Αν πιάσουν οι ευχές του ιερέα για το γάμο τη βάψαμε…

[[ δαμ- ων ]]

Β΄. Στέψη- i. Ο προπάτορας Αβραάμ και η Σάρρα

Ας έρθουμε τώρα στο δεύτερο στάδιο του μυστηρίου του γάμου, τη στέψη:

Πριν αρχίσει η διαδικασία για την στέψη, ο ιερέας απευθύνει ευχή προς τους νυμφευόμενους λέγοντας: « Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλογήσας τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλογήσας τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλογήσας τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλογήσας Μωυσέα και Σαπφόραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως ευλόγησας Ιωακείμ και την Άνναν…». Αναφέρει ορισμένους από τους προπάτορες του Ιησού, κατ’ επέκταση τους θεωρεί και δικούς μας…

Αφού γίνει η στέψη, απευθυνόμενος στο γαμπρό, ο ιερέας του εύχεται:

«Μεγαλύνθητι, Νυμφίε, ως ο Αβραάμ, και ευλογήθητι ως ο Ισαάκ, και πληθύνθητι ως ο Ιακώβ, πορευόμενος εν ειρήνη και εργαζόμενος εν δικαιοσύνη τας εντολάς του Θεού».

Στη συνέχεια απευθύνεται στη νύφη και της λέει:

«Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα, και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα, και πληθύνθητι ως η Ραχήλ, ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί και φυλάττουσα τους όρους του νόμου, ότι ούτως ηυδόκησεν ο Θεός.»

i. Ο προπάτορας Αβραάμ και η Σάρρα

Πρώτο ζευγάρι πρότυπο είναι ο Αβραάμ και η Σάρρα, που στην αρχή, πριν τους ευλογήσει ο Κύριος, είχαν τα ονόματα Άβραμ και Σάρα, με ένα “α” και ένα “ρ” αντίστοιχα. Κανείς όμως ιερέας δεν είπε τα ψιλά γράμματα, ότι δηλαδή ο Άβραμ προώθησε σε πορνεία τη Σάρα. Ας δούμε το εδάφιο από τη “Γένεση” για να καταλάβουμε:

[[ Όταν πλησίαζε στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα τη γυναίκα του: « Ξέρω πως είσαι γυναίκα με ωραία εμφάνιση. Αν σε δουν οι Αιγύπτιοι θα καταλάβουν πως είσαι γυναίκα μου. Τότε θα με σκοτώσουν• εσένα όμως θα σ’ αφήσουν να ζήσεις. Να λες λοιπόν ότι είσαι αδελφή μου, για να μου φερθούν καλά και να μ’ αφήσουν να ζήσω για χάρη σου».

Όταν ο Άβραμ έφτασε στην Αίγυπτο, οι Αιγύπτιοι είδαν πράγματι ότι η γυναίκα ήταν πάρα πολύ ωραία. Την είδαν και οι αυλικοί του Φαραώ, του την παίνεψαν και την έφεραν στο ανάκτορό του.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Για χάρη της Σάρας φέρθηκαν καλά στον Άβραμ, και του έδωσαν πρόβατα, βόδια, γαϊδούρια αρσενικά και θηλυκά, δούλους, δούλες και καμήλες. Αλλά ο Κύριος χτύπησε με μεγάλες συμφορές το Φαραώ και τους αυλικούς του εξαιτίας της Σάρας, της γυναίκας του Άβραμ. Τότε ο Φαραώ κάλεσε τον Άβραμ και του είπε: « Τι ήταν αυτό που μου έκανες! Γιατί δε μου το ’πες ότι αυτή είναι η γυναίκα σου; Γιατί είπες ότι είναι αδελφή σου, κι εγώ την πήρα γυναίκα μου; Τώρα λοιπόν να είναι η γυναίκα σου. Πάρ΄ την και φύγε». ]] (Γένεσις, ιβ;, 11-19)

Ο Αβραμο- πουλος (γιατί πούλησε τη γυναίκα του) ήξερε πως είχε κελεπούρι. Και σκέφτηκε να το αξιοποιήσει. Και το τομάρι του θα έσωζε και μπόλικα αγαθά θα έπαιρνε. Παρουσίασε, λοιπόν, τη γυναίκα του σαν αδερφή, οπότε είχε τα νώτα του καλυμμένα. Κανείς δεν θα τον κατηγορούσε για προαγωγό. Και δεν υπερβάλουμε. Πώς θα ονομάζατε τον άντρα που παραχωρεί σε άλλον ή σε άλλους τη γυναίκα του έναντι υλικών αγαθών; Νομίζουμε πως προαγωγός είναι ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός! Φυσικά στο παλάτι του Φαραώ η Σάρα δεν άνοιγε φύλλο για πίτα, ούτε έπλεκε βελονάκι. Ωραία ήταν και ο Φαραώ δοκίμαζε τους καρπούς της. Δεν την είχε για διακοσμητικό φυτό, κάτι σαν “αλεξανδρινό” που έχει ωραία κόκκινα φύλλα, να πούμε. Και ο Φαραώ που πήρε πολλή ευχαρίστηση και ηδονή από τη Σάρα, γέμισε με δώρα τον νταβατζή: «και τω Άβραμ ευ εχρήσαντο δι’ αυτήν, και εγένοντο αυτώ πρόβατα και μόσχοι και όνοι και παίδες και παιδίσκαι και ημίονοι και κάμηλοι» μας λέει το κείμενο. Ανταλλαγή είδους με είδος! Ο Άβραμ ήταν το υπόδειγμα των Εβραίων εμπόρων. Αλλά εδώ έβαλε το χεράκι του ο Γιαχβέ, γιατί έχει εκλεκτά παιδιά. Κι ο Άβραμ ήταν εκλεκτός του. Έστειλε συμφορές στο παλάτι, οπότε ο Φαραώ κατάλαβε την απάτη. Κι αφού κάλεσε τον Άβραμ και του παραπονέθηκε για την απάτη, φοβούμενος μη πάθει χειρότερα, τον ξαπέστειλε, αφού του έδωσε τη Σάρα, μαζί με όλα, όσα του είχε χαρίσει για χάρη της. Και μη βρεθεί κανένας θρησκόληπτος να μας πει πως ο Φαραώ δεν άγγισε τη Σάρα, η ποία έμεινε άσπιλη, γιατί θα του τρίψουμε στη μούρη το: «… και έλαβον εμαυτώ γυναίκα…» που είπε ο Φαραώ στον Άβραμ. Την πήρε στο κρεβάτι του- κι όχι, φυσικά, για να του τρίβει την πλάτη όταν έβαζε τη βούλα με το σφραγιδόλιθο- και ας ψελλίσουν όσα ψέματα γουστάρουν οι θεολόγοι και οι παπάδες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα του εκλεκτού Εβραίου.

Μα και η Σάρα, η γυναίκα του Άβραμ- την οποία, όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε να είναι αδερφή του Άβραμ από τον ίδιο πατέρα κι από άλλη μάνα- και η ποία δίνεται σαν υπόδειγμα στις γυναίκες που παντρευόμαστε, ήταν υστερόβουλη και κακιά. Θα το αποδείξουμε κι αυτό:

[[ Η Σάρα, η γυναίκα του Άβραμ, δεν του γεννούσε παιδιά. Στην υπηρεσία της είχε μια δούλη Αιγύπτια, που ονομαζόταν Άγαρ. Είπε λοιπόν η Σάρα στον Άβραμ. «Ο Κύριος μου στέρησε την ικανότητα να γενώ. Πήγαινε, λοιπόν, στη δούλη μου, και ίσως αποκτήσω μέσω αυτής ένα γιο». Ο Άβραμ άκουσε τα λόγια της Σάρας. Έτσι, δέκα χρόνια μετά την εγκατάστασή του στη Χαναάν, η γυναίκα του η Σάρα του έδωσε την Άγαρ, την Αιγύπτια δούλη της, για γυναίκα.

Ο Άβραμ, λοιπόν, συνευρέθη με την Άγαρ κι εκείνη έμεινε έγκυος. Όταν η Άγαρ είδε ότι ήταν έγκυος, άρχισε να φέρεται στην κυρά της με περιφρόνηση. Τότε είπε η Σάρα στον Άβραμ: «Εσύ είσαι η αιτία για την προσβολή που μου γίνεται. Εγώ σου έδωσα την δούλη μου στην αγκαλιά σου κι εκείνη όταν είδε ότι έμεινε έγκυος άρχισε να με περιφρονεί. Ο Κύριος ας είναι κριτής ανάμεσα σ΄ εμένα και σ΄ εσένα ». Ο Άβραμ απάντησε στη Σάρα: Ορίστε η δούλη σου, στη διάθεσή σου. Κάνε της ό,τι σου αρέσει». Τότε η Σάρα άρχισε να κακομεταχειρίζεται την Άγαρ, κι εκείνη έφυγε από κοντά της. ]] (Γένεσις, ιστ΄, 1-6)

Ήταν πολύ βασικό οι Εβραίοι να έχουν απογόνους και κυρίως αγόρια για να συνεχιστεί το πατριαρχικό σύστημα. Ο πονηρή γυναίκα, που ήταν στείρα- βιολογικά; αποτέλεσμα της εκπόρνευσης; ποιος ξέρει- σκέφτηκε: Αν ο Άβραμ δεν αποκτήσει παιδιά, θα με διώξει και θα πάρει άλλη γυναίκα. Ας του δώσω την δούλη για παλλακίδα, να του κάνει γιο, οπότε εγώ θα είμαι η γυναίκα του κι αυτός θα έχει την ικανοποίηση πως έχει απόγονο. Έτσι και η πίτα θα είναι αφάγωτη και ο σκύλος χορτάτος. Ο Άβραμ βρήκε καλή την πρόταση. Ομορφούλα και η Άγαρ, γιατί να μην δοκιμάσει καρπό κι από άλλο δέντρο. «Καλό το παντεσπάνι, ας φάμε και λίγο ψωμί ολικής αλέσεως», είπε. Γόνιμο το χωράφι της Άγαρ κι έτσι έπιασε ο σπόρος του Άβραμ. Μα η παλλακίδα το πήρε απάνω της και η Σάρα τσαντίστηκε. Άρχισε τη γυναικεία γκρίνια στον άντρα της. Και επειδή η γυναικεία γκρίνια δεν υποφέρεται, για να απαλλαγεί ο καημένος της έδωσε την παλλακίδα να την κάνει ό,τι θέλει. Το μόνο που δεν έκανε η Σάρα ήταν να βγάλει τα μάτια στην αντίζηλο. Κι αυτή δεν άντεξε την κακομεταχείριση, οπότε πήρε τα μάτια της- αφού δεν της τα έβγαλε η κυρά της- και έφυγε στην έρημο. Με επέμβαση αγγέλου η Άγαρ επέστρεψε και γέννησε στον Άβραμ τον Ισμαήλ.

Στο μεταξύ ο Θεός του Άβραμ έκανε συμφωνία με τον Άβραμ πως θα γεννηθεί από αυτόν μεγάλο έθνος και θα εξουσιάζει πολλές χώρες. Για επικύρωση αυτής της διαθήκης άλλαξε τα ονόματα των εκλεκτών του από Άβραμ σε Αβραάμ και από Σάρα σε Σάρρα. Μετά από αυτό τρεις άγγελοι φιλοξενήθηκαν από τον μετονομασθέντα Αβραάμ. Στη διάρκεια της φιλοξενίας ανακοίνωσαν πως η γριά πλέον και στείρα Σάρρα θα γεννήσει γιο. Και εδώ εκδηλώνεται και πάλι ο κακός χαρακτήρας της γυναίκας προτύπου στις νύφες:

[[ Τότε ρώτησαν τον Αβραάμ: «Πού είναι η Σάρρα η γυναίκα σου;» Αυτός απάντησε: «Εκεί, στη σκηνή». Κι ο Κύριος είπε: «Του χρόνου τέτοια εποχή θα ξανάρθω και η γυναίκα σου η Σάρρα θα έχει γιο».

Η Σάρρα άκουγε όλα αυτά, γιατί στεκόταν από πίσω τους, στο άνοιγμα της σκηνής. Ο Αβραάμ και η Σάρρα ήταν γέροντες προχωρημένης ηλικίας, και η Σάρρα δεν είχε πια περίοδο. Η Σάρρα λοιπόν γέλασε κρυφά καθώς σκεφτόταν: «Αφού γέρασα, είναι δυνατόν να έχω ορμές; Κι ο άντρας μου είναι κι αυτός γέροντας». Αλλά ο Κύριος είπε στον Αβραάμ: «Γιατί γέλασε η Σάρρα; Γιατί αμφιβάλλει ότι θ’ αποκτήσει γιο τώρα που γέρασε; Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Κύριο! Όταν την ίδια εποχή ύστερα από ένα χρόνο θα ξανάρθω σπίτι σου, η Σάρρα θα έχει γιο».

Η Σάρρα αρνήθηκε και είπε: «Δε γέλασα» - γιατί φοβήθηκε. Αλλά κείνος της είπε: «Κι όμως γέλασες». ]] ( Γένεσις, ιη’ 9-15 ).

Η Σάρρα μάλλον κρυφάκουγε το διάλογο των αγγέλων με το σύζυγό της. Γνώριζε ποιοι ήσαν, γιατί ο Αβραάμ της είχε ζητήσει να ετοιμάσει προς χάρη τους γεύμα για να φάει ένα τάγμα. Τώρα άγγελοι- υποτίθεται πνεύματα- και να τρώνε τον αγλέορα, άντε να το εξηγήσετε. Η πιστή, κατά την εκκλησία, Σάρρα γέλασε δύσπιστα στο άκουσμα πως θα γεννήσει γιο. Κι όταν οι άγγελοι έπιασαν το γέλιο της και την κατέκριναν για την απιστία της, εκείνη αντί να μαζευτεί και να βάλει την ουρά στα σκέλια, αρνήθηκε λέγοντας ψέματα στον Κύριο. Διαψεύτηκε ακόμη κι ενώπιον του Κυρίου!

Τελικά έμεινε έγκυος και γέννησε τον Ισαάκ. Κι αντί να ευχαριστήσει το Θεό για το θαύμα, καταριόταν τη μοίρα της γιατί γινόταν ρεζίλι σ’ αυτή την ηλικία!

[[O Κύριος φρόντισε για τη Σάρρα, όπως είχε πει, και έκανε γι’ αυτήν ό,τι είχε υποσχεθεί. Έτσι η Σάρρα έμεινε έγκυος και γέννησε έναν γιο στον Αβραάμ, στα γηρατειά του, το χρόνο που είχε ορίσει ο Θεός. Ο Αβραάμ ονόμασε το γιο που γέννησε η Σάρρα, Ισαάκ, και μετά από οκτώ μέρες του έκανε περιτομή, όπως είχε διατάξει ο Θεός.

Ο Αβραάμ ήταν εκατό ετών όταν γεννήθηκε ο Ισαάκ, ο γιος του. Και είπε η Σάρρα: «Περίγελω μ’ έκανε ο Θεός. Όποιος ακούει ότι έκανα γιο θα γελάει μ’ εμένα!» Και συνέχισε: «Ποιος να το ΄λεγε στον Αβραάμ ότι η Σάρρα θα θήλαζε παιδιά! Στα γηρατειά μου γέννησα παιδί». ]] ( Γένεσις, κα’ 5-7 )

Σ’ αυτήν την υστερόβουλη, δύσπιστη, αναξιόπιστη και κακιά γυναίκα, εύχεται ο ιερέας να μοιάσει η νύφη.

Και δεν φτάνει που ξεδίπλωσε όλες τις αρετές της, ακόμη και στα γηρατειά δεν έκοψε το χούι, γιατί της πουτάνας πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι. Ο Αβραάμ την έβγαλε για δεύτερη φορά στο κλαρί. Ο νταβατζής κι αν κάνει συμφωνία με τον Γιαχβέ, το επάγγελμα δεν το αλλάζει. Κι επειδή δεν έχουμε τίποτα με τον μακρινό μας προπάτορα- μας τον φόρτωσαν οι εκλεκτοί μας ρασοφόροι όπως φορτώνουν τα σαμάρια στα γαϊδούρια- δε θέλουμε να τον κατηγορήσουμε, αλλά τα γραπτά μένουν και δείχνουν όσα θέλουν να μας κρύψουν. Για να υποστηρίξουμε τα λεγόμενά μας, παραθέτουμε και το ακόλουθο εδάφιο:

[[ O Αβραάμ αναχώρησε από ’κει για τα νότια της Χαναάν και εγκαταστάθηκε ανάμεσα στην Κάδης και στη Σουρ, κατοικώντας ως ξένος στα Γάραρα. Εκεί έλεγε για τη γυναίκα του τη Σάρρα ότι ήταν αδελφή του. Φοβόταν να πει ότι ήταν γυναίκα του, για να μη τον σκοτώσουν οι άντρες της πόλης εξαιτίας της. Έτσι, ο βασιλιάς των Γεράρων Αβιμέλεχ έστειλε και πήρε τη Σάρρα στο παλάτι του. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε ο Θεός στο όνειρό του και του είπε: « Πρόσεξε, θα πεθάνεις εξαιτίας της γυναίκας που πήρες, γιατί αυτή είναι γυναίκα άλλου ». Ο Αβιμέχελ όμως δεν είχε ακόμα πλησιάσει τη Σάρρα, και είπε: « Κύριε, μη με θανατώσεις, δίκαιο άνθρωπο! Ο ίδιος ο Αβραάμ μου είπε ότι είναι αδελφή του, κι αυτή η ίδια με βεβαίωσε ότι αυτός είναι αδελφός της. Εγώ ό,τι έκανα το έκανα με καλή πρόθεση• δεν έπραξα τίποτε κακό ». Τότε ο Θεός του είπε, στο όνειρό του πάντα: « Το ξέρω κι εγώ ότι το έκανες με καλή πρόθεση• γι’ αυτό και σε προφύλαξα από του να αμαρτήσεις ενώπιόν μου, και δε σε άφησα να την αγγίσεις. Τώρα λοιπόν δώσε πίσω τη γυναίκα αυτού του ανθρώπου, γιατί είναι προφήτης• θα προσευχηθεί για σένα και θα ζήσεις. Αν όμως δεν του την επιστρέψεις, να ξέρεις ότι εξάπαντος θα πεθάνεις εσύ και όλοι οι δικοί σου ».

Ο Αβιμέχελ σηκώθηκε νωρίς το πρωί, κάλεσε όλους τους αξιωματούχους του και τους ανακοίνωσε τα συμβάντα. Όλοι τους φοβήθηκαν πολύ. Έπειτα κάλεσε τον Αβραάμ και του είπε: « Τι μας έκανες! Τι σου έφταιξα εγώ, και έφερες σ’ εμένα και στο βασίλειό μου μια τόσο μεγάλη αμαρτία; Μου έκανες κάτι, που δεν επιτρέπεται να κάνει κανείς. Πού απέβλεπες όταν έκανες αυτό το πράγμα; »

Ο Αβραάμ απάντησε: « Σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει καθόλου φόβος Θεού σ’ αυτόν τον τόπο, και θα με σκότωναν εξαιτίας της γυναίκας μου. Κι έπειτα είναι πράγματι αδερφή μου• είναι κόρη του πατέρα μου, όχι όμως και της μάνας μου. Όταν ο Θεός με οδήγησε μακριά από την πατρίδα μου στην ξενιτιά, της είπα: “- Έτσι θα δείξεις την αγάπη σου σ’ εμένα: σε κάθε τόπο που θα πηγαίνουμε, θα λες για μένα ότι είμαι αδερφός σου” ».

Τότε ο Αβιμέχελ πήρε χίλια δίδραχμα, πρόβατα και βόδια, δούλους και δούλες και τα έδωσε στον Αβραάμ. Μαζί του έδωσε πίσω και τη Σάρρα τη γυναίκα του. Και του είπε ο Αβιμέχελ: « όλη η χώρα είναι μπροστά σου. Μείνε όπου σου αρέσει ». Και στη Σάρρα είπε: « Δίνω στον αδερφό σου χίλια αργύρια. Αυτά αποτελούν απόδειξη για όλους τους δικούς σου, που βεβαιώνει σε όλους την αθωότητά σου ».]] ( Γένεσις, κ΄, 1-16)

Ο Άβραμ με καρμπόν, τώρα σαν Αβραάμ, επανέλαβε στα Γέραρα όσα είχε κάνει στην Αίγυπτο. Παρουσίασε τη γυναίκα του σαν αδελφή- χωρίς να λάβει υπόψη πως τώρα ήταν και μητέρα του γιου του- και την παρέδωσε στον Αβιμέλεχ. Κι έβαζε πολύ δύσκολα στην καημενούλα τη γυναίκα του. «Αν μ’ αγαπάς, θα κάνεις όσα σου λέω». Υποβίβαζε ακόμη και τη συζυγική σχέση. Αντί να λέει με καμάρι πως ήταν γυναίκα του, την έβαζε να λέει πως ήταν αδερφή του! Πάντα εκλεκτικός ο Αβραμο- πουλος. Πούλαγε σε φαραώ και σε βασιλιάδες. Γιατί είχε κοστολογήσει την όμορφη γυναίκα του ποιοτικά σαν 3Α, και το καλό πράμα είναι κι ακριβό. Ο σκηνίτης ζήλευε τα παλάτια! Αλλά ο Γιαχβέ εκεί, φύλακας άγγελος του προαγωγού. Δεν ήθελε να ρεζιλευτεί η Σάρρα στα γηρατειά της και απέτρεψε τον Αβιμέλεχ από το να αμαρτήσει, μέσα από όνειρο στο βασιλιά. Ο συγγραφέας της “Γένεσης” βέβαια δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί ο αθώος βασιλιάς, που του πάσαραν στο πιάτο την πόρνη αμάρτησε, ενώ ο προαγωγός ήταν αναμάρτητος. Ο Αβιμέλεχ, που το φύσαγε και δεν κρύωνε με τίποτα, τι να κάνει, αφού ι Γιαχβέ τα βάζει με αθώους και προστατεύει τους φαύλους κι ανήθικους; Την χρυσοπλήρωσε και την έδωσε πίσω στον νταβατζή της. Για να σώσει την τιμή της, αφού ο Αβραάμ είχε πάρει προκαταβολή χίλια δίδραχμα, πρόβατα και βόδια, δούλους και δούλες, του έδωσε ακόμη χίλια δίδραχμα. Και για το ευχαριστώ, ο Αβραάμ προσευχήθηκε στο Θεό του- εμ, τόσα και τόσα πληρώθηκε- για να θεραπευτεί ο οίκος του βασιλιά, γιατί από τη στιγμή που πλάκωσαν τα “μιάσματα” στη χώρα του, ο Θεός των “μιασμάτων” τιμώρησε με ατοκία το παλάτι. Άντε, τώρα, να θέλουν οι ιερείς να πιστέψουμε σε έναν τέτοιο Θεό. Το ερώτημά μας είναι εύλογο: ΓΙΑΤΙ;;; Σε τι φταίξαμε κι εμείς, όπως κι ο Αβιμέλεχ, να δεχτούμε τα καπρίτσια ενός τέτοιου εκλεκτικού Θεού;

Η ιστορία του πρότυπου ζευγαριού έχει και συνέχεια:

[[ Μια μέρα η Σάρρα είδε το γιο που γέννησε στον Αβραάμ η Άγαρ, η Αιγύπτια, να παίζει με τον Ισαάκ. Και είπε στον Αβραάμ: « Διώξε αυτή τη δούλα και το παιδί της, γιατί το παιδί αυτηνής δεν πρέπει να κληρονομήσει μαζί με το γιο μου, τον Ισαάκ ». Τα λόγια αυτά για το γιο του δεν άρεσαν καθόλου στον Αβραάμ. Αλλά ο Θεός του είπε: « Μη λυπάσαι για το παιδί και τη δούλη σου. Κάνε ό,τι σου λέει η Σάρρα, γιατί από τον Ισαάκ θ’ αποκτήσεις τους απογόνους σου. Αλλά και από το γιο της δούλης θα κάνω ένα λαό• γιος σου είναι κι εκείνος ».

Την άλλη μέρα σηκώθηκε ο Αβραάμ, πήρε ψωμί κι ένα ασκί νερό και τα έδωσε στην Άγαρ. Έβαλε στους ώμους της το παιδί και την έδιωξε. Εκείνη έφυγε και περιπλανιόταν στην έρημο της Βέερ- Σεβά. ]] (Γένεσις, κα΄, 9- 14)

Το παράδειγμα ηθικής, η Σάρρα, ζήλεψε το παιδί της δούλης, την οποία η ίδια οδήγησε στο κρεβάτι του Αβραάμ. Ζήτησε να το διώξουν σαν σκυλί, για να μη κληρονομήσει από την περιουσία του μεγάλου γενάρχη των Εβραίων. Την ήθελε ολόκληρη για τον κανακάρη της! Υπολογίστρια, συμφεροντολόγα, άκαρδη, αγνώμων, σκληρόψυχη. Κι ο άλλος, ο λαπάς, ακολούθησε το δίκαιο του αιδοίου. Έβαλε λίγο και το χεράκι του ο Γιαχβέ. Λες και ήταν πίσω από το πανί της σκηνής κι άκουγε τα πάντα. Κι έτσι η πιστή δούλα βρέθηκε, διωγμένη σαν σκύλα με το κουτάβι της, να περιπλανιέται στην έρημο… Ο προπάτοράς μας συνέχισε να είναι δίκαιος και μετά το θάνατο της Σάρρας…

[[ Ο Αβραάμ πήρε κι άλλη γυναίκα, που ονομαζόταν Χεττούρα. Αυτή του γέννησε το Ζιμράν, τον Ιοξάν, το Μαδά, το Μαδιάν, τον Ισβάκ και το Σουάχ…Ο Αβραάμ μεταβίβασε όλη του την περιουσία στον Ισαάκ. Στα παιδιά των παλλακίδων του έδωσε δώρα και τα έστειλε, ενώ ακόμα ζούσε, μακριά από τον Ισαάκ το γιο του, στη χώρα της Ανατολής.]] ( Γένεσις, κε΄, 1-6)

Καλός επιβήτορας ο Αβραάμ! Έσπειρε μπόλικους γιους. Όλα κι όλα, όμως. Η περιουσία όλη στον Ισαάκ. Γιατί το ένα παιδί, καλό παιδί- τ’ άλλα, γ@μώ τη μάνα τους! Πιθανόν ο θυμόσοφος λαός μας να είχε κατά νου τον μεγάλο του προπάτορα όταν είπε αυτή την παροιμία.

Όλες αυτές τις πράξεις έχουμε μπροστά μας να μιμηθούμε αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Αβραάμ και της Σάρρας, γιατί η ευχή είναι: «Μεγαλύνθητι, Νυμφίε, ως ο Αβραάμ. Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα».

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε πως σε κανένα εδάφιο της “Γένεσης” δεν αναφέρεται τελετή γάμου! «Και έλαβον Άβραμ και Ναχώρ εαυτοίς γυναίκας∙ όνομα τη γυναικί Άβραμ σάρα, και όνομα τη γυναικί ναχώρ Μελχά, θυγάτηρ Αρράν και πατήρ Μελχά και πατήρ Ιεσχά. Και ην Σάρα στείρα και ουκ ετεκνοποίει.» (Γένεσις, ια΄, 29- 30)

Επίστολή Θίσβιου ομογενή πρός τον Δήμαρχο Θηβαίων

Toledo, Ohio

June 24, 2013

Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε και Σεβαστό Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θηβών,

Την 8ην Αυγούστου του 2012, όσοι από εσάς είχατε έρθει στην Θίσβη, σας είχα δώσει μια επιστολή αναφερόμενη στην αγωνία μου για την σωτηρία και στην ευημερία των κατοίκων της Κοινότητας Θίσβης.

Στην συγκέντρωση αυτή, μας υποσχεθήκατε ότι θα παίρνατε μέτρα για τη νόμιμη και αναγκαία ανάπτυξη του τόπου μας.

Κύριε Δήμαρχε, εσείς ειδικά, όχι μόνον γράψατε τις υποσχέσεις αυτές στα παπούτσια σας, αλλά επιπλέον αφήσατε να «δωρίσουν» και το Λιμάνι της Νούσας για 30 χρόνια στον κ. Στασινόπουλο!

Στην ιστορία της Αμερικής, χρειάστηκαν τριάντα χρόνια μετά την εγκατάσταση των εργοστασίων στην περιοχή μας, για να «τελειώσουν» τη ζωή του τόπου μας εδώ και των ανθρώπων. Μήπως είναι σύμπτωση που σήμερα ο κ. Στασινόπουλος ζήτησε για τριάντα χρόνια την κατοχή και την εκμετάλλευση των λιμενικών εγκαταστάσεων του Όρμου της Νούσας;

Πριν από 50 χρόνια, βρέθηκα στο Γραφείο του διασήμου αμερικανού γερουσιαστή Edward H. McNamara ο οποίος μου είπε τα εξής:

Νώντα, τα μεγάλα και ανθυγιεινά εργοστάσια στην περιοχή μας, θα φύγουν από την Αμερική μια μέρα για τρεις (3) λόγους.

Πρώτον, διότι στα άλλα κράτη, οι μισθοί θα είναι μικρότεροι και το κέρδος για τους εργοστασιάρχες μεγαλύτερο.

Δεύτερον, επειδή εμείς έχουμε γίνει οι «χωροφύλακες» σε όλον τον κόσμο, θα χρειαζόμαστε μεγάλο στρατό. Επειδή όμως ο στρατός μας είναι εθελοντικός, όταν οι νέοι μας θα βρίσκουν εργασία στον τόπο τους, φυσικά δεν θα κατατάσσονται πλέον στον στρατό.

Τρίτον, όλα τα εργοστάσια της Βαριάς Βιομηχανίας μας, θα δηλητηριάσουν το περιβάλλον και όσοι εργάζονται μέσα σε αυτά ή ζουν στην ίδια περιοχή, θα καταλήξουν στα Νοσοκομεία ή και στα Νεκροταφεία.

Εμείς αυτά ήδη τα ζήσαμε στην Αμερική, τα περάσαμε και τώρα υποφέρουμε. Ας μην ξεχνάμε και τους άτυχους που φύγανε δια παντός από την ζωή. Οι εναπομείναντες μπορεί να αποζημιώθηκαν χρηματικά, αλλά αυτό είναι δώρον άδωρον διότι η Υγεία δεν πληρώνεται.

Από την ιστορία θα γνωρίζετε, ότι όταν ο Μ. Αλέξανδρος πήγε να τον δει τον αρχαίο φιλόσοφο Διογένη στο πιθάρι που κατοικούσε, τον ρώτησε:

Τι θέλεις από μένα Διογένη να σου κάνω; εκείνος τότε του απάντησε: “Μη μου αφαιρείς ότι δεν μπορείς εσύ για να μου δώσεις”, εννοώντας τον ήλιο που του έκρυβε το σώμα του Αλέξανδρου.

Εσείς που κυβερνάτε σήμερα, είστε στη θέση του Μ. Αλεξάνδρου.

Πως τολμάτε να εξαφανίσετε τον Τόπο που μας χάρισε ο Θεός;

Πως μπορείτε και αφήνετε να εξοντωθεί ο πληθυσμός μας;

Πως μπορείτε και αφήνετε να καταστραφεί ολόκληρος ο Κορινθιακός Κόλπος;

Γιατί θέλετε θα διαγράψετε 2.500 χρόνια Ιστορία;

Γιατί θέλετε να καταστραφούν οι ηλιόλουστες παραλίες μας και η καθαρή ατμόσφαιρα της Θίσβης, την οποίαν αναφέρει ο Όμηρος και ο ιστορικός Παυσανίας που είχε αποβιβαστεί στο αρχαίο Λιμάνι της Νούσας;

Ο πρόεδρος Τζων Κένεντυ, στην πρώτη του ομιλία είχε πει:

“Μη ρωτάτε τι μπορεί το Κράτος να κάνει για σας, αλλά τι μπορείτε εσείς να κάνετε για το Κράτος”.

Αλλά αγαπητοί μου πατριώτες, είναι γνωστός ο στόχος «όλων» των Ελλήνων πολιτικών, όπως το διατυμπανίζει και ο ξένος τύπος:

η «Προσωπική τους Ικανοποίηση».

Απορώ όμως τελικά, πως μπορείτε και κοιμόσαστε τα βράδια χωρίς τύψεις της συνείδησης;

Για τους Ομογενείς της Θίσβης.

Nώντας Καραμπογιάς.

Ο Γάμος του Κάδμου και της Αρμονίας

[[ δαμ- ων ]]

IV. Η Γυναίκα

Ο Κάδμος, ο ρήγας της Καδμείας, τιμούσε τη γυναίκα του Αρμονία. Δεν ήταν απλά το άλλο του μισό σαρκικά, αλλά και ψυχικά. Την έβλεπε όχι μόνο σαν σύντροφο της ζωής του, αλλά σαν το συμπληρωματικό μέρος, που του ήταν απαραίτητο για να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Με τη συντονισμένη τους δράση θα μπορούσαν να φτάσουν από το “κατ’ εικόνα” στο “καθ’ ομοίωσιν”. Μπορεί η γυναίκα να κατηγορείται από την εκκλησία για την αποστασία των πρωτόπλαστων και την εκδίωξη από τον Παράδεισο. Αυτή, όμως, είναι και το εισιτήριο του άντρα για τον κήπο της Εδέμ. Η συνοδοιπορία με την σωστή σύντροφο ( κι αντίθετα ), θα αναγκάσει τον αρχάγγελο να κατεβάσει την απαγορευτική ρομφαία, ν’ αλλάξει την όψη του προσώπου κι από αυστηρή και βλοσυρή σε χαρούμενη και γελαστή, και ν’ ανοίξει την πύλη της μακαριότητας, που θα προκύψει από σωστή ζεύξη και συνεργασία των δύο συντρόφων.

Οι σοφοί πρόγονοί μας τιμούσαν ιδιαίτερα τη γυναίκα. Ο Ιάμβλιχος στο έργο του “Περί Πυθαγορικού βίου”, μας μεταφέρει την άποψη του Πυθαγόρα : « Τιμή εις την γυναίκα εν γη και ουρανώ. Αυτή μας καθιστά ικανούς να κατανοώμεν την παντοδύναμον μητέρα, την Φύσιν. Αυτή είναι η καθηγιασμένη εικών της φύσεως και μας βοηθεί να ανερχώμεθα βαθμηδόν προς την ψυχήν του Κόσμου, ήτις δίδει γέννησιν , διατηρεί, ανακαινίζει και φέρει μαζί της τον Κόσμον των ψυχών εις το πέπλον του φωτός…

Αι γυναίκες αληθώς είναι θυγατέρες του Θεού, ως οι άνδρες είναι υιοί Του. Είναι δε η γυνή ως και ο ανήρ τριμερής, συντεθειμένος εκ πνεύματος, ψυχής και σώματος. Το σώμα εγεννήθη εν χρόνω και κατευθύνεται προς την Γην και την λήθην, η ψυχή όμως ήτις ήτο αρχήθεν μετά του Θεού, είναι θεία και αθάνατος. Όταν δε το σώμα διαλύεται εις την σποδόν, η ψυχή παραμένει ως αύτη ήτο κατά την στιγμήν, την μόνην στιγμήν της υπάρξεώς της.

Η ψυχή δεν έχει γένος. Διό η γυνή και ο ανήρ είναι ίσοι εις αξίαν ενώπιον του Θεού. Ούτω είναι ιέρειαι και ιερείς εις τους ναούς των θεών και τα Μαντεία της Δωδώνης και των Δελφών εφωτίσθησαν υπό γυναικών…».

Η συνέχεια >>> εδώ …

Ο Ν. Καζατζάκης βάζει στο στόμα του Φραγκόσκου της Ασίζης κάποια ερωτήματα:

« Γιατί ο Θεός έπλασε τη γυναίκα; Γιατί ξεκόλλησε από τον άντρα ένα πλευρό και την έπλασε; Και γιατί ζητάει σε όλη του τη ζωή ο άντρας να ξανασμίξει με το ξεκολλημένο πλευρό του;» Μέσα από το ερώτημα του Αγ. Φραγκίσκου βγαίνει η απάντηση. Ο άντρας νιώθει την έλξη για τη γυναίκα, γιατί θέλει να σμίξει με το πλευρό, που του αφαίρεσε ο Θεός!

Για τον Πυθαγόρα η γυναίκα έπρεπε να έχει υπ’ όψη τη θεία της γενεαλογία και να διάγει βίο σαν θυγατέρα του Θεού, να τιμά τον εαυτό της , να σέβεται το σώμα της και να φροντίζει για την καλή της φήμη. Το σώμα αν και υπολείπεται σε αξιολόγηση σε σχέση με τη ψυχή, αποτελεί όμως το ναό της θείας ψυχής (*1) και γι’ αυτό είναι άξιο σεβασμού. Έτσι είναι ανεπίτρεπτο να έχει σχέση με άλλο άνδρα, αλλά και ο άνδρας δεν πρέπει να έχει σχέση μ’ άλλη γυναίκα (*2). Σε περίπτωση που ο άνδρας απατήσει τη γυναίκα του, αυτή δεν πρέπει να του ανταποδώσει τα ίδια, ούτε για να τον εκδικηθεί με το να ξαπλώσει με άλλον άνδρα. Η τιμωρία του άνδρα, που ατίμασε το γάμο του, ανήκει στο Θεό. Αν η γυναίκα επιζητήσει να εκδικηθεί, θα κάνει αμαρτία (*3). Ακόμη κι αν βάρβαροι θρησκευτικοί ή πολιτικοί λόγοι το επιβάλουν, μια γυναίκα δεν πρέπει να προσφέρεται σε ξένον άνδρα, γιατί ο θείος νόμος είναι απαρασάλευτος: « μόνο η νόμιμη συνεύρεση είναι αγία ». Είναι τόσο τίμια και έγκριτη από το θείο η συζυγική ερωτική ένωση, που θεωρείται ιερή πράξη, ώστε η γυναίκα μετά απ’ αυτήν, την ίδια μέρα, να μπορεί να λάβει μέρος σε θρησκευτικές τελετές (*4)! Πάνω σ’ αυτό ενδεικτική είναι η αναφορά του Διογένη του Λαέρτιου ( VIΙΙ, 43), που μας λέει πως όταν ρώτησαν οι γυναίκες τη Θεανώ, τη γυναίκα του Πυθαγόρα: « ποσταία γυνή απ’ ανδρός καθαίρεται;» [ μεταφρ.: μετά από πόσες μέρες από την ερωτική επαφή μία γυναίκα είναι καθαρή;], αυτή απάντησε: « Από μεν του ιδίου ανδρός παραχρήμα, από δε του αλλοτρίου ουδέποτε. Τη δε προς τον ίδιον άνδρα μελλούση πορεύεσθαι παρήνει άμα τοις ενδύμασι και την αισχύνην αποτίθεσθαι, ανισταμένην τε πάλιν άμ’ αυτοίσιν αναλαμβάνειν » [ μεταφρ.: από τον ίδιο της τον άνδρα αμέσως, από άλλον άνδρα όμως ποτέ…].

Για το ίδιο θέμα ο Ιάμβλιχος μας μεταφέρει: « έτι δε το περιβόητον γενόμενον αποφθέγξασθαι κατά την σύνοδον, ως από μεν του ανδρός όσιόν εστιν αυθημερόν προσιέναι τοις ιεροίς, από δε του μη προσήκοντος ουδέποτε.» [Μετάφρ.: Λέγεται επίσης ότι στη συγκέντρωση είπε ( ο Πυθαγόρας ) και αυτό που στη συνέχεια έγινε περιβόητο, ότι εάν μετά από συνουσία με τον σύζυγο, η σύζυγος την ίδια μέρα παρευρεθεί σε τελετουργίες, τότε ο θεός θα τη συγχωρέσει. Εάν όμως έρθει σε συνουσία με άλλον άντρα, ποτέ δεν θα τη συγχωρέσει.] ( Ιάμβλιχου “Περί του Πυθαγορικού βίου”, 11, 55 )

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για μίμηση ήταν, κατά τον Πυθαγόρα, η Πηνελόπη, που καρτερικά, για είκοσι χρόνια, περίμενε την επιστροφή του Οδυσσέα, χωρίς να ενδώσει στις πιέσεις των μνηστήρων. Ο σοφός από τη Σάμο διακήρυττε πως η καλή γυναίκα είναι αρμονία σύνεσης κι εγκράτειας.

Ο Γ. Σακελλαρίου, καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπ. Αθηνών αναφέρει ένα σπουδαίο απόφθεγμα: « Ο πολιτισμός ενός Έθνους κρίνεται από την θέσιν που δίδεται εις την γυναίκα. Αλλοίμονον εις τον τόπον εκείνον, όπου οι άνδρες έπαυσαν να σέβονται τας γυναίκας, αλλά δις αλλοίμονον εκεί όπου αι γυναίκες έπαυασαν να σέβωνται τον εαυτόν των ».

Τη γυναίκα και την ένωσή της με τον άντρα υμνεί στο ποίημά του “Ο τέλειος πόθος” ο Άγγελος Σικελιανός:

…ενώ η Γυναίκα

όμοια κορφή όλη χιόνια

περιμένει ακοίμητη τον άντρα

τον ανέγγιχτο, τον άπαρτο, το μυστικό,

με την ψυχή

που μέσ’ απ’ την αγκάλη της γλιστρά ως θεός,

κι αφήνοντάς τη με το σπόρο

που ως διαμάντι στο σκοτάδι

μέσα της σκορπίζει

φλόγες άυλες

τρίλαμπες διχάλες και δροσιές,

λυτρώνεται,

και ορτός

κοιτάει κατάματα τον τρίσβαθο απονύχτερο ουρανό !...

Για τον Πυθαγόρα ο “οίκος” του ζευγαριού είναι η πηγή της φυλής, αλλά και ο ναός του Θεού, που πάντοτε είναι ανοιχτός κι ουδέποτε κλείνει. Είναι το ιερό, στο οποίο εισέρχεται το αστρικό φως του κόσμου για να ανατείλει η ψυχή του ανθρώπου. Θεμέλιος λίθος του “οίκου” είναι ο γάμος o οποίος καθιερώνεται από το θείο νόμο και είναι αγνός κι άγιος. Ο γάμος είναι « δυάς εν μονάδι ».(*5) Υποστήριζε τη συζυγική πίστη, λέγοντας χαρακτηριστικά πως όπως υπάρχει μόνον μια αλήθεια, έτσι υπάρχει κι ένας μόνο νόμος, ο νόμος της αρετής, που πρέπει να διέπει και τους δύο συντρόφους, και τον άντρα και τη γυναίκα (*6).

Είναι πολύ μεγάλος ο πόνος όταν ο χάρος έρθει απρόσμενα να σκιάσει την ευτυχία του ζευγαριού, παίρνοντας τον ένα από τους δυό συντρόφους. Ο Άδμητος θρηνώντας το θάνατο της αγαπημένης γυναίκας του, της Άλκηστης, λέει:

« Μου θυμίζεις αυτό που πληγώνει βαθιά την καρδιά μου.

πιο τρανή συμφορά δεν υπάρχει για τον άντρα όταν χάσει

την πιστή του γυναίκα…» ( Ευριπίδου “Άλκηστις”, στ. 878-881 )

Στα Ομηρικά Έπη, στη Μινωική και στη Μυκηναϊκή εποχή, οι γυναίκες κατείχαν αξιόλογη θέση στην αρχαία ελληνική κοινωνία. Σ’ αυτές στηρίζεται ο “οίκος”, ο θεσμός που κυριαρχεί αυτή την εποχή. Οι γυναίκες αγαπούν την οικογένειά τους, συζητούν ελεύθερα μαζί με τους άντρες, επικρατεί η μονογαμία και ο γάμος είναι ιερός και αδιάλυτος. Η γυναίκα μπορεί να διαλέξει τον άντρα της, ενώ οι συζυγικές σχέσεις βασίζονται σε αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση Οι τρόποι συμπεριφοράς των συζύγων παρουσιάζονται απλοί, ευγενικοί και εγκάρδιοι. Η πολυτεκνία θεωρείται μεγάλο αγαθό και ευτυχία,

Στην αρχαία Σπάρτη οι γυναίκες ήταν σχεδόν ίσες με τους άντρες. Συγχρωτίζονταν ελεύθερα στο δημόσιο βίο και στους αθλητικούς αγώνες. Παντρεύονταν τον άντρα που θα αγαπούσαν, και είχαν γνώμη στα πολιτικά και δημόσια πράγματα. Είναι άραγε τυχαίο ότι ήταν οι Σπαρτιάτισσες που έλεγαν στους άντρες τους το γνωστό «Ή ταν ή επί τας»;

Η ιστορικός M. Katz αναφέρει: «τίποτα δεν είναι περισσότερο ανακριβές από την ιδέα της φυλακισμένης γυναίκας στην Αρχαία Ελλάδα».

Όπως λέει ο Ισχόμαχος στο Σωκράτη στο έργο του Ξενοφώντα «Οικονομικός», «σωστή γυναίκα είναι εκείνη που μπορεί να διευθύνει σωστά κάθε τι μέσα στο σπίτι της σαν συνεργάτης του άντρα της. Ο πλούτος έρχεται στο σπίτι με τον κόπο του άντρα, οικονομείται δε σωστά με τη φροντίδα της γυναίκας».

Και βέβαια υπήρχαν οι γυναίκες που υπηρετούσαν ως ιέρειες στους ναούς των διαφόρων θεών της αρχαιότητας. Ένας αριθμός τέτοιων ιερειών μνημονεύεται σε δημόσια έγγραφα, ενώ γίνεται λόγος για γυναίκες που επιλέγονταν στην Αθήνα από τις κοινωνικές τους ομάδες για να υπηρετήσουν ως επικεφαλής και υπεύθυνες («άρχουσαι») στα Θεσμοφόρια, μαζί με τις ιέρειες της συγκεκριμένης λατρείας.

Η δύναμη που ασκούσαν οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας διαφαίνεται και από τους ρόλους που έχουν στις κλασικές κωμωδίες και τραγωδίες των Αριστοφάνη, Ευριπίδη, Αισχύλου, Σοφοκλή κ.λπ.

Δεν απασχολούνταν μόνο με τις οικιακές εργασίας, αλλά είχαν θέση και στη μόρφωση.

Σε μια επιτύμβια στήλη αναγράφεται: « όλος ο κόσμος της Αθήνας για μένα έκλαψε, για τα νιάτα και τη σωφροσύνη, και το πιο πολύ γιατί φρόντιζα πολύ για τη μόρφωσή μου και τη σοφία. Τα δάκρυα δε σταματάνε από του πατέρα μου τα μάτια, που χάσανε της ζωή του τη χαρά και τα χέρια που θα τον γεροκομούσαν. Τα χρόνια της ζωής μου είκοσι. ΑΘΗΝΑΪΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΕΚΡΟΠΟΣ» Η ελληνική γραμματεία έχει να παρουσιάσει αξιόλογες ελληνίδες φιλοσόφους και επιστήμονες (*7).

Η αρμονία του γάμου εξαρτάται από τη διάθεση για συνεννόηση και την ομόνοια που επικρατεί ανάμεσα στους συζύγους. Στην οικογένεια, που λειτουργεί σωστά, όλα γίνονται με αμοιβαία συγκατάθεση. Ο Πυθαγόρας και πάλι έδινε συμβουλές στις γυναίκες ν’ αγαπούν τους άντρες τους πολύ περισσότερο από τους γονείς τους. Τις προέτρεπε να προσέχουν και να μην βρίσκονται αντίθετες προς του άντρες τους, ούτε να θεωρούν πως τους έχουν υποτάξει στη θέλησή τους, αν αυτοί υποχωρούν σε κάποια πράγματα. Ο Σαμιώτης σοφός έδινε συμβουλές ακόμη και για το ντύσιμο και τον στολισμό. Ο στολισμός της γυναίκας, έλεγε, πρέπει να είναι η απλότητα, η κοσμιότητα, η αλήθεια και η υποταγή. Η αξιοπρεπής γυναίκα οφείλει να χαρακτηρίζεται από μετριοφροσύνη και στην αμφίεσή της να είναι κοσμία και ν’ αποφεύγει τα ψεύτικα και πολυτελή φορέματα. Εξάλλου, η ωραιότητα, που προέρχεται από τη συνετή ζωή και όχι από τα φτιασίδια ευχαριστεί την γυναίκα που είναι πραγματικά ευγενής. Η καλή γυναίκα πρέπει να σέβεται τον Θεό και να ελπίζει ότι διαμέσου αυτού θα αποκτήσει ευδαιμονία. Επίσης οφείλει να υπακούει στους νόμους και στα Ιερά Ιδρύματα της χώρας της.

Στο Ευαγγέλιο του Θωμά αναφέρεται: « Ο Σίμων Πέτρος τους είπε, “Ας φύγει από μας η Μαρία (η Μαγδαληνή) γιατί οι γυναίκες δεν είναι άξιες της Ζωής”. Ο Ιησούς αποκρίθηκε, “Εγώ ο ίδιος θα την καθοδηγήσω για να την κάνω σαν άντρα, ώστε κι αυτή να γίνει πνεύμα ζωντανό και να μοιάζει μ’ εσάς τους άντρες. Γιατί κάθε γυναίκα που θα κάνει τον εαυτό της άντρα θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών”. ( Απόκρυφ. Ευαγ. Του Θωμά, εδάφ. 114 ). Βλέπουμε ότι τα “τέκνα του Ισραήλ” δεν είχαν εκτίμηση στις γυναίκες, σε αντίθεση με τους προγόνους μας που τις τιμούσαν ξεχωριστά. Η υποτίμηση φαίνεται κι από πολλά αποσπάσματα της Π. Διαθήκης (*8).

Η γυναίκα που γίνεται πνεύμα ζωντανό, εμπνέει τον άντρα, του συμπαραστέκεται, και μαζί εισέρχονται στη Βασιλεία των Ουρανών. Η άξια σύντροφος του Κάδμου, η αγαπημένη γυναίκα του, που δεν τον εγκατέλειψε σαν έγινε φίδι, αλλά παρακάλεσε τους θεούς κι αυτή να γίνει φίδι, τον οδήγησε στα ουράνια δώματα. Η κόρη των θεών θέωσε τον θνητό Κάδμο!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(*1). « Κύριε, ηγάπησα ευπρέπειαν οίκου σου και τόπον σκηνώματος δόξης σου ». ( Ψαλμ. κε’, 8 ).

(*2). « Τίμιος ο γάμος εν πάσι και η κοίτη αμίαντος. Πόρνους δε και μοιχούς κρινεί ο Θεός » ( Παύλου επιστ. Προς Εβραίους, ιγ’, 4 ).

(*3). « Σύντριψον τον βραχίονα του αμαρτωλού και πονηρού, ζητηθήσεται η αμαρτία αυτού, και ου μη ευρεθεί ». (Ψαλμ. θ’, 36 )

(*4). Είναι αντίθετη με την αρμονία στη φύση, και τους φυσικούς νόμους, η απαγόρευση της ιερής πράξης της ερωτικής επαφής μεταξύ των συζύγων, όταν ο σκοπός της δεν είναι η τεκνοποίηση, από πολλούς ανέραστους και κομπλεξικούς ιερωμένους. Ο Θείος Έρωτας επιτυγχάνεται όταν ο άνθρωπος γευτεί τον γήινο έρωτα. Μόνον αν καταφέρει να αγαπήσει πραγματικά, κι όχι κτητικά, τον σύντροφό του, θα μπορέσει να μεταστρέψει τον έρωτά του από τη γη στον ουρανό. Η ερωτική πράξη στους ανθρώπους δε γίνεται μόνο από ζωώδες πάθος, για ικανοποίηση της γενετήσιας ανάγκης, αλλά και σαν προσφορά αγάπης κι ένωσης συναισθηματικής, μα και ψυχικής. Η ψυχή στη φωτιά της ερωτικής ένωσης προσφέρει, δίνεται στην αδελφή ψυχή, της μιλάει δηλώνοντας την άρρηκτη σύνδεσή τους, της θυμίζει πως δεν υπάρχει χωριστότητα, αλλά ενότητα, πως πριν από αμνημόνευτους χρόνους όλες οι ψυχές ήσαν ενωμένες, ήσαν Ένα, και πως προορισμός τους είναι μετά από πολλούς αιώνες και πάλι να ενωθούν και να γίνουν Ένα.

(*5). Έκπληξη μας κάνει η θέση του Απ. Παύλου για το γάμο, ο οποίος, να τονίσουμε, ήταν άγαμος. Μπορεί να δίνει συμβουλές για το γάμο, μα παίρνει και θέση. Εμείς θα σας παραθέσουμε κάποια αποσπάσματα κι εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας. « Περί δε ών εγράψατέ μοι, καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι. Διά δε τας πορνίας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, και εκάστη τον ίδιον άνδρα εχέτω » ( Α’ επιστ. Προς Κορινθίους, ζ’, 1-2 ). Θεωρεί, λοιπόν πως είναι καλό στον άνθρωπο να μην εγγίζει και να μη γνωρίσει διόλου γυναίκα! Και γιατί, παρακαλώ, να παντρευτούν; Λόγω του κινδύνου να περιπέσουν σε πορνεία! Όχι γιατί ο γάμος είναι θεσπισμένος από το Θεό. Κι ακούστε προτροπή προς τους γονείς: « Ώστε και ο εκγαμίζων καλώς ποιεί, ο δε μη εκγαμίζων κρείσσον ποιεί » ( ίδια επιστ. ζ’, 38 ). Ο πατέρας που παντρεύει την κόρη του καλά κάνει, αλλά αυτός που δε την παντρεύει κάνει καλύτερα…Λόγια από τον άνθρωπο, που διατείνεται πως τον καθοδηγεί το Αγ. Πνεύμα… « Μακαριωτέρα δε εστιν εάν ούτω μείνη, κατά την εμήν γνώμη. Δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν » ( ίδια επιστ. ζ’, 40 ) . Προτρέπει την χήρα να μη παντρευτεί, αλλά να παραμείνει χήρα, για να είναι πιο ευτυχισμένη, κι όλα αυτά τα υποστηρίζει γιατί κατέχεται από το Πνεύμα Θεού. Αν έχει το Θεό του…Και συνεχίζει « Θέλω γαρ πάντας ανθρώπους είναι ως και εμαυτόν. Αλλ’ έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού, ος μεν ούτως, ος δε ούτως. Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν εστίν εάν μείνωσι, ως καγώ. Ει δε ουκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν. Κρείσον γαρ εστι γαμήσαι ή πυρούσθαι » ( ίδια επιστ., ζ’, 7-9 ). Εκφράζει την επιθυμία του όλοι οι άνθρωποι να μείνουν μαγκούφηδες, άγαμοι σαν κι αυτόν. Μα τότε πώς θα γεννηθούν άλλοι άνθρωποι πάνω στη γη; Μήπως, όλα αυτά, είναι αντίθετα προς το θείο θέλημα; Ο Θεός δεν είπε « αυξάνεσθε και πληθύνεσθε»;Παράξενες, κατά την ταπεινή μας γνώμη, απόψεις, και μάλιστα από τον πρωταπόστολο της εκκλησίας μας…

(*6). Πάλι απευθύνεται στο αιώνιο ζευγάρι, άντρας- γυναίκα, ο Άγγλος Σικελιανός στο ποίημά του “Αρμένισμα προς τον εαυτό μου”:

… Κι όπως κατόπι από τ’ ασύφταστο φιλί,

στην πρώτη τους αγάπη,

ο άντρας κ’ η γυναίκα, που μεράστηκαν στη μέση

σαν καρπό

καρδιά και πνέμα κ’ ηδονή,

ώρα πολλή, σαν κορεσμένοι από την ίδια αιωνιότητα,

αγκαλιάζονται βουβοί,….

(*7). Αναφέρουμε μερικές:

Αβροτέλεια: Πυθαγόρεια φιλόσοφος από Τάραντα

Αγλαονίκη: από Θεσσαλία, η πρώτη ελληνίδα αστρονόμος

Αίθρα: η μητέρα του Θησέα, που δίδασκε μαθηματικά με τη χρήση του άβακα και συμβόλων.

Αριγνώτη: πυθαγόρεια μαθηματικός από τη Σάμο, φιλόσοφος και συγγραφέας. Έγραψε το χαμένο βιβλίο “Περί

Αριθμών”.

Θεανώ: γυναίκα του Πυθαγόρα, συνέχισε το έργο του ονομαστού συζύγου της μετά το θάνατό του, μαζί με τις

κόρες τους Δαμώ, Μυία και Αριγνώτη. Σ’ αυτήν αποδίδεται η χρυσή τομή.

Νικαρέτη: από την Κόρινθο. Ασχολήθηκε με τη γεωμετρία

Διοτίμα: από τη Μαντινεία, η δασκάλα του Σωκράτη

(*8). Ας θαυμάσουμε τώρα τον μεγάλο μας , κατά την εκκλησία, πατριάρχη Αβραάμ: « Και εγένετο λιμός επί της γης, και κατέβη Άβραμ εις Αίγυπτον παροικήσαι εκεί, ότι ενίσχυσεν ο λιμός επί της γης. εγένετο δε, ηνίκα ήγγισεν Άβραμ εισελθείν εις Αίγυπτον, είπεν Άβραμ Σάρα τη γυναικί. Γιγνώσκω εγώ, ότι γυνή ευπρόσωπος εί. Έσται ουν , ως αν ίδωσί σε οι Αιγύπτιοι, ερούσιν ότι γυνή του έστιν αυτή, και αποκτενούσι με, σε δε περιποιήσονται. Και ειπόν ουν, ότι αδελφή αυτού ειμί, όπως αν εύ μοι γένηται δια σε, και ζήσεται η ψυχή μου ένεκέν σου. εγένετο δε, ηνίκα εισήλθεν Άβραμ εις Αίγυπτον, ιδόντες οι Αιγύπτιοι την γυναίκα αυτού, ότι καλή ήν σφόδρα, και είδον αυτήν οι άρχοντες Φαραώ και επήνεσαν αυτήν προς Φαραώ εισήγαγον αυτήν εις τον οίκον Φαραώ. Και τω Άβραμ εύ εχρήσαντο δι’ αυτήν, και εγένοντο αυτώ πρόβατα και μόσχοι και όνοι και παίδες και παιδίσκαι και όνοι και ημίονοι και κάμηλοι…» ( Γένεσις ιβ’ 10-16 ). Κι αφού ο Ιεχωβά άλλαξε το όνομα του Άβραμ σε Αβραάμ και της Σάρας σε Σάρρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται: « Και εκίνησεν εκείθεν Αβραάμ εις γην προς λίβα και ώκησεν ανά μέσον Κάδης και ανά μέσον Σουρ. Και παρώκησεν εν Γεράροις. Είπε δε Αβραάμ περί Σάρρας της γυναικός αυτού, ότι αδελφή μου εστίν. Εφοβήθη γαρ ειπείν ότι γυνή μου εστί, μη ποτέ αποκτείνωσιν αυτόν οι άνδρες της πόλεως δι’ αυτήν. Απέστειλε δε Αβιμέλεχ, βασιλεύς Γεράρων, και έλαβε την Σάρραν…» ( Γένεσις, κ’ 1-2 ). Από τα παραπάνω φαίνεται ότι δύο ( τουλάχιστον) φορές εξέδωσε σαν πόρνη τη γυναίκα του ο Αβραάμ για να μη κινδυνεύσει η ζωή του και να περάσει καλά, παίρνοντας ως καλός νταβαντζής πλούσια ανταλλάγματα, για την πράγματι ωραιότατη γυναίκα του. Θα ήσαν ανάξια λόγου τα παραπάνω, αν δεν μας πρόβαλαν στην εκκλησία τον Αβραάμ ως ηθικό πρότυπο και δεν συμβούλευε ο ιερέας τις γυναίκες μας, στο μυστήριο του γάμου, να ζήσουν βίο όμοιο με τον βίο της Σάρρας. Στις καλένδες, λοιπόν, οι υπέρ βωμών κι εστιών αγωνιζόμενοι αρχαίοι Έλληνες, που είχαν ως αρετή να πολεμούν για τις κόρες και τις γυναίκες τους, και εύγε στους Ισραηλίτες “προπάτορες” που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους! Η Πηνελόπη, που με πίστη και υπομονή περίμενε για 20 χρόνια την επιστροφή του συζύγου της δεν είναι πρότυπο μίμησης για τις Ελληνίδες, είναι όμως η Σάρρα!

Μήπως ήρθε η ώρα να βγάλουμε από τη ζωή μας το βιβλίο της ιστορίας των Ισραηλιτών, με τα δήθεν πρότυπα που μας παρουσιάζει, τα αντίθετα για την ηθική ακεραιότητα, την εντιμότητα και την αρετή, και να εισάγουμε την Ελληνική Μυθολογία; Η Π.Διαθήκη έχει να μας παρουσιάσει έναν κόσμο μοχθηρό, τον κόσμο της απάτης και της εκδίκησης. “Σιών” και “Αθήνα” αποτελούν δύο αντιδιαμετρικούς κόσμους, ο πρώτος είναι άξεστος, τραχύς, βίαιος, της οπισθοδρόμησης. Ο δεύτερος εξευγενισμένος, φωτεινός, της προόδου και της ανθρωπιάς. Γιατί αφήνουμε το σκοτάδι να μπει στη ζωή μας και διώχνουμε το φως;

Αν πιάσουν οι ευχές του ιερέα για το γάμο τη βάψαμε…

[[ δαμ- ων ]]

{Σ’ αυτό το άρθρο, που θα δοθεί σε τέσσερις συνέχειες, για να μην κουράσει τον αναγνώστη, θα σταθούμε στις ευχές που δίνει ο ιερέας στο μυστήριο του γάμου. Φυσικά και δεν έχουμε δώσει σημασία σε όσα εύχεται, αλλά και αν τα ακούσαμε δε γνωρίζουμε τον βίο των προσώπων, που μας δίνει σαν υπόδειγμα να μιμηθούμε…}

Κάποιος φίλος μας είχε καλέσει, πριν λίγες μέρες, στο γάμο της κόρης του. Γνωρίζαμε τη Δήμητρα από παιδούλα. Με μεγάλη μας χαρά παραβρεθήκαμε στο γάμο των νέων, που έγινε σε ένα ξωκλήσι της Τρίπολης. Μετά το μυστήριο επακολούθησε ένα γνήσιο ελληνικό γλέντι με πολύ κέφι. Αφήσαμε κατά μέρος τον προβληματισμό από το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης και τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, την οικονομική κρίση, τα εξοντωτικά μέτρα της κυβέρνησης, τους φόρους και τα χαράτσια, την ανεργία, τα ψέματα των πολιτικάντιδων, τον ευτελισμό της Ελλάδας, και … ας πάει και το παλιάμπελο… γιατί μια ζωή την έχουμε. Δεν θα περιγράψουμε το γλέντι. Θα επικεντρωθούμε στις ευχές του ιερέα προς τους νεόνυμφους. Φυσικά ο ιερέας δεν ανέφερε στα πρότυπα και στα παραδείγματα που έπρεπε να έχουν οι νέοι κανένα ελληνικό όνομα. Λες και για την εκκλησία δεν υπάρχει η Ελλάδα. Γι’ αυτήν υπάρχει μόνο το Ισραήλ! Κι αν υποθέσουμε ότι η προ Χριστού Ελλάδα ήταν παγανιστική, από την εποχή που οι Έλληνες έγιναν Χριστιανοί, δεν υπήρξε κάποιος με αρετή και ήθος, ώστε να προβληθεί σαν πρότυπο; Με κατάπληξη ακούσαμε να μνημονεύονται τα βιβλικά πρόσωπα των Εβραίων της Π. Διαθήκης! Στην Ελλάδα με τη μεγάλη ιστορία και τον πολιτισμό δε βρέθηκε κανένα υπόδειγμα. Όλα εισαγωγής από το Ισραήλ! Κι επειδή το ήθος και η αρετή δεν έχουν σύνορα, ας δεχτούμε και παραδείγματα από άλλους λαούς. Όμως τα πρόσωπα που μνημονεύτηκαν στο μυστήριο του γάμου μόνο την δυσπιστία και το γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Γιατί αν αντιγράψουμε και μιμηθούμε τις πράξεις αυτών των προσώπων, στην οικογένεια θα επικρατήσει η διαφθορά, η πορνεία και η ανηθικότητα. Έτσι ο γάμος όχι μόνο δε θα στεριώσει, αλλά θα τιναχτεί στον αέρα. Δεν είναι στον χαρακτήρα μας να λοιδορούμε τα ιερά και τα όσια. Γι’ αυτό θα είμαστε προσεχτικοί στα σχόλιά μας, τα οποία θα στηριχθούν στα κείμενα της Π. Διαθήκης.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Α΄. Αρραβώνας

Στο πρώτο μέρος του μυστηρίου έχουμε τον αρραβώνα. Σ’ αυτό ιερέας εύχεται: «… Και στήριξον τον αρραβώνα αυτών εν πίστει και ομονοία και αληθεία και αγάπη∙ συ γαρ, Κύριε, υπέδειξας δίδοσθαι τον αρραβώνα και στηρίζεσθαι εν παντί. Δια δακτυλιδίου εδόθη η εξουσία τω Ιωσήφ εν Αιγύπτω∙ δια δακτυλιδίου εδοξάσθη Δανιήλ εν χώρα Βαβυλώνος∙ δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ∙ δια δακτυλιδίου ο Πατήρ ημών ο ουράνιος οικτίρμων γέγονεν επί τον άσωτον υιόν∙…»

Τα δαχτυλίδια του Ιωσήφ και του Δανιήλ έχουν σχέση με τη εξουσία. Δεν έχουν με τη σύναψη δεσμού μεταξύ δύο ανθρώπων. Το δαχτυλίδι που έδωσε ο πατέρας στον άσωτο υιό έχει σχέση με τα πατρικά αισθήματα. Έτσι απομένει να σχολιάσουμε το δαχτυλίδι της Θάμαρ: «δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ». Ποια αλήθεια όμως; Ας τη δούμε όπως την παρουσιάζει ο συγγραφέας της αντίστοιχης ιστορίας από το κεφάλαιο της “Γένεσης”:

[[ Εκείνο τον καιρό ο Ιούδας έφυγε από τ΄ αδέρφια του και εγκαταστάθηκε κοντά σ’ έναν Οδολλαμίτη, που λεγόταν Ιράς. Εκεί ο Ιούδας είδε την κόρη κάποιου Χαναναίου, που τον έλεγαν Σουά, την πήρε γυναίκα του και πλάγιασε μαζί της. Εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε γιο που τον ονόμασε Ηρ. Έμεινε και πάλι έγκυος και γέννησε γιο που τον ονόμασε Αυνάν. Και ξαναγέννησε γιο και τον ονόμασε Σηλά. Ο Ιούδας βρισκόταν στο Χαζβί όταν γεννήθηκε ο Σηλά.

Για τον πρωτότοκο γιο του τον Ηρ ο Ιούδας του πήρε σύζυγο μια γυναίκα, που ονομαζόταν Θάμαρ. Ο Ηρ όμως δυσαρέστησε τον Κύριο, και ο Κύριος τον θανάτωσε. Τότε ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: « Πήγαινε στη γυναίκα του αδερφού σου και εκπλήρωσε το καθήκον σου ως αδερφός του άντρα της, να δώσεις απόγονο στον αδερφό σου ». Ο Αυνάν, επειδή ήξερε ότι ο απόγονος δε θα ανήκε σ’ αυτόν, κάθε φορά που πλάγιαζε με τη γυναίκα του αδερφού του, έριχνε το σπέρμα στη γη, για να μη δώσει απόγονο στον αδερφό του. Αυτό που έκανε όμως δυσαρέστησε τον Κύριο, γι’ αυτό τον θανάτωσε κι αυτόν. Τότε ο Ιούδας είπε στην Θάμαρ τη νύφη του: «Μείνε χήρα στο σπίτι του πατέρα σου, ώσπου να μεγαλώσει ο γιος μου ο Σηλά »- γιατί φοβήθηκε μήπως θανατωθεί κι αυτός όπως τ’ αδέρφια του. Έτσι η Θάμαρ πήγε κι έμεινε στο σπίτι του πατέρα της.]] (“Γένεσις”, λη΄, 1-11)

Η δική μας λογική είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν των Εβραίων και δεν μπορεί να δεχτεί έναν Θεό, που θανατώνει κάθε άνθρωπο, ο οποίος τον δυσαρεστεί. Σε μια τέτοια περίπτωση ο πληθυσμός της γης θα έπρεπε να είναι λίγες χιλιάδες. Το Εβραϊκό έθιμο να παντρεύεται η χήρα τον επόμενο άνδρα της οικογένειας δεν μας απασχολεί. Όμως ο καημένος ο Αυνάν είχε κάθε δικαίωμα να διαλέξει αν θα κάνει παιδιά με τη Θάμαρ. Δεν ήταν ένα ζώο επιβήτορας! Και φυσικά είναι ατίμωση του ονόματός του να συνδέεται το όνομά του με την αυτοϊκανοποίηση (αυνανισμός). Ο άνθρωπος πήγαινε με γυναίκα. Δεν ήταν μονοερωτικός. Η ερωτική του ικανοποίηση δεν ήταν χειροποίητη. Μόνο που δεν τελείωνε μέσα στη γυναίκα… Το σπέρμα του το έχυνε στο χώμα και όχι στον κόλπο της γυναίκας. Και αυτό το έκανε γιατί ο σπόρος του θα αποδιδόταν στο νεκρό αδερφό του. Δεν θα ήταν το παιδί του. Θα θεωρούνταν παιδί του αδερφού του! Και πάλι δυσαρεστήθηκε ο Κύριος και τον ξεπάστρεψε κι αυτόν. Έτσι η Θάμαρ έμεινε για δεύτερη φορά χήρα. Αυτός ο Γιαχβέ έκανε πολλά χατίρια και είχε παράξενα βίτσια. Τον Λώτ, που γκάστρωσε τις δυό του κόρες, τον άφησε να ζήσει, για να έχει την ευκαιρία η εκκλησία μας να τον ανακηρύξει άγιό της. Για να μπορούμε να ρωτάμε κι εμείς τα μαθητούδια: «Ποιος δίκαιος άνθρωπος, που αγαπούσε ο Θεούλης, ήταν ταυτόχρονα και παππούς των παιδιών του»!

Την για δεύτερη φορά χήρα Θάμαρ, ο Ιούδας την προόριζε για τον τρίτο γιό. Ο πρώτος γιος δεν μπόρεσε να του δώσει εγγόνι, ο δεύτερος δεν ήθελε, δεν μπορεί, ο τρίτος θα του έδινε. Δεν ήταν δυνατό να ήταν τόσο γκαντέμης… Ας δούμε τη συνέχεια:

[[ Μετά από καιρό, πέθανε η γυναίκα του Ιούδα, κόρη του Σουά. Όταν τελείωσε το πένθος, ο Ιούδας πήγε μαζί με το φίλο του τον Ιρά τον Οδιλλομίτη στην Τιμνά, να δει αυτούς που κούρευαν τα κοπάδια του. Ειδοποίησαν λοιπόν την Θάμαρ ότι ο πεθερός της ανέβαινε στη Τιμνά για το κούρεμα των κοπαδιών. Τότε εκείνη έβγαλε τα φορέματα της χηρείας της, σκεπάστηκε με πέπλο, καλλωπίστηκε και κάθισε στο σημείο όπου ο δρόμος που οδηγεί στην Τιμνά διασταυρώνεται με το δρόμο προς την Αιναϊμ• γιατί έβλεπε ότι ο Σηλά είχε μεγαλώσει αλλά δεν του την είχαν δώσει για γυναίκα. Ο Ιούδας όταν την είδε τη νόμισε για πόρνη, γιατί είχε σκεπασμένο το πρόσωπό της. Πήγε λοιπόν προς το μέρος της και της είπε: «Άσε με να πλαγιάσω μαζί σου». Δεν την αναγνώρισε βέβαια ότι ήταν η νύφη του. Εκείνη όμως του είπε: «Τι θα μου δώσεις για να έρθεις μαζί μου;» Αυτός απάντησε: «Θα σου στείλω ένα κατσίκι από το κοπάδι μου». «Σύμφωνοι», του λέει εκείνη, «αλλά θα μου αφήσεις ένα ενέχυρο ώσπου να μου στείλεις το κατσίκι». Εκείνος τη ρώτησε: «Τι ενέχυρο να σου δώσω;» Και του απάντησε: «Το δαχτυλίδι σου με το σφραγιδόλιθο, το περιλαίμιό σου και το ραβδί που κρατάς στο χέρι σου». Της τα έδωσε και πήγε μαζί της, κι εκείνη έμεινε έγκυος απ’ αυτόν. Έπειτα σηκώθηκε κι έφυγε• έβγαλε το πέπλο από πάνω της, και ξαναφόρεσε τα φορέματα της χηρείας της.

Ο Ιούδας έστειλε το κατσίκι με το φίλο του τον Οδολλαμίτη για να πάρει πίσω τα ενέχυρα από τη γυναίκα, αλλά εκείνος δεν τη βρήκε. Ρώτησε τους ανθρώπους του τόπου εκεί: «Πού είν’ εκείνη η πόρνη που καθόταν στην Αιναϊμ, πλάι στο δρόμο;» Αλλά αυτοί του απάντησαν: «Δεν ήταν εδώ καμιά πόρνη». Τότε γύρισε πίσω στον Ιούδα και του είπε: «Δεν τη βρήκα• κι οι άνθρωποι του τόπου εκείνου μου είπαν ότι δεν ήταν εκεί καμία πόρνη». Ο Ιούδας είπε: «Ας τα κρατήσει• μόνο να μη γελοιοποιηθούμε. Εγώ το κατσίκι το ’στειλα αλλά εσύ δεν τη βρήκες». ]] (“Γένεσις”, λη΄, 12-23)

Η Θάμαρ, λοιπόν, είχε κάψες και ήθελε αρσενικό. Στην αναβροχιά, καλό είν’ και το χαλάζι, λέει ο λαό μας. Προκειμένου να νιώσει τη χαρά στα σκέλια της, πήγε με τον πεθερό της. Χρησιμοποίησε, όμως, την απάτη. Ντύθηκε πόρνη και τον περίμενε. Έβαλε το πέπλο της πορνείας και στήθηκε στο δρόμο απ’ όπου θα περνούσε ο Ιούδας. Είχε κι αυτός κάψες γιατί ήταν χήρος, οπότε ο χήρος έδωσε στη χήρα να καταλάβει! Αλλά η νύφη ήθελε αντάλλαγμα για το κοκό που θα έδινε στον πεθερό. Ένα κατσίκι καλό ήταν. Μα ο Ιούδας δε φανταζόταν το αναπάντεχο καλό που τον περίμενε στη διασταύρωση του δρόμου. Και δεν κράταγε αντάλλαγμα για τον αγοραίο έρωτα. Έτσι αναγκάστηκε να δώσει ενέχυρο για να του κάτσει η Θάμαρ. Και έδωσε τα πλέον πολύτιμα- πράγματα που δεν ανταλλάσσονται με τίποτα: το δαχτυλίδι με το σφραγιδόλιθο, σημείο της ταυτότητάς του, το περιλαίμιο, με το οποίο φύλασσε κάθε πολύτιμο στον κόρφο του, και το ραβδί, το σύμβολο τη εξουσίας του. Προκειμένου να γευτεί ό,τι είχε η Θάμαρ κάτω από το μισοφόρι της, ο Ιούδας παραχώρησε τα προσδιοριστικά του στοιχεία. Έφτασε δηλαδή στο έσχατο σημείο ευτελισμού. Το κάτω κεφάλι κυριάρχησε στο πάνω κεφάλι, το πάθος υπερίσχυσε της λογικής. Αυτό, που ήθελε να αποφύγει, δηλαδή να μη γελοιοποιηθεί, μπορεί να το απόφυγε φαινομενικά, αλλά στη σκέψη μας η γελοιοποίηση είναι γεγονός. Ας πάμε και στη συνέχεια της ιστορίας:

[[Μετά από τρεις περίπου μήνες, ήρθαν και είπαν στον Ιούδα: «Η νύφη σου η Θάμαρ πόρνεψε, και μάλιστα έμεινε έγκυος από την πορνεία της». Τότε ο Ιούδας είπε: «Βγάλτε την έξω από την πόλη να καεί». Την ώρα που την οδηγούσαν έξω, έστειλε να πουν στον πεθερό της: «Από τον άντρα που του ανήκουν αυτά τα πράγματα , απ’ αυτόν είμαι έγκυος. Αναγνώρισε λοιπόν», του λέει, «ποιανού είναι αυτό το περιλαίμιο, το ραβδί και το δαχτυλίδι με το σφραγιδόλιθο». Ο Ιούδας τα αναγνώρισε και είπε: «Αυτή είναι πιο δίκαιη από μένα, γιατί δεν την έδωσα στο Σήλα το γιο μου για γυναίκα». Και δεν ξαναπλάγιασε μαζί της.

Όταν ήρθε ο καιρός να γεννήσει η Θάμαρ, βρέθηκαν δίδυμα στην κοιλιά της. Την ώρα της γέννας, το ένα παιδί έβγαλε έξω το χέρι του. Η μαμή το έπιασε και του έδεσε ένα κόκκινο νήμα, και είπε: «Αυτός βγήκε πρώτος». Εκείνος όμως τράβηξε το χέρι του κι αμέσως βγήκε ο αδερφός του. Τότε η μαμή είπε: «Τι σκίσιμο έκανες!» Γι’ αυτό τον ονόμασαν Φαρές. Έπειτα βγήκε ο αδερφός του, που είχε στο χέρι του το κόκκινο νήμα και τον ονόμασαν Ζαχάρ.]] (“Γένεσις”, λη΄, 24-30)

Θαυμάζουμε εδώ το τεράστιο ηθικό ανάστημα του Ιούδα. Μόλις έμαθε πως η νύφη του ήταν έγκυος, έβγαλε την απόφαση να την κάψουν ζωντανή. Η πουτάνα δεν μπορούσε να ξεφτιλίσει την οικογένεια του απόγονου των Αβράαμ- Ισαάκ και Ιακώβ! Βλέπετε η φωτιά έχει τη δυνατότητα να εξαλείψει κάθε αιτία μιάσματος! Αλλά η Θάμαρ του ‘ριξε κατάμουτρα τα τρία προσδιοριστικά του στοιχεία και τον τάπωσε. Οπότε αυτός σαν δαρμένο σκυλί έβαλε την ουρά στα σκέλια και αναγνώρισε το δίκιο της Θάμαρ, γιατί αυτός ήταν η αιτία της πορνείας της και ό,τι είχε στα σπλάχνα της ήταν καρπός του γεροπόρνου. Η Θάμαρ μπορεί να ήταν πόρνη στο σώμα, ο Ιούδας όμως ήταν πόρνος στη ψυχή. Κι αυτό ήταν το χειρότερο.

…. Και έτσι έλαμψε η αλήθεια, που λέει στην ευχή του ιερέας στο μυστήριο του γάμου: «δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ»! Αν καταλάβαμε καλά, η Θάμαρ που έκανε την πόρνη και πηδήχτηκε για ένα κατσίκι, αλλά πήρε τελικά για ενέχυρο το δαχτυλίδι, είναι το πρότυπο της νύφης. Το δαχτυλίδι από σύμβολο εξαπάτησης και εκβιασμού μετατρέπεται σε σύμβολο σύνδεσης δύο ανθρώπων. Και το πέπλο της πορνείας είναι το σύμβολο της αγνότητας του γάμου, που θα συναφθεί μετά τον αρραβώνα. Με δύο λόγια ο παπάς εξομοιώνει τη νύφη με μία πόρνη…

Ηλίας, ένας αινιγματικός προφήτης

[[ δαμ- ων ]]

Προχθές ήταν του Αϊ Λιά. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, κυρίως στις κορυφές βουνών ή μεγάλων λόφων υπάρχουν εξωκλήσια, όπου γιόρτασαν πανηγυρικά τον Προφήτη Ηλία. Έναν Εβραίο Προφήτη, στον οποίο η ελλαδική εκκλησία έχει δώσει ξεχωριστή θέση και σημασία. Το ερώτημά μας είναι γιατί οι Έλληνες να τιμούν πρόσωπα που αναφέρονται στην Εβραϊκή μυθολογία και ιστορία. Γιατί, φυσικά, ο Ηλίας δεν είναι ο μοναδικός Ισραηλίτης που έχει αγιοποιήσει η εκκλησία και τον έχει επιβάλλει στους Έλληνες. Έχει αγιοποιήσει κάθε πρόσωπο που αναφέρεται στη “Γένεση” και σε άλλα βιβλία της Π. Διαθήκης, από τα πλέον ασήμαντα, όπως τον Μαθουσάλα και τον Λάμεχ, αιμομίχτες, όπως τον Λώτ, γυναίκες χωρίς πίστη, με κακία, υστεροβουλία και αμφίβολη ηθική υπόσταση, όπως η Σάρρα, η γυναίκα του Αβραάμ, βασιλιάδες που έβαζαν στο μάτι τις γυναίκες των στρατιωτών τους και τους σκότωναν μπαμπέσικα στη μάχη για να έχουν στο κρεβάτι τους τη χήρα, όπως ο Δαβίδ, μέχρι τους Προφήτες. Στην εκκλησία μας δεν έχει θέση ο Ασκληπιός, αν και έκανε θαύματα, ανασταίνοντας μέχρι και νεκρούς, ο Σωκράτης και οι μάντεις, που κι αυτοί ήσαν προφήτες. Γιατί, λέει, δεν πίστευαν στο Θεό των προπατόρων μας Αβραάμ – Ισαάκ και Ιακώβ, αλλά ήσαν ειδωλολάτρες. Τα θαύματα και οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων, λένε οι ιερείς και οι θεολόγοι, ήσαν απόρροια της επίδρασης του Διαβόλου, ενώ στους Εβραίους επέδρασε η θεία χάρη. Μόνο άνθρωποι μικρόνοες και με θρησκευτικές παρωπίδες μπορούν να δεχτούν έναν Θεό με εκλεκτό λαό, που στα προ Χριστού χρόνια ήσαν οι Εβραίοι και στα μετά Χριστόν οι ορθόδοξοι Έλληνες. Και μετά μιλάμε για Ισλαμιστές Ταλιμπάν! Εμάς, τους μη φανατικούς, βέβαια, κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλουμε να έχουμε προπάτορες τους Αβραάμ- Ισαάκ- Ιακώβ και όχι τους Όμηρο- Πίνδαρο- Ευριπίδη ή τους Λεωνίδα- Κόδρο- Άλκηστη.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Ας έρθουμε στον προφήτη Ηλία. Θα γνωρίσουμε αρχικά τον βίο του, όπως αναφέρεται στα εκκλησιαστικά βιβλία:

[[ Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (Θισβέ) της περιοχής Γαλαάδ, που βρίσκεται δυτικά του ποταμού Ιορδάνη, γι' αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης (Γ' Βασιλέων17,1). Ανήκε στην φυλή του Ααρών και το όνομά του σημαίνει "ο Γιαχβέ είναι Θεός". Είναι από τους γνωστότερους και μεγαλύτερους προφήτες του Ισραήλ.

Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει. Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Εμφανίζεται σε μια δύσκολη εποχή για τον Ισραήλ όταν βασίλευσε ο Αχαάβ, ένας κακός βασιλιάς, που επηρεαζόταν από την ειδωλολάτρισσα σύζυγό του Ιεζάβελ. Η ιστορία του Ηλία ξεκινάει όταν πηγαίνει ως απεσταλμένος του Θεού προς τον ασεβή βασιλιά του Ισραήλ Αχαάβ (Γ' Βασιλέων 17,1) για να προφητεύσει για τα τρία χρόνια ανομβρίας που θα έρχονταν. Για να γλιτώσει από την οργή του Αχαάβ, ο Θεός λέει στον Ηλία να πάει ανατολικά και να κρυφτεί κοντά στο χείμαρρο Χερίθ (Γ' Βασιλέων 17,3), όπου τα κοράκια προμήθευαν ψωμί και κρέας, πρωί και βράδυ, πίνοντας νερό από το χείμαρρο (Γ' Βασιλέων 17,6). Όταν ο χείμαρρος ξεράθηκε ο Θεός του είπε να πάει στη Σαρπετά της Σιδώνας όπου θα φιλοξενούνταν από μια χήρα (Γ' Βασιλέων 17,8-9). Η χήρα περνούσε αρκετά δύσκολες καταστάσεις, όμως εξ αιτίας της φιλοξενίας που πρόσφερε στον Ηλία, το λιγοστό αλεύρι και τα άλλα τρόφιμα που είχε στο σπίτι της καθημερινά πολλαπλασιάζονταν, για όλο το διάστημα που φιλοξενούσε τον Ηλία (Γ' Βασιλέων 17,8-16). Όταν ο γιος της αρρώστησε και πέθανε ο Ηλίας προσευχήθηκε και το παιδί αναστήθηκε (Γ' Βασιλέων 17,17-24).

Όταν έληξε η ανομβρία (Γ' Βασιλέων 18,1), ο Οβαδίας, οικονόμος του βασιλιά Αχαάβ, καθώς έψαχνε να βρει χορτάρι για τα ζώα, συνάντησε τον Ηλία ο οποίος του είπε να πει στον Αχαάβ να τον συναντήσει (Γ' Βασιλέων 18,1-16). Πράγματι ο βασιλιάς συναντήθηκε και ο Ηλίας του ζήτησε να καλέσει στο όρος Κάρμηλος το λαό και τους 450 προφήτες του Βάαλ και τους 400 των δασών (Γ' Βασιλέων 18,19-20). Εκεί ζήτησε από το λαό και τους προφήτες να πουν εάν θέλουν να λατρεύουν το Θεό ή το Βάαλ. Ο λαός δεν απάντησε και ο Ηλίας ρώτησε τους προφήτες εάν θέλουν να επικαλεστούν εκείνοι το Βάαλ και αυτός τον δικό του Θεό, για να στείλουν φωτιά και να θυσιάσουν το μοσχάρι, και όποιος τους άκουγε θα λατρευόταν. Οι προφήτες του Βάαλ δέχθηκαν και ενώ επικαλούνταν το θεό τους δεν έπαιρναν καμιά απάντηση (Γ' Βασιλέων 18,25-29). Ο Ηλίας έφτιαξε το θυσιαστήριο έβαλε το μοσχάρι και μετά την προσευχή του έπεσε φωτιά και έκαψε όχι μόνο το μοσχάρι αλλά και το θυσιαστήριο (Γ' Βασιλέων 18,30-39). Κατόπιν ζήτησε από το λαό να πιάσουν τους ψευδοπροφήτες και να τους κατεβάσουν στο χείμαρρο Κεισών, όπου και τους έσφαξε (Γ' Βασιλέων 18,40). Στον Αχαάβ είπε να πάει σπίτι του για να φάει και να πιει, γιατί θα ερχόταν δυνατή βροχή (Γ' Βασιλέων 18,41-46). Ο Ηλίας ανέβηκε στη κορυφή του Καρμήλου και ενώ προσευχόταν ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε να βρέχει δυνατά.

Όταν ο Αχαάβ πήγε πίσω και διηγήθηκε στη γυναίκα του Ιεζάβελ όλα όσα έκανε ο Ηλίας, η Ιεζάβελ θύμωσε και έστειλε μήνυμα στον Ηλία για να του πει πως θα τον εκδικηθεί και θα τον σκοτώσει (Γ' Βασιλέων 19,1-2). Τότε ο Ηλίας έφυγε και πήγε στη Βηρσαβεέ σε μια έρημο και έμεινε κάτω από μια άρκευθο. Εκεί ο Θεός τον παρηγόρησε, ενώ άγγελος του έφερνε καθημερινά τροφή. Μετά από περίοδο σαράντα ημερών, έφθασε στο όρος του Θεού Χωρήβ (Γ' Βασιλέων 19,9-21), εκεί όπου ο Μωυσής παρέλαβε το Νόμο από το Θεό. Στο όρος Χωρήβ ο Ηλίας έζησε μια μοναδική εμπειρία καθώς δυνατός άνεμος σηκώθηκε, έγινε σεισμός και έπεσε φωτιά και έπειτα άκουσε τον ήχο λεπτού αέρα που ήταν η φωνή του Θεού. Ο Θεός τον πρόσταξε να χρίσει τον Αζαήλ βασιλιά της Συρίας, τον Ιηού βασιλιά του Ισραήλ και τον Ελισσαιέ (Ελισσαίο) διάδοχό του προφήτη. Επίσης τον πληροφόρησε ότι ανάμεσα στο λαό που λάτρευε το Βάαλ, υπήρχαν και 7.000 που δεν τον λάτρευαν. Κατόπιν ο Ηλίας συνάντησε τον Ελισσαίο, ο οποίος πήγε μαζί του και τον υπηρετούσε (Γ' Βασιλέων 19,19-21).

Όταν η σύζυγος του Αχαάβ Ιεζάβελ άρπαξε το αμπέλι του Ναβουθαί για να το δώσει στο σύζυγό της και δολοφόνησε το Ναβουθαί, ο Ηλίας ανήγγειλε στον Αχαάβ ότι "στον τόπο που τα σκυλιά έγλυφαν το αίμα του Ναβουθαί, εκεί θα γλύψουν και το δικό του" (Γ' Βασιλέων 21,1-24). Ο Αχαάβ μετάνιωσε και ο Ηλίας του είπε πως επειδή ταπεινώθηκε η τιμωρία δεν θα ερχόταν πάνω του αλλά στους απογόνους του (Γ' Βασιλέων 21,25-29). Αργότερα προφήτευσε το θάνατο του γιου του Αχαάβ, Οχοζία (Δ' Βασιλέων 1,1-18).

Επί βασιλείας του διαδόχου του Οχοζία Ιωράμ, ο Ηλίας αρπάχτηκε με ανεμοστρόβιλο πάνω σε πύρινη άμαξα, στους ουρανούς (Δ' Βασιλέων 2,11). Ενώ ο Ελισσαίος έβλεπε τη σκηνή έσκισε τα ρούχα του ενώ η γούνα του Ηλία έπεσε πάνω του. Έτσι ο Ελισσαίος χρίστηκε προφήτης.

Ο Προφήτης άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη. Προείπε για την έλευση του Χριστού στην γη 816 χρόνια πριν. Ήταν τόσο μεγάλη η πίστη του, που κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό κάνοντας τους Ισραηλίτες με μια φωνή να πουν: "ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός", δηλαδή, Αληθινά! Ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, αυτός είναι ο μόνος πραγματικός και αληθινός Θεός (Γ' Βασιλέων 18,39). Επίσης, σταμάτησε την βροχή και ανάστησε νεκρούς, όπως το νεκρό γιο της Σεραφθίας χήρας. Με την φωτιά μάλιστα έκαψε τους εκατό στρατιώτες που είχε στείλει ο βασιλιάς Οχοζίας για να τον συλλάβουν. Στο όρος Χωρήβ είδε τον ίδιο τον Θεό, όσο είναι δυνατό, βέβαια, να Τον δει άνθρωπος, διέσχισε τον Ιορδάνη με την μυλωτή του και τέλος ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.

Η προφητεία του Ηλία για την τιμωρία της Ιεζάβελ εκπληρώθηκε (Δ' Βασιλέων 9,36), όπως εκπληρώθηκε και κατά των απογόνων του Αχαάβ (Δ' Βασιλέων 10,10-17). Το μοναδικό έγγραφο μήνυμα του Ηλία είναι η επιστολή που έστειλε προς τον Ιωράμ (Β' Παραλειπομένων 21,12-15).

Σε προφητεία του Μαλαχία (δ,΄5-6) ο Θεός υπόσχεται ότι θα στείλει τον Ηλία τον προφήτη, πριν έρθει η μέρα του Κυρίου.

Ο Ηλίας ήταν ένας μεγάλος προφήτης με πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό, και άνθρωπος προσευχής όπως αναφέρει και ο Ιάκωβος στην επιστολή του (5,17-18). Ο Ηλίας όπως και ο Ενώχ ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι οι οποίοι αναλήφθηκαν στον ουρανό χωρίς να έχουν πεθάνει. Η Ορθόδοξη εκκλησία τιμά την μνήμη του στις 20 Ιουλίου. ]]

Θα σταθούμε σε κάποια περιστατικά, όπως αναφέρονται στο βίο του Προφήτη, τα οποία μας έκαναν εντύπωση. Ίσως να ταιριάζουν με το πνεύμα της αιμοδιψούς ζωής των Εβραίων και τον φοβερό Ιεχωβά της Π. Διαθήκης. Δεν ταιριάζει όμως με το πνεύμα του Χριστιανισμού. Η Εβραϊκή νοοτροπία μας είναι αποκρουστική, γιατί διέπεται από εκδίκηση, φοβέρα και την ισχύ των εκλεκτών του Γιαχβέ.

Στο πρώτο, ο Προφήτης έκανε επίδειξη δύναμης προς το βασιλιά, με θύματα εκατόν δύο άνδρες. Ένα άγιος άνθρωπος θα μπορούσε να επιδείξει τη δύναμή του χωρίς να σκοτώσει αθώους στρατιώτες, οι οποίοι απλά εκτελούσαν τις διαταγές που πήραν από το βασιλιά.

[[ Ο βασιλιάς έστειλε προς αυτόν ένα πεντηκόνταρχο με τους πενήντα άνδρας του, ο οποίος και ανέβηκε προς τον Ηλία, τον προφήτη. Ο Ηλίας καθόταν στην κορυφή του όρους. Ο πεντηκόνταρχος μίλησε προς αυτόν και του είπε• «άνθρωπε του Θεού, ο βασιλεύς σε καλεί. Έλα προς αυτόν». Ο προφήτης Ηλίας απάντησε προς τον πεντηκόνταρχο• «εάν εγώ είμαι άνθρωπος του Θεού, όπως και είμαι, πυρ θα κατεβεί από τον ουρανό, το οποίον θα κατακάψει εσένα και τους πενήντα άνδρας σου». Πράγματι, κατέβηκε αμέσως από τον ουρανό φωτιά και κατέκαψε αυτόν και τους πεντήκοντα άνδρες του.

Ο βασιλιάς έστειλε πάλιν προς τον Ηλία άλλον πεντηκόνταρχο με τους πενήντα άνδρες του. Ο αξιωματικός ανέβηκε προς τον Ηλία, του μίλησε και είπε• «άνθρωπε του Θεού, αυτά λέγει ο βασιλιάς• Έλα γρήγορα προς αυτόν». Απάντησε ο Ηλίας και του είπε• εάν εγώ είμαι πράγματι άνθρωπος του Θεού, θα κατεβεί φωτιά από τον ουρανόν που θα καταφάγει εσένα και τους πενήντα άνδρας σου». Πράγματι, κατέβηκε την ώρα εκείνην πυρ από τον ουρανό και κατέφαγε αυτόν και τους πεντήκοντα άνδρας του.

Ο βασιλιάς απέστειλε και πάλιν άλλον αξιωματικό και τους πενήντα άνδρας μαζί του. Ήλθε ο τρίτος αυτός πεντηκόνταρχος, γονάτισε ενώπιον του Ηλία, τον παρακάλεσε ευλαβώς και του είπε• «άνθρωπε του Θεού, ας θεωρηθεί αξία ελέους ενώπιόν σου η ζωή μου και η ζωή αυτών των πενήντα δούλων σου. Διότι εγώ γνωρίζω, ότι κατήλθε πυρ από τον ουρανό και κατέφαγε τους δύο πρώτους πεντηκόνταρχους και τους πενήντα στρατιώτες τους. Τώρα λοιπόν ας θεωρηθεί αξία ελέους η ζωή μου ενώπιόν σου». Ο άγγελος του Κυρίου ελάλησε τότε προς τον Ηλία και του είπε• «κατέβα και πήγαινε μαζί με αυτόν• μη φοβηθείς αυτούς». Σηκώθηκε ο Ηλίας, κατέβηκε και μαζί με αυτόν μετέβη στον βασιλέα. ]] (Βασιλέων Δ΄, 9- 15)

Διαβάσαμε, λοιπόν, μια επίδειξη δύναμης με αθώα θύματα. Η νοοτροπία της Π. Διαθήκης είναι εντελώς αντίθετη από τη διδασκαλία της Κ. Διαθήκης, όπου η ισχύς έχει αντικατασταθεί από την αγάπη.

Στο δεύτερο περιστατικό ο προφήτης προσεύχεται να μην πέσει για μια τριετία και έξι μήνες ούτε μια σταγόνα βροχής, ούτε μια δροσοσταλίδα για να τιμωρήσει το λαό που αλλαξοπίστησε. Φύγανε από τη λατρεία του Γιαχβέ και λάτρεψαν τον Βάαλ. Έτσι η ανομβρία συνοδεύτηκε από πείνα του λαού. Τέτοιες τιμωρίες είναι πολύ συνηθισμένες στην Π. Διαθήκη.

[[ Ο προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, ο οποίος καταγόταν από την Θισβέ της Γαλαάδ, είπε προς τον Αχαάβ• «ορκίζομαι στο Θεό, που υπηρετώ, τον αληθινό Θεό του Ισραήλ, ενώπιον του οποίου παρίσταμαι ως υπηρέτης, ότι δεν θα πέσει αυτά τα χρόνια ούτε βροχή ούτε δροσιά, παρά μόνο με δική μου προσταγή». ]] (Βασιλειών Γ΄, ιζ΄, 1)

Για την ανομβρία, μετά από προσευχή του Ηλία, γράφει και ο απόστολος Ιάκωβος: «Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν, και προσευχή προσηύξετο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί γης ενιαυτούς τρεις και μήνας έξ∙ και πάλιν προσηύξατο, και ο ουρανός υετόν έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.» (Επιστολή Ιακώβου, ε’, 17- 18)

Ο Θεσβίτης εξουσίαζε ακόμη και τα στοιχεία της φύσης, τα οποία υπάκουαν στα παράξενα καπρίτσια του. Είναι προφανές ότι η πείνα δεν ήταν μόνο μια δοκιμασία του σώματος. Συνοδεύτηκε κι από θύματα, που τις περισσότερες φορές είναι αθώα παιδιά. Ισχνές μάνες δεν μπορούν να ταΐσουν με το γάλα τους βρέφη, τα οποία είναι ευάλωτα σε ασθένειες. Μικρά παιδιά προσβάλλονται πιο εύκολα από επιδημίες. Έτσι η οργή του Θεσβίτη έπληξε αθώους. Ίσως ο πόνος των γονιών που χάνουν τα παιδιά τους να ήταν η ικανοποίηση του Προφήτη και η εκδίκησή του για όσους τόλμησαν να ξεφύγουν από το Θεό του. Βλέπετε, οι μονοθεϊστικές θρησκείες περιορίζουν τόσο πολύ το Θεό, ώστε να μην του επιτρέπουν να χρησιμοποιεί κι άλλους δρόμους. Ο Μωαμεθανός για τον Χριστιανό είναι άπιστος ή ο Χριστιανός για τον Μωαμεθανό. Στις μέρες μας δεν είδαμε τις αποτροπιαστικές σκηνές του αποκεφαλισμού των χριστιανών ιερέων από τους φανατικούς ισλαμιστές στην σπαρασσόμενη Συρία; Αλλά και ο Καθολικός είναι το κόκκινο πανί για τον φανατικό Ορθόδοξο.

Ας έρθουμε τώρα στο φοβερότερο περιστατικό. Περιγράφει τη μαζική σφαγή τετρακοσίων πενήντα ιερέων:

[[ Ο προφήτης Ηλίας πλησίασε όλους τους συγκεντρωθέντες εκεί και τους είπε• «έως πότε εσείς θα χωλαίνετε και από τα δύο πόδια και θα κλίνετε πότε εδώ και πότε εκεί; Εάν ο Κύριος και Θεός των πατέρων μας είναι αληθινός, ακολουθήστε αυτόν. Εάν όμως ο Βάαλ είναι ο πραγματικός θεός, λατρέψτε αυτόν». Ο λαός δεν απάντησε τίποτε εις αυτά. Ο δε Ηλίας είπε τότε προς τον λαό• «εγώ έχω απομείνει εδώ εντελώς μόνος προφήτης του Κυρίου. Ενώ οι μεν προφήτες του Βάαλ είναι τετρακόσιοι πενήντα, οι δε προφήτες του άλσους της Αστάρτης είναι τετρακόσιοι.

Ας μας δώσουν δύο βόδια και ας εκλέξουν αυτοί ένα βόδι, ας το κόψουν σε κομμάτια και ας το επιθέσουν πάνω στα ξύλα. Φωτιά όμως να μη ανάψουν. Το ίδιο θα κάμω και εγώ στο βόδι το άλλο και δεν θα ανάψω φωτιά στο θυσιαστήριο. Σεις, οι ιερείς των ειδώλων, θα φωνάζετε και θα παρακαλείτε το θεό σας και εγώ επίσης θα επικαλεσθώ το όνομα Κυρίου του Θεού μου. Εκείνος ο Θεός θα είναι αληθινός και πραγματικός, ο οποίος θα ακούσει την προσευχή και θα στείλει πυρ πάνω στο θυσιαστήριο». Όλοι οι παριστάμενοι αντιπρόσωποι του λαού, αποκρίθηκαν και είπαν• «καλός είναι αυτός ο λόγος, τον οποίον μας είπες, ας γίνει έτσι».

Τότε ο Ηλίας είπε στους προφήτες της αισχύνης• «διαλέξτε σεις για τον εαυτόν σας τον ένα μόσχο και ετοιμάστε τον σεις πρώτοι, διότι είσθε πολλοί και επικαλεστείτε το όνομα του θεού σας. Φωτιά όμως να μη θέσετε πάνω στο θυσιαστήριο».

Εκείνοι πήραν τον μόσχον, ετοίμασαν αυτόν και επικαλούντο το όνομα του Βάαλ από την πρωίαν έως την μεσημβρίαν και έλεγαν• “ω! Βάαλ, εισάκουσέ μας. Άκουσε την προσευχή μας, Βάαλ» ! Αλλά ο θεός τους ούτε τους άκουσε ούτε και τους απάντησε. Εκείνοι δε έτρεχαν γύρω από το θυσιαστήριο, το οποίον κατασκεύασαν, παρακαλώντας συνεχώς τον Βάαλ.

Έφθασε η μεσημβρία, ο δε προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης, ειρωνευόμενος αυτούς, τους είπε• «παρακαλέστε αυτόν με ακόμη μεγαλύτερη φωνή, γιατί είναι θεός σας ίσως φλυαρεί κάπου, πιθανόν να βρίσκεται προς σωματική του ανάγκην, δεν αποκλείεται και να κοιμάται. Φωνάξτε, δια να ξυπνήσει»!

Εκείνοι καλούσαν τον θεό τους με ακόμη μεγαλύτερη φωνή και, κατά την ειδωλολατρική τους συνήθεια, κατέκοπταν τον εαυτόν τους με μαχαίρια και με αγκαθερές λόγχες, μέχρις ότου έρρεε πάνω στα σώματά τους το αίμα.

Επικαλούνταν τον θεό και προσεύχονταν, μέχρις ότου ήλθε το δειλινό, η ώρα δηλαδή κατά την οποίαν προσφερόταν η απογευματινή θυσία προς τον θεό. Αλλά καμιά απάντηση δεν δινόταν σ’ αυτούς. Μίλησε τότε ο Ηλίας ο Θεσβίτης προς τους προφήτες των βδελυρών θεών λέγοντας• «απομακρυνθείτε από εκεί τώρα και εγώ θα ετοιμάσω τον μόσχον δια το ολοκαύτωμά μου». Εκείνοι απομακρύνθηκαν λίγο και αποχώρησαν από εκεί.

Είπε τότε ο Ηλίας προς το λαό• «πλησιάστε εδώ κοντά μου». Και όλος ο λαός πλησίασε προς αυτόν.

Πήρε ο Ηλίας δώδεκα λίθους, κατά τον αριθμόν των φυλών του Ισραήλ, όπως είχε μιλήσει ο Κύριος τότε προς τον Ιακώβ λέγοντας• «Ισραήλ θα είναι πλέον το όνομά σου». Και έκτισε με τους λίθους αυτούς θυσιαστήριο στο όνομα του Κυρίου. Ξαναέκτισε δηλαδή και ανακαίνισε εκεί προηγούμενον θυσιαστήριο, το οποίον είχε καταστροφή. Έκανε επίσης γύρω από το θυσιαστήριο τούτο μεγάλο αυλάκι, που χωρούσε δύο μετρητές νερού (25 περίπου κιλά).

Στοίβασε τα σχισμένα ξύλα επάνω στο θυσιαστήριο αυτό, που είχε κάμει, τεμάχισε το ολοκαύτωμα και έθεσε τα τεμάχια του ζώου επάνω στα ξύλα, που είχε στοιβάσει στο θυσιαστήριο, και είπε• «φέρτε μου τέσσαρις υδρίες νερό και χύστε το πάνω στο ολοκαύτωμα και στα ξύλα”. Εκείνοι δε έκαναν, όπως τους είπε. Ο Ηλίας είπε• “κάντε το ίδιο για δεύτερη φορά». Και για δεύτερη φορά έριξαν νερό. Είπε πάλι• «για τρίτη φοράν το ίδιο». Και εκείνοι έχυσαν νερό για τρίτη φορά. Το νερό, που χύθηκε, έτρεχε ολόγυρα από το θυσιαστήριο και γέμισε το αυλάκι.

Ο Ηλίας προσευχήθηκε με μεγάλη κραυγή στον ουρανό και είπε• “Κύριε, ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ισραήλ, άκουσε την προσευχή μου. Κύριε, άκουσε σήμερον την προσευχή μου και στείλε πυρ πάνω στο θυσιαστήριο αυτό, για να γνωρίσει όλος αυτός ο ισραηλιτικός λαός, ότι συ είσαι ο Κύριος και ο Θεός του Ισραήλ, εγώ σε είμαι δούλος σου και προς δόξαν του αγίου Ονόματός σου και κατόπιν ιδικής σου εντολής έκαμα αυτά τα έργα.

Επάκουσέ με, Κύριε, επάκουσέ με αποστέλλοντας πυρ και ας μάθει όλος ο λαός αυτός, ότι συ είσαι ο αληθινός Κύριος και Θεός και συ μετέστρεψες την καρδία του λαού αυτού, ώστε να σε ακολουθεί». Έπεσε δε τότε πυρ από τον ουρανό με παρέμβαση του Κυρίου, το οποίον κατέφαγε τα τεμάχια του προς θυσία ζώου, τα ξύλα και το νερό, που βρισκόταν στο ααλάκι. Ακόμη δε κατέφαγε και τους λίθους, έγλειψε δε και αυτό το χώμα. Όλος ο λαός, όταν είδε το καταπληκτικό θαύμα, έπεσε στο έδαφος, προσκύνησαν τον Θεό και είπαν• «ο Κύριος και ο Θεός μας, αυτός είναι ο πραγματικός Θεός».

Είπε δε τότε ο Ηλίας προς τον λαό• «συλλάβετε τους ιερείς του Βάαλ. Κανείς από αυτούς δεν πρέπει να διασωθεί». Οι άνδρες συνέλαβαν τους ιερείς, ο δε Ηλίας τους κατέβασε στον χείμαρρο Κεισσών, όπου και τους έσφαξε.]]

Η κατάληξη αυτού του επεισοδίου αναιρεί το όλον θαύμα με τη θυσία. Είναι ένα μαζικό ειδεχθές έγκλημα. Είναι μια θηριωδία. Κανείς δίκαιος, κανείς ευλαβής άνθρωπος δεν θα το έκανε. Αυτή η μαζική δολοφονία σβήνει όλη τη μεγαλοσύνη του Προφήτη, που περιγράφεται στα βιβλία της Π. Διαθήκης. Όποιες δικαιολογίες κι αν ψελλίσουν, όποια επιχειρήματα επινοήσουν οι θεολόγοι, δεν μπορούν να δώσουν λογική εξήγηση στην αποτρόπαιη πράξη. Τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις μπορούν εύκολα να μιμηθούν όσοι βασίζονται στην Π. Διαθήκη. Ακόμη και οι μαθητές του Ιησού! Θέλησαν να τιμωρήσουν τους Σαμαρείτες επειδή δεν τους καλοδέχτηκαν, αλλά τους ζήτησαν να φύγουν από τον τόπο τους. Έτσι οι Ιάκωβος και Ιωάννης ζήτησαν από τον Χριστό να προσευχηθούν, όπως έκανε ο Ηλίας, να πέσει φωτιά να τους κατακάψει: «ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού Ιάκωβος και Ιωάννης είπον∙ Κύριε, θέλεις είπωμεν πυρ καταβήναι από ουρανού και αναλώσαι αυτούς, ως Ηλίας εποίησε; Στραφείς δε επετίμησεν αυτοίς και είπεν∙ ουκ οίδατε ποίου πνεύματος εστε υμείς∙ ότι ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι.» (Λουκάς, θ΄, 54- 56) . Φυσικά η απάντηση του Ιησού ήταν καταλυτική. Μπροστά στην προοπτική της κατανόησης των πράξεων των ανθρώπων, στη συχώρεση και την αγάπη σε όλους, που δίδαξε ο Ιησούς και στη νέα θέση ότι «ο Θεός αγάπη εστί» και Πατέρας όλων των ανθρώπων, θεωρούμε την Π. Διαθήκη μια μυθολογία και μια ιστορία του λαού των Εβραίων, που αν και αναφέρει γεγονότα με το Θεό, όπως εξάλλου όλες οι μυθολογίες και οι ιστορίες των άλλων λαών, δεν πρέπει να αποτελεί ιερό βιβλίο για τους Έλληνες. Να είναι ένα βιβλίο χρήσιμων παραπομπών για την Κ. Διαθήκη, την οποία προφανώς και δεν αμφισβητούμε!

Τον Ιανουάριο του 2012 γράψαμε και δημοσιεύσαμε απ’ αυτή την ιστοσελίδα ένα άρθρο με τίτλο “Μία Βιβλική ταύτιση που προκαλεί ερωτήματα”, στο οποίο ταυτίσαμε τον Ιωάννη τον Πρόδρομο με τον Ηλία τον Θεσβίτη. Όσα θα υποστηρίξουμε στη συνέχεια, δεν είναι αποκύημα νοσηρής φαντασίας. Θα τα στηρίξουμε με παράθεση χωρίων.

Θα ξεκινήσουμε με την εισαγωγή της ομιλίας του επισκόπου Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου για το προφήτη Ηλία: «Μέσα στὴ χορεία τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ξεχωριστὴ εἶναι ἡ θέση τοῦ προφήτη Ἠλία, τοῦ ὁποίου σήμερα ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει καὶ τιμᾶ τὴν ἱερὴ μνήμη. Στὴν Καινὴ Διαθήκη τὸ ὄνομα τοῦ προφήτη Ἠλία ἀναφέρεται πολλὲς φορὲς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ζαχαρίας, ὁ πατέρας τοῦ Προδρόμου, εἶπε πὼς ὁ Ἰωάννης θὰ ἐρχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἡλιοῦ», θὰ εἶχε δηλαδὴ τὰ γνωρίσματα καὶ τὸ ζῆλο τοῦ προφήτη Ἠλία, θὰ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ προφήτης Ἠλίας, ὅπως ὁ λαὸς τὸν περίμενε νὰ ξανάρθει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν ἔδωσε μαρτυρία γιὰ τὸν πρόδρομο Ἰωάννη κι ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιό του, εἶπε πὼς αὐτὸς ἦταν ὁ Ἠλίας «Ἂν θέλετε, νὰ τὸ παραδεχθεῖτε, αὐτὸς εἶναι ὁ Ἠλίας, ποὺ ἔμελλε νὰ ἔλθει».

Τὸ πιὸ σπουδαῖο εἶναι ὅτι οἱ μαθητὲς ἐπάνω στὸ βουνό, κατὰ τὴ θεία Μεταμόρφωση, εἶδαν τοὺς δύο Προφῆτες, τὸν Μωϋσῆ καὶ τὸν Ἠλία, νὰ συνομιλοῦν μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅλα αὐτὰ φανερώνουν τὴν ξεχωριστὴ θέση τοῦ προφήτη Ἠλία ἀνάμεσα στοὺς Προφῆτες καὶ μέσα στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ. Ἀκόμα καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκούοντας τὴ διδασκαλία καὶ βλέποντας τὰ θαύματά του, ἔβλεπαν τὸν προφήτη Ἠλία, ποὺ εἶχε ξανάρθει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ρώτησε• «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;». Κι οἱ μαθητὲς εἶπαν• «Ἰωάννην τὸν βαφτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν…». Ο ιερέας Γ. Δορμπαράκης γράφει: «Ο ίδιος δηλαδή ο Χριστός είπε ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι η συνέχεια και η παρουσία του Ηλία, ως προς το προφητικό χάρισμα που είχε, και εγκωμίασε τη μεγαλοσύνη του Ιωάννη, συνεπώς και του «προκατόχου» του Ηλία.» Οι θεολόγοι θεωρούν το Ηλία τον Θεσβίτη προτύπωση του Ιωάννη: «… οι προφητεῖες αὐτές (του Μαλαχία) ἐκπληρώθηκαν στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πού προφητεύθηκε καί ἐνσάρκωσε τόν «ἰσχυρό χαρακτήρα» τοῦ  Ἠλία, ὁ ὁποῖος ἁπλά ἦταν ἡ προτύπωσή του.» μας λέει ο θεολόγος Ευαγ. Λέκκος. Στο απολυτίκιο του Προφ. Ηλία ακούμε: « Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς, ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Ἠλίας ὁ ἔνδοξος…»

Διαβάζουμε για την εμφάνιση του αγγέλου του Κυρίου στον ιερέα και γέροντα Ζαχαρία για να του προαναγγείλει τη γέννηση του Ιωάννη του Βαπτιστή: «Τότε εμφανίστηκε στο Ζαχαρία ένας άγγελος Κυρίου, και στάθηκε στα δεξιά του θυσιαστηρίου του θυμιάματος. Ο Ζαχαρίας ταράχτηκε, όταν τον είδε, και τον κυρίεψε φόβος. Ο άγγελος όμως του είπε: «Μη φοβάσαι, Ζαχαρία, γιατί η προσευχή σου εισακούστηκε: η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα σου γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα Ιωάννης. Θα νιώσεις χαρά και αγαλλίαση και θα χαρούν πολλοί για τη γέννησή του. Η προσφορά του θα είναι μεγάλη στο έργο του Κυρίου• κρασί και άλλα δυνατά ποτά δεν θα πιει• θα είναι γεμάτος με Πνεύμα Άγιο ήδη από την κοιλιά της μάνας του και θα κάνει πολλούς Ισραηλίτες να επιστρέψουν στον Κύριο το Θεό τους. Αυτός θα προπορευτεί στο έργο του Κυρίου με το πνεύμα και τη δύναμη του προφήτη Ηλία. Θα συμφιλιώσει πατέρες με παιδιά, και θα κάνει τους ασεβείς να αποκτήσουν τη φρόνηση των δικαίων. Έτσι θα ετοιμάσει το λαό να υποδεχτεί τον Κύριο». » (Λουκάς, α΄ 11- 17) Θα σταθούμε και θα επισημάνουμε το λεχθέν υπό του αγγέλου ότι ο Ιωάννης θα προπορευτεί «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλιού».

Ο Ιησούς αναγνωρίζει το πόσο σημαντικός ήταν ο Πρόδρομος: «Σας βεβαιώνω πως μάνα δε γέννησε ως τώρα προφήτη πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή•» (Λουκάς, ζ΄ 24- 28) Επικαλείται ο Ιησούς την εξής προφητεία του Μαλαχία: «Ιδού εγώ εξαποστέλω τον άγγελόν μου, και επιβλέψεται οδόν προ προσώπου μου, και εξαίφνης ήξει εις τον ναόν αυτού Κύριος, ον υμείς ζητείτε, και ο άγγελος της διαθήκης, ον υμείς θέλετε• ιδού έρχεται, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.» [Ο Κύριος του σύμπαντος απαντάει: «Θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου για να προετοιμάσει το δρόμο μου. Ο αγγελιοφόρος της διαθήκης, στον οποίο προσβλέπετε, ήδη έρχεται. Τότε εγώ, ο Κύριος, που εσείς με περιμένετε, θα εισέλθω ξαφνικά στο ναό μου»] (Μαλαχίας, γ΄ 1) Αμέσως μετά ο προφήτης Μαλαχίας διευκρινίζει ότι ο αγγελιοφόρος που θα προετοιμάσει τον δρόμο του κυρίου είναι ο Ηλίας: «και ιδού εγώ αποστελώ υμίν Ηλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Κυρίου την μεγάλην και επιφανή, ος αποκαταστήσει καρδίαν πατρός προς υιόν και καρδίαν ανθρώπου προς τον πλησίον αυτού» [Εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, προτού έρθει η μεγάλη και επιφανής μέρα του Κυρίου. Ο Ηλίας θα κάνει να συμφιλιωθούν πάλι οι γονείς με τα παιδιά και ο κάθε άνθρωπος με τον πλησίον του][ (Μαλαχίας, δ΄ 4- 5) Ο Ιησούς αφού αναγνώρισε το πόσο μεγάλος ήταν ο Ιωάννης, προσθέτει: «Από τότε που εμφανίστηκε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ως τώρα, η βασιλεία του Θεού κερδίζεται με προσπάθεια, και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται. Γιατί, όλοι οι προφήτες και ο νόμος προφήτεψαν ως τον Ιωάννη. Και αν θέλετε να το παραδεχτείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να ‘ρθει. Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». (Ματθαίος, ια΄ 12- 14)

Και πάλι θα επισημάνουμε: «και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστιν Ηλίας ο μέλλων έρχεσθαι. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». Όποιος, λοιπόν, έχει την (καλή) διάθεση ας το παραδεχτεί: αυτός είναι ο Ηλίας που επρόκειτο να έρθει ως πρόδρομος. Όποιος έχει ανοιχτά τα αυτιά για να ακούσει (τέτοιες αλήθειες), ας τις ακούσει!!! Ο ίδιος ο Ιησούς διακηρύσσει άμεσα την ταύτιση του Ιωάννη του βαπτιστή με τον Ηλία τον Θεσβίτη!

Σε ένα απόκρυφο βιβλίο, στο Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο, αναφέρεται ότι διδάσκαλος του Ιωάννη ήταν ο Μαθενό, ερημίτης, ιερέας της Αιγύπτου και δάσκαλος από το ναό της Σακάρα. Εξηγώντας την αποστολή που είχε να εκπληρώσει ο μαθητής του, μεταξύ των άλλων είπε στον Ιωάννη: «…Ήρθε μια κρίση στη ζωή σου, και πρέπει να έχεις μια σαφή αντίληψη του έργου που κλήθηκες να εκτελέσεις. Οι σοφοί των αιώνων σε αποκαλούν πρόδρομο. Οι προφήτες σε κοιτάνε και λένε, είναι ο Ηλίας που ξανάρθε. Η αποστολή σου εδώ είναι εκείνη του προδρόμου• γιατί θα πορευτείς πριν από το Μεσσία να στρώσεις το δρόμο του, και να ετοιμάσεις τους ανθρώπους να υποδεχτούν το Βασιλιά…» (Υδρ. Ευαγ. Κεφ. 15, 8- 10). Σε ένα άλλο κεφάλαιο από το ίδιο απόκρυφο βιβλίο διαβάζουμε: «Όταν ο Ιησούς είδε τον πρόδρομο είπε: «Ιδού ο άνθρωπος του Θεού! Ιδού ο μεγαλύτερος των προφητών! Ιδού, ο Ηλίας επέστρεψε! Ιδού ο αγγελιοφόρος που έστειλε ο Θεός για να προετοιμάσει το δρόμο! Η βασιλεία πλησιάζει.» » (Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο, κεφ. 64, 2- 3)

Στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσουμε και τα λόγια του εξαίρετου Φώτη Κόντογλου, σε μια αναφορά του στον Πύρινο Άγιο, τον Ηλία το Θεσβίτη:

[[…Oι Iουδαίοι περιμένανε να ξανάρθει στον κόσμο, για τούτο θαρρούσανε πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο Hλίας. Kαι τότε που ρώτησε ο Xριστός τους μαθητές του “Ποιος, λένε, πως είμαι, οι άνθρωποι;”, του απαντήσανε πως λέγανε πως ήτανε ο Hλίας ή κάποιος άλλος από τους προφήτες. O προφήτης Mαλαχίας, που έζησε πολύ υστερώτερα από τον Hλία, λέγει: “Tάδε λέγει Kύριος Παντοκράτωρ. Iδού εγώ αποστελώ υμίν Hλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή”, και πολλοί το εξηγήσανε πως ο Hλίας θάρθη πάλι στον κόσμο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και θα μαρτυρήσει. Σε όλα μοιάζει μ’ αυτόν ο Πρόδρομος, γι’ αυτό οι απόστολοι κ’ οι άλλοι Eβραίοι υποπτευόντανε μήπως ήτανε ο Hλίας ξαναγεννημένος. Ύστερα από τη Mεταμόρφωση, σαν κατεβήκανε από το βουνό οι τρεις μαθητάδες με τον Xριστό, τον ρωτήσανε: “Oι γραμματείς λένε πως ο Hλίας πρέπει νάρθει πρώτα. Eσύ τι λες;” Kι’ ο Xριστός τούς αποκρίθηκε: “O Hλίας έρχεται πρώτα και θα τ’ αποκαταστήσει όλα• αλλά σας λέγω πως ο Hλίας ήρθε κιόλας, και δεν τον γνωρίσανε, αλλά του κάνανε όσα θελήσανε• τα ίδια μέλλεται να πάθει και ο γυιος του ανθρώπου απ’ αυτούς”. Tότε καταλάβανε οι μαθητές πως για τον Iωάννη τον Bαπτιστή τούς είπε (Mατθ. ιστ΄, 10). Pωτήσανε οι μαθητές τον Xριστό για τον Hλία, επειδή τον είχανε δει πριν από λίγο, απάνω στο Θαβώρ, να φανερώνεται μαζί με τον Mωυσή, την ώρα που μεταμορφώθηκε ο Xριστός, και να μιλά μαζί του, με όλο που είχε ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο πριν από 800 χρόνια. Aλλά και κατά τη Σταύρωση, σαν φώναξε ο Xριστός “Hλί ηλί, λαμά σαβαχθανί”, κάποιοι από τους Eβραίους που στεκόντανε κοντά στο σταυρό λέγανε πως θα φώναζε τον Hλία να τον βοηθήσει: “Tινές δε των εκεί εστώτων ακούσαντες έλεγον ότι Hλίαν φωνεί ούτος” (Mατθ. κζ΄, 46). Παντού πλανιέται ο ίσκιος του.]]

Αφήνουμε σε εσάς να κρίνετε όσα παραθέσαμε πιο πάνω. Ανάγνωση και γραφή γνωρίζετε…

Ο Προφήτης Ηλίας συνδέεται και με τις έσχατες μέρες, που αναφέρει η Αποκάλυψη. Στο κείμενο αναφέρονται δύο μάρτυρες, χωρίς ονόματα: «και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα, περιβεβλημένοι σάκκους. Ούτοί εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι.. .

ούτοι έχουσιν εξουσίαν τον ουρανόν κλείσαι, ίνα μη υετός βρέχη τας ημέρας της προφητείας αυτών, και εξουσίαν έχουσιν επί των υδάτων στρέφειν αυτά εις αίμα και πατάξαι την γην εν πάση πληγή, οσάκις εάν θελήσωσι.» (Αποκάλυψις, ια΄, 3-4, 6) Εδώ οι ερμηνευτές δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποιοι είναι οι μάρτυρες. Στον έναν συμφωνούν. Είναι ο Ηλίας. Διαφωνία υπάρχει στον δεύτερο. Άλλοι αναφέρουν τον Μωυσή κι άλλοι τον Ενώχ. Αν δώσουμε βάση στην ερμηνεία των καιρών από κάποιους που προσπαθούν να δώσουν εσχατολογικές διαστάσεις στις μέρες της οικονομικής και ηθικής κρίσης που ζούμε, τότε ίσως κάποιοι από εμάς, οι πιο δίκαιοι και πιστοί, να δουν τον Προφήτη. Αν δούμε την κρίση σαν μια καμπή της ιστορίας, τότε όλα όσα είπαμε θα είναι ένα απλό ανάγνωσμα για να περάσει η ώρα…

Συζήτησις υψηλοτάτου επιπέδου εν τω ναώ της δημοκρατίας

“Ούτις”

Να εξηγηθώ σπαθί, ρε καρντάσια: ο τίτλος δεν είναι δικός μου. Δεν τον κατέβασε η κούτρα μου. Από αλλού το διάβασα, αλλά μου άρεσε. Και το αντέγραψα, όπως έκανα στο γυμνάσιο για να περνάω στο τσακ τη τάξη. Για λύκειο δε το κουβεντιάζουμε. Ήταν βαριά η σολωμονική. Καθότι ο φουκαράς ήμουν και είμαι στούρνος. Τότες έκαιγα λιγνίτη ενώ τώρα καίω πέλετ εισαγωγής, εκ Βουλγαρίας μεριάς. Σήμερις ακόμη και το κάρβουνο είναι ακριβό. Ας όψεται η κατηραμένη τρόικα που έχει κάνει τη ζωή πατίνι στον κοσμάκη. Πατίνι την έχει κάνει και στον τσαμπουκά τον Γιώργη με το σκατζοχοιρέ μαλλί. Τον Στουρνάρα, εννοώ ρε στούρνοι. Μόνο που το δικό μας πατίνι είναι με παλιορουλεμάν και σανίδες παρατημένες στην αποθήκη, ενώ το δικό του είναι με ρόδες ανοξείδωτες και σασί από ειδικό κράμα αλουμινίου. Ο μινάρας, ο σκατζοχοιρομαλλιάς, έναν χρόνο έχει στο υπουργείο της μελανιασμένης οικονομίας κι ούτε μια τρούπα δε μπόρεσε να κλείσει. Αν ήταν δημόσιος υπάλληλος θα είχε φάει απόλυση μετά κλωτσιάς, που θα ήταν ολάκαιρη δικιά του. Μα είναι υπουργός κι ούτε έχει δώσει εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, οπότε έχει το ακαταλόγιστο. Και ο Αντωνάκης τον κρατάει γιατί τον γουστάρει ο Σόϊμπλε ο καροτσάκιας. Για χάρη της γερμανικής ανθρωπόμορφης σακάτικης ύαινας, που θα μας έρθει κύλα- κύλα το καρότσι να επιθεωρήσει τους πρωκτογλείφτες του υπαλλήλους, που γουστάρουν να ονομάζονται υπουργοί, πρωθυπουργοί και τα τοιαύτα.

Σήμερα στην κυβέρνηση δε χρειάζονται ξύπνοι ανθρώποι να βγούμε από τη λούμπα. Το σύστημα των ψευτών και κλεφτών χρειάζεται πρόθυμους κωλοτούμπες, έτοιμους να πουλήσουν ακόμη και τη μάνα τους. Εκεί στο ναό της δημοκρατίας- μη γελάτε, ρε αλάνια, μια φορά κι ένα καιρό ήταν, και ποιος ξέρει; μπορεί να ξαναγίνει άμα φύγει η σαβούρα- έχουν μαζευτεί ούλη η σάρα και η μάρα και το κακό για μας συναπάντημα και γίνεται τουρλουμπούκι. Αυτή τη σάρα και τη μάρα εμείς- ο κυρίαρχος λαός, που να μας πάρει ο εξαποδώ- τη μαζέψαμε, και σαν μαζόχες απολαμβάνουμε το μεγάλο ξεκατίνιασμα.

Το ‘κανε, ρε καρντάσια, η Ραχήλ το θαυματάκι της. Η δίμετρη ξανθιά έχει το χούι να ερεθίζει τα αρσενικά. Πότε με το πουλί της και πότε με τη γλώσσα της. Μη πάει, ρε, το μυαλό σας στο πονηρό. Δεν εννοώ εκείνο το ζουμερό, που παίζει κρυφτούλι με το στριγκάκι της. Όταν λέω πουλί, εννοώ το σταμπωτό παπαγαλάκι στο κολλητό μπλουζάκι που άναψε φωτιά στον Καλατζή, την αντιπροεδράρα της βουλής., και της έκανα κοτζάμ αφιέρωμα. Αλλά κι αυτή η γλώσσα της! Ερεθίζει και τα … αυτά, που έχει στον τσουτσουνομπερντέ του ο Ιορδάνης. Ιορδάνη τον είπε ο νουνός, αλλά αυτός το πελέκησε σε Δάνης. Ο Δάνης ο Τζαμτζής της Ν.Δ-ούλας είναι, ρε π@ύστη μου, πολύ τσαντίλας . Τόσο που ζήτησε από τη Ραχήλ να του κλάσει τα αμελέτητα.

Η συνέχεια >>> εδώ ….

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, ρε καρντάσια, γιατί τα λέμε αμελέτητα, αφού είναι το σημείο αναφοράς του κάθε αρσενικού και ό,τι ποθούν τα θηλυκά και οι λοιποί πισωγλέντηδες τοιούτοι… Εμείς οι Ρωμιοί τα έχουμε περί πολλού. Σαν γλωσσοπλάστες έχουμε σχηματίσει τόσες εκφράσεις, σύνθετες λέξεις και παροιμίες, ώστε να δημιουργήσουμε ένα ολάκαιρο λεξικό, το @ρχιδολόγιο. Είναι τσιμπήματος (τσίμπα ένα…), γραψίματος (σε γράφω στα…,) πιασίματος, γλειψίματος, πρηξίματος, φαγούρας, ζαλίσματος, σπασίματος, κρεμάσματος, φιλιού, κουνήματος, ξυσίματος, δόσιμου, παραλαβής, φαγώματος, κλανιάς κλπ σημαντικά. Ο Δάνης εστιάστηκε στο τελευταίο!

Ήταν, καρντάσια μου, το παλληκάρι στο βήμα της βουλής απορρίπτοντας το θέμα της αντισυνταγματικότητας στο πολυνομοσχέδιο, που υποστήριζαν βουλετάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Τη βίδωσε στη Ραχήλ και άρχισε να ξεφωνίζει από κάτω από τα έδρανα: «Είστε προδότες θα σας κρεμάσουμε». Να τον κρεμάσει, ρε π@ύστη μου, στο κρεβάτι, στο ταβάνι, στη κουζίνα, στην πέργολα, κι όπου αλλού θέλει το θηλυκό και να δοκιμάσουν όλες τις δια αέρος και άλματος στάσεις του κάμα σούτρα. Αλλά να θέλει να τον κρεμάσει για προδοσία; Αυτό τον έβγαλε από τα ρούχα του. Όχι, ρε, για το πώς το τρίβουν το πιπέρι, αλλά από τσαντίλα. Ακούς, η ξανθόψειρα, να τον πει προδότη; Γιατί ο Δάνης, ως Ν.Δ.-ούλας, ήταν εθνικόφρων! Στήριζε σε ούλα τη δικομματική κυβέρνηση, τον Καλαματιανό γυαλάκια και τον Σαλονικιό σαπιοκοιλιά, ψήφισε όλα τα νομοσχέδια για να μνημόνια, αλλά για το καλό του έθνους. Τη τρόικα και τους Γερμανούς τους είχε γραμμένους. Σ’ αυτά, όπου οι Έλληνες γράφουν τα σημαντικά και τους ασήμαντους. Αυτά που ζήτησε να του “αερίσει” η Ραχήλ. Με το που αμφισβήτησε την εθνικοφροσύνη του, του ‘ρθε σούμπιτο ούλο το αίμα στο κεφάλι. Κόντεψε να του ‘ρθει κόλπος. Τι λέει, ρε, το φρόκαλο; Οπότε γυρνάει και της τσιρίζει: «Κάτσε κάτω, μωρή διορισμένη από το ΠΑΣΟΚ» για να συμπληρώσει: «σκάσε, μωρή, θα μας κλάσεις τα αρχ@δια». Έτσι αντρίκια και μόρτικα! Καθότι του έθιξε την προσωπικότητα. Και οι Ελληναράδες την προσωπικότητα την έχουν άρρηκτα συνδέσει με τα ούμπαλα. Ο Δάνης είχε πέντε καντάρια “προσωπικότητα”! Εκεί στην Πιερία, την πατρίδα του, σαν αγρότης, περπατάει και κάνει αυλάκια με τα… αυτά του! Ναι, ρε, γιατί είναι αρχ@δάτος!

Είπε κι άλλα τινα, όπως λένε οι κουτσομπόλες του ναού της δημοκρατίας- το ‘μαθα, ο κερατάς, και το αμολάω το ελληνικό μου. Όπως: «Βγάλε το σκασμό, μωρή! Είσαι ηλίθια , χαμένη και διορισμένη από το ΠΑΣΟΚ». Έλα, ρε, μη χεστ@ύμε, που είναι ηλίθια η Ραχήλ. Ξανθιά είναι, αλλά με νιονιό μελαχρινής. Τους βουλευτάδες της Ν.Δ-ούλας τους βαράει, ντάγκα, στο δοξαπατρί. Γιατί, το ‘παμε, καρντάσια μου, έχει μια γλώσσα, που τσακίζει οστά πάσχοντα από οστεοπόρωση. Το σωστό, βέβαια, να λέγεται. Η Ραχήλη είναι μια κρατικοδίαιτη επαναστάτρια. Από την δημοσιοϋπαλληλική αγελάδα αρμέγει. Και μάλιστα ανέβαινε στις θέσεις, πριν τη διαλέξει ο Πανούλης ο Καμμένος, ο κρυφτοκοτεράς, για να γίνει βολευτού, σαν της είχαν βάλει νέφτι στον πωπό. Και μπορεί να τα χώνει στο ΠΑΣΟΚ, αλλά το σοσιαληστ(ρ)ικό κόμμα την έσπρωξε στη δημοσιοϋπαλληλική εκτόξευση. Τελικά, από τις πολλές αλλαγές, δε νομίζω, ρε π@ύστη μου, να ξέρει κι αυτή που έχει οργανική θέση. Αλλά το βρίσιμο για το σκάρτο και φαύλο σύστημα πάει σύννεφο. Και για να δείξει ότι το πολιτικό σύστημα είναι σκάρτο, απόσπασε τον άντρα της- δημόσιος υπάλληλος κι αυτός- στο γραφείο της. Γιατί πώς να το κάνουμε: όταν διψάει η αυλή σου, είναι μαλ@κία να χύνεις το νερό στο δρόμο.

Η Ραχήλ- όπως η μακριά προγόνισσα, το διαόλου κάλτσα γυναικάκι του προπάτορα Ιακώβ- είναι πεισματάρα κι απρόβλεπτη κι έχει εισπράξει πολλά μπινελίκια από συναδέλφους της. Στο βρίσιμο του Δάνη, εισέπραξε και το «άι σιχτίρ από ‘δω» από τη συνάδελφό της Μαρία Αντωνίου. Τουρλουμπούκι, το λοιπόν! Παρόμοια τουρλουμπούκια γίνονται συχνά στη βουλή. Για να αποδειχτεί ότι στο ναό της δημοκρατίας έχουν εγκατασταθεί καραγκιόζηδες. Κι εμείς, δυστυχώς, καρντάσια μου, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε- τώρα που τους χρειαζόμαστε- πολιτικούς με αρχ@δια, αλλά πολιτικούς αρχ@δια...