δυο σαν καρπούζι και από μέσα ξεπήδησε... η κόρη του και κόρη της Μήτιδας! Μια κόρη όμορφη, σοφή σαν τη μάνα της, γενναία σαν τον πατέρα της. Ήταν η Αθηνά, κόρη αγαπημένη του Δία, θεά της σοφίας και της μάθησης, που πήρε κι αυτή μια θέση ανάμεσα στους άλλους θεούς του Ολύμπου. Η θεά Αθηνά γεννήθηκε πάνοπλη, κρατώντας ασπίδα και δόρυ και φορώντας περικεφαλαία. Ο Δίας τώρα πια δεν είχε κανένα λόγο να φοβηθεί από το χρησμό, μια και την κόρη της Μήτιδας τη γέννησε εκείνος και όχι η γυναίκα του. Όταν παρουσιάστηκε μέσα από το κεφάλι του Δία, όμορφη, αυστηρή και αγέρωχη, κρατώντας δόρυ και ασπίδα, όλοι οι θεοί που βρίσκονταν γύρω της βουβάθηκαν, ο Όλυμπος και η γύρω περιοχή σείστηκαν και η θάλασσα αναταράχτηκε.

Ήταν η αγαπημένη κόρη του Δία η Αθηνά αλλά και μια από τις πιο αγαπημένες θεές των αρχαίων Ελλήνων. Ήταν όμορφη, γενναία αλλά και σοφή. Κι ήταν φυσικό να τη λατρεύουν οι Έλληνες γιατί ενσάρκωνε τα ιδανικά της φυλής τους. Τη γενναιότητα και τη φρόνηση. Η Αθηνά, ήταν προσωποποίηση της σοφίας και της γνώσης, η προστάτιδα κάθε ανθρώπινης τέχνης και κάθε ωφέλιμης απασχόλησης. Μπορεί ο Άρης να ήταν ο θεός του πολέμου, ωστόσο η Αθηνά τα κατάφερνε καλύτερα από κείνον στις μάχες. Κρατώντας ασπίδα και δόρυ, έμπαινε μπροστά και εμψύχωνε τους πολεμιστές που την ακολουθούσαν.

Στην ασπίδα της είχε τοποθετήσει το φοβερό κεφάλι της Μέδουσας, που την έλεγαν διαφορετικά και Γοργώ. Η Μέδουσα ήταν ένα τρομερό τέρας και ζούσε στη Λιβύη. Αντί για μαλλιά είχε στο κεφάλι της φίδια, τα δόντια της ήταν κοφτερά και απαίσια και το φοβερό της όπλο ήταν τα μάτια της. Είχαν μια τέτοια λάμψη τα μάτια της που οποιοσδήποτε τ' αντίκριζε έχανε τις δυνάμεις του και γινόταν θύμα της. Πολλοί είχαν προσπαθήσει να σκοτώσουν τη Μέδουσα αλλά χωρίς επιτυχία. Λέγεται ότι η Αθηνά ορμήνεψε τον Περσέα να μην κοιτάξει τη Μέδουσα κατάματα, αλλά το είδωλο της έτσι όπως θα καθρεφτιζόταν πάνω στη λαμπερή του ασπίδα. Με' τον τρόπο αυτό θα απόφευγε τον κίνδυνο των ματιών της. Έτσι κι έκανε ο Περσέας. Κι όταν έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας το πρόσφερε στην Αθηνά κι εκείνη το τοποθέτησε στην ασπίδα της. Τα μάτια της Μέδουσας, έστω και νεκρής, κρατούσαν την ίδια φοβερή λάμψη.

Άλλοι ιστορούν πως ο κουτσοπόδαρος Ήφαιστος ήταν αυτός που βοήθησε να βγει η Αθηνά. Σαν έγιναν αφόρητοι οι πονοκέφαλοι του συννεφοσυνάχτη Δία, αυτός κάλεσε τον Ήφαιστο να έρθει στο παλάτι του. Μόλις τον είδε ο Δίας του είπε: «Γρήγορα, Ήφαιστε, δώσε μια με το σφυρί σου στο κεφάλι μου για να με γλιτώσεις μια και καλή απ’ αυτό το μαρτύριο». Ο νεαρός θεός σήκωσε το τεράστιο σφυρί και το κατέβασε μ’ όλη του τη δύναμη στο κεφάλι του πατέρα του. Τότε μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των Ολυμπίων ξεπετάχτηκε από το κεφάλι του Δία μια γαλανομάτα κόρη πάνοπλη, που κρατούσε ασπίδα, φορούσε περικεφαλαία και κουνούσε απειλητικά το δόρυ της. Λένε, πως την ώρα της γέννησής της έβγαλε μια πολεμική κραυγή που έκανε τον Όλυμπο να σειστεί ολόκληρος και έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. Η γη τραντάχτηκε και η θάλασσα αναταράχτηκε, πελώρια κύματα σηκώθηκαν απειλητικά και τη σκέπασαν. Ο Ήλιος σταμάτησε το ολόχρυσο άρμα του και παρακολουθούσε τη θεά μέχρι να βγάλει την πανοπλία της από το αδύναμο ακόμη κορμί της. Σε λίγο σταμάτησε η κοσμοχαλασιά που προκάλεσε η γέννηση της θεάς. Η φύση ολόκληρη γαλήνεψε. Βλέποντας τον Δία, τα πέταξε στα πόδια του, δείγμα αναγνώρισής του ως υπέρτατου θεού. Η Αθηνά, ως θεά και του πολέμου, ήταν περιβεβλημένη με Αιγίδα, διαφορετική από αυτήν του Διός. Κατά μία εκδοχή, η Αθηνά κατασκεύασε την αιγίδα της από το δέρμα της Χίμαιρας ή, κατ’ άλλη εκδοχή, από το δέρμα του τέρατος Αιγίδος ή Αιγήεντος, το οποίο είχε εξολοθρεύσει τα πάντα στην Λιβύη, την Αίγυπτο, την Φρυγία και την Φοινίκη και το οποίο η Αθηνά εξολόθρευσε.

Μια και έπαλλε, κουνούσε, το δόρυ, όταν ξεπετάχτηκε από το κεφάλι του πατέρα της, την ονόμασαν Παλλάδα (αυτή είναι μία εκδοχή). Έτσι το πιο προσφιλές προσωνύμιο ήταν Αθηνά Παλλάδα:

« Παλλάδα μονογέννητη, σεπτέ γόνε του μεγάλου Δία,

θεϊκή, μακάρια θεά, πολεμοθόρυβη, γενναιόψυχη,

άρρητη και ρητή, μεγαλώνυμη, σπηλαιοθρεμμένη,

που κυβερνάς τις κορφές των ψηλόραχων βουνών

και τα σκιερά όρη, κι ευφραίνεις την ψυχή σου

στα φαράγγια, οπλόχαρη, που εκστασιάζεις

τις ψυχές των θνητών με μανία, κόρη αθλήτρια

και τη φρικιαστική ψυχή, φόνισσα των Γοργόνων,

αρνήτρια του γάμου, πολύπλουτη μητέρα των τεχνών,

που την ορμή παρακινείς, και τη μανία δίνεις

στους κακούς, και στους καλούς τη φρόνηση•

αρσενική και θηλυκή γεννήθηκες, πολεμοξεσηκώστρα,

σοφία, ποικιλόμορφη, με βλέμμα διαπεραστικό,

ενθουσιαστική, λαμπρότιμη, φόνισσα των Γιγάντων

της Φλέγρας, αλογολάτισσα, Τριτογένεια,

ύτρώτρια των κακών, νικηφόρα θεά, γαλανομάτα,

τεχνοεφευρέτρια, πολυλατρεμένη βασίλισσα.

Εισάκουσέ με που προσεύχομαι μέρα και νύχτα ακόμα

και τα ξεμερώματα, και δώσε ειρήνη πολύπλουτη,

ικανοποίηση κι υγεία σ’ ευτυχισμένες εποχές. » (Ορφικός Ύμνος 32, “Στην Αθηνά”)

Για το προσωνύμιο Παλλάδα, πάλι ο Σωκράτης δίνει την ερμηνεία: « Αν νομίζαμε πως το όνομά της προέρχεται από τον χορό των όπλων, κατά τη γνώμη μου, σωστά θα θεωρούσαμε• γιατί, αν δεν απατώμαι, το να σηκώνουμε τον εαυτό μας ή κάτι άλλο στον αέρα, πάνω από τη γη ή μέσα στα χέρια μας, αυτό το ονομάζουμε “πάλλειν” και “πάλλεσθαι” (σείω και σείομαι) και χορεύω ή βάζω άλλους να χορέψουν. » (Πλάτωνας, “Κρατύλος”, 406c- 407a) Η λέξη Παλλάς σημαίνει νέα κόρη (και σχετίζεται με το πάλλαξ, παλλακίς και το νεοελληνικό παλικάρι).

Η θεά ήταν πολύ στενά δεμένη με τον πατέρα της, αλλά κι εκείνος τη ξεχωρίζει από τα άλλα του παιδιά. Η Αθηνά τον βοηθάει στον πόλεμο με τους Γίγαντες εξολοθρεύοντας τον Εγκέλδο, αφού του έριξε πάνω του όλη τη Σικελία. Μετά σκότωσε τον Πάλλαντα και με το δέρμα του έντυσε την ασπίδα της. Μπορεί η Αθηνά να πήρε μέρος σε πολέμους, αλλά δεν ήταν αιματόχαρη, κι ούτε αλλοπρόσαλλη, σαν τον αδερφό της τον Άρη, γιατί γνώριζε να συνταιριάζει την παλικαριά με τη φρόνηση και την εξυπνάδα, πράγμα που την κάνει να έρθει πολλές φορές σε αντίθεση με τον θεό του πολέμου. Έτσι παραστέκεται σε όλους τους μεγάλους ήρωες, στον Ηρακλή, στον Περσέα, στον Τυδέα και στο γιό του Διομήδη, στον Αχιλλέα, στον Οδυσσέα και στον γιο του Τηλέμαχο. Και μάλιστα όταν ο αγαπημένος ήρωας Τυδέας ξεπέρασε τα θέσφατα και έφαγε το μυαλό του Θηβαίου Μελλάνιπου , τον εγκατέλειψε και πέθανε. Στον Τρωικό πόλεμο πήρε το μέρος των Αχαιών, έχοντας χολωθεί κατά των Τρώων, που ο Πάρης έδωσε το μήλο της ομορφιάς στην Αφροδίτη κι όχι σε κείνην.

Σαν κόρη της Μήτιδας ήταν έξυπνη και επινοητική όχι μόνο στα έργα του πολέμου, μα περισσότερο στης ειρήνης.

« Όμως κι η Αθηνά, η κόρη του ασπιδοφόρου Δία,

το λεπτό πέπλο άφησε στο σπίτι του πατέρα

το πλουμιστό, που έφτιαξαν τα ίδια της τα χέρια•

με το χιτώνα του Δία του νεφελοστοιβάχτη

κι όπλα έχοντας στη μάχη την τρομερή τραβούσε. » ( Όμηρος, “Ιλιάδα”, ραψ. Ε΄, 733- 737)

Προστατεύει κάθε χειρώνακτα τεχνίτη που δουλεύει με το μυαλό και τις δουλειές των γυναικών όταν ύφαιναν κι έκλωθαν. Γι’ αυτό την προσονόμαζαν Εργάνη. Η ίδια ήταν περίφημη για την υφαντική της τέχνη. Αυτή έμαθε τις γυναίκες των Φαιάκων να γίνουν ξακουστές υφάντρες:

« Όσο τους άλλους ξεπερνούν οι Φαίακες στην τέχνη

να κυβερνούν στα πέλαγα τα γρήγορα καράβια,

τόσο στην τέχνη του αργαλειού τεχνίτρες οι γυναίκες•

η Αθηνά τους χάρισε νου σωστό, καλές τέχνες. » (Όμηρος, “Οδύσσεια”, ραψ. η΄, 108- 111)

Δίδαξε στους ανθρώπους να οργώνουν τα χωράφια και να δαμάζουν τα άλογα. Με τη δική της βοήθεια σκάρωσαν οι Αργοναύτες το καλοτάξιδο και ασφαλές καράβι τους Αργώ και οι Δαναοί στην Τροία τον Δούρειο Ίππο. Σαν θεά της σοφίας παραστέκει στους φιλοσόφους και στους ρήτορες και εμπνέει τους ποιητές.

Ουσιαστικά μέσα από την δημιουργική δύναμη των τεχνών που διδάσκει η θεά- αλλά και οι άλλοι θεοί- στους ανθρώπους, εκφράζεται η τελειοποιητική τάση και ισχύς που υπάρχει στον Κόσμο, η προοδευτική εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και η εξέλιξη των μορφών στο σύμπαν. Ο Πρόκλος μας αναφέρει: «Αν κανείς τις ίδιες τις δημιουργικές και γόνιμες δυνάμεις των θεών, τις οποίες χορηγούν στο σύμπαν, τις ονομάζει τέχνες δημιουργικές και νοητικές και γεννητικές και τελειοποιητικές, ούτε κι εμείς θα αποδοκιμάζαμε αυτού του είδους την ονομασία, επειδή βλέπουμε ότι και οι θεολόγοι με αυτές τις θεϊκές δημιουργίες, καθώς λένε οι Κύκλωπες είναι αίτιοι κάθε τεχνικής δημιουργίας, οι οποίοι δίδαξαν και τον Δία, και την Αθηνά και τον Ήφαιστο, και ότι η Αθηνά ξεχωριστά από τις άλλες τέχνες είναι προστάτιδα της υφαντικής. Και η ίδια η υφαντική ξεκινά από τη δέσποινα Αθηνά- “γιατί είναι ανώτερη από όλες τις αθάνατες στο να υφαίνει τον ιστό και να πραγματοποιεί τα έργα της υφαντικής”, λέει ο Ορφέας-, προχωρά στη ζωογόνο σειρά της κόρης (γιατί αυτή, η οποία μένει ψηλά, και ολόκληρος ο χορός της λέγεται ότι υφαίνουν τον κόσμο της ζωής), και δέχεται τη συμμετοχή όλων των εγκόσμιων θεών (γιατί και ο ένας δημιουργός καλεί τους νέους δημιουργούς να υφάνουν μαζί με το αθάνατο το θνητό γένος της ζωής), και τελειώνει στους θεούς τους επόπτες του κόσμου του γίγνεσθαι…» (Πρόκλος, “Εις Πλάτωνος Κρατύλον”, 389b- c) Όλα στην μυθολογία είναι αλληγορικά, όλα έχουν ένα εσώτερο νόημα. Ακόμη και ο Δίας διδάσκεται από τους Κύκλωπες. Μη ξεχνάμε ότι ο Δίας είναι βασιλιάς- θεός τρίτης γενιάς. Οι προηγούμενες δημιουργικές δυνάμεις έχουν να διδάξουν και να μεταφέρουν την εμπειρία τους στη νεώτερη γενιά. Ο Δίας- δημιουργός αν συσχετιστεί με τον ήλιο- δημιουργό του ηλιακού μας συστήματος, που είναι άστρο τρίτης γενιάς, έχει λάβει την “γνώση” και την “εμπειρία” των προηγούμενων συστημάτων. Διαμέσου της κόρης του Αθηνάς, που κι αυτή έλαβε την εμπειρία του προηγούμενου δημιουργικού συστήματος, υφαίνει, ως θεά της σοφίας, τον κόσμο των νοητικών ειδών, τα εγκόσμια σχήματα του ψυχικού και νοητικού πεδίου.

Αν κι αγαπάει η θεά τους ήρωες, η αγάπη της δεν περικλείει ίχνος ερωτισμού γι΄ αυτούς, προτιμώντας να μη σμίξει ούτε με θεό, ούτε με θνητό, και να παραμείνει παρθένα:

« Τρία μυαλά μονάχα ούτε να πείσει (η Αφροδίτη) γίνεται ούτε να ξεγελάσει:

την κόρη του ασπιδοφόρου Δία, τη γλαυκομάτα Αθηνά,

που της πολύχρυσης της Αφροδίτης οι δουλειές δεν της αρέσαν,

μόνο οι πόλεμοι της δίνανε χαρά και τα έργα του Άρη,

συγκρούσεις, μάχες κι ανδραγαθήματα να κάνει.

Πρώτη αυτή δίδαξε τους χθόνιους μαστόρους

αμάξια να κατασκευάζουν και άρματα χάλκινα ολοστόλιστα

κι αυτή τις παρθένες με το τρυφερό δέρμα μέσα στα μέγαρά τους

δίδαξε έργα σπουδαία, σύνεση βάζοντας σε καθεμιά. » (Ομηρικός Ύμνος 5, “Στην Αφροδίτη”, 7- 15)

Η παρθενία της θεάς συμβολίζει την τιμιότητα και την αγνότητα που πρέπει να κοσμούν τη σοφία και τη γνώση. Η Αθηνά παρέμεινε παρθένα για να μας δείξει την αγνότητα της γνώσης. Η γνώση πρέπει να είναι άσπιλη γιατί απευθύνεται σ’ όλη την ανθρωπότητα. Δεν αφορά την προσωπικότητα του ανθρώπου, αλλά την ατομικότητα. Αφορά την ψυχή του, την οποία ανυψώνει, την εξελίσσει, σαν το φρούτο την ωριμάζει και σταδιακά την φτάνει στην τελείωση, στη θέωση.

Κάποτε, λέει ο μύθος, έτυχε ο Τειρεσίας να δει γυμνή τη θεά, να λούζεται σε μια λίμνη κοντά σε μια πηγή, μαζί με τη μητέρα του Χαρικλώ. Η θέα της γυμνής Αθηνάς ήταν η αιτία να χάσει την όρασή του. Την παρακάλεσε τότε η Χαρικλώ να ξαναδώσει πίσω την ικανότητα να βλέπει, αλλά αυτό ήταν αδύνατο, όταν οι θεοί έπαιρναν μια απόφαση, δεν υποχωρούσαν. Αντί της όρασης, του έδωσε το χάρισμα να ακούει τη φωνή των πουλιών και να μαντεύει, ενώ του χάρισε ένα ραβδί, με το οποίο περπατούσε καλύτερα κι από το να είχε τα μάτια του. Έτσι ο θνητός Τειρεσίας έγινε ο μάντης της Θήβας κι έζησε εννιά γενιές αντί για μία. Αυτό το περιστατικό μπορούμε να το αποσυμβολίσουμε πως όταν αντικρίσουμε την ωραιότητα της γνώσης, δηλ. έρθουμε σ’ επαφή με την αληθινή πηγή της, αποκτούμε ικανότητες που ξεπερνούν αυτές των απλών αισθήσεων. Αποκτούμε την ικανότητα της διόρασης, γινόμαστε διαισθητικοί κι ερχόμαστε σ’ επαφή με υπεραισθητούς κόσμους. Ξεφεύγουμε από τον αισθητό κόσμο κι ανυψωνόμαστε στον νοητό κόσμο, στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα και σταδιακά στον πνευματικό κόσμο. Αυτό σπάει τους χρονικούς περιορισμούς κι είναι σαν να ζούμε πολλές γενιές.

Η διπλή κυοφορία της Αθηνάς από τη μητέρα της και τον πατέρα της υποδηλώνει ότι πήρε τόσο τις θηλυκές, όσο και τις αρσενικές ιδιότητες της φρόνησης και της νοημοσύνης. Η σοφία της είναι ολόπλευρη και ολοκληρωμένη.

Με την Αθηνά κλείνει ο κύκλος γέννησης θεών και θεοτήτων. Πρώτη γυναίκα του Δία η Μήτιδα, που με τη γονιμοποιό δράστη του συζύγου της συλλαμβάνει την Αθηνά. Τελευταίο παιδί που γεννάει ο ίδιος ο Δίας η Αθηνά. Έτσι κλείνει και ο κύκλος της σοφίας. Αρχή του κύκλου από πρωτόγονη σοφία, ανάμιχτη με πανουργία, και λήξη του κύκλου με αγνή σοφία. Όλα στη φύση, όπως μπορούμε να παρακολουθήσουμε, ακολουθούν κύκλους (κυκλικές ματαβολές). Γενικότερα, όλα στο σύμπαν, που δεν μπορούμε στην εφήμερη ζωή μας να παρακολουθήσουμε, ακολουθούν παρόμοιους, αλλά μεγαλύτερους, κύκλους. Και η πορεία της ανθρωπότητας είναι παρόμοια. Ο άνθρωπος ξεκινάει από την πρωτόγονη κουτοπονηριά για την επιβίωσή του, και καταλήγει, μετά από διαδοχικές ενσαρκώσεις κατά τους αρχαίους Έλληνες μύστες, που μυθολόγησαν δημιουργώντας τους θαυμάσιους μύθους που αναλύουμε, να γίνει ένας σοφός, ένα αγνό πνεύμα, έτοιμο να επιστρέψει τον Οίκο του Πατρός. Κλασικό παράδειγμα ο Ηρακλής, που διάλεξε το δρόμο της Αρετής και μετά από πολλές μεταπτώσεις, σφάλματα και κατορθώματα, αποθεώθηκε και εγκαταστάθηκε στον Όλυμπο, παίρνοντας σαν γυναίκα την Ήβη, την κόρη του Θεού- Πατέρα Δία! Στην πορεία του προς τον Οίκο χρειάζεται θείους οδηγούς, συμπαραστάτες, οντότητες που θα τον διδάξουν, θα τον εμπνεύσουν, κι αυτοί είναι τα τέκνα του Δία, αυτά που γέννησαν οι εννέα σύζυγοί του.

Οι σύζυγοι και τα τέκνα του Δία. i. Μήτιδα- Αθηνά

[[ δαμ-ων ]]

Μήτιδα

Πρώτη σύζυγος του Δία (*), κατά τον Ησίοδο, ήταν η Μήτιδα. Γράφει στη “Θεογονία” του:

« Κι ο Δίας, των θεών ο βασιλιάς, πήρε τη Μήτιδα για πρώτη του γυναίκα

που πιο πολλά γνωρίζει απ’ όλους τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.»

Η Μήτιδα, κόρη του Ωκεανού και της Τιθύος, κατείχε όλη την παλιά (αρχέγονη) γνώση. Μήτις, από το ρήμα “μητιάω-ώ” (= σκέπτομαι, συλλογίζομαι, διαλλογίζομαι, μηχανεύομαι, επινοώ), μέση φωνή μητιώμαι, είναι η φρόνηση, η σύνεση, η σκέψη, η ευφυΐα, η ικανότητα να δίνει κάποιος σοφές συμβουλές, η επιδεξιότητα, η πανουργία. Έτσι η θεότητα αυτή συνδέεται με τη φρόνηση και την ευφυΐα.

Θεωρούνταν θεά της σοφίας και της φρόνησης, και αυτές τις ιδιότητες τις κληρονόμησε στην κόρη της Αθηνά. Η Μήτιδα ήταν η προσωποποίηση για τους αρχαίους όχι απλά της σοφίας και της φρόνησης αλλά του είδους της πονηριάς και της επαγρύπνησης που εκπροσωπούσε στους ανθρώπους ο πολύτροπος Οδυσσέας

Η Μήτιδα βοήθησε τον Δία προσφέροντας στον Κρόνο το εμετικό φάρμακο που τον εξανάγκασε να ξεράσει τα παιδιά του που είχε καταπιεί. Μετά την νίκη του στην Τιτανομαχία ο Δίας αρχίζει την βασιλεία του με το γάμο του με τη Μήτιδα που του προσφέρει μια πολύτιμη συμμαχία.

Όμως, σύμφωνα με έναν χρησμό η Μήτιδα θα γεννούσε πρώτα μια κόρη και έπειτα έναν γιο που θα καταλάμβανε την εξουσία και θα κυβερνούσε θεούς και ανθρώπους. Όταν η γυναίκα του κυοφορούσε την Αθηνά, ο Δίας κατάπιε την Μήτιδα, όπως τον είχαν συμβουλέψει η Γη και ο Ουρανός, για να μη χάσει τη βασιλεία. Έτσι ο Δίας γνώριζε πάντοτε το καλό και το κακό των πράξεών του. Ο Όμηρος χαρακτηρίζει συχνά τον Δία ως “μητίετα”, δηλαδή βαθύγνωμο. Ο Δίας- Νους στηρίζει όλο το νοητικό οικοδόμημα στη φρόνηση και γι’ αυτό κυοφορεί την Αθηνά- Σοφία. Η πρώτη σύζυγος του Δία αντιπροσωπεύει μια πιο πρωτόγονη εποχή, όπου ο αδύνατος για να γλιτώσει από τον δυνατότερο πρέπει να χρησιμοποιήσει την πονηριά του.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Αναφέραμε παραπάνω ότι η Μήτιδα ήταν η πρώτη σύζυγος του Δία. Η αριθμολογία για τους αρχαίους Έλληνες είχε ιδιαίτερη σημασία. Η μονάδα θεωρούνταν ως αρχή όλων των αριθμών και συνεπώς ως περικλείουσα τις αρετές όλων. Ο μαθηματικός Θέωνας της Σμύρνης είχε πει για τον αριθμό ένα (1) ή μονάδα πως είναι: «η αρχή και η βάση των αριθμών, που όταν είναι σε πλήθος μπορεί με αφαίρεση να μειωθεί, η ίδια στερείται κάθε αριθμού και παραμένει αμετάβλητη και σταθερή.» Έτσι σαν αριθμός είναι αδιαίρετη, παραμένει αμετάτρεπη, και πολλαπλασιαζόμενη με τον εαυτό της παραμένει η ίδια, αφού ό,τι είναι ένα παραμένει πάντα ένα και η μονάδα ακόμα κι αν πολλαπλασιαστεί επ’ άπειρον με τη μονάδα παραμένει αναλλοίωτη μονάδα. Ο Ιάμβλιχος συνδέει τη μονάδα με τη Μνημοσύνη, λέγοντας: «Μονάς μνημοσύνη ωνομάσθη υπό των Πυθαγορείων» για να τν χαρακτηρίσει στη συνέχεια αρχή των πάντων: «Η μεν μονάς ως εν αρχή ούσα των πάντων.» Ο Πρόκλος μας μεταφέρει ότι: «Μονάς μεν ο νους ο αμερής, δεκάς δε ο κόσμος, η δε ψυχή τετράς, διο πας αριθμός μονάδος εκ κευθμώνος προήλθε τετράδ’ επί ζαθέην, ή δη τέκε μητέρα πάντων, άτροπον… δεκάδα» Ο ίδιος επίσης γράφει: «Πράγματι η μονάδα ανήκει στον ποιητή και πατέρα Δία, αφού περιέχει μοναδικώς το Παν• η δε δεκάδα ανήκει στο Διόνυσο γιατί γεννά αυτόν ο Πατέρας, που είναι η αιτία κάθε αποκατάστασης, μετά από δεκάμηνο• η δε εκατοντάδα ανήκει σε αυτές τις ίδιες τις ψυχές, που γεννήθηκαν από τη δεκάδα που εισήλθε στον εαυτό της. Ή αν προτιμάς, η μεν μονάδα, που έχει αποκτήσει ενιαίο είδος, είναι η εικόνα της οικουμενικής Αρχής• η δε δεκάδα είναι επίσης εικόνα της νοερής αιτίας…»

Οι Πυθαγόρειοι είχαν δώσει στη μονάδα πολλά ονόματα, μεταξύ των οποίων και:

● Θεός, το Πρώτο απ’ όλα τα πράγματα, ο δημιουργός όλων των πραγμάτων.

● Διάνοια, η πηγή των ιδεών.

● Ύλη, η τελική ανάπτυξη της παγκοσμιότητας.

● Αρσενικό και θηλυκό, που και τα δύο μαζί δημιουργούν όλα τα πράγματα. Από την περιττότητα προέρχεται η αρτιότητα και η περιττότητα.

● Σπερματικός Λόγος.

● «Το σημείο μέσα στον κύκλο», «η κεντρική πύρινη Θεότητα».

Κατά τον Πρόκλο: «οι ποιητές παρέδωσαν την πρώτιστη σύζευξη του Δία και της Ήρας, για τους δημιουργούς θεούς του παντός, όπου ο Δίας κατέχει την αξία του Πατέρα, η δε Ήρα της Μητέρας και ο πρώτος παράγει τα πάντα από τη Μονάδα που τον χαρακτηρίζει, η δε Ήρα κατά τη γόνιμη Δυάδα, με τον Δία να συγγενεύει με το νοητό πέρας και η Ήρα με την απειρία.»

Ο Πλάτωνας στο βιβλίο του “Συμπόσιο” μας αναφέρει ότι η Μήτιδα είναι μητέρα και του Πόρου: «… όταν γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι θεοί κάθισαν σε πλούσιο τραπέζι και με τους άλλους κι ο γιος της Μήτιδος, ο Πόρος …» (Πλάτωνας, “Συμπόσιον”, 203b). Ο Πόρος ετυμολογικά συσχετίζεται με το ρήμα “πείρω” (=διατρυπώ, δημιουργώ πέρασμα ) Στην καθομιλούμενη είναι το μέσο διάβασης, το πέρασμα, αλλά και το επινόημα, το τέχνασμα, η διέξοδος. Έχει επίσης τη σημασία της προσόδου, του εισοδήματος. Στο γιο της Μήτιδας είναι προσωποποιημένη η εφευρετικότητα, η εύρεση των μέσων για την υπέρβαση μιάς δυσκολίας. Έτσι η Μήτιδα- φρόνηση δίνει τη δυνατότητα να ξεπερνάει αυτός που την έχει κάθε δυσκολία, να βρίσκει διεξόδους στη ζωή του με τις διάφορες επινοήσεις που κάνει και στο τέλος να έχει σαν πρόσοδο- πλούτο ζωής να παρακαθίσει στη γιορτή της Αφροδίτης και να έρθει σε επαφή με το κάλλος! Να γίνει συνδαιτυμόνας των θεών! Η κατάποση της Μήτιδας από τον Δία είχε σαν αποτέλεσμα να πάρει ο βασιλιάς των θεών όλη τη σοφία και τη φρόνηση της κόρης του Ωκεανού. Παρόμοιες καταπόσεις έκανε και ο Κρόνος, καταπίνοντας τα παιδιά του. Ο Πρόκλος δίνει μια ερμηνεία: «Γιατί όπως ακριβώς η νόηση του δημιουργού είναι συνδεδεμένη με ολόκληρο το νοητό και λέγεται ότι καταπίνει μέσα του το σύμπαν, κατ’ αυτόν τον τρόπο και ο κόσμος με την αίσθησή του καταπίνει τον εαυτό του και περιλαμβάνει το γνωστικό του αντικείμενό του με τη σύμφυτή του γνώση.» (Πρόκλος, “Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος”, βιβλ. Γ΄, 91, 19- 20) Ο στοχαστής Νεοπλατωνικός πηγαίνει το στοχασμό του παραπέρα και μας μεταφέρει με τα γραπτά του:

«Και, όπως ακριβώς ο δημιουργός λέγεται ότι καταπίνει το νοητό και το χωρά μέσα του, έτσι λοιπόν και ο κόσμος περιέχει μέσα του το κέντρο του• γιατί οι καταπόσεις που αναφέρονται από τους θεολόγους είναι ένα είδος περιλήψεων, αλλά οι καταπόσεις των προγόνων από τα παιδιά περιλαμβάνουν τα νοητά με τρόπο νοητικό, ενώ οι καταπόσεις των παιδιών από τους προγόνους περιλαμβάνουν τα νοητικά με τρόπο νοητό• γιατί αυτά που προόδευσαν, οι γεννήτορές τους τα επιστρέφουν και πάλι στους εαυτούς τους και τα συγκρατούν μέσα στην ολότητά τους. Και τις δύο αυτές, λοιπόν, έχει μιμηθεί το σύμπαν, καθώς μιμείται την κατάποση των προγόνων από τα παιδιά τους, στον βαθμό που περιστρέφεται γύρω από το κέντρο του και περιέχει μέσα του το κέντρο του, ενώ μιμείται την και τις περιλήψεις των παιδιών μέσα στους πατέρες, στο βαθμό που περιέχει μέσα του τα γεννήματά του και «περιέχει στον εαυτό του για τροφή τη φθορά του» και χωρά πάλι μέσα του όσα αποκόβονται από αυτό. Αυτά έχουν ειπωθεί όσον αφορά την αναλογία του σύμπαντος προς τους δύο πατέρες.» (Πρόκλος, “Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος”, βιβλ. Γ΄, 93, 15- 30)

Οτιδήποτε φθαρεί στο σύμπαν, δηλαδή κάθε σύστημα που τελειώνει τον κύκλο του και αδρανοποιείται, πεθαίνει με κοσμικούς όρους, αποτελεί το υλικό, ώστε στο σύμπαν να δημιουργηθεί άλλο σύστημα, πιο εξελιγμένο. Επειδή τίποτα δεν υπάρχει στο σύμπαν χωρίς Νου, μιας και τα πάντα είναι αποτέλεσμα της Παγκόσμιας Υπερδιάνοιας, που ονομάζουμε Θεό, και ως «πανταχού παρών» ο Θεός, ο Συμπαντικός Νους είναι διάσπαρτος παντού τροφοδοτούμενος από τις εμπειρίες του συστήματος στο οποίο έχει διασπαρθεί. Η συσσωρευμένη εμπειρία του συστήματος απορροφάται και τροφοδοτεί εκείνο το μέρος που το απορρόφησε. Έτσι αυτό που θα δημιουργηθεί στη συνέχεια, θα περιέχει την πρότερη σοφία. Η Αθηνά, που γεννήθηκε από την κατάποση- απορρόφηση της μητέρας της Μήτιδας, γεννήθηκε προικισμένη από σοφία και φρόνηση.

Κάνοντας μια επέκταση της σκέψης μας και θέλοντας να ερμηνεύσουμε την επιστημονική θεωρία του παλλόμενου σύμπαντος, κατά την οποία το σύμπαν μας είναι κλειστό σύστημα, που δημιουργείται από μία κοσμική έκρηξη, το big bang, διαστέλλεται αρχικά με την ωθητική δύναμη της έκρηξης σαν ένα βεγγαλικό, ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιείται ο νόμος της παγκόσμιας έλξης που ενεργεί σαν τροχοπέδη της διαστολής, με αποτέλεσμα να φτάσει σε μια οριακή κατάσταση επέκτασης και στη συνέχεια να αρχίσει η αντίστροφη πορεία, η συστολή, το μάζεμα του σύμπαντος. Στη φάση διαστολή- συστολή δημιουργούνται διάφοροι κόσμοι, ανώτερες και κατώτερες οντότητες και δραστηριοποιούνται και ενεργούν. Αυτή η δραστηριοποίηση, κάτω από ορισμένους νόμους, που βάζει ο Νους του Δημιουργού, έχει σαν αποτέλεσμα να αποκτηθεί γνώση τόσο από τις επιμέρους δράσεις, όσο και από την όλη εκδήλωση. Αυτή η γνώση- σοφία συγκεντρώνεται όταν στο στάδιο της συστολής το σύμπαν φτάσει στο αρχικό αρχέγονο “σημείο”.

Λέγοντας παραπάνω ανώτερες και κατώτερες οντότητες εννοούμε ήλιους, που εμψυχώνονται από ανώτερα Πνεύματα, τους Ηλιακούς Λόγους, πλανήτες, που εμψυχώνονται από τους Πλανητικούς Λόγους, ευφυή όντα (ανθρώπους), ζώα και άλλα αόρατα πλάσματα. Γιατί ένας κοσμικός νόμος λέει: «Τίποτα στο Σύμπαν δεν είναι άψυχο». Σε όλα ενοικεί το Πνεύμα. Μόνο που υπάρχει διαβάθμιση. Η ψυχή του Ήλιου είναι απείρως ανώτερη απ’ αυτήν του ανθρώπου, και, η ψυχή του ανθρώπου απείρως ανώτερη απ’ αυτήν του ατόμου του στοιχείου υδρογόνου. Ας θυμηθούμε εδώ τι έγραψε ο Απ. Παύλος στην 1η προς Κορινθίους επιστολή: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Απ. Παύλος, Α΄ επιστολή προς Κορινθίους, γ΄, 16) και «ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστιν, ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών; (Απ. Παύλος, Α΄ επιστολή προς Κορινθίους, στ΄, 19), ενώ στην 2η επιστολή στους Κορίνθιους έγραψε: «υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Απ. Παύλος, Β΄ επιστολή προς Κορινθίους, στ΄, 16).

Αφού περάσει κάποια περίοδος αδράνειας, όπου το σύμπαν θα αφομοιώσει όλη την συσσωρευμένη γνώση- εμπειρία, μετά θα έχουμε νέα δραστηριοποίηση. Στην επόμενη μεγάλη έκρηξη- big bang, το σύμπαν που θα δημιουργηθεί, έχει μέσα του την προηγούμενη εμπειρία- σοφία και θα αποκτήσει νέες εμπειρίες, θα “δοκιμάσει” διαφορετική εκδήλωση και οι μορφές του θα είναι πιο εξελιγμένες απ’ αυτές του προηγούμενου. Και αυτό γίνεται συνέχεια, αέναα…

Ο Πρόκλος ερμηνεύοντας τον “Τίμαιο” του Πλάτωνα, γράφει: «Γιατί ο δημιουργός ήταν “και Μήτις- Έρωτας πολύχαρος” και ως Μήτις γεννά την Αθηνά, ενώ σαν Έρωτας παράγει τη σειρά των ερωτικών θεών και όντων.» Και συνεχίζει παρακάτω: « και ο δημιουργός έχει μέσα του την αιτία του Έρωτα• γιατί είναι “και Μήτις- Έρωτας πολύχαρος”. Δικαιολογημένα λοιπόν είναι υπαίτιος της φιλίας και της ομόνοιας μεταξύ των δημιουργημάτων. Έχοντας ίσως αυτό στο νου του ο Φερεκύδης έλεγε ότι ο Δίας μεταβλήθηκε σε Έρωτα όταν επρόκειτο να δημιουργήσει, επειδή, όταν συνέθετε τον κόσμο από αντίθετα στοιχεία, τον οδήγησε σε ομόνοια και φιλία και έσπειρε μέσα στα πάντα την ταυτότητα και την ενότητα που διέπει τα πάντα.» (Πρόκλος, Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος, Γ΄, 54, 25). Διαμέσου της Μήτιδας, λοιπόν, στο Σύμπαν υπάρχει ενότητα, ενώ αυτό αποκτάει ταυτότητα.

Η φρόνηση, που προσωποποιείται από τη Μήτιδα, ενέχει κάτι το θεϊκό: «Λοιπόν οι άλλες αρετές που χαρακτηρίζονται αρετές της ψυχής , φαίνεται ότι είναι κάπως κοντά στο σώμα- πραγματικά, ενώ δεν υπήρχαν πρωτύτερα, αργότερα εμφυτεύονται με τον εθισμό και με την άσκηση-, ενώ η φρόνηση περισσότερο από καθετί φαίνεται να ανήκει σε κάτι περισσότερο θεϊκό, όπως φαίνεται, σε κάτι που δε χάνει ποτέ τη δύναμή του, αλλά που με τη μεταστροφή γίνεται χρήσιμο και ωφέλιμο και άλλοτε άχρηστο και βλαβερό.» (Πλάτωνας, “Πολιτεία”, βιβλ. 7, 518D) Ενώ τις αρετές της ψυχής τις δημιουργεί ο άνθρωπος με την άσκηση, η φρόνηση έχει μια θεία δυναμική και με τη μεταστροφή της ο άνθρωπος την καθιστά χρήσιμη και ωφέλιμη για την πνευματική του εξέλιξη. Αν η ζωή του διαποτιστεί με τις αρετές «και τότε, όπως φαίνεται, θα έχουμε αυτό που επιθυμούμε και που ισχυριζόμαστε ότι είμαστε εραστές του, τη φρόνηση» (Πλάτωνας, “Φαίδων”, 66d)

Η Μήτιδα περιείχε την αρχέγονη σοφία, μια σοφία κατώτερη, πρωτόγονη, ανάμειχτη με την πονηριά, πανουργία, για την επιβίωση. Το σύμπαν- Δίας την καταπίνει και την αφομοιώνει. Την κράτησε για κάποιο χρονικό διάστημα μέσα του. Η Μήτιδα ήταν η πρώτη γυναίκα του, ενώ η Αθηνά γεννήθηκε τελευταία από τα παιδιά του. Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, του χρόνου όμως που ο ίδιος καθόρισε, αντί για τον πονόκοιλο τον εγκύων, τον έπιασε φοβερός πονοκέφαλος. Ζήτησε από τον Προμηθέα (ή τον Ήφαιστο) να του ανοίξει το κεφάλι. Το χτύπημα και το ξεπέταγμα της Αθηνάς θυμίζουν έκρηξη. Κι έτσι γεννήθηκε η Αθηνά, προικισμένη με ανώτερες ιδιότητες και προτερήματα από τη μητέρα της!

-------------------------------------------------------------------------------

(*). Πρώτη γυναίκα του Δία, σύμφωνα με άλλη παράδοση, ήταν η Χθονίη.

Για την Κοσμογονία του Φερεκύδη τα πρωταρχικά όντα υφίστανται ανέκαθεν και έχουν τα ονόματα Ζας, Κρόνος (Χρόνος) και Χθονίη.

Αναφέρει: «Ζὰς μὲν καὶ Χρόνος ἦσαν ἀεὶ καὶ Χθονίη• Χθονίηι δὲ

ὄνομα ἐγένετο Γῆ, ἐπειδὴ αὐτῆι Ζὰς γῆν γέρας διδοῖ».

Έτσι, ο Φερεκύδης προσπαθεί να λύσει το θεογονικό πρόβλημα της παρουσίας του κυρίαρχου θεού της εποχής του τοποθετημένου στο τέλος της γενεαλογίας των θεών (Ουρανός- Κρόνος- Δίας).

Πιθανότατα στο πρόσωπο του Ζα να συμπίπτουν ο Ουρανός κα ο Δίας (Ζεύς). Η Χθονίη εκπροσωπεί τη γη, αλλά μόνο μετά το γάμο της με το Ζα παίρνει τις ιδιότητες και το όνομα της Γης. Ο Δίας για χάρη της, σαν γαμήλιο δώρο, ύφανε επάνω στην “υπόπτερον δρυν” ένα γαμήλιο πέπλο, όπου είχε πάνω του σχεδιασμένες όλες τις στεριές και τις θάλασσες, που το δωρίζει στη Χθονίη, τη νύφη. Από την ένωση του Ζα και της Χθονίης και από την εκροή σπέρματος του Κρόνου - Χρόνου γεννήθηκαν οι κοσμικές περιοχές. Στους μυχούς αυτών των περιοχών γεννήθηκαν άλλες θεότητες. Έτσι γεννήθηκε ο θεός Οφιονέας ο οποίος οδήγησε την παράταξή του ενάντια στην παράταξη του Κρόνου σε αγώνα για την κυριαρχία του ουρανού. Οι ηττημένοι γκρεμίστηκαν στον Ωγηνό, δηλαδή στον Ωκεανό.

Οι σύγχρονοι Ερυσίχθονες

[[ δαμ-ων ]]

Υπάρχει ένας αρχαίος μύθος, πολύ λίγο γνωστός, που ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας και φανερώνει τις ολέθριες συνέπειες της υπερτροφίας του “εγώ” μιας μικρής μερίδας άπληστων ανθρώπων. Είναι ο μύθος του Ερυσίχθονα.

Το όνομα του Ερυσίχθονα –ερυσίχθονας είναι αυτός που σχίζει, αυλακίζει τη γη - μπορεί και να σημαίνει εκείνον που προκαλεί πληγή στη γη. Αυτή την πληγή που δημιουργεί το αδυσώπητο “εγώ”, και στις μέρες μας έχει θεριέψει και νομιμοποιηθεί. Ατομισμός, υπερκαταναλωτισμός, ανταγωνισμός, παγκοσμιοποίηση της εξουσίας, οι οικονομικές και λογιστικές μονάδες να έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις ανθρώπινες μονάδες. Οι άνθρωποι να είναι σκέτα σκουπίδια μπροστά στα χωρίς λογική κέρδη. Αυτές είναι οι αξίες μας σήμερα, Αυτές προβάλλονται και επιβάλλονται από τα marketing, τα advertising, τα ΜΜΕ, την κάθε υπερδύναμη. Και υπερδυνάμεις σήμερα δεν είναι κάποια κράτη. Υπερδυνάμεις είναι οι τραπεζικοί οίκοι και οι οίκοι αξιολόγησης, δηλ. οίκοι που πουλάνε χαρτιά και παίρνουν αίμα. Σ’ αυτές σκοτωνόμαστε να ανταποκριθούμε και σαν τον Ερυσίχθονα τρώμε τις σάρκες μας και βλαστημάμε τη ζωή μας. Σήμερα θέλω να γράψω και να πετύχω να ξεφύγω από την μιζέρια και τον παραλογισμό των ημερών με τους αλλεπάλληλους εφιάλτες- με τελευταίο της πτώχευσης και της στάσης πληρωμών- δίνοντας ένα μήνυμα ελπίδας, χρησιμοποιώντας την μυθολογική γνώση.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Η μυθολογία αναφέρει ότι κάθε βελανιδιά έχει τη δική της νύμφη που γεννιέται και πεθαίνει με το δέντρο της και την ονομάζανε Αμαδρυάδα. Επίσης στα βελανοδάση ζούσαν οι Δρυάδες. Η βελανιδιά αποτελούσε το ιερό δένδρο του Δία και το χαρακτηριστικό θρόϊσμα των φύλλων της μαζί με το νερό που έβγαινε από την κοιλότητα του δέντρου θεωρούνταν στη Δωδώνη έδινε χρησμό. Ο Λατίνος ποιητής Οβίδιος στο ποιητικό του έργο “Μεταμορφώσεις” γράφει για ένα μύθο σχετικό με την βλασφημία που ήταν η κοπή της βελανιδιάς για τους αρχαίους Έλληνες. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι ο Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός από υπεροψία προς τους θεούς διέταξε να κόψουν μια ιερή βελανιδιά που ήταν αφιερωμένη στη θεά Δήμητρα Ο Ερυσίχθονας ήταν βασιλιάς στη Θεσσαλία. Ήταν μυθικός γιος του Μυρμιδόνα ή του Τρίοπα και εγγονός του θεού Ποσειδώνα. Είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη, όχι για τα ηρωικά του κατορθώματα, ούτε για την καλοσύνη του, αλλά για τη σκληρότητα του, τον οξύθυμο χαρακτήρα του, και την πλεονεξία του.

Θέλοντας να χτίσει ένα μεγαλόπρεπο παλάτι αποφάσισε να κόψει ξύλα από ένα δάσος κοντά στο παλάτι του. Έτσι ο Ερυσίχθονας άρχισε να κόβει αλόγιστα τα δέντρα του δάσους. Οι υπήκοοι του έχοντας διαπιστώσει την κατάχρηση που έκανε εξαιτίας της πλεονεξίας του, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν για την άσκοπη κοπή τόσων δένδρων, και του εξέφρασαν τους φόβους τους για το ενδεχόμενο να ξεσπούσε επάνω του η οργή της θεάς Δήμητρας. Ο Ερυσίχθονας όχι μόνο δεν έλαβε υπόψη του τις προειδοποιήσεις των ανδρών του, αλλά εκστόμισε σκληρά λόγια τόσο για τα δέντρα, όσο και για τις νύμφες Αμαδρυάδες που κατοικούσαν μέσα σ’ αυτά, αλλά και για την ίδια τη θεά της γεωργίας. Μια ημέρα πήρε μαζί του είκοσι δούλους του και πήγε στο άλσος που είχαν αφιερώσει οι Πελασγοί στη θεά Δήμητρα. Εκεί διέταξε τους δούλους να κόψουν τα δέντρα για να μπορέσει να χτίσει ένα δώμα στο οποίο θα γλεντούσε με τους φίλους του. Ανάμεσα στα άλλα δέντρα βρισκόταν και μία πανύψηλη βελανιδιά που ήταν το αγαπημένο δέντρο της Δήμητρας. Γύρω από τη βελανιδιά αυτή οι Δρυάδες Νύμφες έψελναν τα όμορφα τραγούδια τους και χόρευαν τους μαγικούς χορούς τους. Ο ασεβής Ερυσίχθονας δεν σταμάτησε το καταστρεπτικό του έργο ούτε μπροστά στο ιερό αυτό δέντρο. Με την πρώτη όμως τσεκουριά που του έδωσε παρουσιάσθηκε μπροστά του η ιέρεια της Δήμητρας Νικίππη, που δεν ήταν παρά η ίδια η θεά μεταμορφωμένη. Η ιέρεια προσπάθησε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων, αλλά ο Ερυσίχθονας την απείλησε με το τσεκούρι του. «Φύγε, μη σου μπήξω τούτο το τσεκούρι στο κορμί», της είπε ο ασεβής. Η θεά τότε πέταξε τη μεταμφίεση της ιέρειας και εμφανίσθηκε με όλη της τη θεϊκή μεγαλοπρέπεια. Οι δούλοι σκόρπισαν από δω και από κει, έτοιμοι να πεθάνουν από τον φόβο τους. Η Δήμητρα όμως τους λυπήθηκε και τους άφησε να φύγουν χωρίς να τους βλάψει, ενώ τον ασεβή Ερυσίχθονα τον τιμώρησε με ακράτητη πείνα. «Ναι λοιπόν, φτιάξε το δώμα, σκύλε, να τραπεζώνεις συχνά. Αφού αυτό είναι που επιθυμείς, από εδώ και πέρα συχνά πυκνά θα τρως!» Αυτά είπε η θεά, και μεγάλα βάσανα περίμεναν πια τον Ερυσίχθονα.

Η Δήμητρα πρόσταξε την θεά Πείνα να τον επισκεφτεί. Η Πείνα υπάκουσε αμέσως κάνοντας τον βασιλιά της Θεσσαλίας να πεινάει συνεχώς. Από τη στιγμή εκείνη ο Ερυσίχθων άρχισε να τρώει ό,τι έβρισκε μπροστά του. Αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Ο Ερυσίχθονας άρχισε να υποφέρει καθώς έβλεπε ότι η πείνα του δε μπορούσε να κορεστεί με κανέναν τρόπο, καθώς όσο και αν έτρωγε άλλο τόσο επιθυμούσε να φάει. Οι δυστυχισμένοι οι γονείς του δεν ήξεραν πώς να τον βοηθήσουν. Ο πατέρας του κατέφυγε στον Ποσειδώνα, ο οποίος όμως ήταν εξίσου ανίκανος να θεραπεύσει τον εγγονό του από το κακό που τον βρήκε.

Στο μεταξύ ο Ερυσίχθονας βασανιζόταν όλο και περισσότερο από την πείνα. Σύντομα άρχισε να ξεπουλάει όλη του την περιουσία, για να μπορεί να έχει χρήματα ώστε να αγοράζει φαγητό. Στο τέλος αναγκάστηκε να πουλήσει το παλάτι του, τους δούλους του και την όμορφη μοναχοκόρη του Μήστρα για να αγοράσει τρόφιμα. Αλλά η Μήστρα, που ήταν μάγισσα, επέστρεψε στο σπίτι της και παρεκάλεσε και πάλι τον Ποσειδώνα. Ο θεός, μη μπορώντας να βοηθήσει τον Ερυσίχθονα, έδωσε στη Μήστρα την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε διάφορα ζώα και να ξεφεύγει από τον πατέρα της. Μία εκδοχή αναφέρει ότι η Μήστρα, από δική της πρωτοβουλία, εκμεταλλεύθηκε το χάρισμα της μεταμορφώσεως για να πουλιέται ως δούλα συνεχώς και να βοηθά έτσι τον πατέρα της. Αλλά στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.

Σύγχρονος Ερυσίχθονας είναι η Νέα Τάξη (ή γενικεύοντας μπορούμε να πούμε ότι σαν την Λερναία Ύδρα ο σύγχρονος Ερυσίχθονας είναι πολυκέφαλος). Αυτή η αδηφάγος κάστα της οικονομικής ελίτ, που επιθυμεί να επιβάλλει την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, να καταστήσει την ανθρωπότητα υποχείριό της και τον άνθρωπο άβουλο είλωτα. Βελανιδιές είναι τα κράτη και Αμαδρυάδες οι λαοί. Πρόθυμοι υπηρέτες του Ερυσίχθονα οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών, γαλουχημένοι στα ειδικά κολλέγια και πανεπιστήμια να μη νιώθουν διόλου οίκτο για τους απλούς πολίτες, τους ξωμάχους, τους μεροκαματιάρηδες. Αυτοί είναι αναλώσιμοι. Τους χρησιμοποιούν οι πολιτικοί λέγοντας λόγια απατηλά για να αναρριχηθούν στην εξουσία και μετά τους πίνουν σαν βρικόλακες το αίμα για να ζήσουν αυτοί πλουσιοπάροχα, εντελώς αποκομμένοι από τα προβλήματα του όχλου.

Ένας πληρωμένος υπηρέτης του Ερυσίχθονα, που φρόντισε και μάζεψε αρκετούς ομόφρονες δούλους, πρόθυμους να υλοποιήσουν χωρίς λύπηση τα σχέδια του βασιλιά, για να χτίσει το νέο παγκοσμιοποιημένο παλάτι, απ’ όπου θα ασκεί την παγκόσμια Διακυβέρνηση, είναι ο απόγονος της δυναστείας και τρίτο κατά σειρά μέλος, ο Γιωργάκης, ο κατά την ομολογία του αδελφού του Νίκου, ακατάλληλος για πρωθυπουργός. Μας έταξε να μας οδηγήσει στη νέα Ιθάκη, αλλά λόγω ανικανότητας καταλήξαμε σε ένα θλιβερό ναυάγιο. Ενάμιση χρόνο παίρνουν μέτρα, κόβοντας μισθούς, συντάξεις, φάρμακα από ασθενείς, απολύοντας εργαζόμενους, βάζουν φόρους και πανωτόκια στα δάνεια, αλλά η τρύπα της ελληνικής οικονομίας είναι σαν το πιθάρι των Δαναΐδων. Θα απολύσουν 200 χιλιάδες εργαζόμενους από τον αμαρτωλό δημόσιο τομέα και διαφορά δε θα ‘χουμε. Και τον αμαρτωλό δημόσιο τομέα τον διόγκωσαν οι φαύλοι πολιτικοί. Δε φταίνε οι πολίτες για τα πελατειακά μαγαζιά που άνοιξαν οι ακριβοπληρωμένοι πολιτικοί της ρεμούλας και της μίζας, έστω κι αν οι χοντρόπετσοι νενέκοι τους αποκαλούν κοπρίτες.

Μας σφυροκοπούν με ειδήσεις και εφιαλτικά σενάρια. Αυτή είναι κρίσιμη βδομάδα. Εσπευσμένα τα μεγάλα αφεντικά από την άλλη μεριά του Ατλαντικού κάλεσαν τον συνπρωθυπουργεύοντα ευτραφή τσάρο της Οικονομίας. Ο ολίγιστος Γιωργάκης- που ήταν έτοιμος να λακίσει μόλις τον ζώσανε τα πολύ δύσκολα αλλά τον συγκράτησε η μάμυ Μάργκαρετ γιατί τα άλλα παιδιά της, ο Αντρίκος και ο Νικολάκης, δεν είχαν πάρει τα αναμενόμενα κέρδη από τον τζόγο πάνω στη πτώχευση της άμοιρης χώρας- ετοιμάζεται να κάνει περατζάδα από τα κράτη της Ε.Ε. για να διαλαλήσει το εμπόρευμα της δημόσιας περιουσίας.

Κορυφώνονται, λέει, οι διαβουλεύσεις για να αποφασιστεί το επίθετο που θα συνοδεύσει την ελληνική χρεοκοπία: Θα είναι «επιλεκτική» ή «απόλυτη» , «τακτική» ή «άτακτη»; Θα συνοδεύεται από κούρεμα με την ...ψιλή ή «λίγο στο πλάι»; Σε κάθε περίπτωση, όπως και να ονομαστεί, η οικονομία- και κυρίως οι εργαζόμενοι - της χώρας ζουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Μια από αυτές τις συνέπειες, η σημαντικότερη ίσως, είναι η “μηχανή” που έχει στηθεί (και στελεχωθεί με εγχώριο επικεφαλής τον κύριο Μητρόπουλο) για το... κούρεμα της δημόσιας περιουσίας. Τι κούρεμα… Γιουσουρούμ έγινε η Ελλαδίτσα μας. Όλα στο σφυρί. Πάρτε πλούσιοι. Εμείς δε πουλάμε, χαρίζουμε. Χαρίζουμε αεροδρόμια, λιμάνια, τα ΕΛΤΑ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τον ΟΛΘ, τον ΟΠΑΠ, τα νησιά, τη Λάρκο, τον ορυκτό μας πλούτο. Η κυβέρνηση (και η ΝΔ για να μην ξεχνιόμαστε) έχουν συμφωνήσει με την τρόικα που απαιτεί από την Ελλάδα να πωλήσει ακίνητη περιουσία και ποσοστά σε μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις, προκειμένου να αντλήσει 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015. Για σήμερα, Πέμπτη, έχει προγραμματιστεί να γίνει η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, η οποία θα αποφασίσει τι ακριβώς λύση θα επιλέξει για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και επομένως με τον τρόπο αυτό θα καθορίσει το μέλλον της χώρας μας για πολλά χρόνια, πιθανότατα για δεκαετίες. Η συγκατάβαση της Μέρκελ υποδηλώνει ότι η γερμανική κυβέρνηση έχει καταλήξει στο σχέδιο που θα επιβληθεί στην Ελλάδα. Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών έχει προσανατολιστεί στη λύση της επιλεκτικής χρεοκοπίας μέσω της χρηματοδότησης της κυβέρνησης Παπανδρέου από την ΕΕ (από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης) προκειμένου να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά σε “σκοτωμένες” τιμές. Με έκπτωση δηλαδή που αρχικά θα κυμαίνεται γύρω στο 50%, καθώς τόσο πολύ έχουν υποτιμηθεί στις αγορές τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πολιτική βούληση να βοηθήσουν πραγματικά την Ελλάδα να ξεπεράσει τα προβλήματά της δεν έχουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των τραπεζών τους φροντίζουν πρωτίστως σε συνδυασμό με τα δικά τους στενά πολιτικά συμφέροντα, έχοντας μάλιστα καλλιεργήσει στους λαούς των χωρών τους μια έντονη εχθρότητα εναντίον των άλλων ευρωπαϊκών λαών, ιδίως αυτών που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, τους οποίους παρουσιάζουν ως τεμπέληδες, σπάταλους, παράσιτα που ζουν εις βάρος των άλλων. Στο πλαίσιο αυτό, οι ηγέτες “πολιτικοί νάνοι” που κυβερνούν σήμερα την Ευρώπη αναζητούν κατ’ ουσίαν γελοίες τεχνοκρατικές ρυθμίσεις που ναι μεν παρέχουν προσωρινές ανάσες για λίγους μήνες στην οικονομία, κατ’ ουδένα τρόπο όμως λύνουν τα προβλήματα - πόσο μάλλον σε πλαίσιο αλληλεγγύης. Ούτε που τους νοιάζει πόσο θα υποφέρουν οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί. Ούτε που τους καίγεται καρφί για το ότι με την πολιτική που ακολουθούν ενσταλάζουν το μίσος στις καρδιές των ευρωπαϊκών λαών. Οι μισοί Ευρωπαίοι αρχίζουν να θεωρούν τους υπόλοιπους “δούλους” και οι τελευταίοι αρχίζουν να μισούν τους πρώτους ως “κατακτητές”.

Σήμερα, ημέρα Πέμπτη 21 Ιουλίου, θα μοιράσουν τα μερίδια της Ελλάδας. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της συνόδου. Σε εμάς απλώς θα πουν ότι η Ελλάδα σώθηκε. Η σωτηρία θα είναι αυτή που τους στοιχίζει λιγότερο: κάποια ψευτοαναδιάρθρωση του χρέους ως υπόσχεση. Κανέναν τους δεν συμφέρει η οριστική σωτηρία της Ελλάδας. Πρέπει πρώτα να εξυπηρετηθούν οι κερδοσκοπικές δουλοκατακτητικές ανάγκες τους. Σε εμάς απλώς θα πουν πως ανοίγει ο δρόμος για την σωτηρία της Ελλάδας… Στην πραγματικότητα θα παιχτεί ερήμην μας ή με την συναίνεσή μας ένα ακόμα μέρος του δράματος της σκλαβιάς μας. Ήρθε για την Ελλάδα, η ώρα του πλιάτσικου, απλά τσακώνονται πως, με ποια ανταλλάγματα ελληνικής δουλείας θα πείσουν τις ισχυρές πολυεθνικές τους να ανταλλάξουν κάποια ομόλογα, κάποια δάνεια . Τι μερίδιο θα δώσουν και σε ποιους. Είχαμε αυτές τις μέρες και την ύψιστη τιμή να μας επισκεφθεί η κυρία του πρώην πλανητάρχη. Η Χίλαρι Κλίντον, η εκπρόσωπος της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κακουργίας, έσπευσε βιαστικά στη χώρα μας, φοβούμενη προφανώς τον παραζαλισμένο “υπάλληλό” της ΓΑΠ, μήπως τα κάνει θάλασσα κάτω από την πίεση της ΕΕ (Γερμανίας) και της φιλοευρωπαϊκής κυβερνητικής πτέρυγας (Βενιζέλος)… Έχουμε μπει στις πυρετώδεις διαδικασίες εκποίησης και ξεπουλήματος της Ελλάδας. Η κυβέρνηση των ανδρεικέλων κάνει ό,τι μπορεί για να επιταχυνθούν αυτές οι διαδικασίες… Ο ερχομός της Κλίντον, μετά βαΐων και κλάδων από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μας έδειξε πως είναι να γελά κανείς με τις δημοσιογραφικές πόρνες που εγκωμιάζουν ασύστολα τη θηριώδη αμερικανική μαφία που ήρθε με το χαμόγελο για να αρπάξει τα πετρέλαια του Αιγαίου και να κερδοσκοπήσει βάναυσα πάνω στην χρεοκοπία της Ελλάδας. Εδώ μαλώνουν τα ιμπεριαλιστικά βουβάλια και τα ΜΜΕ αγιοποιούν το πιο επικίνδυνο βουβάλι: τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι Αμερικανοί επιχειρούν να διασωθούν από τη δική τους κατάρρευση σε βάρος όλης της υφηλίου και ιδιαίτερα σε βάρος της ΕΕ, φορτώνοντας τα έξοδα της καπιταλιστικής κρίσης σε αυτήν. Τα ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά βουβάλια, με προεξέχον τη Γερμανία, επιχειρούν να διασωθούν κερδοσκοπώντας πάνω στη χρεοκοπία των αδύνατων ευρωπαϊκών κρατών, δηλαδή και της χρεοκοπημένης, αντικειμενικά, Ελλάδας. Γι αυτό η Γερμανία δεν θέλει τον “ξαφνικό θάνατο” της Ελλάδας, δηλαδή την ακαριαία επίσημη πτώχευση, αλλά την “ελεγχόμενη” από τους μηχανισμούς της ΕΕ. Μέσα από αυτόν το μηχανισμό της “ελεγχόμενης πτώχευσης” οι ισχυροί της ΕΕ και ιδιαίτερα η Γερμανία θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος στην εκποίηση και το ξεπούλημα της χώρας μας… Εκφραστής αυτής της “ελεγχόμενης” διαδικασίας είναι ο τσάρος Βενιζέλος… Οι Αμερικανοί επιδιώκουν τον “ξαφνικό θάνατο” της Ελλάδας, αφού πρώτα θα έχουν βάλει στο χέρι τα πετρέλαια και ό,τι άλλο… Ο “ακαριαίος θάνατος”, δηλαδή η ξαφνική και ανεξέλεγκτη πτώχευση της χώρας μας διευκολύνει τα μέγιστα τους σχεδιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Γι’ αυτό ήρθε η Κλίντον στην Ελλάδα: Να πάρει από τον αμερικανό υπάλληλο (ΓΑΠ) τα πετρέλαια και ό,τι άλλο και να επισπεύσει τον “ξαφνικό θάνατο”… Οι μέρες είναι πονηρές και γκαστρωμένες… Ανεμογκάστρι για τους Έλληνες πολίτες, με θρεφτάρια για τα ιμπεριαλιστικά βουβάλια και τους τραπεζίτες... Δε σας θυμίζουν τα παραπάνω το μύθο του Ερυσίχθονα; Δρυς, που τσεκουρεύετα, η Ελλάδα– ιερή, τολμάω να πω όταν αναθυμούμαι όσα πρόσφερε στην ανθρωπότητα πολιτιστικά και στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο- από το ασεβές οικονομικό συνδικάτο των εγκληματιών. Χτυπούν τον κορμό της και χύνεται το αίμα των πολιτών, που βρίσκονται στη χειρότερη περίοδο των τελευταίων 70 χρόνων. Για να φτιάξουν το τραπέζι της πλεονεξίας τους σκοτώνουν το λαό της. Βέβαια κόβουν κι άλλα δέντρα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία κ.λ.π. Και στο τέλος το δέντρο, η βελανιδιά μας, θα σωριαστεί άψυχο με μεγάλο γδούπο. Μπορεί και να παρασύρει κι άλλα δέντρα… Αλλά η αδηφαγία τους θα τους κάνει στο τέλος να φάνε τις σάρκες τους. Γιατί διαπράττουν ύβρη. Στην αρχαιότητα, οι πρόγονοί μας πίστευαν στη διαδοχή: ύβρις→άτη→νέμεσις→τίσις. Μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι πίστευαν πως μια “ύβρις” συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την “άτην”, δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου- σ’ αυτό το στάδιο βρισκόμαστε τώρα. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την “νέμεσιν”, την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την “τίσιν”, δηλ. την τιμωρία και τη συντριβή/καταστροφή του.

Συνέλληνες, « έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσεται!» [Θα έρθει μέρα που ο Φοίβος (Απόλλωνας) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα!] Ο Φοίβος συνδεόταν με το φως. Το σκοτάδι δεν μπορεί να είναι παντοτινό. Το φως θα επανέλθει και θα σκορπίσει το σκοτάδι της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ο νόμος είναι αδυσώπητος. Όποτε διαπραχθεί ύβρις, ακολουθεί η νέμεσις και η τίσις. Και οι κοσμικοί νόμοι- κοσμικοί νόμοι είναι αυτοί που ρυθμίζουν τη λειτουργία του σύμπαντος, του κόσμου- είναι πάνω από τους νόμους που θεσπίζουν οι επικυρίαρχοι για τα άνομα συμφέροντά τους…

Οι σύζυγοι και τα τέκνα του Δία – Α΄ Δίας

[[ δαμ-ων ]]

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: «Πάντη δε Διός κεχρήμεθα πάντες. Του γαρ και γένος εσμέν». O Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, συμβόλιζε για τους αρχαίους Έλληνες την παντοδυναμία και την απόλυτη εξουσία. Είχε τη διακυβέρνηση του σύμπαντος. Μπορούσε να ελέγχει τα πάντα, αφού όλοι οι άλλοι θεοί, που κατείχαν κάποιο τομέα ευθύνης, ήταν απλώς οι βοηθοί του.

Για τους Ορφικούς τα πάντα είναι ο Δίας:

« Ο Δίας ο πρωτογέννητος, ο Δίας ο τελευταίος,

ο λαμπροκέραυνος• ο Δίας η κεφαλή, ο Δίας η μέση•

όλα από τον Δία έχουν γίνει•

ο Δίας το θεμέλιο της γης και του έναστρου ουρανού•

ο Δίας αρσενικός γεννήθηκε, ο Δίας αθάνατη υπήρξε νύφη•

ο Δίας πνοή των πάντων, ο Δίας η ορμή της ακαταπόνητης φωτιάς•

ο Δίας η ρίζα του Ωκεανού, ο Δίας ήλιος και σελήνη•

ο Δίας βασιλιάς, ο Δίας αρχηγός των πάντων λαμπροκέραυνος•

γιατί τους πάντες έκρυψε και ξανάφερε στο πολύχαρο φως

απ’ την καρδιά του, κάνοντας έργα τρομερά.» ( Ορφικά, απόσπ. 21α)

Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει και ο μύστης Αισχύλος (μυημένος στα Ελευσίνια μυστήρια):

« Ο Δίας είναι αιθέρας, ο Δίας είναι γη, ο Δίας ουρανός,

ο Δίας τα πάντα και ό,τι παραπάνω από αυτά. » (Αισχύλος, αποσπ. 70)

Ο Δίας ονομαζόταν στα αρχαία Ελληνικά Ζευς, λέξη που στη γενική πτώση ήταν του Διός, (σπανιότερα του Ζηνός), από όπου προήλθε και η νεοελληνική ονομασία. Οι πρόγονοί μας απέδιδαν ιδιαίτερη σημασία στα ονόματα. Ο Πλάτωνας αναφέρει: «Κατά πάσα πιθανότητα , Ερμογένη, ο καθορισμός του ονόματος δεν είναι

αμελητέα υπόθεση ούτε έργο ασήμαντων ανθρώπων ή των πρώτων τυχαίων. Ο Κρατύλος μάλιστα λέει την αλήθεια, όταν υποστηρίζει ότι τα ονόματα υπάρχουν για τα πράγματα εκ φύσεως και ότι δεν μπορεί ο καθένας να είναι δημιουργός ονομάτων αλλά μόνο εκείνος που αποβλέπει στο φυσικό όνομα κάθε πράγματος και που μπορεί να συνθέσει τη μορφή του με τα γράμματα και τις συλλαβές.» (Πλάτωνας, “Κρατύλος”, 390d- e)

Η συνέχεια >>> εδώ…

Για το όνομα του υπέρτατου θεού, αναφέρει:

«Το όνομα του Δία δηλαδή είναι σαν λόγος, τον οποίο αφού διαιρέσουμε σε δύο μέρη, χρησιμοποιούμε οι μεν το ένα μέρος του οι δε το άλλο- άλλοι τον ονομάζουν “Ζήνα” και άλλοι “Δία”. Αν αυτά συντεθούν σ’ ένα όνομα, φανερώνουν τη φύση του θεού, και, όπως παραδεχόμαστε, ταιριάζει στο όνομα και το ολοκληρώνει. Γιατί και για μας και για όλα τα όντα αυτός είναι αίτιος για τη ζωή ή ο άρχων και βασιλεύς του σύμπαντος. Συμβαίνει λοιπόν να ονομάζεται σωστά ο θεός τούτος, γιατί εξαιτίας του έχουν το “ζην” όλα τα ζωντανά όντα. Το όνομά του, λοιπόν, ενώ ήταν ενιαίο, διαιρέθηκε, όπως είπα, διττά, “Δίας” και “Ζήνας”. Αν κάποιος άκουγε ξαφνικά ότι αυτός είναι παιδί του Κρόνου, θα το θεωρούσε υποτιμητικό, γιατί λογικό θα ήταν να είναι απόγονος κάποιας μεγάλης διάνοιας ο Δίας• “κόρος” όμως δεν σημαίνει το παιδί αλλά το “καθαρό” και “ακήρατο” (αμόλυντο) στοιχείο του νου. Τούτος, όπως λένε, είναι γιος του Ουρανού. Και σωστά που βλέπουμε προς τα επάνω λέγεται ουράνιον γιατί “ορά τα άνω”, απ’ όπου λένε όσοι ασχολούνται με τα μετέωρα, Ερμογένη, ότι προέρχεται ο “καθαρός νους”, ώστε για τον Ουρανό σωστό είναι το όνομα.» (Πλάτωνας, “Κρατύλος”, 395e- 396c)

Θα αναφερθούμε στις συζύγους του Δία και στα τέκνα που απόχτησε απ’ αυτές, όπως τις παρουσιάζει ο Ησίοδος και σύμφωνα με τη σειρά που τις παρουσιάζει. Κατά την Ησιόδεια μυθολογία μας, ο Δίας είχε εννέα συζύγους, (32= 9), από τις οποίες απόχτησε 27 τέκνα (33= 27).

Ας δούμε αριθμοσοφικά τους αριθμούς αυτούς. Το 9 είναι το πρώτο τετράγωνο ενός περιττού αριθμού

Η ΕΝΝΕΑΔΑ (9) αντιπροσωπεύει ένα νέο κύκλο εκδηλώσεων. Ετυμολογικά συνδέεται με τη μονάδα (ενάδα) που κατέχει το άλλο άκρο της δεκάδας. Ο εννέα είναι ο μεγαλύτερος αριθμός μέσα στην δεκάδα (αριθμοί: 0,1,2,3,4,5,6,7,8,9) και το τέλος της πρώτης σειράς των αριθμών που από κεί και πέρα επαναλαμβάνεται, («Ανυπέρβλητον Πέρας»). Την ονόμαζαν “ωκεανό’ (γιατί περιβάλει τους άλλους αριθμούς της δεκάδας) και “ορίζοντα” (γιατί τους περιορίζει). Θεωρείται σαν τρεις φορές τέλεια, γιατί περιέχει δυο κύβους, το 1 και το 8 και είναι η ίδια ένα τέλειο τετράγωνο (13+23=9=32 ή 1x1x1+2x2x2=3x3). Ονομάζεται και “τελέσφορος” γιατί το έμβρυο τρέφεται εννέα μήνες στην κοιλιά της μητέρας του. Θεωρείται το έμβλημα της ύλης, που, αν και διαφοροποιείται, δεν καταστρέφεται ποτέ. Έτσι ο αριθμός 9 όταν πολλαπλασιάζεται με οποιονδήποτε αριθμό αναπαραγάγει τον εαυτό του μέσα στο άθροισμα των ψηφίων του παραγόμενου αριθμού (5x9=45 με 4+5=9 και 13x9=117 με 1+1+7=9). Η αριθμητική αξία του ονόματος “Ζεύς” είναι 612 ή με αριθμοσοφική αναγωγή το 9 (6+1+2=9), δηλαδή ίση με τον αριθμό των συζύγων ή την αριθμοσοφική αναγωγή του αριθμού των παιδιών (27, όπου 2+7=9).

Ο πολιτισμός των αρχαίων Ελλήνων έχει σαν βάση τον έρωτα. Ο έρωτας είναι η δύναμη που μεταφέρει από το άπειρο στο πέρας, από το άμορφο σε αυτό που έχει μορφή, από το άμετρο στο μετρήσιμο, από το άλογο στο λογικό, από το ακατανόητο στο κατανοητό. Στην ελληνική μυθολογία η δημιουργία συντελείται με τον έρωτα, με ερωτικό σμίξιμο. Ο έρωτας απαιτεί δύο οντότητες, όχι μόνο την αρσενική και τη θηλυκή, αλλά δύο οντότητες σαν πεδία ενέργειας: μία σωματική- υλική και μία ψυχική και πνευματική.

Ο έρωτας του Δία προς τις θεές και τις θνητές δεν έχει κίνητρο τη λαγνεία, δεν είναι μόνο σωματικός. Τα παιδιά που γεννιούνται είναι θεότητες, είναι ημίθεοι, είναι προστάτες και βοηθοί της ανθρωπότητας. Οι έρωτές του συμβολίζουν την ισχύ της αρχικής φυσικής και μεταφυσικής δύναμης. Ο βασιλιάς του Ολύμπου είναι πλήρης ερωτικής δύναμης γιατί είναι το σύμβολο της συμπαντικής και ιδιαίτερα της γήινης γονιμοποιού δύναμης για τη δημιουργία των μορφών. Μα ο κόσμος είναι διττός, είναι φυσικός και πνευματικός. Έτσι ο Ζεύς “ζεύγνυται”- ζευγαρώνει και δίνει φυσική και πνευματική ζωή. Εκτός από φυσικές μορφές, αναπαράγει και θεϊκές δυνάμεις. Οι ερωτικές του περιπέτειες δεν προκαλούν αταξία και αναρχία. Αντίθετα επιφέρουν τάξη και αρμονία. Ο Δίας είναι η φύση. Και η φύση, το Όν, ο Κόσμος, στην ολότητά του, είναι γεμάτος από έρωτα. Τον έρωτα της ζωής, τον έρωτα των ψυχών, τον έρωτα των πνευμάτων, τον έρωτα του θείου. Όπως αναφέρει ο Στεφ. Καραγιάννης στο βιβλίο του “Ο Έρως στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων”, ο έρωτας είναι υλικός, σαρκικός, σωματικός κ.λ.π. με ισχυρή ελκυστικότητα και γοητευτικότητα διαμέσου των οποίων συντελεί στην ανανέωση της ζωής και του κόσμου των ανθρώπων, αλλά είναι και έρωτας αγνός, άγιος, πνευματικός, υπεροχικός, ιδεώδης, ηδύς κ.λ.π. μέσα σε ένα χώρο καθαρά πνευματικό. Από τη φύση του εξαγνίζει και ανυψώνει και εντοπίζει τις φαύλες ορμές, με τις οποίες αρχικά συνυφαίνεται και συνυπάρχει. Είναι ο ίδιος δύναμη που από μόνη της ανυψώνεται από το χυδαίο στο υψηλό, από το άμορφο στο εύμορφο και στο ωραίο, καθώς κινείται από το άπειρο στο πέρας και αντίστροφα.

«Πρώτιστον μεν Έρωτα θεών μητίσατο πάντων» μας λέει ο Παρμενίδης. Για τον Ελεάτη σοφό, ο έρωτας παράγει μορφές πεπερασμένες, φυσικές μορφές της αισθητής πραγματικότητας και εμπειρίας, που γίνονται αντικείμενα εξέτασης από τη λογική, για να προχωρήσουμε στην διαισθητική σύλληψη, την ενορατικότητα και την εξέταση της βαθύτερης ενότητας του Κόσμου, του Όντος πέρα από την εμπειρία. Παράλληλα ο έρωτας έχει γνωστική δύναμη, τη δύναμη της γνώσης της αλήθειας και της επαφής με το θείο, ενέχει την ισχύ γεφύρωσης του Πέρατος με το Άπειρο. Αυτή η ενότητα πέρατος και απείρου (*Π) κατά τον Φιλόλαο συνιστά την βαθύτερη τάξη και δομή της Αρμονίας.

« Οι θεολογούντες συνηθίζουν να ονομάζουν γάμο την αδιαίρετη συνένωση και σύμπλεξη των δημιουργικών δυνάμεων, καθώς λέει ο θεολόγος (Ορφέας). Πρώτη δηλαδή νύφη ονομάζει τη γη και πρώτο από όλους τους γάμους ονομάζει τη συνένωση αυτής με τον ουρανό.» (Πρόκλου εις Τίμαιον)

Όμως αυτή είναι μια “ιερογαμία”! Τις ιερογαμίες του Δία θα εξετάσουμε, από τις οποίες γεννήθηκαν εξαίρετα τέκνα! Γι’ αυτό υμνείται ο δημιουργός Δίας:

« Δία πολύτιμε, Δία άφθαρτε, αυτήν εμείς σε σένα

τη μαρτυρία προσφέρουμε και τη λυτρωτική προσευχή.

Βασιλιά, από το κεφάλι σου φανερώθηκαν τούτα τα θεία,

η γη, θεά μητέρα, και των βουνών

τα ψηλόραχα υψώματα, η θάλασσα και όλα

όσα ο ουρανός μέσα του έταξε• Κρόνιε Δία,

σκηπτρούχε, καταβάτη, γενναιόψυχε,

πανγεννήτορα, αρχή των πάντων και τέλος.

Κοσμοσείστη, τροφοδότη, εξαγνιστή, παντοτινάχτη,

αστραποβόλε, βροντερέ, κεραυνοβόλε, ζωογόνε Δία•

άκου με, ποικιλόμορφε, και δίνε άμεμπτη υγεία,

ειρήνη θεϊκή και αψεγάδιαστη του πλούτου δόξα.

Αυτογέννητε, πατέρα των μακάριων θεών

και των ανθρώπων, τη χάρη σου δώσε στις σπονδές μας,

κι όλα τα πρεπούμενα στο μυαλό μας,

ζωή τερπνόψυχη, μαζί και τη βασίλισσα υγεία,

και την ειρήνη την ανδροθρέφτρα λαμπροστολισμένη θεά•

και ζωή πάντα θαλερή με καλόθυμους λογισμούς. » (Ορφικός Ύμνος15)

Ο Δίας είναι ο Θεϊκός Νους και ο Νόµος της Πνευµατικής Ελευθερίας. Ως «Ζευς», είναι η Αρχή της Δηµιουργίας όλων. Από τη ρίζα ζευ- μπορούμε να πούμε ότι είναι η συμπαντική δύναμη της σύ-ζευ-ξης της ύλης για τη δόμηση των μορφών. Αλλά και της διά-ζευ-ξης, δηλ. της διάλυσης όταν τελειώσει ο κύκλος της καθεμιάς μορφής, ώστε από τα υλικά αυτά να δομηθούν νεώτερες μορφές, πιο εξελιγμένες με βάση το νόμο της εξέλιξης. Και «Ζην» τον ονοµάζουν, γιατί έδωσε ζωή στα όντα και έβαλε τον Νου µέσα στην Ψυχή.

Ο Νους είναι αυτός, που γέννησε τα πάντα και είναι Άρχοντας και Βασιλιάς του Κόσµου. Εξάλλου όλες οι θρησκείες δέχονται ότι ο κόσμος στην αρχή ήταν μια σκέψη στο νου του δημιουργού. Στο νου δημιουργήθηκε το αρχέτυπο του σύμπαντος. Η Νοηµοσύνη είναι το επίσης σπουδαιότερο δώρο του Δία στον άνθρωπο. Η σωστή χρήση των δυνάµεων του Νου, σε βοηθά να στέκεσαι πάντα, μεταξύ Ουρανού και Γης, σε αρµονία και ισορροπία µε τις Ουράνιες και Γήινες ενέργειες και δυνάμεις.

Στο γνωστό μας μύθο του έρωτα του Δία με τη Λήδα, απ’ όπου γεννήθηκαν η ωραία Ελένη και οι Διόσκουροι, μπορούμε να ερμηνεύσουμε ότι ο Κύκνος- Ζευς/Νούς και η Λήδα/Λήθη,οι δύο αυτές πρωταρχικές συμπαντικές δυνάμεις, ο Δίας/Νούς και το σκότος, το χάος (το χάος στη σκέψη προκαλεί τη λήθη), θα γεννήσουν το κοσμικό ωόν,το αυγό από την έκρηξη-σπάσιμο του οποίου θα γεννηθούν οι Διόσκουροι και η Ελένη, ο κόσμος και το φώς της ζωής. Η έκρηξη- σπάσιμο, το λεγόμενο big bang, η διάρρηξη του δημιουργικού αυγού της υλενέργειας, έδωσε κατά τους επιστήμονες την κοσμογένεση.

Αυτόν τον Δία υμνούσαν οι πρόγονοί μας:

« Θα υμνήσω τον άριστο και μέγιστο μες στους θεούς, τον Δία,

που τα πάντα βλέπει, που κυβερνά, που τα πάντα δύναται,

που με τη Θέμιδα γερμένη πλάι του σοφά συνομιλεί. Μέγιστε κι ενδοξότατε Κρονίδη, που τα πάντα βλέπεις, ελέησέ μας. » (Ομηρικός Ύμνος 23, “Στον Δία”)

Ο Πρόκλος στο έργο του “Σχόλια εις τον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι” (146.1 – 6), μας λέγει πως η «ὁμονοητικὴ σύνταξις τῶν θεῶν καὶ ἡ ὁμοφυὴς συνέργεια πρὸς τὰς ποιήσεις γάμος ἀποκαλεῖται παρὰ τοῖς θεολόγοις». Ενώ στο έργο του “Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδ” (βιβλίο Β’, 775. 21 – 36) μας λέγει ότι ο θεολόγοι «τὴν ὁμοφυῆ σύζευξιν καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν θείων αἰτιῶν μυστικῶς γάμον προσαγορεύουσι». Αυτή την «κοινωνίαν» (επικοινωνία) άλλοτε την βλέπουν μέσα στα αίτια που ανήκουν στην ίδια βαθμίδα και την αποκαλούν γάμο της Ήρας και του Διός, του Ουρανού και της Γαίας, του Κρόνου και της Ρέας. Άλλοτε βλέπουν την «κοινωνίαν» (επικοινωνία) των «καταδεεστέρων» (υποδεέστερων) με τα «κρείττωνα» (ανώτερα) και την αποκαλούν γάμο του Δια με την Δήμητρα. Άλλοτε πάλι βλέπουν την «κοινωνίαν» (επικοινωνία) των «κρειττόνων πρὸς τὰ ὑφειμένα» και την αποκαλούν γάμο του Δία με την Κόρη, επειδή άλλες είναι οι «κοινωνίες» (επικοινωνίες) των θεών με όσα βρίσκονται στην ίδια βαθμίδα με αυτούς, άλλες οι «κοινωνίες» (επικοινωνίες) τους με τα προηγούμενά τους και άλλες με τα επόμενά τους. Οι «ὑπὸ τῶν μύθων ὑμνούμενοι γάμοι καὶ ἡ τῶν θείων ὁμονοητικὴ σύζευξις» , λέγει ο Πρόκλος στο έργο του “Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογία” (βιβλίο Α’, 9. 4– 8), εντοπίζεται στους νοητικούς θεούς. Και όταν «αναμειγνύονται» [μιγνυμένων] οι δημιουργικοί «ὀχετοί» [αγωγοί] με τους ζωογονικούς, έρχεται στο φώς ολόκληρο το γένος των θεών, και των «τῶν τε ὑπερκοσμίων καὶ τῶν τὸν κόσμον κληρωσαμένων». Μάλιστα όπως λέγει ο Πρόκλος, στο “Εις τον Τίμαιο του Πλάτωνο”, (τόμος Γ’, 176.8 – 177.2), οι γάμοι είναι μία αδιαίρετη ένωση και συμπλοκή (σύνδεση) των δυνάμεων. Αποκαλεί δε την Γη “πρώτην νύμφην” και “πρώτιστο γάμο” την ένωση αυτής με τον Ουρανό.

Όσοι θέλουν να δουν επιδερμικά τους μύθους, θα σχηματίσουν την ιδέα πως ο Δίας ήταν ένας ακόρεστος ερωτομανής . Όταν όμως δουν το εσωτερικό νόημα των μύθων και εννοήσουν το βαθύτερο νόημα του έρωτα για τους αρχαίους Έλληνες, θα αντιληφθούν την εσώτερη δημιουργική διάθεση για έναν κόσμο με αρμονία, νόμους και πνευματικό νόημα. Την επιθυμία οι άνθρωποι να διέπονται από νόμους, ήθος και εσωτερική παρόρμηση για καλλιέργεια και σταδιακή πολιτιστική και πνευματική εξέλίξη.

Στη συνέχεια θα ακολουθήσουμε την Ησιόδεια σειρά των “ιερών γάμων” του Δία, προσπαθώντας κατά το δυνατό, να αναλύσουμε τα ονόματα τόσο των συζύγων, όσο και των τέκνων, γιατί όπως αναφέρει ο Πλάτωνας: «Αν θυμόμουν τη γενεαλογία του Ησιόδου και σε ποιους από τους προγόνους εκείνων αναφέρεται, δεν θα σταματούσα ν’ αναπτύσσω το ότι τα ονόματα έχουν αποδοθεί σ’ αυτούς σωστά…» (Πλάτωνας, “Κρατύλος”, 396c)

-----------------------------------------------------------------------------

(*Π). Η ενότητα του απείρου και του πέρατος μπορούμε να θεωρήσουμε ότι εικονίζεται έντονα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το άπειρο (ο Θεός Πατήρ) συνενώνεται με το πέρας (Υιόν ανθρώπου) και γι’ αυτό ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος.

Γιατί ΔΕ θα φύγω…

Αντιγραφέας

Απόψε διάβασα την αρκετά συγκινητική μαρτυρία μιας παλιάς μου καθηγήτριας που πλέον μένει στο εξωτερικό μόνιμα. Ορμώμενη από την επικαιρότητα έκανε λόγο για τους λόγους που έφυγε από την Ελλάδα, και τον πόνο που πράγματι μας προκαλεί αυτός ο τόπος, ακόμη και από μακριά. Με πυροδότησε να γράψω τα παρακάτω λόγια, γιατί τις τελευταίες μέρες έχει μαυρίσει η ψυχή μου από τα τεκταινόμενα, και περισσότερο ακόμη έχει μαυρίσει από την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία που διακρίνω γύρω μου.

Τον τελευταίο καιρό έχω αναρτήσει πολλά, πάρα πολλά ίσως, σχόλια, πολλούς συνδέσμους, πολλές οργισμένες δηλώσεις σχετικά με τα τεκταινόμενα. Καθηλωμένη καθώς είμαι πολλές ώρες της ημέρας μπροστά στον

υπολογιστή, είναι ο τρόπος μου να ξεσπάω όταν δεν μπορώ να είμαι στο Σύνταγμα.

Το Σύνταγμα. Πολλοί γνωστοί, φίλοι και συγγενείς μου έχουν εκφράσει τον σκεπτικισμό τους, τις αμφιβολίες του και τους φόβους τους σχετικά με "την πλατεία" και το/τα κινήμα/τα της. Ακόμη περισσότεροι, όσοι με γνωρίζουν δηλαδή καλά, απορούν που δεν έχω ήδη πάρει των ομματιών μου και δεν έχω επανεγκατασταθεί στο Λονδίνο. Στο κάτω κάτω, εκεί τα πτυχία μου αναγνωρίζονται, θα μπορούσα να είχα μια πανεπιστημιακή θέση, καλύτερες προοπτικές, κλπ, κλπ, κλπ. Και στο φινάλε, είμαι μισή Αγγλίδα κι έζησα εκεί τη μισή μου ζωή. Που τον βρήκα τόσο πατριωτισμό πια;

Χμμ. Πρωτίστως χρωστάω το μεγαλύτερο ευχαριστώ στη ΜΗΤΕΡΑ μου την Ελληνίδα. Γλώσσα μου έδωσε Ελληνική. Και ήταν ένας σφοδρός, κεραυνοβόλος, έρωτας ζωής μόλις, παιδάκι με μητρική (τότε) γλώσσα τα Αγγλικά, παλεύοντας να τα καταφέρω στην Α' Δημοτικού, συνειδητοποίησα ότι αν καταλάβαινες ορθογραφία, μπορούσες να καταλάβεις και τη σημασία της λέξης κι ας έμοιαζε άγνωστη. Σ' ευχαριστώ μαμά.

Πολλά μπορούσα ακόμη να γράψω γι' αυτή τη γλώσσα, για τα παιδικά μου χρόνια και πως αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά μου η Ελλαδίτσα, αλλά παρεκτρέπομαι. Στο θέμα μου λοιπόν.

Επίσης έχω κουραστεί από το τροπάριο τύπου "καλά να πάθουμε, είμαστε μπανανία, είμαστε Τουρκόσποροι, παραξοδευτήκαμε και τώρα καιρός να συμμορφωθούμε, κλπ κλπ κλπ". Θα μου πείτε, εθελοτυφλείς;

Η συνέχεια >>> εδώ …

Όχι. Είμαστε λαός κατσαπλιάδων. Δεν το αρνούμαι. Είμαστε πνεύματα αντιλογίας και τα έχουμε κάνει μαντάρα, και ναι, έχουμε όλοι συμβάλλει σε αυτό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε ενεργά, είτε επειδή έτσι τα

βρήκαμε και δεν τα πολεμήσαμε. Ή, επειδή ναι μεν προσπαθήσαμε να τα πολεμήσουμε, αλλά με τον σταυρό στο χέρι βρήκαμε και τον μπελά μας και κάναμε κι εμείς τα στραβά μάτια. Σύμφωνοι.

Υπάρχει μια διαφορά. Τώρα που ήρθαν τα σκούρα, πολλοί από εμάς ξυπνήσαμε. Όχι όλοι, ούτε καν αρκετοί. Πολλοί είναι ακόμη βολεμένοι, πολλοί ελπίζουν μπας και γλιτώσουν τα χειρότερα, πολλοί ακόμη πιστεύουν

τις προπαγάνδες και την τρομολαγνεία που τους ταΐζουν περί χρεωκοπίας= καταστροφή και ότι η αστυνομία προστατεύει τον πολίτη.

Αλλά πολλοί ξυπνήσαν. Δεν ξέρω ποιά έκβαση θα έχει αυτή η περιπέτεια που ζούμε, δεν ξέρω με ποιόν τρόπο θα φτάσουμε στην αναγέννηση από τις στάχτες μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή, και το

σίγουρο είναι ότι ΓΙΑ να έρθει κάποιοι από εμάς θα πρέπει να είμαστε μέρος της λύσης. Όχι της λύσης που προτείνει ο προδότης ο πρωθυπουργός και οι δοσίλογοι βουλευτές του, που έχουν πουληθεί ψυχή τε και σώματι

στα όποια Ευρωπαϊκά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, ούτε της υποτέλειας και του αυτομαστιγώματος, ούτε της διαρκούς υπαρξιστικής ομφαλοσκόπησης.

Ποιάς λύσης; Θα σας πω ποιας λύσης. Της δύναμης να περπατήσουμε μέσα από την πυρά και όντως να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Όπως κανουν όσοι ήδη πιστεύουν σ'αυτό που γίνεται στις πλατείες όλης της χώρας. Όπως κάνουν όλοι όσοι ακόμη πιστεύουν, με όνειρα στα μάτια τους, ότι το να δείξεις σε ένα παιδί πως να σκέφτεται για τον εαυτό του είναι έργο ιερό. Όπως κάνουν όλοι όσοι δεν αναλώνονται σε μεγαλεπήβολες κουβέντες και διαπιστώσεις, και δημόσιο αυτομαστίγωμα.

Την ερχόμενη εβδομάδα ταξιδεύω στο εξωτερικό για διεθνές συνέδριο. Μέρες τώρα αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ελέγξω την αντίδρασή μου όταν ρωτηθώ ειρωνικά για τα συμβάντα εδώ, πως θα αντιμετωπίσω τον αναπόφευκτο σαρκασμό και τις προβλεπόμενες νουθεσίες από τους Ευρωπαίους συναδέλφους που θα συναντήσω. Ένα ξέρω. Ότι εγώ δεν θα ντραπώ να πω "είμαι Ελληνίδα" και ότι δεν θα θεωρήσω ότι είμαστε "Τουρκοβαλκανομεσογειακος λαός με ψευδαισθήσεις αρχαιοελληνικού πολιτισμού" όπως ακούστηκε από ομογενή.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τα περί Fallmerayer και φυλετικής αγνότητας γιατί πολύ απλά, αυτά τα θεωρώ (επικίνδυνες) μπούρδες. Δεν έχει τη παραμικρή σημασία αν έχουμε 100% ή 0% DNA των αρχαίων ημών

προγόνων. Σημασία έχει άλλο. Ότι έχουμε την γλώσσα και τον πολιτισμό που μας κληροδότησαν. Δεν τα τιμήσαμε, δεν τα προσέξαμε, δεν τα αξιοποιήσαμε, δεν μάθαμε από αυτά. Αλλά είμαστε οι (άξιοι ή ανάξιοι) θεματοφύλακές τους. Κάτι που σημαίνει ότι έχουμε όλα τα εφόδια που χρειάζονται για να λεγόμαστε Έλληνες και να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Μέσα σε λιγότερο από μήνα ξαναστήσαμε Εκκλησία του Δήμου στο κέντρο της Αθήνας. Μου λέτε πολλοί, ότι είναι φαύλο, καταδικασμένο στην μοιραία εντροπία. Δεν νομίζω. Για κάθε τεμπέλικο καλόπαιδό που πίνει φραπέ και αναλώνεται στα λαϊφστάϊλ, υπάρχει ένας αποφασισμένος που

αναζητά ένα καλύτερο αύριο σ' αυτόν τον τόπο της ομορφιάς και των δακρύων. Για κάθε "κυρία Κοκοβίκου" υπάρχει μια Κυρία που είτε βρίσκεται σε μια σχολική αίθουσα και παλεύει να ανοίξει μυαλά, είτε μια Μητέρα που

κάνει το ίδιο με τα παιδιά της. Για κάθε χοντρομπαλά πουλημένο συνδικαλιστή υπάρχει ένας Άντρας που κάνει το ίδιο και παλεύει να μάθει την αξιοκρατία στα παιδιά του. Και όσο για τους πιο παλιούς - πόσοι από αυτούς πάλεψαν για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό το οποίο τελικά κληροδότησαν σε εμάς τους νεώτερους;

Πολύ αισιόδοξη, ρομαντική και ουτοπίστρια, ε;

Ίσως. Αλλά ξέρετε, πως γίνεται κι έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους; Πως γίνεται κι είμαι τόσο ευλογημένη να έχω βρει τέτοιους ανθρώπους στην καθημερινότητά μου; Μόνο εγώ τα βλέπω;

Ναι, μειοψηφία. Αλλά τις Θερμοπύλες τις κράτησαν 300. Την Επανάσταση την ξεκίνησαν θύλακες και ομάδες Ελλήνων που (quelle surprise) σφάζονταν ΚΑΙ μεταξύ τους. Αλλιώς θα λεγόμουν Φατιμά.

Όπως και να'χει, ο τροχός θα γυρίσει. Μπορεί να μην σταματήσουμε τον ΓΑΠ στην ανεξέλεγκτη και καταστροφική πορεία. Μπορεί και οι επόμενοι να είναι πουλημένοι, ή και πιο επικίνδυνοι, και οι βολεψάκηδες να παραμείνουν βολεψάκηδες. Μπορεί να δούμε πολύ χειρότερες σκηνές στο Σύνταγμα. Αλλά αυτό θα συμβεί ΜΟΝΟ αν όσοι από εμάς ΔΕΝ ανήκουμε σ'αυτή τη συνομοταξία συνεχίσουμε να είμαστε ηττοπαθείς, ή αν παρατήσουμε τα όπλα και κλειστούμε στα καβούκια μας ξανά, τώρα που επιτέλους βγήκαμε απ' αυτά. Ποια όπλα; Την παιδεία, την κριτική σκέψη και την αξιοκρατία, φυσικά. Πως; Αργά, επώδυνα, και αποτελεσματικά. Χτίζουμε, σμιλεύουμε συνειδήσεις, και τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Οι σαστισμένοι μας συμπολίτες επίσης. Δεν θα προτείνω μεγαλεπήβολα σχέδια και λύσεις γιατί το μόνο που φέρνουν είναι αμπελοφιλοσοφίες της κακιάς συμφοράς. Αλλά δηλώνω ότι εγώ ΔΕΝ θα φύγω, ΔΕΝ θα λιποτακτήσω, τώρα που η χώρα μου πεθαίνει. Κάποιος πρέπει να είναι εδώ να την ξαναχτίσει, και φυσικά δεν μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά για όλους από εμάς, όσοι έχουμε κάτι να δώσουμε σε ένα ομορφότερο αύριο. Θα είναι δύσκολα, οδυνηρά, θα κλάψουμε πολύ ακόμη μέχρι να γυρίσει ο ήλιος. Αλλά η μεγαλύτερη επανάσταση απ' όλες είναι η επανάσταση των συνειδήσεων. Είτε στις πλατείες, είτε στα σπίτια, είτε στις σχολικές αίθουσες.

ΚΙ εγώ θα είμαι μέρος αυτού γιατί αν δεν το κάνω, μόνο τότε θα ντρέπομαι να λέγομαι Ελληνίδα.

Γιατί όπως είπε ο αείμνηστος Καζαντζάκης: "Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω." Και είτε είμαι ουτοπίστρια, είτε είμαι ρομαντική, είτε είμαι ηλίθια, εγώ σ 'αυτό πιστεύω και με γνώμονα αυτό ζω. Και γι' αυτό θα μπαστακωθώ εδώ για όσο χρειαστεί, ότι και να συμβεί. Τέρμα οι αμπελοφιλοσοφίες, οι μοιρολατρίες, οι αέναες διαπιστώσεις και το δημόσιο αυτομαστίγωμα. Αν έχετε τέτοια διάθεση εξακολουθείτε να είστε μέρος του προβλήματος. Εγώ θα συνεχίσω να χτίζω την πυρά του Φοίνικα.

Η αινιγματική μορφή του Εωσφόρου ή αλλιώς… που βρίσκεται η αλήθεια…;

[[ δαμ-ων ]]

● Στη χριστιανική παράδοση ο Εωσφόρος ταυτίζεται με τον Σατανά. Είναι ο πεπτωκώς αρχάγγελος για τον οποίο γράφει ο Ησαΐας: «Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής!» Ο Εωσφόρος ακόμη και στην ιουδαϊκή παράδοση συνδέεται με την αυγή.

Στην ελληνική μυθολογία ο Εωσφόρος αποτελεί θεότητα του ουρανού. Ήταν αδερφός του Έσπερου και γεννήθηκαν από το ζευγάρωμα της Ηώς με τον Αστραίο. Αδέρφια τους θεωρούνται επίσης ο Βοράς, ο Νότος και ο Ζέφυρος. Άλλοι θεωρούν ότι η Ηώς γέννησε τον Εωσφόρο από τον Κέφαλο. Ο Εωσφόρος ήταν ο πατέρας της Τηλαύγης και του Κήυκα.

Ο Εωσφόρος παρουσιάζεται σε κείμενα του αρχαίου κόσμου να αναγγέλλει στον πατέρα του τον ερχομό της Δήμητρας προσφέροντάς της στεφάνια. Ήταν ταγμένος στην υπηρεσία της Αφροδίτης και έψαλε πρώτος τα τραγούδια του γάμου όταν ζευγάρωσαν ο Ήλιος και η Κλυμένη.

Ο Εωσφόρος και ο Έσπερος είναι οι δικοί μας Αυγερινός και Αποσπερίτης, δηλαδή το ίδιο αστέρι, ο πλανήτης Αφροδίτη. Τους παρίσταναν στην τέχνη σαν δυο νεαρά παλικάρια με πυρσό στο χέρι, που έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό και μηνούσαν τον ερχομό της μέρας και της νύχτας αντίστοιχα.

Επομένως ο Εωσφόρος για την μυθολογία μας δεν έχει καμιά σχέση με τον Σατανά.

Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία, ο Διάβολος ή Σατανάς είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός του Θεού και του ανθρώπου. Πρωτογνωρίσαμε τον ρόλο του με τη μορφή του “όφι” στην ιστορία της “πτώσης”, ή “προπατορικού αμαρτήματος” του Αδάμ και της Εύας στη Γένεση. Ήταν όμως έτσι από την αρχή της Δημιουργίας; Τα ίδια εκκλησιαστικά βιβλία μας λένε ότι ο ρόλος του ήταν εντελώς αντίθετος! Αρχικά ήταν ένας από τους αρχαγγέλους και μάλιστα ο ανώτερος όλων με το όνομα Εωσφόρος. Οι άγγελοι πλάστηκαν την πρώτη ημέρα που ο Κύριος έφερε το φως. Πλάσματα ανώτερα από κάθε άνθρωπο, δημιουργήθηκαν για να υμνούν τον Πατέρα τους και να μεταφέρουν την βούληση Του. Πρώτος ανάμεσα σε όλες τις τάξεις ήταν ο Εωσφόρος - αυτός που φέρνει το φως - το ον που μπροστά στον θρόνο Του είχε την θέση και την δύναμη να κοιτάζει το Είναι του Δημιουργού. «Το σώμα του το πνευματικό ήταν διάφανο, κρυστάλλινο, λουσμένο στο ίδιο το φως που πήγαζε από τον θρόνο της Μεγαλοσύνης. Τα χέρια του τα είχε απλωμένα σαν να αγκάλιαζε κάτι, σαν να αγκάλιαζε τον χώρο της επικράτειας που του είχε παραχωρήσει ο Δημιουργός, την απεραντοσύνη του κόσμου. Σύμβολα εξουσίας και δύναμης κοσμούσαν τα δάχτυλα του και στα νώτα του απλώνονταν οι πιο υποβλητικές φτερούγες που γνώρισαν ποτέ τα τάγματα των αγγέλων. Ένας πύρινος λωτός τον έντυνε από τα πόδια μέχρι την μέση, και από εκεί έφευγαν προς τα πάνω δυο τεράστια φλογισμένα πέπλα. Στην κεφαλή, σαν άλλη κορόνα δόξας και τιμής, δυο πάλλευκα υπέροχα στην αίσθηση, φτερά σχημάτιζαν τη δόξα του Υιού της Αυγής. Την μορφή του στεφάνωναν χιλιάδες μικρά και μεγάλα άστρα, χιλιάδες μικροί και μεγάλοι συνοδοί άγγελοι. Με σάλπιγγες, τύμπανα και κρουστά είχαν ως έργο τους να αναγγείλουν την είσοδο και την έξοδο του μεγάλου αρχηγού. Κι αυτός φαινόταν να στέκει ασυναγώνιστος μέσα στην απόλυτη ηρεμία του».

Η συνέχεια >>> εδώ …

Το ερώτημα: «γιατί η θαυμαστή αυτή οντότητα οδηγήθηκε στο να ξεκινήσει την πρώτη επανάσταση και να καταλήξει μακριά από τους ουρανούς», προβλημάτισε πολλούς ερμηνευτές των Γραφών και σχημάτισε πολλές υποθέσεις δημιουργώντας κάθε φορά και μια διαφορετική εξελικτική ιστορία, προσδίδοντας ή αφαιρώντας κάθε φορά και κάποια στοιχεία στο πρόσωπο του αρχαγγέλου. Το μόνο βέβαιο είναι πως υπήρξε μια κάποια αντιζηλία όπου οδήγησε σε μια υποτιθέμενη διαφωνία έτσι ώστε να κάνει ακόμη και των προφήτη Ησαΐα (κεφ. 14, στίχοι 12-15) να αναρωτιέται αλλά και να μας περιγράφει: «Πως έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, τέκνο της αυγής! Πάνω στην γη συντρίφτηκες, εσύ που υπέταξες λαούς. Έλεγες μέσα σου: “Στον ουρανό θ' ανέβω, τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού. Θα πάρω θέση πάνω στο βουνό, στο μακρινό βορρά που οι Θεοί συνάζονται. Θ' ανέβω πάνω από τα σύννεφα και με τον ύψιστο θα είμαι ίσος.” Μα έπεσες μέσα στον Άδη, στης αβύσσου το βυθό». Μαζί λοιπόν με τον πρώτο των πρώτων, ακολούθησαν στην Κόλαση το ένα τρίτο των αγγελικών δυνάμεων αναγνωρίζοντας όλες σαν κύριο τους μονάχα των Σατανά, την μεταστοιχείωση του Εωσφόρου. Η έννοια του Σατανά στην Παλαιά Διαθήκη μοιάζει να ακολουθεί μια εξελικτική πορεία αφού αρχικά η λέξη Satan (με άρθρο) δηλώνει τον άγγελο που ο Γιαχβέ ο ίδιος έχει εμπιστευτεί μια αποστολή. Σαν έτσι, ο Σατανάς λειτουργεί όπως ο δημόσιος κατήγορος που υπάρχει και θυμίζει στον Γιαχβέ την ενοχή των ανθρώπων. Πολύ γνωστό είναι μάλιστα το παράδειγμα όπου δοκιμάζει την πίστη του Ιώβ μετά από άδεια του Γιαχβέ. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ πως η στάση αυτή διαφέρει κάθετα από την μετεξέλιξη της αφού για τον Εβραίο της Παλαιάς Διαθήκης, ο κόσμος του είναι αυστηρά μονοθεϊστικός, αδυνατώντας έτσι να αποδώσει αυτοβουλία σε ένα δαίμονα που να προκαλεί δυστυχίες. Η στάση αυτή μοιάζει να αλλάζει λίγο την περίοδο της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας των Εβραίων όπου το Satan γίνεται κύριο όνομα, χωρίς πλέον άρθρο, και έτσι αρχίζει να κάνει δειλά δειλά την εμφάνιση του μια αυτόβουλη αρνητική ενέργεια που προσωποποιείται στην φιγούρα του Σατανά ή Διαβόλου (αυτός που διαβάλει, που συκοφαντεί).

Επομένως, αρχικά ο σατανάς και οι δαίμονές του δε δημιουργήθηκαν κακοί. Ο σατανάς πριν από την πτώση του ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ουράνια πνεύματα και το όνομά του ήταν Εωσφόρος «αυτός που μεταφέρει το φως» κατέχοντας θέση στο ύψιστο σημείο των Ασωμάτων Δυνάμεων και της πνευματικής τελειότητας. Σαν πνεύμα είναι αγέραστος και αθάνατος κατέχοντας όλες τις ιδιότητες του αγγελικού κόσμου, δεν έχει χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς, είναι αεικίνητος, έχει υψηλή πνευματική διαύγεια, είναι άυλος, αυτάρκης και εξαρτάται μόνο από το Θεό.

Πριν από την πτώση του ήταν ο πρώτος στην ιεραρχία των αγγέλων έχοντας δύναμη, λαμπρότητα, σοφία αλλά και την καλοσύνη της αγγελικής φύσης. Πως λοιπόν αυτό το λαμπρό ουράνιο πνεύμα κατρακύλησε στην πτώση; Πριν όμως παρακολουθήσουμε την πτώση του Εωσφόρου θα πρέπει να γνωρίζουμε για τους αγγέλους τα εξής:

1. Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από την κτίση του κόσμου (Ιώβ λη 7).

2. Είναι όντα πνευματικά και ασώματα.

3. Ως πλάσματα του Θεού έχουν ελεύθερη βούληση. 4. Μπορούν να προκόψουν πνευματικά ή να πέσουν σε αμαρτία.

Έτσι στα πλαίσια της παραχωρημένης από το Πανάγαθο Θεό ελευθερίας ο Εωσφόρος διάλεξε την πτώση του. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ περιγράφει ως εξής την πτώση του Εωσφόρου (28:15): «Από την ημέρα που πλάστηκες μέχρι την ημέρα που αμάρτησες ήσουν τέλειος στη συμπεριφορά σου». Και συνεχίζει στο στιχ. 17 ο Ιεζεκιήλ: «επειδή είχες ομορφιά περηφανεύτηκες, επειδή είχες μεγάλη δόξα η σοφία σου διαφθάρθηκε». Η υπερηφάνεια του Εωσφόρου μετατράπηκε σε αυταπάτη και τελικά κατέληξε σε στάση. Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει στο 14: 13, 14 : «έλεγες μέσα σου στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό και θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος». Η περηφάνια κατάντησε αλαζόνα τον Εωσφόρο με αποτέλεσμα να έχει ξεγελαστεί σε άκρατο σημείο και να ζητάει να είναι ίσος με το Θεό. Η αλαζονεία λοιπόν ήταν ένα από τα πλέον βασικά αίτια που οδήγησαν τον Εωσφόρο στην πτώση. Μαζί του παρέσυρε και ένα μεγάλο αριθμό αγγέλων από όλα τα Τάγματα (Αποκ. 12:4). Η στάση του Εωσφόρου μετατράπηκε σε τραγωδία καθώς ο Αρχάγγελος Μιχαήλ τον εκδίωξε από τον ουρανό και τον γκρέμισε στη γη. (Αποκ. 12:17-19) «Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ, και εβλήθη ο δράκων ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γήν και οι άγγελοι αυτού μετ αυτού εβλήθησαν». Ο προφήτης Ησαΐας απορεί (12:4): «πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε, τέκνο της αυγής;».

Αν και ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο νικητής στη μάχη με το Εωσφόρο, όπως μας λέει στην επιστολή του ο μαθητής του Χριστού Ιούδας, δεν τολμά ούτε να τον επιτιμήσει:

« ο δε Μιχαήλ ο αρχάγγελος, ότε των διαβόλω διακρινόμενος διελέγετο περί του Μωυσέως σώματος, ουκ ετόλμησε κρίσιν επενεγκείν βλασφημίας, αλλ’ είπεν• επιτιμήσαι σοι Κύριος» ( Ιούδα, 9).

Ο διάβολος δεν έχει καμία εξουσία πάνω στον άνθρωπο χωρίς την άδεια τού Θεού και τη δική μας θέληση. Ο Θεός του επιτρέπει να μας πειράζει, διότι σέβεται τη δική μας ελευθερία, και θέλει μόνοι μας να διαλέξουμε ή το δρόμο της ζωής και της τήρησης των εντολών Του ή το δρόμο της βίας και της καταστροφής και της απομάκρυνσης από το Θεό. Στην ιστορία-αλληγορία του Ιώβ ο Σατανάς εμφανίζεται ως ένας από τους αγγέλους του Θεού που παρουσιάζεται συχνά ενώπιόν Του για ν’ αποδώσει λογαριασμό για τα πεπραγμένα του και να κάνει αναφορά ως προς το τι συμβαίνει πάνω στη γη. Μια από τις αρμοδιότητες του Σατανά είναι να ενοχλεί δίκαιους ανθρώπους, όπως είναι ο Ιώβ, για να δοκιμάσει την πίστη τους στο Θεό. Όμως, πριν επιχειρήσει κάτι τέτοιο, χρειάζεται να πάρει άδεια από το Θεό. Προφανώς δε μπορεί ν’ αποφασίσει μόνος του ποιον θα πειράξει ούτε πόσο μακριά θα προχωρήσει με τη δοκιμασία. Ακόμη και ο ενσαρκωθείς Χριστός υποβάλλεται στους τρεις πειρασμούς από τον Σατανά στην έρημο!

Εφόσον ο Θεός είναι κυρίαρχος, τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς την έγκρισή του. Και ο "πειράζων" βρίσκεται κάτω από τον έλεγχό του, όντας στην ουσία όργανό του. Ο Σατανάς δε μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον του ανθρώπου εάν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Επομένως, δε χρειάζεται να φοβάται κανείς το Σατανά.

Ο προφήτης Ησαΐας είπε κάτι που σκανδαλίζει πολλούς πιστούς. Ας δούμε το σχετικό εδάφιο:

«Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος• Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει• εγώ σε περίζωσα, αν και δεν με γνώρισες, για να γνωρίσουν από ανατολών του ηλίου μέχρι δυσμών ότι εκτός από μένα δεν υπάρχει κανένας• εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος• αυτός που κατασκεύασε το φως και έφτιαξε το σκοτάδι• αυτός που κάνει ειρήνη και κτίζει το κακό• εγώ ο Κύριος τα κάνω όλα αυτά.» (Ησαΐας 45, 5-7)

Το ότι ο Θεός έφτιαξε το σκοτάδι το δεχόμαστε όλοι. Κανείς δε διανοείται ότι ο Θεός έφτιαξε την ημέρα και ο διάβολος τη νύχτα. Όμως το να δεχτούμε ότι ο Θεός χτίζει το κακό («εγώ ο κατασκευάσας φως και ποιήσας σκότος, ο ποιών ειρήνην και κτίζων κακά») είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο για τους περισσότερους πιστούς. Το νόημα του εδαφίου είναι ότι ο Θεός έφτιαξε τους κυρίαρχους φυσικούς και ηθικούς νόμους, αλλά η καταπάτησή τους συνεπάγεται το κακό. Αν δεν υπήρχαν κυρίαρχοι νόμοι θα είχαμε απόλυτο χάος και η διάκριση μεταξύ καλού και κακού θα ήταν αδύνατη, αφού θα ήταν αδύνατη και η συνειδητότητα ως προς το καλό και το κακό. Με αυτή την έννοια, ο Θεός που κάνει ειρήνη ο ίδιος «χτίζει» σαν συνέπεια και το κακό εκεί που δεν υπάρχει αγάπη.

Υπάρχει στην Καινή Διαθήκη μια πολύ παράξενη τοποθέτηση του Απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή του:

«Θα μου πεις, λοιπόν: Ο Θεός γιατί πλέον κατηγορεί; Στο θέλημά του ποιος μπορεί να εναντιωθεί;

Αλλά, μάλιστα, εσύ, ω άνθρωπε, ποιος είσαι που αντιμιλάς στον Θεό; Μήπως το πλάσμα θα πει σ' αυτόν που το έπλασε: Γιατί με έπλασες έτσι;

Ή, δεν έχει εξουσία ο κεραμέας επάνω στον πηλό, από το ίδιο μίγμα να κάνει το ένα μεν σκεύος για χρήση τιμητική, το άλλο δε για χρήση ευτελή;» (Προς Ρωμαίους 9: 18-21)

Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε πάνω στο απόσπασμα που αναφέραμε. Εφόσον ο διάβολος είναι κάτω από τον έλεγχο του Θεού, ποιος ευθύνεται για τη σκληρότητα της καρδιάς μερικών ανθρώπων; Μήπως οι σκληροί συνάνθρωποί μας, “τα σκεύη της μη τιμητικής χρήσης”, πρέπει να υπάρχουν ώστε με τις σκληρές πράξεις τους να δίνουν την ευκαιρία στους πιστούς, “τα σκεύη τιμητικής χρήσης”, να βελτιώνονται, να τους συγχωρούν και έτσι να προχωρούν στην πνευματική τους τελείωση, ή απλούστερα με αυτό τον τρόπο να αγιάζονται; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν δηλαδή ο κακός γεννήθηκε κακός, τότε πρέπει να αντιμετωπίζεται με μακροθυμία, κατανόηση και έλεος από τα υποτιθέμενα «σκεύη τιμητικής χρήσης».

Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ο κόσμος αν όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί και αγαθοί, αν κανένας δεν μισούσε και δεν έβλαπτε κανένα, αν όλα ήταν αρμονικά και ειρηνικά στις σχέσεις των ανθρώπων. Τότε όμως δεν θα υπήρχε συνειδητοποίηση ότι όλα ήταν καλά γιατί κανείς δε θα είχε γνωρίσει το κακό και τη δυστυχία, κι επομένως δεν θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί το καλό και τη μακαριότητα. Θα είχαμε δηλαδή να κάνουμε με μια “φυτοζωή”, με ανθρώπους χωρίς συνειδητότητα, χωρίς δυνατότητα άσκησης της ελεύθερης βούλησης, χωρίς ευκαιρία επιλογής. Θα επρόκειτο για μια στασιμότητα χωρίς δυνατότητα εξέλιξης, για τελειότητα χωρίς ικανότητα εκτίμησης. Κοντολογίς, θα βρισκόμαστε σε κατάσταση απόλυτης άνοιας και ανίας. Αν δεν υπάρχει διαφορετικότητα, δεν υπάρχει διαφορά τάσης στον ηλεκτρισμό, δεν μπορεί να περάσει ηλεκτρικό ρεύμα.

Μήπως, τελικά, πρέπει να πούμε ότι το κατά την εκκλησία καταδικαστέο “προπατορικό αμάρτημα” ήταν μια αναγκαιότητα και αντί να ψέγουμε για την ανυπακοή τους Αδάμ και Εύα, να αναφωνήσουμε: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας!»;;; (Ψαλμοί 104: 24)

«Και είδε η γυναίκα, ότι το δένδρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στους οφθαλμούς, και επιθυμητό δένδρο ως δίδον γνώσιν» (Γένεσις 3: 1-6) Ο απαγορευμένος καρπός έδωσε τη δυνατότητα της γνώσης και ως εκ τούτου την ώθηση για να μπορέσει σταδιακά να φτάσει ο άνθρωπος στο «καθ’ ομόιωσιν». Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει το επόμενο εδάφιο: «Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγινε ο Αδάμ σαν ένας εξ ημών, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό»;

Επαληθεύεται, λοιπόν, από τον ίδιο το Θεό, σύμφωνα με τη Βίβλο, ότι με την ανυπακοή ο άνθρωπος έγινε συνειδητό ον, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. Δηλαδή έγινε κι αυτός σαν θεός! Πρόκειται άραγε για πτώση ή για εξύψωση με τη βοήθεια του “πειράζοντος”, δηλαδή του διαβόλου;

Η γνώση συνεπάγεται εκπαίδευση, δηλαδή παιδεμό, κόπο, θλίψη, προσπάθεια. Η επαφή με τον “πειρασμό” είναι επώδυνη και θέλει πολλή δύναμη και τσαγανό. Γι’ αυτό στο «Πάτερ ημών» συμπεριλαμβάνεται το αίτημα να μη μας οδηγήσει ο Θεός σε πειρασμό:

«Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού, ότι σου εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας αμήν.» ( Ματθαίος, στ’ 13). Ο θαρραλέος μαχητής όμως δε φοβάται τον «όφι τον αρχαίο».